სტერეოტიპები,ხალხის აზრი,უაზრო კანონები ,ვითომ სამართალი,'აყვავებული აშენებული ,აღორძინებული ქვეყანა' , 'ნათელი მომავალი', ოთხი მხრით ხსნილი ევროპისკენ მიმავალი ია-ვარდებით მოფენილი გზა, 'ბედნიერი' ადამიანები,ჰუმანური ,კანონიერი მთავრობა და უმაღლესი თანამდებობის კეთილღიმილიანი პუტკუნა წარმომაგდენლები.
გული მერევა დღევანდელ ყოფაზე ,ამას სულ არ ყოფნა ჯობია ,ვზივარ და გადაღლეტილ ფურცლებზე სიცივისგან დაშაშრული ხელებით ათას სამას ოცდა მეცხრეჯერ ვწერ რომ ვეღარ ვიტან ყოველდღიურობას,რომ ვეღარ ვიტან ამ ქვეყანაში ცხოვრებას ,ამ ქალაქში სუნთქვას ,ამ მტვრიან ბინძურ უბანში გაღვიძება/დაძინებას ,რომ აღარ მახარებს არც მზის ამოსვლა/ჩასვლა, არც მოჭიკჭიკე მერცხლების მიერ გამხელილი გაზაფხულის მოახლოების საიდუმლო,არც წვიმა არც ქარი არც მზე,დარი ავდარი,დღე-ღამე.
ეს არ გავს ჩემს სამშობლოს, ეს ნაგვის ურნაა, როგორ უნდა ვიყო ბედნიერი მაშინ როდესაც ქუჩაში ყოველი გასვლა მაგრძნობიმებს რომ ვარ უსუსური არაფრის შემძლე არსება,რომ არ შემიძლია იმ მოხუც ბებიას ,მხოლოდ ღვთისმშობლის იმედიღა რომ დარჩენია და თვალებში ცრემლებჩაგუბებული გულში ჩუმად ბუტბუტებს "ღმერთო გადამარჩინეო" ივიდე და თუნდაც ხუთი-ათი თეთრით დავეხმარო და ამით ჩემს თავთან ვიყო მართალი ,მაგრამ ჯიბეგაღლეტილი პოეტივით ცარიელ ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი დავდივარ და სულ იმაზე მეფიქრება რომ როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც განათლებული და გაუნათლებელი ერთნაირად ფასდება, სადაც მდიდარს აქვს უფლება უყუროს მეორეს ცინიკური ღიმილით და ირონიულად ცალი ყბით შეახსენოს რომ ის უფრო მეტია მასზე ..მიმიფურთხებია მასეთი ფულისთვის,მასეთი მატერიალური უზრუნველობისთვის თუ გულში მისხალი ადამიანობაც აღარ შეგრჩება...თუ გაჭირვებულს დახმარების ხელს არ გაუწოდებ,თუ წაქცეულს ჭრილობაზე მარილს დააყრი და მეორედ ,მესამედ ,ათას მეოცედ გადათელავ. მიმიფურთხებია ყველაფრისთვის რაც ადამიანობას,სიყვარულს ,ერთგულებას და უფალს გვაშორებს.
მაშინ როდესაც ვიღაც ჯიბეში მწვანე კუპიურებს ვეღარ იტევს ,ვიღაც საბრალო ზამთრის მინუს ათგრადუსიან ყინვაში დგას და მოწყალებას ითხოვს თავისნაირი ღატაკებისგან,რომლებმაც არ იციან რომელ წყალში გადახტნენ რათა ხვალინდელი სამყოფი პური იგიდონ და შვილები,რომლებიც გაზრდისთანავე ამავე ქვეყანას უნდა ემსახურონ და ვინ იცის გადარჩებიან თუ არა,დააპურონ და შიმშილითა და სიცივით არ დაეხოცონ .
როგორ უნდა მიყვარდეს ეს ქვეყანა რომელიც ევროპაში მხოლოდ **აკით შედის და სხვა ყველაფერი არ აინტერესებარც სულიერი ღირებულებები არც პატრიოტიზმი და სხვა.ქვეყანა რომელიც ევროპისკენ ნაგვიანი ქუჩებით,ჩამონგრეული სახლებით,ულუკმაპურო ხალხით და სიცოცოცხლე მობეზრებული ახალგაზრდობით მიიწევს.
როგორ არ გავუგო გაბოროტებულ ახალგაზრდებს რომლებიც ისევე უფულობის და გაჭირვების გამო უმშობლებოდ დარჩნენ ,რადგან მათი დედ-მამა სადღაც ათასი კილომეტრით შორს მუშაობენ და ცდილობენ შვილებს ნათელი და უზრუნველი აწმყო და მომავალი შეუქმნან .
როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც ადამიანმა უფლის შიში დაკარგა და მხოლოდ და მხოლოდ სხვათა დასანახავად დგას და იმ ეკლესიის წინ იწერს პირჯვარს რომელშიც არ შევა და არ დაანთებს სანთელს რადგან გულით არ სწამს .
როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც სამშობლო მხოლოდ სამი ჭიქის მერე ახსენდებათ და ამაყი მზერით ამბობენ 'მეამაყება რომ ქართველი ვარ' სინამდვილეში კი ეს ყველაფერი იაფფასიანი ,უაზრო სპექტაკლია და სხვა არაფერი .
როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც სიყვარული სიმაღლით,წონით და მატერიალური მდგომარეობით განისაზღვრება,სადაც სიყვარულს სჯაბნის ახალთ ახალი ჯიპი ან სმარტფონი , სადაც პაემანზე მისვლისას სახეს ღიმილი არ ეფინება და გული ბავშვური სიხალისით არ ენთებათ... სადაც გოგოს უკვე 27-ე ბიჭი ყავდა გამოცვლილი და ბიჭს ამ გოგოს პარალელურად კიდევ სამი "შემოეკერა"...
როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც ახლა ვარ და აი ამ სისულელეს ბრაზმორეული ვჯღაპნი რადგან მინდა დავიცალო იმ საშინელი გრძნობებისგან რასაც განვიცდი .
ორი რამ მინდა ყველაფერზე მეტად....
აქედან გაქცევა და ...
უფალო, მინდა უფრო მეტად მწამდე ,მინდა უფრო ახლობელი იყო ჩემთვის ვიდრე ვინმე ადამიანი . სხვა არაფერი მსურს მინდა მეტად მწამდე.
***
და ახლა როცა მე აქ ამ უჰაერო სივრცეში ვზივარ და ვწერ ... მე ცუდად ვარ .მე აქ არ უნდა ვიყო . ტიპიური ბავშვობა წართმეული ბავშვი ვარ რომელიც უკმაყოფილოა იმ რეალობით რომელსაც ხელში აჩეჩებენ .მე აქ არ უნდა ვიყო ..არა ...
ანა ზეიკიძე