მას შემდეგ, რაც ცხოვრების რელსებიდან უკანმოუხედავად,უსიტყვოდ,უჩხუბრად და უჩუმრად გაქრა ჩემი ცხოვრების მთავარი კაცი, თითქოს, კარი სულ ღიაა და სულერთია ვინ წავა,ან ვინ მოვა...
ეს ისეთი ტრაგედიაა, რომლის იარებიც 9 დაწყევლილი თვე ხდება, ვერ მოვიშუშე...
იმდენი შეკითხვა ტრიალებს გონებაში, მაგრამ მგონია, საქმე საქმეზე რომ მიდგეს და საუბრის საშუალება მომეცეს, ვერც ერთ კითხვას დავსვამ, რადგან ისიც კი აღარ ვიცი, აქვს კი აზრი პასუხებს?! ან მინდა კი, იმის მოსმენა, რამაც შეიძლება ახლანდელზე მეტად მომსპოს...
ან ვინ იცის, იქნებ, ნანობს კიდეც?!
იქნებ, მისი ცხოვრების კოშმარად ვიქეცი,თავისივე საქციელის გამო...
არადა, როგორი ცხოვრება გვქონდა,იცით?! ჯადოსნური! არც ერთი მისხლით ნაკლები. ყველა წამით რომ ვცდილობდით ერთმანეთი გაგვებედნიერებინა ბოლომდე და მთელი გულით.
სიცარიელე, რომელიც შენი ცხოვრების მთავარი კაცის გაქრობას მოაქვს, ჰგავს დემონს, რომელთან ორთაბრძოლაც ყველა მცდელობის მიუხედავად წაგებული გაქვს.
აქამდე, მეგონა რომ ფენიქსივით ფერფლიდან აღდგომა ჩემი ცხოვრების დღისწესრიგი იყო, მაგრამ უცებ, ისეთი ნგრევა ვიგრძენი, რომ ვერ აღვსდექი ამ ფერფლიდან... ამ ნანგრევებში თავი ვერ გადავირჩინე. ვერც მისი შეძულება,ან დავიწყება შევძელი... და უკვე არ ვიცი, რა უფრო დიდი კოშმარია, უსიტყვოდ გაქრობა, თუ ის, რომ ისევ იმ გიჟური სიყვარულით მიყვარს...
ოდესმე დავწერ, ჩვენზე, იმ სიყვარულზე, რომ მაცოცხლებდა და ცოცხლად ჩამდო მიწაში.