დრო მიდიოდა .. ძალიან დავახლოვდით ყველანი , სულ ერთად დავდიოდით , დათის დაბადების დღე 21 დეკემბერი , მერე ანკასი 25 ყველგან ერთად ვიყავით .. და ჩემი გრძნობებიც ჩვეულებრივ იზრდებოდა .. არცერთი ღამე არ დამთავრდებოდა დადიანზე ფიქრის გარეშე და არცერთი დღე არ დაიწყებოდა მისი გახსენების გარეშე . ! კი კი ნამდვილად შემიყვარდა ნიკუშა დადიანი ! , და ჩემი სიყვარულიც მისი თვალების ბრალი იყო , მისი ღიმილი ღამეებს მათენებინებდა და ფიქრების უკიდურეს ზღვარში გადავყავდი , არასოდეს , არასოდეს დამმართნია რაიმე მზგავსი , ჩემს გარშემოო ხომ ამდენი კარგი ბიჭი იყო , რატო ? რაატო მაინცდამაინც ის ? ვიცი სიყარულიც იმდენად დაშორებული იყო ჩემსგან როგორც ცა და დედამიწა .. ჩვენ ისე განვსხვავდებოდით ერთმანეთისაგან როგორ დღე-ღამე ... დათი არასოდეს მომცემდა უფლებას მყვარებოდა ნიკუშა , ის ხომ ჩვენი ბავშვობის მეგობარი იყო ,რომელიც არასოდეს გამხსენებია .. ^
მოკლედ ახალი წელი ახლოვდებოდა , ისე მიყვარდა ეს დღე როგორც არაფერი ამ ქეყანაზე , ნიკუშა მთელს დღეებს ჩვენთან ატარებდა და მიმაჩვია მასზე ფიქრსა და ოცნებას , ულამაზესი ნაძვის ხე გვქონდა ,რომელიც ერთად ავაწყვეთ , 11 ხდებოდა ყველა ჩვენთან რომ ამოვიდა , ტრადიციულად ახალი წელი ჩვენს სახლში აღინიშნებოდა , დედა და მამა 12 ის მერე ყოველთის გადიოდნენ რაღაც საღამოებზე , ჩვენ კი ჩვენს „პონტში“ვერთობოდით , ძველი დროის გახსენება დავიწყეთ , ზუკაც და ნიკუშაც სულ მეჩხუბებოდნენ რატო არ გახსოვართო , დეტალებს იხსენებდნენ ღრმა ბავშვობიდან მაგრამ ამაოდ , თითქოს იმ დროში არც მიცხოვროა .. მერე ანუშკას ძველი ფოტო ალბომი გაახსენდა და მოსატანად გავიდა , მას კი ნიკუშა გაყვა , როცა დედა შემობრუნდა ხელში დიდი ალბომი ეჭირა , რომელიც არასოდეს მქონდა ნანახი და პატარა ყულაბა ,! აი ისიც მე და ნიკუშა , კიდე მე და ნიკუშა რომელიც მაწვალებს , ჩვეენ ყველანი ერთან აგარაკზე დათის დაბადების დღე და ა, შ ძალიან ბევრი საერთო ფოტო , ჩვენს ფოტოს დავაშტერდი (უფრო ნიკუშას) , ვაკვირდებოდი და ბავშვობის თითოეულს ნაკვთს ვიმახსორები , როგორია ღმერთო , ! - ბიჭები აივანზე გავიდნენ , სულ ცოტა აკლდა ახალი წლის დადგომას , დათიმ დედას დაუძახა და ისიც გავიდა , დავრჩით მე და დადიანი უსასრულო ფიქრებში , ნიკუშას ხელში ის პატარა ყულაბა ეჭირა , სიმშვიდე დაარღვია და მთხოვა მისთვის შემეხედა , ყულაბა გახსნა და შიგნიდან ძალიან ლამაზი ძეწკვი ამოიღო , რომელზეც მზის მედალიონი ეკიდა შიგნით N ასოთი . გაკვირვებული შევხედე მას , საიდან ეს ძეკვი ჩემს სახლში ან რატომ აიღო მან
