"შენთვის ვიბრძოლებ!არ მინდა სხვა!]


ჰაიიი!! მე ვარ სოფი 20 წლის როგორც ჩემი დაქალები ამბობენ უსიმპა"წ"იურესი გოგო მაღალი შავი თმით და თვალებით გამხდარი სხვათაშორის უპრესობასაც არ ვუჩივივარ მყავს საუკეთესო სასტავი ყველა ძალიან მიყვარს მადო,ნინი,ანი,ანდრო,გიო,
იკა და ჩვენი სიამაყე დადააამმ გიგა გიგა ვაფშე ყველაზე ჯიგარია ნუ განსაკუთრებულად ერთი ჩვენგანისთვის განსაკითრებულად საყვარელია ნუ ამაზე მერე გეტყვით. ძაან შორს წავედი ვაგრძელებ ჩვეულებრივი ზაფხულის დღეა ჩვენს კაფეში ვიყავით უი არ მითქვია? ჩემ დაბ.დღეზე ბავშვებმა კაფე "მომიძღვნეს" ძაან მთვრალები იყვნენ და იყიდეს იმის მერე სულ იმ კაფეში ვართ . ხო ეხლაც იქ ვზივართ და ვიწვით სიცხისგან.
-ბავშვებო სადმე წავიდეთ რა აქ უკვე ძაან ცხელა აი გიგასთან წავიდეთ მაგალითად ყაზბეგში.(იკა)
-აუუუ რაკაიაა ძაან მაგარი აზრიაა იკუშ (მადო)
-კიკი გეთანხმებით მეც ძაან მაგარი აზრიაა (მე)
-აჰამ ესეიგი მივდივართ ჩემთანნ(გიგა)
-აბა რააა -ერთხმად დაიყვირეს ნინიმ ანიმ გიომ და ანდრომ
-კაი დავიშალეთ და ექვსზე აქ იყავით ყველა ჩაბარგდით და წავიდეთ ოკკ?(გიგუშა)
-ოკკ
გამოვედით და ყველა ჩვენ ჩვენ სახლებში წავედით ჩვენივე მანქანებით
და აიი დადგა ნანატრი წამი 6 საათზე ყველა კაფესთან ვიყავით მადოს და გიგას გარდა აი რო გითხარით ერთი ჩვენგანი განსაკუთრებლად აბოდებს გიგაზეთქო ეხლა თქვენთვითონ გამოიცანით რახდება აიი ჰორიზონტზე დავლანდეთ გიგას მანქანა და გვერდით ვინ ეჯდა რათქმაუნდა მადო. გადავნაწილდით მანქანებში მე მადო გიგა და გიო გიგას მანქანაში "ჩავეყარეთ" იკა ანდრო ანი ნინი ანდროს მანქანაში ჩაჯდნენ.
რამდენიმე საათიანი დამღლელი მგზავრობის შემდეგ ჩავედით ყაზბეგში დავბინავდით და გარეთ კოცონთან დავჯექით. ისეთი კარგი იყო იქ გავიგეთ ქორწილის ამბავიც.
-ბავშვებო რაღაცა უნდა გითხრაათ(გიგა)
-ესეიგი ვქორწინდებით ეს თქვა ჩვენ გაოგნებული დაგვტოვა და მადოს გადახვია ხელი . გიგა ესეთი სერიოზული და სიყვარულით სავსე არასდროს არ გვენახა იმ საღამოს იყო ბევრი გართობა მილოცვა და ბევრი რამ.
დილით ბავშვების ჟრიამულმა გამაღვიძა თურმე ბიჭების ერთი ძმაკაცი ვიღაც ალექსანდრე ქალდანი უნდა ჩამოსულიყო. ეგრევე გავიფიქრე "უიმეეე სვანიიაა, რა ხასიათი ექნებაა"
არც შევმცდარვარ საუზმის შემდეგ მოვიდა ალექსანდრეც ყველა კარგად მოიკოთხა, როგორც ჩანს ყველას იცნობდა ჩემ გარდა უიმეე ჭურში მძინავს ესეიგი რა . ხოო დადგა ჩემი ჯერიც სერიოზულო სახით წამოვიდა ჩემსკენ ქალდანი.
