დილით ადრე გამეღვიძა მაგრამ მამა სახლში არ დამხვედრი. არც დამირეკია რადგან ვიცოდი რომ საქმეები ჰქონდა.სახლში დარჩენა არმინდოდა ამიტომ გადავწყვიტე ქალაქში გამევლო. ჯერ შხაპი მივიღე, შემდეგ ჩავიცვი გავემზადე, სახლის კარები მოვიხურე და თბილის ქუჩ ებში ხეტიალი დავიწყე.ვუყურებდი ტბილისს როგორი შეცვლილია, არამარტო ქალაქი არამედ ხალხი, ახალგაზრდები.. როგორი პოზიტიური გარემოა ახალგაზრდებთან. როგორ ერთობიან და მე? ჩემი მეგობრები, როგორ მენატრებიან. ალბათ ტქვენც გაინტერესებს რატომ? რატომ? იმიტომ რომ მე ვაწყენინე, ვაწყენინე ჩემს მეგობრებს, მეგობრებს რომლებიც გვერდში მედგნენ იმ ტკივილისას რაც მექნა გადასატანი მაგრამ, მე როგორ მოვიქეცი? მენატრებიან რა ვქნა? ნია მარი თედო გიო და სანდრო...
ანასტასიამ ტელეფონი ამოიღო და ეძებდა მათ რომელიმეს ნომერს და აი იპოვა ნიას ნომერი და დაურეკა თუმცა ზუსტად იცოდა რომ ხმას ვერ ამოიღებდა
- გისმენთ (ნია)
-.....
- რომელი ხარ?
-.....
-რატო არ ლაპარაკობ თუ რეკავ?
- .....
ტასოს თვალები უკვე ცრემლით აევსოო
- ტასო შენ ხარ? ტასოოო
ტასომ ტელეფონი გათიშა და მწარებ აქვითინდა. ენატრებოდა და რა ექნა? მან გადაწყვიტა რომ ხვალ ნიაკოს სახლში მისულიყო და ბოდიში მოეხადა, მაგრამ ეშინო. რომ არ ეპატიებინა? მაგრამ მას არამარტო ნიაკოსთვის არამედ მარისთვის და ბიჭებისთვისაც უნდა მოეხადა ბოდიში. სახლში წასვლა დააპირა მაგრამ ჯერ მამამის დაურეკა, მოიკითხა შემდებ დედის საფლავზე ავიდა ყველაფერი უამბო, ბოლოს კი სახლში წავიდა და მამისთვის საჭმელი მოამზადა. ძალიან უყვარდა დავითს თავისი შვილის გაკეთებული საჭმელი..
ბატონმა დავითმაც არ დაიგვიანა და სახლში ადრე დაბრუნდა
-მა მოხვედი?
- კი პატარავ .. როგორ ხარ?
- კარგად მა. მოდი ახლა ვივახშმოთ და თან ვილაპარაკოტ
დავითმაც არ დააყოვნა ანასტასიას გაუხიმა და სავახშმოდ დასხდნენ
- მა, იცი ხვალ მინდა რომ ნიას სახლში წავიდე და ბოდიში მოვუხადო, შებდეგ კი ბიჭებთან და მარის.. მა ძალიან მენატრებია, იცი მა როგორ მჭირდებიანნ.
ტასოს სახეზე ცრემლებმა გზა თავისით გაიკვლიეს და სწრაფად დაიწყეს დება.
დავითმაც შვილს მოეხვია და ცრემლები შეუმშრალა
- ჩემო გოგო ძალიან გამიხარდა რომ ასე იქცევი. ზუსტავ ვიცი რომ გაგიგებებ და გაპპატიებენ,
- იმედია მა.
- პატარა მე ფულს დაგიტოვებ ხვალაც ადრე უნდა წავიდე სამსახურში და დილით არ დაგხვდები. ძალიან ბევრი სამუშაო.
- კარგი მა. მე წავალ და დავწვები
ანასტასიაც მოემზადა დასაწოლად და ფიქრობდა ხვალინდელ დღეზე თუ როგორ იქნებოდა ყველაფერი და უცებ გონებაში ამოუტივტივდა უცნობის თვალები, ლურჯი მუქი და ღრმა თვალები,მაგრამ რადგანაც ძAლიან იყო დაღლილი უცებ ჩაეძინა.
