- შენ მხოლოდ გასართობად გინდოდი ხომ ასეა? შენ არ გიყვარდი არა! მე კიდევ მე კიდევ შენი მჯეროდა მე სულელს როგორ დავიჯერე შენი სიყვარულის. როგორ მომატყუე როგორ აბუჩად ამიგდე. არასდროს გაპატიებ!
თქვა და ფეხზე წამოდგა წვიმაში გაიქცა
უყვარდა წვიმა
ისე როგორც გაბრიელი მაგრამ რა მნიშვნელობა ქონდა ამ წუთას ახლა ამ სიყვარულს? მან ხო გამოიყენა და მიაგდო
არავინ იცოდა მარიამის სხეულში პატარა რომ ცოცხლობდა
მხოლოდ მარიამმა მუცელზე ხელს იკიდებდა და ღმერთს ევედრებოდა გადაერჩინა გამკლავებოდა ამ ტკივილს ამ სევდას ამ მწუხარებას.
სიმწრის ცრემლები მოსდიოდა მირბოდა ისე თითქოს ვირც მოსდევდა და მისგან გაქცევა საშინლად უნდოდა.
გიორგი კი გაქვავებული იდგა რა მისი ბრალი იყო რომ მარიამმა სალომეს მოგონებული ტყუილი დაიჯერა “ორსულად ვარ გიორგისგან“
გიორგიც ტიროდა ყვიროდა ოღონდ სულში, გულში.
მაგრამ მის ტკივილს ვერავინ ხვდებოდა საერთოდ ვერავინ
ეს იყო ორი ადამიანის სიყვარული რომლებმაც ვერ შეძლეს სამუდამოდ ერთად ყოფნა

- გაბო სულ ხო ერთად ვიქნებით
- კი ჩემო სიხარულო სულ სულ სულ!

- ხომ ვერავინ დაგვაშორებს?
- მარიამ ნუ ბოდავ ხომ იცი რომ ღმერთიც კი ვერასდროს დაგვაშორებს

- გაბო მიყვარხარ გაბო ყველაფერზე მეტად
- მეც მიყვარხარ მარიამ
- იცი რა ?
- რა?
- ერთად რომ ვიცხოვრებთ ჩვენ ვიქნებით ყველაზე ბედნიერი ოჯახი
- აუ წარმოიდგინე პატარები რომ ირბენენ ჩვენს ხის უბრალო პატარა სახლში
- რა ბედნიერივარ გაბო
- მეც მეც ბედნიერი ვარ.

- მარიამ მომისმინე
- როგორ გაბედე მოსვლა?
- უბრალოდ მომისმინე გთხოვ
- ვერა გაბო მშვიდობით
და კარი მიიკეტა.


დრო გადიოდა ყველაფერი იცვლებოდა ქალაქი ცარიელდებოდა
ზაფხული მოდიოდა
ცხელი
ლამაზი
სასიამოვნო
მაგრამ მარიამის და გაბოს ცხოვრებაში არაფერი იცვლებოდა
ორივე იტანჯებოდა ცალ-ცალკე
ორივეს ტკიოდა შიგნით რაღაც
მაგრამ არც ერთი არ აღიარებდა რომ ენატრებოდათ ერთმანეთი

- მარიამ ისევ გიყვარს?
- ვინ?
- ის ხომ ჩეი პატარას მამაა არ მიყვარს უბრალოდ შვილი გვაკავშირებს

- გაბო გენატრება?
- აღარ. დავივიწყე

ხანდახან იმ სიტყვებს ვერ ამბობ რომელსაც ფიქრობ.
ზუსტად ასე იყვნენ ესენი
უყვარდათ ერთმანეთი,
სიცოცხლეზე მეტად ოღონდ ჩუმად.

მარიამის მშობიარობის დრო დადგა
ნერვიულობდა
წესით როცა ქალი მშობიარობს საყვარელი კაცი მის გვერდითაა მაგრამ არა გაბრიელი ოთახში იჯდა და ფიქრობდა წარსულზე იხსენებდა მარიამს მასთან გატარებულ დღეებს.

- ბიჭია ბიჭი
შემოძახილები იყო საავადმყოფოს დერეფანში
მაგრამ ამ ყველა ადამიანის სიხარულს ვერ იზიარებდა გაბრიელი
მარიამმმა გაგიკვირდებათ და ბავშვს გაბრიელი დაარქვა
როცა დავუძახებ ყოველთვის გამახსენდება ისო.
მხოლოდ ღმერთმა იცოდა ამ ორ ადამიანს როგორ უყვარდა ერთმანეთი.

ოთხი წელი გავიდა
ყველაზე საშინელი ოთხი წელი
გაბრიელიც გაიზარდა
მარიამი ისევ მარტო იყო შვილთან ერთად.

- აუ დე დე გეხვეწები პარკში წავიდეეეთ
- გაბო მოიცადე ცოტახანი
- აუ არა დე გავიდეთ
- კარგი მიდი ჩაიცვი ფეხზე
- იეეესსს!!!!!!

გაბო სასრიალოზე სრიალებდა
მარიამი შორიდან უყურებდა
- დე დე ნახე როგორ ვსრიალებ
- ხო ჩემო პატარა ყოჩაღ
გაბრიელი იდგა იქვე გაშეშებული არ ელოდა მარიამის შვილს
ნუთუ ეგრევე გათხოვდა?
ამხელა შვილი როგორ ყავს?
ბევრი კითხხვა ამოზრავებდა მას მაგრამ პასუხს არავინ უბრუნებდა
გაეღიმა
ჩემი სახელი დაურქმევია ანუ ვუყვარდიო
გაბრიელი პატარა გაბოსთან მივიდა როცა საქანელაზე ქანაობდა
- პატარავ რა გქვია
- გაბრიელი
- გიდა ნაყინი გიყიდო?
- დედამ უცხო ბიძიებს არ გამოელაპარაკოვო
- დედიკოს იცი რა უთხარი?
- რა ?
- “დედაშენი მე დღეს ისევ მიყვარს“