-გამარჯობა ალბათ სოფი ხო?(ალექსანდრე)
-დიახ, თქვენ ალბათ ალექსანდრე ქალდანი (მე)
და ჩემი საფირმო ღიმილით გავუღიმე.
-გახლავართ სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა. და გამიღიმა ოოო რა ღიმილოთ გამიღიმა მაგრამმ ვერა ბატონო ლექსო ვერ მოგართვით, არიცნობ შენ სოფი აფციაურს არააა
გავიდა ერთი კვირა .ისევ კოცონთან მოვიყარეთ თავი ამჯერად ლექსოც ჩვენთან იყო. ოო თან რა სიმპატიურიი შავი თმა, ნაცრისფერი თავლები ცისფერში რო გადადიოდა რომლებზეც უკვე საკმაოდ შეყვარებული ვიყავი, შემდეგ გავარკვიე რო კალათბურთელი ყოფილა და ამიტო ქონდა დაკუნთული დდიდი სხეული. მიზიდავდა ქალდანი ძალიან მომწონდა ერთი დღეა გავიცანი და უკვე მიზიდავდა უხილავი მაგნიტით.
აი ვზივართ კოცონთან და გიგუჩას და მადოს ქპრწოლზე ვლაპარაკობთ. ამდროს ქალდანმა გიტარაზე დაკვრა დაიწყო. "მე შენ მიყვარდი გამეტებით". გამაგიჟებს ეს ბიჭი უფროსწორად უკვე მაგიჟებს მიყვარს დიახ არ მოგესმათ მიყვარს ქალდანიც თავისი გიტარაც და ეს სიმღერაც. სიმღერის დროს თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის და მეც ჯიქურად ჩავიძირე მის სევდიან და ამავდროულად ლაღ თვალებში. მორჩა სიმღერას ქალდანი აგუგუნდა ტაში, ისევ თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს, ვერც მივხვდი ისე წამოვიდა ქალდანი ჩემსკენ და დაეწაფა ჩემს ტუჩებს, ეს იყო რაგაც არაამქვეყნიური გრძნობა პირველი კოცნა რომელმაც ამხელა ბედნიერება გამოიწვია ჩემში. მიყვარდა ქალდანი მიყვარდა სიცოხლეზე მეტად უბრალოდ მიყვარდა.
-სოფი შემიყვარდი!ამ ერთ კვირაში ყველაზე მეტად შემიყვარდი.! სოფფ შენთვის ვიბრძოლებ, არმინდა სხვა გესმის სოფ?
(ალექსანდრე)
მე საპასუხოდ გავუღიმე და მის დიდ ტუჩებს დავეწაფე. არ მაინტერესებდა ჩვენზე მოშტერებული ბავშვების აზრი, არ მაინტერესებდა ამ დროს არავი გული გონება ერთ სახელს იმეორებდა:"ალექსანდრე ქალდანი"ალექსანდრე ქალდანი, მხოლოდ ამას ვფიქრობდი ახლა, მხოლოდ ალექსანდრე.
