არ ვაპირებ ჩემი ისტორიიის უცხოეთში გაგრძელებას ამიტომ ვბრუნდები საქართველოში უფრო სწორედ, აქაც საქმიანი ვიზიტი მაქ, რომელიღაცა მამიკოს გოგოს ქორწილის ორგანიზება მე მევალება საკმაოდ დიდი ფულია, თან ქართველი ვიყავი და უფრო დავაინტერესე მე ამ კაცს ვიდრე სხვამ...
თვითმფრინავში გამეღვიძა და თავი უკმაყოფილოდ შევატრიალე ფანჯრისკენ, პირველი კლასი არ იყო თუმცა მე ესეც მაკმაყოფილებს, სასტუმროში ყოფნა მომიწევდა, მთელი 2 თვე მშობლები არ მყავს დედა დამეღუპა და მამა გალოთდა და დაიკარგა არ ვიცი რა ბედი ეწია, ნათესავმა იტალიაში წამიყვანა და სწავლა იქ გავაგრძელე, უნივერსიტეტი და სამსახურიც იქ მქონდა ამიტომმ აქ აღარ მინდოდა დაბრუნება.

***
რედისონში გავჩერდი, რასაც კი თვალი მოვკარი თბილის ძალლიან შეცვლილა თუმცა ბუნდოვნად მახსოვ 12 წლის ვიყავი აქედან რომ წავედი და ახლა უკვე 28 ვარ, მონიკა გიგაური მარტოხელა და თავის თავზე შეყვარებული ქალი ვარ ყველაფერს ვაკეთებ ცემი თავის ბედნიერებისთვის, გარდა ერთისა ბოიფრენდი არ მყავს, საქართველოსი კი შეყვარებული ნუ ადრე იყო ბიჭები რომელიც მომწონდა გვქონდა ურთიერთობები მაგრამ ყველაფერი ცუდად არა ცუდად არა მშვიდობიანად დასრულდა, ბოლოს მივხვდი რომ დრო რასაც გიმზადებს იმას ვერ გადაახტები....

***
ბარგი ამოვალაგე და ფანჯრიდან გადმოვიხედე, გასეირნება მინდოდა მაგრამ საშინლად დაღლილი ვიყავი, მარტო ყავა მინდოდა მერე ესეც გადამინდა და ლოგინზე გავგორდი ტელეფონსი ვიქექებოდი, და ველოდებოდი ჩემ ახალ კაპრიზნ მამიკოს გოგოს რომელსაც 2 თვეში გემოვნება ათასჯერ შეეცვლება. 3 საათი იყო თბილოდა მაისი იყო, ბოლოს გამახსენდა დედაჩემის საფლავის სანახავად წავსულიყავი, შავები ჩავიცი და კუკიაზე წავედი... ჩემდა სამწუხაროდ დედაჩემის საფლავთან ახალი საფლავის ქვაც იყო ბალახი გავწიე და მამაჩემის სახელი და გვარი ამოვიკითხე, საშინლად მეტკინა გული და ტირილი დავიწყე, ორივე ისეთი ლამაზები იყვნენ ორი იდეალრი ადამიანო რომელთა ცხოვრება ასე ცუდად დასრულდა, დედაცემი ჩემი ანგელოზი იყო უნიკალური ქალი, მისნაირი არავინ მინახავს და ვერც გავიცნობ და ვნახავ. ტირილი და ცრემლთა დედნა ტელეფონის ხმამ შემაწყვეტინა
-გისმენთ ბატონო ჯემალ
-გამარჯობა მონიკა, გავიგე ჩამოფრენილხართ ხვალ საღამოს ჩემთან გელოდებით ვახშამზე
-კარგით, თქვენი მისამართი მომწერეთ და გესტუმრებით აუცილებლად.
-კარგად ბრძანდებოდეთ, ჩემი შვილივეღარ ითმენს
-ძალიან კარგი, კარგად.- ტელეფონი ცრემლების წმენდით გავაგრძელე და რედისონში ავიღე ისევ გეზი...

