ამ ცხოვრებაში ყველაფრის მოძებნა შეიძლება სიყვარულის და სიკვდილის გარდა,ისინი თვითონ მოგძებნიან როდესაც დრო მოვა.იმედიმაქვს როცა დრო მოვა სიყვარულის მომადგება და მომიკაკუნებს კარზე.მოვდიოდი წვიმიან ამინდში ნელა,ვუსმენდი სიმღესებს და ვფიქრობდი,ვფიქრობდი ყველაფერზე წარსულზე თუ აწყმოზე,იმაზე ვფიქრობდი ხვალინდელი დღე რას მომიტანდა ან რამელოდებოდა ამხნის მანძილზე.წვინდა აი სასტიკი წვიმა იყო არმინდოდა სახლში მისვლა და ისევ მშობლების კამათის მოსმენა,მინდოდა ისეთ ადგილზე მივსულიყავი სადაც სიხარულით ხვდებოდნენ ერთმანეთს უღიმოდნენდა თბილას ეალერსებოდნენ.ეს ყველაფერი მუდან მაკლდა,ჩამოვჯექი იქვე მდგარ სკამზე თავზე კაპიშონი მოვიფარე და გავაგრძელე ფიქრი.აღიოტაჟი იყო გარეთ ხალხი ირეოდა თითქოს წვიმა აქამდე არ ენახათ,ჩემნაირი გიჟი თურამდენიმე იქნებოდა წვიმაში ნელა რომ სეირნობდა.ჩემი ყურადღებაუეცრად რაღაცამ მიიბყრო მივაშტერდი ერთ წერტილს და ვუყურებდი იქამდე სანამ ჩემს ბუნებრივ იდილიას არ დაარღვევდნენ.
-ჰეი გოგონა ვერხედავ რა ამინდია წადი სახლში
-...
-ეი შენ გეუბნები
ნელა ავიხედე და ჩემს წინ მდგარ მაღალ საყვარელი გამოხედვით ბიჭს შევხედე
-რამეში მაინც გადარდებდეს...
მოვიდა და გვერდზე ჩამომიჯდა
-რომ გეუბნები ესეიგი მანაღვლებს
შევხედე და ცინიკურაად გავიღიმე
-დატო
დახელი გამომმიწოდა
-ანა *ჩამოვართვი ნელახელი,ფეხზე წამოდა და უკან სვლით ნაბიჯები გადადგა,თუ სახლში წასვლა მოგინდება იცოდერო წვიმამ უკვე გადაიღო და მკრთალად გამიღიმა*ცას რომ ავხედე შავი ბნელი ღრუბლები გაფანტული იყო და ცა ვარდისფრად იყო შეფერილი,თავის გაქნევაც ვერმოვასწარი როცა გავიხედე დათო იქ აღარ დამხვდა,ნელი ნაბიჯებით გავუყევი ისევ ბარდიულებს.
სახლის კარი გავაღე ტალახიანი ფეხსაცმელი იქვე კუთხესთან დავდე ჩანთა კარადაში შევაგდე და ჩემი ოთახისკენ გავიწიე,
-არგშია?
-არა
-შუა ღამეს შენმა ჭამის ხმამ არშეგვაწუხოს
-ნუ დარდებ თქვენს შეწუხებას მირჩევნია ვიშიმშილო
შევედი ოთახში ვიცოდირომ ყოველიდღე ერთნაირი იყო,არაფერი სიახლე და არანაირი ინტერესი ისიც გაცნობიერებული მქონდა რომ ვერასდროს ვიქნებოდი ისეთ ოჯახში სადაც ერთმანეთს სიყვარულით უყურებდნენ.იმის იმედით ვიღვიძებდი და იმის იმედით ვიძინებდი გათენებულიყო დღე და ლიჟბი აქედან წავსულიყავი.
არასდროს გამოვირჩევოდი ადამიანებთან კარგი ურთიერთბით,რადენადაც დაუჯერებელი არუნდა იყოს მეგობრებიც კი არ მყავს სკოლაში მისვლა ჩემთვის დიდი სიძულვილი იყო დღემდე..სკოლის ეზო ეს ის ადგილია სადაც ასობით მოსწავლე იყრის თავს და ამბობს -*საწყალი რასგავს* უკვე მიჩვეულივარ ამ ყველაფერს და არც კი განვიცდი.
