ქარი ჰქრის... ქარი ჰქრის... ქარი ჰქრის...
დედამიწას მდუმარების საბანი დაუხურავს და მხოლოდ ქარი ჰქრის...
ტალღებს ბაგაბუგი გააქვთ, როგორც მოხუცის ფაქიზ გულს და ქარი ჰქრის...
ამოთხრილ ასფალტში წვიმის წვეთები შეყრილან და პატარა გუბურა გაუკეთებიათ, როგორც მოხუცის სევდიან ცისფერ თვალებში ცრემლებს და ქარი ჰქრის...
-ბაბუ, რა ფერია ცა?-ეკითხება მარტოხელა ფიცარზე ჩამომჯდარი პატარა გოგონა, ფიქრებში გართულ მოხუცს.
-ისეთი, როგორსაც ხედავ, ბაბუ.სხვები გეტყვიან ცისფერიაო, მაგრამ არ დაუჯერო, ბაბუ. ყველაფერი ისეთია, როგორადაც შენი თვალები აღიქვამენ.
-მზე, რატომ ჩადის?-ისე იკითხა ბავშვმა, თითქოს წინა პასუხი არც კი გაუგონიაო.
-ძალა, რომ მოიკრიბოს, ბაბუ. დილით ადრე უნდა ადგეს, რომ ცხოვრება გაგინათოს და აი, ამიტომ იძინებს. დილით ახალი ძალებით უნდა გაიღვიძოს.
-არა! ის არ ჩადის. უბრალოდ ჩვენ, ადამიანები ყოველთვის სინათლის დანახვას ვერ ვახერხებთ.-თქვა წარბშწეკრულმა გოგონამ.
-ეგ ვინ გითხრა, ბაბუ?
-ნაოჭები რატომ გაქვს?- თითქოს მოხუცს შეკითხვა მისთვის სულაც არ დაუსვამს.
-ერთხელ, მივუყვებოდი პატარა ბილიკს. უცებ ბილიკის გვერდით შევნიშნე წითელი ვარდები. ვიფიქრე მოვწყვეტ და ჩემ თოჯინას წავუღებ-მეთქი. გზიდან გადავუხვიე და უცებ, ფეხი ხის ფესვს გამოვდე. წავიქეცი და შუბლი ეკალზე გავიკაწრე. ასეა, ბაბუ "ვარდი უეკლოდ არავის მოუკრეფია". ეს იყო ჩემი პირველი წაქცევა და პირველი ნაოჭი. გავაგრძელე სიარული და ამჯერად ნარცისებმა მიიპყრეს ჩემი ყურადღება. ამას მოყვა შემდეგი ნაოჭი და აი, ასე ავაგროვე ნაოჭები ბაბუ.
-ბევრჯერ დაცემულხარ.-ჩაილაპარაკა თავისთვის პატარა გოგონამ.
უცებ ქარი აშრიალდა... თითქოს იქ მყოფთ მისი არსებობა შეახსენა. ზღვის ტალღებმა ტემპს უმატა და მოხიცის გულსაც ბაგაბუგი უფრო სწარაფდ გააქვს.
-გყვარებია ოდესმე?-ეკითხება გოგონა მოხუცს და ზღვას თვალს არ აშორებს.
-0სიყვარული ისეთი რამაა, ბაბუ, რომ გულს არასდროს არ შორდება. შენ წარმოიდგინე და, სიყვარულია, როდესაც ადამიანი უკვე მესამედ იღებს იარაღს მოსაკლავად. ეს ბოროტებისადმი სიყვარულია, ბაბუ. უნდა შეგეძლოს სიყვარულის არჩევა. მე თუ მყვარებია? მე ახლაც მიყვარს, ბაბუ. შენ? შენ თუ გყვარებია?
პატარამ თავი დახარა... ფიქრებში გართულს მოხუცი სულ გადაავიწყდა...
-მიყვარდა... როგორ მიყვარდა ჩემი თოჯინა-და ბავშვის, შავ-ბნელ თვალებს ცრემლები მოსწდათ.
-ერთი საყვარელი თოჯინა ყველას ყავს, ბაბუ...-და მოხუცის თვალები ცას დაემსგავსა. ცას, რომელზედაც ქარი ჰქროდა და ღრუბლებმა წვიმის წვეთებიც გადმოღვარეს.
-სიკვდილის გეშინია?
-არფრის არ მეშინია უფლის გარდა. სიკვდილმა მაცხოვარი ვერ შეაშინა და მე როგორ შემაშინებს, ბაბუ?-მოხიც მსუბუქად გაეღიმა.
-რატომ წაიყვანეს ჩემი თოჯინა?
მოხუცი გაშრა... თვალებში სიცარიელე ჩაუდგა... აღარც ქარი ჰქროდა და ზღვამაც კი შეაჩერა ღელვა... თითქოს წამით სამყარო გაირინდა... მზეც უკვე ჩასულიყო.. მოხუცმა ჯოხს მოჰკიდა ხელი... მძიმედ დაეყრდნო ჯოხს და წამოდგომა დააპირა, მაგრამ გოგონამ მკლავში ხელი მოკიდა და თავისკენ მიიზიდა.
-მიპასუხე! ხომ გაქვს ყველა კითხვაზე პასუხი?! მიპასუხე! რატომ წაიყვანეს ჩემი თოჯინა?რატომ?- გოგონა ყვიროდა, ტიროდა, მოხუცის მკლავს ძლიერად უჭერდა ხელს.
-გთხოვ, ბაბუ მიპასუხე რატომ წაიყვანეს ჩემი თოჯინა?-პატარა გოგონა მუხლებზე იდგა, ცრემლები მდინარესავეთ სდიოდა და მოხუცს ვედრების სახით შესცქეროდა.
-გთხოოვ, მითხარი რატომ წაიყვანეს ჩემი თოჯინა?- პატარას თავი ჰქონდა ჩახრილი, თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და რიტმულად იმეორებდა: "რატომ წაიყვანეს ჩემი თოჯინა?"
მოხუცის ჯოხი იმ ამოთხრილ ორმოში გდია წვიმის წვეთებს ყრილობა, რომ გაუმართავთ... თვითონ მოხუცი მარტოხელა ფიცარზეა ჩამომჯდარი... თვალები "შაგრენის ტყავს" მიუგავს... თანდათან ყველაფერი პატარავდება...
ბაბუამ პატარას ვერ გასცა შეკითხვაზე პასუხი. ან რას გასცემდა თვითონაც ეგ აინტერესებს რატომ წაართვეს თავისი თოჯინა, ან ვინ წაიყვანა...