უცებ ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა უცხო ნომერი იყო.
‘გისმენთ’
‘ქვემოთ გელოდები ჩამოდი დავილაპარაკოთ’ ვიცანი სანდროს ხმა
‘სანდრო მეშინია’
‘რისი’ მშვიდად მელაპარაკებოდა
‘ხომ არ წახვალ ჩემი სურვილის წინააღმდე? ანუ...’
‘ხოარ მოგიტაცებ?’
‘ჰო...’
‘ჯერ არ ვაპირებ შენს მოტაცებას ჩამოდი ნუ გეშინია მიყვარხარ’
‘კაი’
სანდროს გავუთიშე და სამზარეულოში ლიზასთან გავედი.
-ლიზ სანდრო მოვიდა უნდა დავილაპარაკოთ მალე მოვალ.-(მე)
-იცოდე 1 საათში თუ არ მოხვალ ვრეკავ ვაკოსთან.-(ლიზა)
-კაი ნუ ნერვიულობ სანდრომ არ ვაპირებ არაფერსო.-(მე)
-კაი აბა შენ იცი. არ გააბრაზო.-(ლიზიმ სიცილი დაიწყო)
-კაიკაი წავედი

*************
უკვე სანდროს მანქანაში ვზივარ, არცერთი არ ვიღებთ ხმას.
-მოკლედ კარგად იცი რომ მიყვარხარ და ვგიჟდები შენზე. მინდა რომ სულ ჩემთან იყო რა ხოდა მინდა რომ მხოლოდ ჩემი გერქვას.-(სანდრო)
-ხომაგრამ მე შენ არ მიყვარხარ ვერ ვიქნებით ერთად.-(მე)
-არც მოგწონვარ?-(სანდრო)
-შინაგანად არ გიცნობ და გარეგნულად კარგი ბიჭი ხარ.-(მე)
-ანუ არ მთანხმდები ნორმალურ ურთიერთობაზე?-(სანდრო)
-ნორმალურს შენ რას ეძახი?-(ვკითხე გაოცებულმა)
-აი როდესაც მომინდება რომ მოგეხვევი და შენ წინააღმდეგობას არ გამიწევ ან უბრალოდ ნახვაზე დამთანხმდები უპრობლემოდ.-(სანდრო)
-მე არავის არ ვეკუთვნი. არ ვარ არავის მონა რომ სხვისი სურვილები ვასრულო.-(ტონს მოვუმატე)
-ხმას ნუ უმაღლებ ჩემთან.-(დაიყვირა და ხელები საჭეს დასცხო)
ახლა მივხვდი რომ ზედმეტი მომივიდა არ მაპატიებს ხმას რომ ავუწიე. ჯანდაბა ენას კბილს ვერ დააჭერ მარიამ?!! -_-
-ახლა იცი რას ვიზამ?-(სანდრო)
-რ-რას?-(სერიოზულად შემეშინდა)
-მოგიტაცებ და ყველა პირობას დავარღვევ რაც იმ სასტავთან დავდე.-(სანდრო)
-არა გთხოვ ოღონდ ეგ არ ქნა. გემუდარები თუ მართლა გიყვარვარ.-(თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა)
-რომ მიყვარხარ იმიტომ მინდა მოგიტაცო და ჩემთან იყო.-(სანდრომ ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა რადგან მიხვდა რომ დარეკვა მინდოდა)
-არა არ გამოგყვები.-(მე)
-ვინმემ შენ რამე გკითხა?-(სანდრო)
მანქანა დაძრა და წავედით.
-არა შენთან ერთად წამოსვლას სიკვდილი მირჩევნია.-(ვთქვი და ეგრეთქოდებული ‘რუჩნოი’ ამოვწიე)
მანქანა რამოდენიმეჯერ დატრიალდა.
-შენ გოგო სულ გააფრინე? კინაღამ თავი მიარტყი ფანჯარას.-(სანდრო)
-ასე თუ მიფრთხილდები და განაღვლებს ჩემი ბედი იმას ვერ ხვდები რომ როდესაც მომიტაცებ და წამიყვან შეიძლება ცუდად გავხდე? –(მე)
-რატომ გგონია რომ მხოლოდ შენ გაგაჩნია გრძნობები? გეუბნები მიყვარხარ 1 წელია კუდში დაგზდევ არ მაინტერესებს შენს გარდა არავინ. –(სანდრო)
დავფიქრდი... მართალია მე მის გრძნობებს ფეხებზე ვიკიდებ. ის კი ყველაფერს მისრულებს... თითქმის.
-კარგი მესმის შენი... მაგრამ მოტაცება რა გმოსავალია?-(მე)
-მაგაზე პასუხი მე არ მაქვს უბრალოდ ვხვდები რომ როდესაც მოგიტაცებ სულ ჩემთან იქნები.-(სანდრო)
-ჩემები შენგან მაინც წამომიყვანენ და რა აზრი აქვს?-(მე)
-როდესაც მარტო ხარ მაშინ ვერ გეხება ვერავინ ჩემი შიშით და ხვდები ჩემთან ერთად რომ იქნები შენსკენ თვალსაც რომ ვერ გამოაპარებენ?!-(სანდრო)
სანდრომ მანქანა დაძრა და ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა.

