ღამე მალე გაილია. გარეთ, იმ ყინვაში მე ისევ ვიდექი. ჩემს სახეზე დასრიალებდნენ წვიმის წვეთები ან იქნებ ცრემლები. მე შეძრწუნებული ვიყავი- შენ ჩემთვის მოკვდი, მოკვდი ყველაზე უღირსი და შეუფერებელი სიკვდილით.შედეგად, თითქოს სიცოცხლის ცეცხლი გულში, როგორც სახე, მთლიანად დასველდა, ჩაქრა და მის ნაცვლად არარამ დაისადგურა. სრული სიცარიელე.
მაგრამ მზე ბოლოს და ბოლოს ამოვიდა, მისმა სხივმა გააღვივა ჩემში ნაპერწკალი, რომელიც სათუთ ალად იქცა. შენ მოკვდი, სხვა მოვა. თუ ის სხვაც გაქრება და მე მარტო დავრჩები, არაუშავს, მთელს ცხოვრებას ჯიუტად მცდელობებში გავატარებ, ამრეზით შევხედავ საცოდავ წარსულს და ცივი ღიმილით- მომავალს.
მე არ მოვკვდები. მე ვერაფერი დამამარცხებს ან გადამივლის, შეიძლება წამიერად დავვარდე მიწაზე, მაგრამ მაინც წამოვდგები.