დილით ენერგიულად გაეღვიძა. ჩვეულებრივ მოემზადა. ჯერ შხაპი მიიღო შემდებ ჩაიქვა, მსუბუქი მაკიაჟIც გაიკეთა, ყავა დალია და სახლიდან გავიდა. ტაქსი გააჩერა და მისამართიც უკარნახა. გზაზეც ძალიან ეტყობოდა ნერვიულობა. ეშინოდა რომ ამ მეგობრებსაც დაკარგავდა. მივიდა თუ არა ტაქსიც ფული გადაუხადა და მანქანიდან გადმოვიდა. უყურებდა სახლს და ეზოს სადაც მისი ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ქონდა გატარებული, მუდამ მის მეგობრებთან ერთად იყო. არასდროს აკლდა მათგან სიყვარული. ამიტომ იყო ყველაზე ბედნიერი. ძალა მოკრიბადა კიბეებზე ავიდა. და აი სახლის კარებთან იდგა და კიდევ ყოყმანობდა და თავის თავს ამხნევებდა.
- ტასო ნუგეშინია. მიდი დარეკე ზარი
მანაც დარეკა ზარი და ელოდებო როდის შეხვდებოდა მის მეგობარს ამ ერთი წუთის განმავლობაში სანამ მას კარს გაუღებდნენ ბევრჯერ უნდადა უკან სახლში დაბრუნებულიყო მაგრამ უკვე გვიანი იყო კარი გაიღო და გარეთ მომღიმარი ნია გამოვიდა.მაგრამ ტასოს როგორც კი დაინახა გაშეშდა, გაურკვევლად იდგნენ ერთმანეთის პირისპირ თითქოს ერთმანეთისთვის უცნობები ყოფილიყვნენ
- ტასოოო, შენ, შენ აქ
- ვიცი ნია აქ არუნდა მოვსულიყავი, უბრალოდ მინდა რომ ბოდიში მოგიხადო, და იმედია მაპატიებთ შენ მარი თედო სანდრო და გიო. მაპატიეთ.
ტასოს ცრემლები გადმოუვარდა, წასვლას აპირებდა მაგრამ ამდროს ნია მივარდა და ჩაეხუტა, დიახაც ჩაეხუტა ისე როგორხ არასდროს.
- ჩემო გოგო ძალიან მომენატრე (ნია)
- ნია მაპატიებ
- კარგი რა ტასოო. გაპატიებთ აა რა. ძალიან მიხარია შენი ნახვა..
- ანუ მაპატიებ და აღარ იქნები ჩემზე გაბრაზებული
ანასტასია პატარა ბავშვივით ქვითინებდა
- ტასო ჩვენ ძალიან გვიყვარხარ და აღარააქ იმას მნიშვნელობა თუ მაშინ რაგვითხარი.
ასე იდგნენ და ერთმანეთ ეხუტებოდნენ.
- კარგი ახა შემოდი, ყავა დავლიაოთ, ნამცხვარი მაქ ჩევნ რო გვიყვარს ისეთი ლიაკომ გამოაცხო ( ლიაკო- ნია დედა ) და თან ვიჭორაოთ.
- ლიაკოც ძAლიან მომენატრა. კაი შევიდეთ
ძალიან დიდიხანი ისხდნენ და ლაპარაკობდნენ. იხსენებდნენ ძველ ამბებს და ახალზეც ლაპარაკობდნენ. ამდროს კარზე ზარი იყო
- ვინმეს ელოდებოდი (ტასო)
- არა, ბავშვები ქნებიან. რაკარგია, დღეიდან ესევ ერთAდ ვიქნებით
- არა ნია არ გაუღო, მეშინია რომ არ მაპატიონ ? მერე რა ვქნა
ისევ აქვითინდა და ტირილი დაიწყო
- კარგი რა ტასო ხო იცი რო მათაც უყვარხარ და გაპატიებე. ახლა დამშვიდდი და მე მათ კარს გავუღებ

- გოგო რააარი ამდენიხანი რით ვერ გააღე კარი? (მარი)
- მაინცდამაინც კარი უნდა ჩამოვიღოთ (სანდრო)
- კარგით გეყოთ ახლა. სტუმარი გვყავს
- ვინაა ჩვენც ვიცნობთ(თედო)
- აუ გოგოა თუ ბიჭი? (გიო)
- წამოდით და ნახავთ
სიცილ სიცილით მოდიოდნენ მისაღებ ოთახში, ტასო კი უფრო ნერვიულობდა. შემოვიდნენ თუ არა ოთხივე გაშეშდა. გაკვირვებული უყურებდნენ ტასოს რომელიც ძალიან ანერვიულებული იყო.
- ნია ამას აქ რა უნდა (გიო)
- ტასოო (მარი )
ანასტასიას უფრო შეეშინდა.
პ.ს ბავშვებო როგორ ხართ? აუ დაწერეთ რა თქვენი აზრი მოგწონთ ტუ არა, ცუდია კარგია საშინებაა თU როგორია? ისე რა აზრი აქ წერას. იმედია კარგია. გავაგრძელო?