- ანასტასია , ეს შენია , ანუშკას მაშინ დავუტოვე როცა თბილისს ვტოვებდი , მაშინ 25 აგისტო იყო , ერთი დღე აკლდა შენს დაბადების დღეს , შენთვის მქოონდა ნაყიდი მინდოდა საამახსოვროდ დაგრჩენოდა , მაგრამ რომ მოგაკითხე აგარ იყავი , ბებიასთანნ წახვედი სოფელში , მაშინ დედაშენს დაუბარე , რომ შენთვის მაშინ მოეცა , როცა მე დავბრუნდებოდი . იცი მზე შენი სილამაზის გამოხატულებაა , მზესავით ანათებს შენი თვალები . N კი ეს ჩემი სახელია , მინდოდა სულ გქონოდა და სულ გაგხსენებოდი , მაგრამ აარაა ეს ვერმოხდა შენნ ისე დამივიწყყე , თითქოს ეს დრო არც არსებობდა არასოდეს
ძალაინ დავიბენი , ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა , რატო აკეთებდა ამას , რაში ჭირდებოდი ის რომ მე სულ გამეხსენებინა . ძალიან დავიბენი . შემეშინდა და თან გამიხარდა
- ეხლა შენი გადასაწყვეთია ანასტასია , ალბათ არ გინდა რომ ჩემი სახელი ატარო ყელზე , არაუშავს, გაგიგებ , შენ დიდი გოგო ხარრ , თან ძალიან კარგი ,ალბათ ეს არ გჭირდება
(მითხა ცოტა მოწყენით)_
_თუ დამეხმარები გაკეტებაში ვატარებ ! (მე)
_ ოღონდ არასოდეს აღან მოიხსნა ..არასოდეს!
-გპირდები
ყელსაბამი გამიკეეტა , მისი შეხება , მისი ციივი ხელი ჩემს კისერზე ისე მესიამოვნა რომ კიდევ ერთხელ გამაჭრჭოლა , იგრძნო , ნამდვილად იგრძნო და ჩაიცინა
-ახალ წელს გილოცავ ანასტასია , და ყელზე ძალიან ნელა დამადო ტუშები ,
-შენც გილოცავ !!
ყველანი შემობრუნდა აივნიდან , მილოცვები , საჩუქრები , დალევა , ცეკვა-სიმღერა , მოკლედ ჩვეული დროს ტარებაა ჩვენს სახლში , ესეთი კარგი ჯერ არცერთი ახალი წელი არ ყოფილა ჩემთვის , აქ ხომ დადიანი იყო , „ჩემი“ ნიკუშა დადიანი .. !!
საახლწლო დღეები დასრულდა , და ახალი რიტმით გავაგრძელე სკოლაში სიარული , თითქოს ჩემი ცხოვრება შეიცვალა , ერთადერთი რაც არასოდეს არ იცვლებოდა ეს ნიკუშა იყო . სიმართლე რომ გითხრათ ეხლა უფრო იშვიათად ვნახულობდი , აღარ დადიდა , მამამისი კომპანიაში დაიწყო მუშაობა და აღარ მცალია ბიჭებისთვის უთქვია , მაგრამ მათ მაინც ნახულობდა ღამით , იცით უკვე 2 კვირაა რაც ნიკუშასთვის თვალი აღარ მომიკრავს და ძალიან ძალიან მენატრება , უსასრულოდ , ისე სიტყვები რომ არ ჭირდება ამ გრძნობას , უბრალოდ ერთადერთი რაც გულს მიკლავდა მისი ესეთი სიშორე იყო ჩემსგან ..
