ეს ბოლო პერიოდია განსაკუთრებულ მკაფიო კრიტიკას განვიცდი უსამართლობის მიმართ.. რაღაც ვერაფერზე ვეღარ ვხუჭავ თვალს.. მეზიზღება ეს ვითომ მაგარი საზოგადოება.. სადაც "მაგარი ტიპი" ხარ თუ "გლავნ" სასტავთან ერთად "ჩითავ". სადაც შენი ინტელექტი შენი ჩაცმით განისაზღვრება.. სადაც თუ წიგნებს კითხულობ და ვიღაცას კედელზე არ ყავხარ აყუდებული გოიმი ხარ.. სადაც თუ აი ფონი არ გაქვს და არ იღებ სელფებს "ფუ გოიმი" .. მეზიზღება ეს დამპალი , ერთი–მეორეს აყოლილი ხალხი, რომლებსაც გონია თუ დაგამცირებს შენზე მაღალ საფეხურზე დადგება..
ოხ როგორ მერევა გული ამ ჭკვიან იდიოტებზე, თავმდაბალ ამაყებზე, კეთილ ბოროტებზე, გულწრფელ შურიანებზე...
ქალაქი დედამოტ**ლია ! ამ ქალაქში ყველა ბიჭი კაცობაზე ტავს დებს და მარშუტში რომ ახბალ ერთი ადგილის აწევას არ კადრულობენ რომ დაგითმონ სკამი. ქალაქი დედამოტ**ლია ! და ეს ხალხი ხომ საერთოდ. ვაპროტესტებ ! ვაპროტესტებ ქალაქს ! ყურადღება მჭირდება ! მომისმენს ვინმე? აქ ხომ მხოლოდ მოსიარულე გვამებიღა შემორჩვენ სამგლოვიარო ნიღბებით..და უჰაერობად იღვრება მათი სიშავე არემარეში..
ჰაერი მინდა 1 გახსენით ფანჯარა ! დარაბებს ვეძებ! კარიბჭეს ვეძებ აქედან გასაქცევს ! ჰაერი მინდა ! უკვე ვიხრჩობი... აი ცუდად ვარ.. აი ბოლოც და... გამედა ირგვლივ უჰაერობით გაჟღენთილი, უსულო არარაობა.


***
ბოლო პერიოდია ძალიან ბევრს ვფიქრობ სიკვდილზე. რა არის სიკვდილი?.. რაა ის, რისიც ყველას ეშინია? (თუმცა ბევრი საწინააღმდეგოს ირწმუნება). რას წარმოადგენს ბატონი სიკვდილი თუ არა სიცივის,სიბნელის, შიშის უკიდურეს წერტილს... ან იქნებ სულად არაა ეს ბატონი ასეთი უჟასიც. იქნებ ის შვებაა, უბრალოდ წასვლა და დასვენება ამ დედამიწის უწყვეტი ქაოსისგან, მისი მოძრაობისგან, მისი აბსურდული ბრუნვისგან..
ეეჰ..
რამდენჯერ მინატრია მისი შეგრძნება სრული სხეულითა და სულით.. თუმცა სიცოცხლის სიყვარული იმდენად მაქვს გამჯდარი ძვალ–რბილში, ყველა იმ მომენტში, როცა კი საშუალება მქონდა შევხებოდი თვით ბატონთა ბატონ, უზენაეს მეფეს– სიკვდილს, მის გაყინულ და მსუსხავ სხეულზე, ყოველთვის მიპოვნია გზა უკან დასაბრუნებლად. და ალბათ კიდევ ათასჯერ რომ მომიწყოს ღმერთმა ეს გამოცდა, ათასჯერვე ჩავაბარებ, გადავაბიჯერ მეს და გადავლახავ ამ უხილავ, ყინულის დაბრკოლებას. ყოველთვის შევძლებ ამას, სანამ მექნება თუნდაც ერთი, სულ პაწაწინა მიზეზი...
ღმერთი გვიგზავნის დაბრკოლებებს, რადგან დარწმუნებულია ჩვენს ძალებში, იცის რომ შეგვიძლია, ძალა გვაქვს..ის უბრალოდ გვრწვთნის და ძლიერიც მაშინ ხარ თუ ამ გამოცდათა მთელ ნუსხას გაუძლებ, არ გატყდები, არ წაიქცევი, არ დაკარგავ რწმენას..
სანამ გწამს ყვეაფერი შეგიძია. დათუ არ გწამს, მაშინ დანებდი ! დანებდი სუკვდილს! მაგრამ გახსოვდეს, ეს ისეთი რამეა, რომლის მერე ვერასოდეს დაბრუნდები, ვერასოდეს შეიყვარებ, ცერასოდეს ჩაეხუტები, ვერასოდეს იგრძნობ, რადგან შენ უბრალოდ იქნები ქვის უსულო ქანდაკება, რომელიც არ არსებობს და არც არასოდეს უარსებია!..

დიდი ხანია არაფერი დამიწერია :/ არ ვიცი თითქოს დამტოვეს მუზებმა :/