გავიდა ჩვენი სიყვარულით დამთბარი 5თვე, რომელიც მთელო ჩემი ცხოვრება არ დამავიწყდება. დეკემბერი იყო სუსხიანი დეკემბერი. გარეთ ვსეირნობდი ალექსანდრე უნდა მენახა ჩვენს კაფეში. მითხრა შემაგვიანდებაო და მეც გასეირნება გადავწყვიტტე სანამ ლექსოს ვნახავდი. გავიარე ერთ ლამაზად საახალწლოდ მორთულ კაფესთან და იქ ნანახის შემდეგ მინდოდა რამე დამმართნოდა , მოვმკვდარიყავი სიკვდილი მინდოდა სიკვდილი. ალექსანდრე იჯდა ნასვანი იყო აშკარად ვიღაც გოგოს კოცნიდა ,იმ კოცნით კოცნიდა იმ ტუჩებით კოცნიდა რომლებიც ამდენი ხანი მე მეკუთვნოდა. მაშინ მადოს და გიგას ქორწილში რა კარგი იყო მეფიცებოდა ლექსო ჩვენც ასეთი ქორწილი გვექნება ზუსტად ამ დღესო . მეფიცებოდა სიყვარულს რომელიც ახლა დაანგრია. მოვიკრიბე გამბედაობა და შევაბიჯე კაფეში მივედი ლექსოსთან და ვუთხარი:
- ყოჩაგ ! ყოჩაღ ალექსანდრე ქალდანო ბრავო როგორ დავმალო აღშფოთება რა ჩაიდინე, ჩვენი სიყვარული რომლითაც ასე ვამაყობდით, სიყვარული რომელზეც მთელი თბილისი ლაპარაკობდა, ამ კახპაში გაცვალე ალექსანდრე ამ ბ***ში გამცვალე გესმის? ყველანაირად გააუბედურე ჩვენი სიყვარული.!! მაშინ კოცონთან მითხარი "შენთვის ვიბრძოლებ არმინდა სხვაო" ახლა გამოჩნდა როგორ იბრძოლე ჩემთვის და ჩემი სიყვარულისთვის!!. წამოვედი ალექსანდრე გაქვავებული დავტოვე, ფეხებზე მეკ*** ჩემზე მოშტერებული 1000 რუსთაველის ქუჩაზე გამვლელის თვალები. ახლა ალექსანდრეს და იმ კახპას მოკვლა მინდოდა!

გავიდა 1 წამი,წუთი,საათი,დღე,თვე,წელი ერთი წელი გავიდა იმ ამბიდან და მე კიდევ ვერ ვიჯერებდი, ბიჭებმა მითხრეს რო ალექსანდრე ისევ გერმანიაში წავიდა რადგან შერცხვა ჩემთან მოსვლის საკმაოდ მხდალი აღმოჩნდა. !! ყველამ განურჩევლად ყველა ჩვენმა მეგობარმა შეწყვიტა მასთან ურთიერთობა, ყოველ დღე დადიოდნენ ჩემთან ბავშვები მართალია გაბერილ მადოს უჭირდა აქ მოსვლა და ხანდახან ჩემტანაც რჩებოდა მაგრამ მას ესმოდა ახლა ყველაზე მეტად ჩემი სკოლიდან ერთად ვართ ჩემი მეორე დაა
მე სოფი აფციაური რომელიც თბილისის ყველაზე მაგარი სასტავის "წევრი" ვიყავი, რად ვიქეცი ახლა? სრულ არარაობად, სახლიდან არ გავსულვარ მთელი წლის მანძილზე. სრულიად გავნადგურდი და ვის გამო? ვის გამოო ალექსანდრე ქალდანის ერთ დროს და ახლაც ჩემი ყველაზე დიდი სიყვარულის გამო დიახ არ მოგესმათ ისევ მიყვარს ალექსანდრე სიცოცხლეზე მეტად 22 წლის ვხდები ხვალ, შემპირდა 1 წლის წინ ალექსანდრე 22 წლის რო გახდები ცოლად უნდ აგამომყვეო ახლა რახდება ? სიტყვა ახლა აღარ არსებობს გაქრა აწმყოც და მომავალიც დარჩა მხოლოდ წარსული და ის მოგონებები რომლითაც ახლა ვცხოვრობ. !! ჩემს ცხოვრებას უფრო ფორმალურს ვუწოდებდი.
აჰჰა დადგა 12 საათი დაიწყო ტელეფონის გამაწვრილებელი რეკვა, მშობლები და ბავშვები შემოცვივდნენ ჩემს ოთახში,იყო ბევრი მილოცვა რომლებსაც მხოლოდ ერთის მილოცვა მერჩივნა, თუმცა ვიცოდი იმ ერთის მოლოცვა არ იქნებოდა.