თებერვალი მთავრდებოდა ჩემმა მშობლება გამომიცხადეს ამერიკაში მივდივართო , დათიმ მეც გამოგყვებითო , მართალია ჩემი დატოება მარტო არ უნდოდათ მაგრამ თბილისში ნათესავები არ გვყავდა ამიტომ გადაწყვიტეს ჩემი თავი ანკასთვის და ბიჭებისთვის ჩაებარებინათ , ნიკუშამ არ იღელვოთ მე მოვუვლიო (არადა სანახავადაც ვერ იცლიდა ხოლმე) ამიტომ უფრო მეტად სანდროს და ზუკას იმედზე დამტოვეს და წასასვლელად გაემზადნენ , ვიცოდი რომ 2 კვირა სრული თავისუფლება მელოდა და ჭკუაზე არ ვიყავი , სახლიდან ერთად გავედით , აეროპორტში გავაცილეთ და ასე რომ ვთქვათ ანუშკა თვითმფრინავში შევტენეთ ისე არ უნდოდა ჩემი დატოვება , ანკა ინგლისურზე მიდიოდა , ნიკუშა სამსახურში , სახლში ზუკამ მიმიყანა და წავიდა , მეც საქმე არ მქონდა და სახლის დალაგება დავიწყე , რაც წელიწადში ერთხელ ხდებოდა ხოლმე ! თითქოს მათი წასვლით ყველაფერი დაცარიელდა , ჩემი ოთახის ფანჯრიდან ვიყურებოდი და რაღაც უაზრო ფიქრებში გადავეშვი , ვგრძნობდი რომ მარტო ვიყავი , თითქოს ის ადამიანები რომლებიც ჩემს ქვევით მოძრაობდნენ ,არც იყვნენ , რაღაც ჩამწყდა და სუნთქვა გამიჩერდა , არვიცი ესეთი რაღაც ადრე არასოდეს დამმართნია ,!!
იცით მე არასოდეს მიტირია , მართლა არავის არასოდეს არ ქონდა უფლება ჩემს თვალებზე ცრემლი გამოეწვია , არასოდეს მიმიცია უფლება ვინმესთვის ავეტირებინა , ყოველთვის ძალიან ძლიერი ვიყავი , არ მეშინოდა სირთულეების ცხოვრებაში !
ყავა მოვიმზადე და წამოვწექი ჩემი საყვარელი ფილმი ჩართე და ყურება დავიწყე , სიმართლე რომ გითხრათ უფრო ფიქრებში წავედი , ისევ ნიკუშა , ისევ დადიანი , მისი შეხება , მისი კოცნა , მისი ღიმილი , თვალები .. ღმერთო როგორია ! ''აი, აი სიყვარული რა არის იცით? ხელს რომ შეახებ და გრძნობ, რომ ეს სამუდამოდ შენია, რაც არ უნდა მოხდეს დედამიწის ზურგზე, სიყვარული...სიყვარული მშვენიერია, ყველაფერი ერთბაშად გავსებს აღტაცება, ბედნიერება, წუხილი, სურვილი და შიში, შიში იმისა, რომ ამ ადამიანს დაკარგავ და მასთან ერთად კი ყველაფერს და კიდევ ათასი ფიქრი ,როგორ მოვიქცე, რა გავაკეთო.?"- აი ეს იყო ჩემი სიყვარული და ჩემი გრძნობა მის მიმართ იმედი იმისა რომ ჩვენ ერთად დავბერდებოდით .
კარზე ზარი იყო , ადგომა ეხლა ისე მეზარებოდა , გავიფიქრე არ გავაღებთქო , მაგრამ მობილურიც აწრიალდა , ნიკუშა იყო , ისეთი ხმით ავიღე ალბათ იფიქრა მეძინა
-ალო !
- ანასტასია კარები გამიღე !
