სადღაც გულის სიღრმეში ძალიან შორს არსებობს ნაპერწკალი, ნაპერწკალი სიყვარულის რომელიც ძალიან ძრლიერია. მას შეუძლია გაათბოს ისე გოგონას გული რომელსაც სიცოცხლე არაფრად უგირს და მისი გული , რომელიც ნაფლეთებადაა ქცეული გაამთელოს. გაამთელოს და აღადგინოს, სიცოცხლის წყურვილი დაუბრუნოს.
- ტასო მამი, გაიღვიძე. ღიმილით შესცქეროდა დავით ჭავჭავაძე თავის ულამაზეს ქალიშვილს
- დილამშვიდობის მამა. რამე ხდება?
- არაფერი პატარავ უბრალოდ ვიფიქრე დედასთან ასვლა მოგინდებოდა. მეც წამოვალ მერე კი სამსახურში წავალ.
- კი მამი აუცილებლად. ერთად წავიდეთ . უფრო გაუხარდება დედას.
- კარგი მაშინ შენ მოემზადე . მე გავალ.
ანასტასიამ მამას ღიმილი აჩუქა და თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად რისგამოც მამის კოცნა მიიღო. ბატონმა დავითმა კარები მოიხურა და ოთახიდან გავიდა.
ანასტასია ჭავჭავაძე. 19 წლის. ულამაზესი გოგონა რომელზეც ნებისმიერი ბიჭი გაგიჟდებოდა.ქერა თმები, ცისფერი თვალები, ულამაზესი პატარა ტუჩები და პატარა ცხვირი. არც და ყავდა და არც ძმა. მამასთან ერთAდ ცხოვრობდა. საზღვარგარეთიდან ორი დღის წინ ჩამოვიდა.
- მა, მზად ხარ?
- კი მა მოვდივარ.
ერთად ჩავიდნენ და მანქანით წავიდნენ დანიშნულების ადგილას. დღესაც ულამაზესი იყო. შავი მაღალწელიანი კაბა და შავი ტოპი ეცვა.მამამისი ბატონი დავითიც საკმაოდ კარგი შეხედულების მამაკაცი გახლდათ. გზად ყვავილების მაღაზიასთან შეჩერდნენ და დედისთვი ისეთი ყვავილების თაიგული იყიდეს როგორიც ქალბატონ მარიამ შეეფერებოდ.. უკვე დანიშნუების ადგილას იმყოფებოდნენ მანქანა შეაჩერეს და გზა ფეხით გააგრძელეს. ბევრი არ უვლიათ იქვე იყო ქალბატონი მარიამის საფლავი. როგორც კი მივიდნენ თვალები ორივეს ცრემლიტ აევსოთ.. ძAლიან საზარელი სანახავი იყო ასეთი ლამაზი ქალის როგორიც მარიამი გახლდათ გაყინულ ლოდზე ნახვა.
- შვილო უკვე კაი ხანი აქვართ წავიდეთ. შენც დაიღლებოდი
-არა მა არმინდა ცოტახანს დავრჩები შემდეგ კი ფეხით გავივლი
- როგორ შენ გინდა პატარავ. მამამ შვილს შუბლზე აკოცა და წავიდა.
ტასო იჯდა და თავის ამბებს უყვებოდა დედას..
- დედი იცი ეს ერტი წელი ძალიან გამიჭირდა დე. იცი როგორ გვენატრები მეც და მამასაც.. რატო წახვედი? რატო დაგვტოვე? ისე მართალი ყოფილა ღმერტ ყველა კარგი თავისთან მიყავსო. მაკლიხარ დე. ტასოს ცრებლები მოდიოდა და მოდია. დედი იცი ოცნება ავისრულე და საზღვარგარეთ ვიყავი და ჯარში ვმსახურობდი ერთი წელი. ნუ გეშინია დე ყველაფერი კარგად იყო. მე ქალთა კოლონიაში ვიყა. ძAლიან დამეხმარა და ყველა ტკივილი გადამატანინა. იქ მინდოდა სწავლი გაგრძელება მაგრამ არ შემიძლია თქვენსგან მარტო ვიყო. ამიტომ აქ გავაგრძელებ. ჯავახიშვილში. მენატრები დეეე.. ანასტასია იჯდა და ტიროდა.. კაი აბა დე წავალ მე და ხვალაც მოვა და გინახულბე.. მიყვარხარ...
ტასო თბილისის ქუჩებში დადიოდა და ფიქრობდა. თურმე როგორ მონათრებია აქაურობა. და აი ამდროს როდესაც ფიქრი იყო დაინახა თუ როგორ ჩქარა მოდია მოტოთI ვიღაც უცნობი და აი ამდროს როგორ შეესხა ტალახიანი წყალი. გონზე ვერც მოვიდე ეს ისე უეცრად მოხდა.
- მაპატიე ლამაზო ვერ დაგინახე..
- ისეთი პატარავარ როგორ დამინახავდი- გაბრაზებული ლაპარაკობდა ანასტასი და ცოფებს ყრიდა
- კარგი რა ასე ნუ ბრაზდები. გარეცხავ და ეგაა. (თან ღიმილიანი სახე ეკრო პირზე.)
- ძალიან სასაცილოა არა? უზრდელო, ხეპრე. იდიოტო.
- კარგი რა დამშვიდდი ხო? გინდა სახლში გაგიყვანო, ტუ გინდა მე გაგირეცხავ შენს ტანსაცმელსაც? (უცნობი ისევ აგრძელებდა სიცილს)
ანასტასია უფრო გაბრაზდა ამაზე მაგრამ არ აყოლი რადგან ხვდებოდა რო ბიჭსაც ეს უნდდოდა უბრალოდ თვალებში შეხედა, სასწრაფოდ ტაქსი გააჩერა და სახლში წამოვიდა. მივიდა ტუ არა შხაპი მიიხო და დაღლილი საზოლზე წამოწვა. დაძინება სცადა მაგრამ ვერ შეძლო რად გან შულ იმ უცნობის თვალებზე ფიქრობდა. მას ხო ძალიან ლამაზი მუქი ლურჯი ფერის თვალები ჰქონდა.. მაგრამ შეძლოდა ისევ იმავე ფიქრებში ჩაეძინა. არ უგრძვნია მამა როდი მოვიდა და საბანიც როდის გადააფარა..
პ.ს პრივეტ ბავშვებო.. მე ახალი ვარ. ეს ჩემი პირველი ისტორია. არვიცი როგორი გამომივა მაგრამ იმედია კარგია. ველი კომენტარებს