არ შემეძლო ამ მილოცვების გაძლება წავედი გარეთ პირველად ერთი წლის შემდეგ გავედჯ გარეთ, ამ ამაზრზენ ქალაქში ხეტიალი მოვისურვე . ჩავჯექი მანქანაში. წავედი უმისამართოთ. მივედი მტკვართან გავაჩერე მანქანა და ალექსანდრეს ნაჩუქარი ყელსაბამი ვისროლე ტელეფონიც თან გავაყოლე!! წავიდა მოგონებები დარჩა სიცარიელე! ჩავჯექი მანქანაში ნელენლა ემატებოდა სიჩქარე 60,80,100,120,140,160,180,200 აღარაფერი მახსოვს მხოლოდ თეთრი შუქი და სიბნელე მორჩა ჩემი ცხოვრება დამთავრდა, ამ ფიქრებით გავითიშე.!! მე მოვკვდი! არა უფრო ჩემი სხეული მოკვდა სული უკვე მკვდარი იყო! გავითიშე.
ადგილზე მალევე მივიდა პოლიცია და გაარკვიეს სოფის მშობლების ნომერი სასწარაფოდ გადარეკეს:
-გისმენთ(სოფის დედა)
-გამარჯობა თქვენ ქალბატონი სოფი აფციაურის დედა ბრძანდებით?(ინსპექტორი)
-დოახ რახდება
-იცით სამწუხარო ამბავი უნდა გითხრათ, ქ.ნ სოფი დიდი სიჩქაროთ მართავდა მანქანას და სავარაუდოდ დამუხრუჭება ვერ მოასწრო და შეეჯახა საპირისპიროდ მოძრავ სატვირთოს.
-რაააა? სოფიიიი ჩემი შვილიი ღმრთოოო როგორააა ჩემი გოგოოოოო
-გთხოვთ მობრძანდით საავადმყოფოში.
*საავადმყოფოს მიმღებში*
მალევე მივიდნენ სოფის მეგობრები იქ, ყველა განადგურებულია გიგა ,ანდრო იკა და გიო ალექსანდრეს აგინებდნენ მას ადანაშაულებდნენ ამ ყველაფერში, გოგონები ტიროდნენ ნინი და ანი მადოს ამშვიდებდნენ მაგრამ ისინი უარესად ნერბიულობდნენ, აი მადოს რეაქციას ვერ აგიღწერთ იმხელა მუცლით მართავდა მანქანას სანამ საავადმყოფოში მოვიდოდნენ ტიროდა, არა ამას ტირილი არ ერქვა ბღაოდა ღმერთს სთხოვდა თავისი 'დის' გადარჩენას.
ამდროს გიგამ ვეღარ მოითმინა ცოლის ასეთი რეაქცია და ლექსოსთან დარეკა.
-ვააა გიგაა ძმა როგორხარ? 1 წელია შენი ხმა არ გამიგია ბრატტ
- შე როგორ მეძახი ძმას შე ახვ*** სოფო ავარიაში მოყვა შე ნაძირალა, შენგამო ჩვენი სოფი სიკვდილს ებრძვის აზრზე ხარ რა გაუკეთე საწყალ გოგოს? შე ნაბი****. თუ კიდე დაგრჩა ადამიანობა და სოფის მიმართ რამე გრძნობა ჩამოაჯვი აწ შე ახვარო შენ და მორჩი სოფის უფრო მეტად დამცირებას ბოზებში გართობას მორჩი! მომაკვდავს მაინც სთხოვე პატიება
ვერავინ წარმოოდგენს გიგას ამ სიტყვებმა ალექსანდრეზე როგორ იმოქმედა, მისი საყვარელი ქალი კვდებოდა, მისი სიყვარული მის გამო იტანჯენოდა, ხვდებოდა 1 წლის წინ რამხელა რაგაც დააშავა სოფოს წინაშე მაგრამ მაინც მაინც წავიდა საართველოში. მივიდა საავადმყოფოში და მეგობრების განადგურებულ და ამავდროულად ალექსანდრეს მიმართ ზიზღით მომართულ სახეებს რო წააწყდა მეორედ მოკვდა ! ალექსანდრე სოფოსთან ერთად გახდა ცუდად. მასაც ისე უჭირდა ახლა როგორც სოფიც. ქალდანს სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა სოფო
გამოვიდა ოპერაციის შემდეგ ექიმი და ამცნო რომ სოფოს სასწრაფოდ სჭირდებოდა მესამე უარყოფითი სისხლი.