მეც წამოვდექი და კარები გავაღე , იცით მე ესეთი არასოდეს მინახია , სახეზე ფერი არ ედო , ძალიან ნერვიულობდა , კარების გავაღე თუ არა ხელები მომხვია და ძალიან ძალიან მაგრად ჩამეხუტა , ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა , ესე რატო იქცეოდა , შემეშინდა თუმცა ჩემთვის გულში . არ მინდოდა უკან გამეწია და მისს სხეულს მოვშორებოდი . ისეთი თბილი იყო , ისეთი . მაგრამ რატომ აკეთებდა ამას! უცაბ ყურში ძალიან ჩუმათ ჩამჩურჩულა ისე რომ კიდევ ერთხელ გამაჟრჟოლა , როგორც ადრე
- გპირდები , ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები ! (და ვიგრძენი რომ ძალიან ვიცი ცრემლი მომხვდა მხარზე) ეს ის შიში იყო რომელიც სახეზე დამეტყო და მიხვდა რომ შემეშინდა , მეხომ ჯერ 17 წლის ვიყავი ,მართალია არასოდეს არავის ვაჩვენებდი , მაგრამ მეც მქონდა შიშის გრძნობა , კარები დახურა და ოთახში შემიყვანა , სავარძელზე ისე დაჯდა ხელი არ მოუშორებია ჩემი ხელიდან , ვერაფერს ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს ირგვლივ , რატომ მოვიდა მკდარი მზერით ჩემთან დადიანი ? რაატო ჩამეხუტა ? რატო იტირა? რა ხდებოდა ღმერთო ?? წინ დამიჯდა ძალიან ახლოს სახესთან , მისი თვალების უსასრულობაში გადავეშვი და ისე ჩავაშტერდი რომ შემრცხა , მაგრამ ის ისე ახლოს იყო ჩემთან , ! ლაპარაკი დაიწყო , ძალიან უცნაური . ისეთი ჯერ რომ არ ყოფილა , მე ყოველთვის მახსოვდა მხიარული დადიანი !
-ანასტასია ძალიან გთხოვ .! მიჭირს შენთვის ამის თქმა ძალიან მიჭირს .! მაგრამ მერჩინა ჩემსგან გაგეგო . სანამ სხვა გეტყოდა და გული ძალიან გეტკინებოდა , არვიცი საიდან დაიწყო , როგორ ვთქვა , მოკლედ ის ძალიან ნერვიულობდა , ჩემს ხელებს მის ხელებში ატრიალებდა და ამ დროს ტელევიზიამ რომელიც რუსთავი 2ზე იყო ჩართული მაუწყებლობა შეაჩერა და სპეციალური კურიერის გადმოცემა ჩაირთო , ძალიან დაიბნა , როცა გიორგი გაბუნიამ ტელევიზორში გამოაცხადა რომ დღეს დღის 3 საათზე თბილისიდან გასული თვითმფრინავი ჩამოვარდა და 70 კაცი იყო დაღუპული , სწრაფად გამორთო ტელევიზორი და , მაგრად მიმიკრა გულზე , იცით ეს რაა იყო ? გავშეშდი!! , ეს ის გრძნობაა რომლის გადმოცემა არ შემეძლო , ერთ დღეში დავკარგე მთელი ოჯახი , ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს გარშემო , უნდა მეტირა? მეკივლა? თუ რა უნდა გამეკეთებინა ამ წამს ? არვიცი ! უბრალოდ ვერაფერს ვიგებდი თუ რა ხდებოდა გარშემო , ვერც ნიკას ვგრძნობდი , ვერც კარებში შემოსულ ბავშვვებს , უბრალოდ ვიჯექი და თვალებს იქეთ-აქეთ ვატრიალებდი , მეტირა უნდა ? -ალბათ უნდა მეტირა , მაგრამ ცრემლი გამიქრა , გამიშრა , არ ჩამოვარდა ჩემი თვალიდან , მეგონა დამთავრდა ყველაფერი. მთელი ცხოვრება დამთავრდა , ! ამ დროს ვიგრძენი მხოლოდ მისი თბილი ხმა
-ანასტასია , გთხოვ გამაგრდი , ჩვენ შენს გვერდით ვაართ - და გავითიშე .
