მიდიოდა მე კი ვერ ვაჩერებდი
ვერ შევძელი
ვხედავდი რომ მიდიოდა
ჩავიკეცე ცრემლები თავისით მოდიოდა ზღვასავით
მინდოდა მეთქვა “გაჩერდი მაპატიე“ მაგრამ ვერ შევძელი
პირველი შეხვედრა სამ თებერვალს იყო
ბოლო შეხვედრაც ზუსტად ერთ წელში
ზუსტად ამ დროს
მიდიოდა ფეხებს აქეთ-იქით ურტყავდა
მაგრამ ვერ შევაჩერე ვერ შევძელი
ქუჩას გამოვუყევი
ცრემლები თავისით მომდიოდა
წვიმდა საშინლად წვიმდა
ცოტა ხალხი იყო ქუჩაში
მაგრამ არავის უკითხია: რა გატირებს? რატომ ხარ ასე? დაწყნარდი შვილო
მაინც ვერავინ გამიგებდა მაინც ვერავინ გაიგებდა ამ ტკივილს რომელსაც გულში ვგრძნობდი ამ წუთას მივხვდი რომ ყველაფერი დამთავრდა ყველაფერი მორჩა მაგრამ სიცოცხლე არა.
სიცოცხლე გრძელდებოდა მაგრამ მის გარაშე.
ყოველ წელს მომდიოდა წერილები ვხვდებოდი რომ მისგან
არ ეწერა ვისგან იყო
ზუსტად სამ თებერვალს

1999 წელი
არ დამივიწყო

2000 წელი
ისევ მახსოვხარ.

2001 წელი
მინდოდა ჩემი ყოფილიყავი

2002 წელი
მე დავმარცხდი

2003 წელი
მე დღეს ისევ მიყვარხარ

2004 წელი
ნუ იტირებ ჩემს გამო არვარ ღირსი.

2005 წელი
მაპატიე. ყველაფერი მაპატიე

2006 წელი
იცი? გიხდებოდა ის შავი კაბა

2007 წელი
იცი? მე მხოლოდ შენ მიყვარდი
მიყვარხარ
მეყვარები

2008 წელი
გახსოვს პირველი შეხვედრა? მაშინ წვიმდა

2009 წელი
ცუდად ვხდები როდესაც წვიმს გავდივარ და ჩვენი ცეკვა მახსენდება

2010 წელი
მინდა რომ გიყვარდე

2011 წელი
მინდა რომ გახსოვდე

2012 წელი
მინდა რომ გინდოდე

2013 წელი
რამდენი წელი გავიდა? არც დამითვლია
უბრალოდ მე დღესაც მახსოვს შენი თმის სურნელი

2014 წელი
იცი რა მახსოვს? პირველი კოცნა შენი გემრიელი სავსე ტუჩები
მაგ ტუჩებმა შემშალა მე და მის მერე შეშლილი დავდივარ.

2015 წელი
ეს ალბად ბოლო წერილია. მე კიბო მაქვს ხო ხო არ მოგესმა
გეტყვი რაღაცას.
რომ გიყვარდე
რომ გახსოვდე
რომ გინდოდე
მინდა

გიყვარდეთ ერთმანეთი.