არავის არავის არ ეშოვებოდა ეს საზიზღარი სისხლი ამოიწურა 24 საათი კრიტიკული დრო. ბიჭებმა მთელი თბილისი ააწრიალეს არა და არ არ იშოვებოდა სისხლი.
აწრიპინდა 5 აპარატი ერთად და მადოს და ბავშვების ძირს დაცემა ერთი იყო მადოს გული წაუვიდა გოგოები ძლივს სუნთქავდნენ ბიჭები უბრალოდ აზრზე ვერ მოდიოდნენ. სოფის მამის ღრიალმა შეძრა მთელი თბილისი. ვის გამო რის გამო? არავინ იცოდა.
ალექსანდრეს მხოლოდო
ორი სიტყვა ჩაესმოდა ყურში :ის მოკვდა! ის მოკვდა!
ასეტ გლოვაში ტირილში გავიდა 2 კვირა. ალექსანდრე ყოველ დღე ადიოდა სოფის საფლავზე და ლოცულობდა იმისთვის რომ ამ ქვაზე დახატულ ანგელოზს ეპატიებინა ლექსოსთვის ყველაფერი.
ერთ ასეთ დღესაც ლექსო ამდენი ხნის შემდეგ პირველად შევიდა. კომოდთან სოფის წერილი იდო სადაც ეწერა:
"ალექს ჩემო ერთადერთო სიყვარულო! ყველაზე მეტად მიყვარხარ! ყველაფერს გპატიობ ! ვიცი ეხლა თუ ამ წერილს კითხულობ უკვე მკვდარი ვარ, იცი როგორ მიყვარდი? ყველაზე მეტად, შემეძლო მთელი სამყაროსთვის ბრძოლა გამომეცხადებინა და შენი თავი არავისთვის დამეთმო მაგრა მაშინ კაფეში რომ დაგინახე ვერ წარმოიდგენ რა დამემართა. ვიცი არ მაპატიებ შენს გამო რომ სიცოცხლე მოვისწრაფე მაგრამ ... აი ეს მაგრამ რჩება მაგრამად. ამაზე პასუხი არმაქვს რატომ მიყვარხარ ასე ძალიან! იცოდე რო ყველაზე ძალიან მიყვარხარ ! მიყვარდი! და იქ ზევითაც მეყვარები სოფი"
წერილის კითხვა დაამთავრა ლექსომ და გაქვავდა , ხმას ვერ იღებდა. ცოტა ხანში ტირილი დაიწყო და ლუღლუღებდა -რა ჩაიდინე პატარავ ,რა ჩაიდინე ჩემო სულელო გოგოვ , რატომ დაიღუპე ჩემნაირი იდიოტია გამო ცხოვრება? რატომ პატარავ რატოოოოომმმ რატოოომმ სოფოოო რატოო ჩემო სიცოხხლეევვ აქ უკვე აყვირდა ალექსი და შემოცვივდნენ ოთახში ბავშვები. ყვიროდა ღრიალებდა ლექსო, ასეთი არავის არ ახსოვს ლექსო ქალდანი! ის განადგურებული იყო! ელვისსისწრაფით გავარდა ლექსო გარეთ. განმეორდა შემთხვევა სოფი საფლავისკენ მიდიოდა ტიროდა ბღაოდა ღრიალებდა. უყვარდა სოფი ძალიან უყვარდა. !! იგივე შემთხვევა 60,80,100,120,140,160,180,200 სიკვდილი მოკვდა ლექსო მოკვდა სოფი მოკვდა მათი სიყვარული მიწაზე მოკვდა დასრულდა ყველაფერი მორჩა! მათ "სიყვარულთან ბრძოლა წააგეს".
ბავშვები განადგურდნენ, განადგურდა თბილისი!
გავიდა 1 თვე მადომ გოგონა გააჩინა და რაუნდა დაერქვა თუარა სოფო.
1 თვის შემდეგ იგივე სამშობიაროში გაჩნდა ბიჭი და რაუნდა დაერქვათ თუარა ალექსანდრე! და მაინც რაარის ეს ბედისწერა არა? ზოგის სიყვარული აყვავილებულიც არაა უკვე კვდება ზოგის კი მარადიულია!