როცა გამეღვიძა მხოლოდ მისი სახე დავინახე , ძალიან შეშინებული , ჩემი ხელი ეჭირა და ეფერებოდა , კოცნიდა , .. ისევ ურეააქციო სახე მქოდნა , ალბათ ესე გამოვხატადი ნერვიულობას და ტკივილს , იმ დიდ ტკივილს რომელსაც გულით ვატარებდი , როგორ დავიტიო ამდენი ტკივილი ? ვკითხე ჩემს თავს და თვალები კედელზე დაკიდებულ დედას მამას დათის და ჩემს ფოტოს მივაპყარი .! ვინ დამრჩა ამ ცხოვრებაში ? არავინ და არაფერი , მხოლოდ მოგონებები
ყველაზე მტკივნეული მოგონებები..მოგონება განვლილი ბედნიერი წლებისა . რამდენი რამე ამომიტივტივდა გონებაში , რამდენი რამე გამეხხსნებინა , ვერ მივხვდი ვინ მეგლოვა , დედა მამა თუ ძმა ან იქნებ 3 ერთად , ეს ისეთი ძნელი იყო , ისეთი მწარე , მაგრამ ჩემი ურეაქციო თვალები , გაშეშებული აშტერდებოდა მათ სახეეებს .
"ყველა ადამიანი ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ემსგავსება ცარიელ ოთახს, რომელიც ყველამ დატოვა." - მე მართლა დავემსგავსე ცარიელ ოთახს ან საერთოდ ცარიელ დედამიწას და მე მართლაც დამტოვეს უსასრულობაში .!
2 მარტო იყო , როცა სახლში სამი კუბო შემოიტანეს , მათი , ეხლა მართლა ვიგრძენი ის რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა , ვიგრძენი გულში თითქოს რააღაც ჩამწყდა , ხელეები ძალაინ მაგრად მომუჭე და თავს ძალა დავატანე რომ არ წავქცეულიყავი , ისევ ისეთი ურეაქციო თვალები მქონდა , ალბათ მართლა ფიქროდა მოსული ხალხი რომ ვერაფერს ვერ ვხვდებოდი , მაგრამ იცით რა მწარე იყო ყველაფრის მიხვედრა ? იმის გააზრება რომ მარტო ხარ ? რომ სამი ყველაზე ძვირფასი ადამიანი ერთ დღეს დაკარგე ? ამაზე საშინელი განაჩენი არ შეიძლება არსებობდეს,პირადად მე ისე არაფერი მაშინებს როგორც მათ გარეშე ცხოვრება და იმაზე ფიქრი რომ დღეს ჩემი ბოლო ღამეა მათთან ერთად , ამ ფიქრებში გადაშვებულმა შეშინებულმა , ვიგრძენი რომ კიდევ ერთხელ დავვარდი მათი კუბოს ქვეშ , ვეღარ ვუძლებდი სუნთქვას , სიცოცხლეს , ყელში მაჭერდა შიში მარტოობის , მათ გარეშე ცხოვრების, შიში ხვალინდელი დღის , , როგორ გავძლებლდი ? როგორ გადავიტანდი ? როგორ გამეშვა ისინი ასე შორს ჩემსგან ? მეშინია! მეშინია!

3 მარტი , დღეს ანუშკისთვის დედის დღე უნდა მიმელოცა ,ჩავხუტებოდი , მეკიდე რას ვაკეთებ მას შავ მიწაში ვუშვებ , ვუშვებ უსასრულოდ დიდ სივრცეში , რომელიც შემსგან ძალიან შორსარი .. ზოგჯერ დგება მომენტი, როდესაც იწყებ ფიქრს, როგორ აპირებდი სამუდამოდ იცხოვრო მათ გარეშე , რომლებთანაც მთელი ცხოვრება გაკაშირებს ? როგორ ვისუნთქო მათ გარეშე ?! ,.
