ვაკის პარკში მივსეირნობდი,ისევ ისე როგორც 2 წლის ოღონდ ახლა მარტო ვარ.ნაცნობი ადგილების დანახვისთანავე წარსულის სასიამოვნო მოგონებებიც ამომიტივტივდა.ხო აი ახლა სადაც ვდგევარ ჩემი პირველი კოცნა მივიღე.გამეღიმა ისევ ისე როგორც მაშინ,ადრე გულზე მიმიკრავდა და საათობით ვიყავით ხოლმე ესე.ახლა კი მარტო ვარ,დეკემბრის სუსხიანი საღამოა,მთლად გათოშილი ვარ,ის რომ აქ ყოფილიყო ჩემს პატარა ხელებს თავისაში მოიქცევდა და გამითბობდა,მაგრამ ახლა არა,ის სხვასთანაა ალბათ.თვალები დავხუჭე და წარმოვიდგინე რომ ჩემს გვერდითაა.აი თითქოს ვგრძნობ კიდევაც მის სუნს და სითბოს.ქუთუთუები ერთმანეთს დავაცილე და ჩემს წინ მდგარ სილუეტს შევხედე.ოო ღმერთო ჩემი სიყვარული,ისე გავდა ნამდვილს,მაგრამ არა შეუძლებელია ის იყოს.
- მეჩვენები უკვე
- არა არ გეჩვენები
- არა?!
- არა
-დაბრუნდი!ჩემთან დაბრუნდი?!
-კი შენთან დავბრუნდი
-და აღარ წახვალ?!
-აღარასდროს
-მეგონა აღარ მოხვიდოდი,იცი როგორ მენატრებოდი
-მეც ძალიან მენატრებოდი,მაპატიე გთხოვ ის 2 წელი
-გაპატიე უკვე
თვალებიდან ნაკადულივით მომდიოდა ცრემლები.ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემსკენ და ისევ ისე ამიკრო გულზე რპფორც ადრე.ჩემი პატარა ხელები თავისაში მოიქცია და გამითბო.დეკემბრის სუსხიანი საღამოა, ერთად ვდგავართ იმ ადგილას სადაც პირველად მაკოცა და ისევ ისე გამეღიმა როგორც მაშინ.