ლიზის თვალით:
1 საათია უკვე მარიამი სახლიდან გავიდა. ჯანდაბა უნდა მოვძებნო. იქნებ სანდროს გამოუტყდა გრძნობებში და ერთად არიან ისევ სადმე. ჩემს ძმას ჯერ ვერ ავანერვიულებ. ლიფტი გამოვიძახე და ქვემოთ ჩავედი.
-ჯანდაბა, მარიამ სად ხარ.-(ვფიქრობდი გულში)
-რაიყო დაქალი დაკარგე?-(უკან გავიხედე და ჰოი საოცრებავ ლუკიტო)
-სად არიან?-(ვკითხე და ხელები გადავაჯვარედინე)
-აქედან ძალიან შორს... შენი დაქალი არ აღმოჩნდა ჭკვიანი.-(ლუკა)
-რა? გაგიჟდით თქვენ? გინდათ რომ ვაკოს დავურეკო?-(მე)
-შენ გგონია შენი ძმის ვინმეს ეშინია? ღადაობ? ლუკა დევდარიანს და თავის ბანდას არავის არ ეშინია ლამაზო.-(ლუკა)
-ჰაჰ, მაგასაც ვნახავთ.-(ტელეფონი ამოვიღე)
-ძამიკოს გოგო.-(ირონიულად ჩაილაპარაკა)
-რას ბურდღუნებ შენ მანდ.-(ტელეფონიდან თავი ავწიე და ლუკას შევხედე მისთვის რაღაცას რომ ლაპარაკობდა)
-არაფერს სიცოცხე.-(ლუკამ ხელი მომკიდა და თავი მანქანაში ჩამაგდო)
-იდიოტო... კარი გამიღე-(დავუყვირე)
-ნწნწ. სანამ სანდრო და მარიამი დანიშნულების ადგილზე არ მივლენ აქედან ვერ გადახვალ.-(ლუკამ ტელეფონი წამართვა.)

2 კვირის შემდეგ
სამწუხაროდ მარიამის ადგილსამყოფელი ვერ გაიგო ვაკომ და ველოდებით სანდროს შემდეგ ნაბიჯს. ლუკა იმ დღის შემდეგ არ მინახია. უკვე ძალიან მომენატრა, დიახ მომენატრა არვიცი როგორ მაგრამ მგონი შემიყვარდა. ჩემი ძმა გადარევასაა მისული.

მარის თვალით:
უკვე 2 კვირაა სანდროსთან ვარ. სიმართლე გითხრათ მასთან ყოფნა მომწონს მაგრამ არმინდა ასე ადრე გათხოვება ჯერ ხომ 16 წლის ვარ. ცოტა დიდი რომ ვიყო შეიძლება. საჭმელს საერთოდ არ ვჭამ ამიტომ ძალიან ვარ დასუსტებული. ახლაც სანდრო მეხვეწება რომ ვჭამო მაგრამ საჭმელს პირს არ ვაკარებ.
-მარიამ ჩემო სიცოცხლე, გთხოვ ხმა გამეცი. ნუ მებუტები. ვგიჟდები შენზე, ხოიცი როგორ მიყვარხარ ასეთ მდგომარეობაში რომ გხედავ ძალიან ვიგრუზები.-(სანდრო)
-სახლში მინდა.-(ეს ვთქვი და გავითიშე)

თვალები გავახილე და მივხვდი რომ საავადმყოფოში ვიყავი.
-გაიღვიძე?-(სანდრო ახლა შევამჩნიე)
-რამოხდა?-(მე)
-რომ არ ჭამ ცუდად გახდი.-(სანდრო)
-სახლში მინდა.-(მე)
-გაბრუნებ!!!-(სანდრო)
-რა?-(ასე ადვილად დანებდა? ჰაჰ. მოვბეზრდი)
-გაბრუნებ სახლში.-(სანდრო)
-მოგბეზრდი ხო? ასეც ვიცოდი-(მე)
-ამის დ***შ****ი ვერ მივხვდი რა გინდა? გინდა ჩემთან თუ არა?!!!-(სანდრომ ხელები კედელს დასცხო)
-მინდა მაგრამ ასე არა... არმინდა ჯერ რომ გავთხოვდე.-(მე)
-ანუ რაგინდა?-(სანდრო)
-მხოლოდ სამი სიტყვა მითხარი და პასუხსაც მიიღებ.-(მე)
-მე შენ მიყვარხარ.-(სანდრო)
-მე შენ მიყვარხარ.-(მე)
-რა?-(უცებ მოშორდა კედელს)
-დაყრუვდი? მიყვარხარ-თქოოოოოოო.-(დავიყვირე)
-პატარავ. მიყვარხარ სიგიჟემდე. –(მომვარდა და ჩამეხუტა)
-ოღონდ ჯერ გათხოვება არმინდა სან. გთხოვ სანამ სწავლას დავამთავრებ... თუ მოგწყინდები შეგიძლია....-(მე)
-არცკი იოცნებო რომ ოდესმე თავს დაგანებებ.-(სანდრო)
უცებ სანდრო ჩემს ტუჩებს დაეწაფა. გემრიელი .
მაგრამ მალევე გავჩერდით რადგან კარებში ლიზი, ვაკო და ბიჭები დავინახეთ.




პრივეტ, მოკლედ ვიღაცამ დაწერა რომ გვიან ვდებ ახალ თავებს. მეცინება იმიტომ რომ ყოველდღე ახალ ახალ თავებს ვდებ. მოკლედ პარასკევამდე ვერ დავდებ ახალ თავს იმიტომ რომ ისტორიაში ტესი მაქვს და ვერ ვახერხებ დაწერას.
იმედი მაქვს მოგეწონათ ახალი თავი.