მთელი სასაფლაო გადაშავდა , საშინელი სიცივე , დიდი ტკივილი გულში და ისევ უცრემლო გაშეშებული თვალები , როომლებიც ვერ ვხვდება რა ხდება გარშემო , მხოლოდ ეხლა ვიგრძენი როგორ ჩამომიგორდა თვალზე ერთი ცრემლი და ტუჩის კუთხეში მიიყინა , მაშინ როცა მათ სახეებს დავხედე ,
-დედა ! მამა! დათი ! ღმერთო როგორ დამტოვეთ მარტო , როგორ ვიცხოვრო თქქვენს გარეშე , ? როგორ ვისუნთქო უთქვენოდ ? თითქოს ყურში ვუჩურჩულებდი მათ საფლავებთან მიწაზე მჯდარი და ამ უკანასკნელ დღეს ნათლად ვიგრძენი რომ არაფერი მრჩებოდა ამ სამყაროში .. ისევ უსასრულობა , მაგრამ ამჯერად უკვე მესამედ უმტკივნეულო დაცემა , „მის „ხელებში , ...
ეს დღეები არარეალურად მიდიოდა , საერთოს არავის ველაპარაკებოდი , ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს გარშემო , ვინ წავიდა . ვინ დარჩა ? როგორ უნდა მეცხოვრა? რა უნდა გამეკეთებინა? სად უნდა წავსულიყავი ? ბავშვები სულ ჩემთან იყვნენ . არასოდეს მტოვებდნენ მარტო , 5 დღეა არაფერი მიჭამია ისე ჩამოვხვმი ეხლა უკვე უჭმელობისგან მმიმდიოდა გული , მაგრამ ესეც ჩვეულებრივი მოვლენა გახდა , ძალიან მეშინოდა , მეშინოდა გათენების და დაღამების . მარტო ყოფნა ეხლა ყველაზე მეტად მინდოდა ამიტომ ღამე ჩემი ბარგი მოვკარი , ტაქსი გამოვიძახე და წყნეთში წავედი , ჩვენს აგარაკზე , გვერდით ოთახში ანკას ეძინა მისაღებში სანდროს , შეუმჩნევლად დავტოვე სახლი , და კარების გამოხურვის დროს კიდე ვიგრძენი ცრემლი ჩემს ღაწვებზე ! თბილის გავცდი თუარა ჩემი მობილური აწრიალდა , ხან ანკა ხან სანდრო მირეკავდა , ბოლოს ნიკუშას ზარიც შემოვიდა , ამიტომ ბოლოს მობილური გამოვრთე როცა სახლს მოვუახლოვდი , შევედი , ყველაფერი დალაგებული იყო , შეშა გამზადებული დაუტოვებიათ , ბოლოს დათი იყო აქ წასვლამდე ბიჭებთან ერთად , შევუკეთე და სავარძელში ჩავეშვი , უკვე იმდენი ხანია აღარ მიფიქრია არაფერზე მათ გარდა , აღარ გამხსენებია არავინ ამ სამყაროში . კიდევ ერთი ამბიოს გართემო ვტრიელებდი ჩემი ფიქრებით , გონება დამეღალა ,გული დამეღაალა , მერჩინა ძალიან მეტირა და გული ამომერეცხა , მაგრამ ვერ ვტიროდი ,ცრემლი არ მქოდნა , არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩემს ფიქრებში საკუთარ სისუსტეებს და ნაკლოვანებებს ვპოულობდი , მინდდა მეტირა და ის რომ ცრემლი არ მქონდა ესეც დიდ ნაკლად მიმაჩნდა , ისეთი უემოციო გავხდი , ალბათ ამ ქვეყანაზე აღარ ვიყავი და მეშინოდა უსასრულობის ... როდესაც ვიხსენებ ბავშვობის საგნებს,ჩემს თავს თითქოსდა ხელახლად