***

უკვე ტაქსში ვიჯექი და ჯემალ ადამის სახლთან ვიყავი მისული სახლი არა უფრო სასახლე ჰქონდა, კარზე ზარი დავრეკე და მოსამსახურემ გამიღო კარი
-მობრძანდით ახლავე დავუძახებ ბატონ ჯემალს.- მეც მისაღებში შევედი და თითქოს მუზეუმში ვიყავი აქეთ-იქით პირდაღებული ვიყურებოდი, ვიღაცა გიჟივით მეცა და მომეხვია უკან კი ხმა მოყვა
-ნია დაწყნარდი
-მოიცა მამა რა.- მერე მე მომიბრუნდა
-თქვენ ვერ წარმოიდგენთ რამდენი ხანი გელოდით, ვაიმე ისეთი ლამაზი ხართ, უეჭველი მაგარი ქორწილი მექნება.- ლაქლაქებდა და ვერ ჩერდებოდა მერე ბატონი ჯემალიც მოვიდა, მაშინვე გავიფიქრე ალბათ ეს კაცი ახალგაზრდობაში ქალებს მიწასთან ასწორებდა თქო
-მობრძანდით ქალბატონოო მონიკა
-უბრალოდ მონიკა
-მე რო მოო დაგიძახო? -ნია
-ნია!
-რა მამა? თვითონ გადაწყვითოს
-დამიძახე როგორც გინდა
-ოხ ნია ნია.- ამ ლაპარაკ ლაპარაკსი დიდ ოთახში სემიყვანეს სადაც უამრავი ხალხი და უდიდესი სუფრა იყო გაშლილი, ცოტა მომერიდა ასეთ საზოგადოებაში ჯინსით და უბრალო შავი მაიკით მისვლა, თუჩები შევიშმუსნე და მითითებულ ადგილას დავჯექი, ჩემს წინ სავარუდოდ ნია და მისი მომვალი მეუღლე იჯდნენ, აი ჩემს გვერდით კი ის სიმპატიური შავგვრემანი ბიჭი რო იჯდა ნამდვილად ვერ გეტყვით ვინ იყო, დავჯექი თუ არა გამიღიმა და მოჭუტული თვალებით ამათვარიელა.
მალე ხალხისც წავიდა და ბოლოს ალბათ სულ შინაურები დარჩნენ, მე ჩანთიდან კატალოგები ამოვიღე და სუფრაზე მოშიშვლებულ ადგილას დავდე, ნია გვერდით მომიჯდა მისი მომავალიქმარი მის გვერდით და კატალოგის თვარიელება დაიწყეს, მევ ვურჩევდი რომელი უფრო კარგი იყო და რა თვალსაზრისით, ის ძალიან სიმპატიური ბიჭი კი ისევ ჩემ გვერდით იჯდა და როგორც ჩანდა, დათოს მეჯვარე იყო, როგორც ვფირობდი ნია ისეთი ჭირვეული არ ყოფილა დათოც ადვილი დამყოლი იყო, უეცრად დამბურძგლა და სისხლმა დამიარა ძარღვებში თან ერთ ადგილას შევხტი და მეჯვარისკენ ანთებული თვალებით შევტრიალდი, ცოტაღა მაკლდა და ლაწანს გავადენდი სიფათში, მაგრა მის სახეს რომ წავაწყდი, აწეული წარბებით აშკარად მეკითხებოდა რაო
-მეორედ არ გაბედო!.- კბილებში გამომცრა და ფეხზე წამოვდექი
-არ მოგეწონა?
-არანაირად! ხისთავიანი.- ჩავილაპარაკე და კატალოგებს დავავლე ხელი რომელიც უკვე ეულად ეყარა
-ნია თუ გინდათ დაგიტოვებთ და კარგად დაატვარიელეთ თუ არადა ხვაალ, დილით რედისონში მოდი და მე და შენ წრვილმანებზე ვისაუბროთ, რესტორანი, კაბა და ა.შ
-კარგი, მადლობა მო
-არაფრის.- ნიას გადავკოცნე, დათოსაც და გამოვდიოდი, ნიკას ხმა რო მომესმა
-ლამაზო მე
-თვითკმაყოფილი იდიოტი.- ჩუმად ჩავილაპარაკე და ტაქსისკენ წავედი, უკვე კართან ვიყავი ვიღაცამ მანქანაში თავი სეყო და წადიო უთხრა
-კი მაგრამ რატომ გაუშვი
-შეცდომა უნდა გამოვასწორო მე წაგიყვან
-არა, გმადლობ, სხვას დავურეკავ
-არა მე წაგიყვან.- მანქანაში შემსვა და ღვედი გადამიჭირა, თითქოს მე ვერ შევძლებდი, ამაოდ გავიბრძოლე თუმმცა კარი უკვე ჩაკეტილი იყო.


-ახალი ისტორია იმედია კარგი გამოვაა, ველოდები თქვენს შეფასებას