*მეოთხე გაკვეთილი გამოვიდა თუარა ყველამ თავი სასადილოში/ეზოში მოიყარა,როგორც ყოველთვის ჩემთვის განკუთვნილ ადგილს მივუჯექი მარტო და ჩავრთე :lana del rey born to die:ცხოვრებაში პირველად ჩემს მაგიდას მოუსხდნენ შევტრიალდი და...
-დამავიწყდა მეთქვა...გამარჯობა მე დათო ვარ შენნი ახალი სკოლელი
მისმა დანახვამ არვიცი რატომმაგრამ ძალიანიმოქმედა ჩემზე ვიცოდი ამდღისერე ყველაფერი შეიცვლებოდა ჩემს ცხოვრებაში,ესბიჭი შეცვლიდა
-აე წამორა
-აქეთ მოდი ჩემი მეგობარი უნდა გაგაცნო
*მეგობარი?ვაუ ტრუსიკის მეგობრებივართ*
ძაან სწრაფი ნაბიჯით წინ წამოვიდა ვიღაც საშვალო სიმაღლის წელში მოხრილი გადაპარსულ თავიანი ტიპი,როშევხედე ეგრევე არმომეწონა.
-ზდაროვა ბაჩო და თვალი ჩამიკრა
-ანა და უღიმღამოც შევხედე
მაგიდიდან გადმოხდა და გვერდზე მომიჯდა დათო
-მარტო რატოზიხარ?
-ესსულ ესეა
-მეგობრები?
-არმყავს
-კაირა რასისულელეა ყველას ყავს მეგობარი მაგალითან შენც გყავს აიმე
ამაზე გამეღიმა და ძალიან თბილად შევხედე დათოს
-და მარტო რატოვზივარ?ჩემმეგობარს ვერხედავ?
დათოგვერძე მომისკუპდა და ხელი გადამხვია
-დღეს გცალია?
-არაარამგონია
-კაირა სკოლისმერე წავიდეთსადმე
-არა რა სხვადროსიიყოს
-კარგი მაგრამ იცოდე ღამე წვიმაში გასვლა...აღარ გინდარა;დ
***
სახლიდა თბილიკერა გავიფიქრე გულში და სიცილი ამიტყდა ხვალ შაბათი იყო აი ისდღე რომელიც მეზიზღებოდა,სახლში ყოფნა და უაზროდ სისულელეები არმინდოდა სახლში დავრჩენილიყავი ძალიან არმინდოდა,სად არ წავიდოდი ოღონდ სახლში არა...სკოლა მორჩა მზეიყო რაჯობდა ეხლა სეირნობას მივდიოდი სახლისკენ ნელა გზაზე ბაჩო რო წამომეწია
-ეიეი ანუკა დამელოდე რა
შევტრიალდი და მისი მურტალი სიფათი როდავინახე თვალები ავაბრიალე
-რაგინდა?
-ჩახუტება...რაუნდა მინდოდეს სახლამდე მივაცილებთქო
-სასაცილო ვაფშე არაა
-კაი ხო რაიყო დათომმითხრა ნომერი გამოართვი და ხვალ თუეცლლება ჩვენ სამეგობროს გავაცნობთო
*ხვალ?ხვალ?!ანუხვალ!რაჯობდა ამას არც კი დავფიქრებულვარ ისე ვუთხარი ნომერი*მართლაც ეგრე მოიქცა ბაჩო სახლამდე მიმაცილა და მთელი გზის მანძილზე ერთი სისულელეც არუთქვია,ერთი კიარა სადღაც1000მაინც თქვა
*მეგობრები?გამეღიმა დათო სულ არ ჩანდა ცუდი ტიპი ვიცოდირო რაღაც კარგი მოხდებოდა ხვალ მინდოდა იმის იმედი მქონოდა რომ მეც ვიქნებოდი როდესმე ბედნიერი თუმდაც ცოტახნით,ბაჩო//არვიცოდი მასზე რამეთქვა აუტანელი არსებაა აუტანელი მაგრამ ვიცოდირომ ეს მისი ნამდვილი სახე არიყო საზიზღარი ქცევების მიღმა თბილი პიროვნება იმალებოდა ვგრძნობდი ამას,მაგრამ მე რა გაეგება?ადამიაებს საერთოდ ვერვუგებ...