ვაგნებ , აქამდე წლები , მიდიოდნენ ძალიან ლაღად ,ახლა კი ვგრძნობ, რომ მივდივარ თვითონ მე ... ამ ფიქრებში გართულმა გავიგე კარების ხმა და ისეც სრული დუმილი , და სუნთქვის ხმა , წამოვდექი ,რომ შემეხედა , ისეც ისეთი სახე ქონდა , როგორც იმ დღეს , დადიანმა მომძებნა და მიპოვა კიდეც , იცით რა გავაკეთე ? გავიქეცი და ძალიან , ძალიან მაგრად ჩავეხუტე ყელზე , ისეთი სითბო, სიტკბო იმის მიუხედავად რომ გაყინული და სველი იყო , მისი ხელები ვიგრძენი წელზე , ღმერთო ყველაფერი დაამავიწყდა ამ ქვეყანაზე მისი სიყვარულის გარდა , აი რაარის ნამდვილად რეალური , როცა ტკივილი ვერ გავიწყებს სინამდილეს , ჩემმა ტკივილმა ვერ დამავიწყდა ჩემი ნამდვილი სიყვარული , არ ვიცი როგორ მაგრამ მას ჩემდა გასაკვირად ყურში ჩავჩურჩულე
-დადიანო , მხოლოდ შენ დამრჩი ამ სამყაროში , ვისს სიყვარულსაც გულით ვატარებ !
მეც გამიკვირდა ჩემი გამბედაობის , ახლა მართლა ის იყო ერთადერთი ადამინი ვინც მჭირდებოდა სამყაროში , მისმა ჩახუტებამ ტკივილი ვერ გამიქრო (ამ ტკივილს ვერავინ ვერ წაშლის)მაგრამ შეამსუბუქა მაინც , მისი ხელებს , ჩახუტებას ცამდე ავყავდი და მისმა სიტყვებმა მომწყვიტა დედამიწას და იმ მზის სხივზე დამსვა რომელიც სიიყვარულს ანათებდა
-უსასრულობამდე მიყვარხარ ანასტასია ! გპირდები ! გპირდები , რომ სულ ერთად ვიქნებით . შენ მე ამიხდი., როგორც ცხოვრების ყველაზე დიდი ოცნება ! ! ასეთია ჩემი სიყვარული , უსაზღრო შენს მიმართ!
ისე მოვეხვიე როგორც არასოდეს ,ისეთი სიყვარული ვიგრძენი როგორც არასოდეს ,და ჩამეძინე მის მკლავებში გახვეულს თბილი ბუხრის ძირას, ვფიცავ ! მაგ დროს უსასრულობაში ვიყავი !- მაინც არაფერი არაა იმ წამიერ განცდაზე დიდი რასაც საყვარელი ადამიანის შემყურე განიცდი.. აუციელებელი არ არის პირისპირ უყურებდე მას. საკმარისია გაიხსენო თითოეული დეტალი, ხმა, სუნთქვა, მზერა, მიხვრა- მოხვრა, ის რითაც ყველასგან გამორჩეული გახდა შენთვის... და საოცარი გარდასახვა ხდება შენში, სიცივეში შესაძლოა დაგცხეს, ან სიცხეში შეგცივდეს, მაგრამ ის ეხლა ჩემს გვერდით იყო და მე მისი სიყვარული მათბობდა ! ... მე მიყვარდა ნიკუშა დადიანი და მას ვუყვარდი მე ანასტასია დადეშქელიანი .. ეს იყო ის , რასაც შეიძლებოდა ჩემი ცხოვრება შეეცვალა , ასეთი ტკივილის შემდეგ !
სიყვარული ერთადერთი ძალაა, რომელიც ქმნის
ადამიანს - უძლიერესს,
ქალს - ულამაზესს,
მამაკაცს - კეთილს,
სულს - მშვიდს,
ცხოვრებას კი - ლამაზს!


ვაგრძელებ , მადლობთ ჩემო კარგებო ,მიხარია რო მოგწონთ <3