- დილამშვიდობის ლადო _ ღიმილით მიესალმა ქალი.
- დილამშვიდობის _ გაუღიმა სამზარეულოში მოფუსფუსე მეუღლეს. _ პეტრე სად არის?
- ბიჭები აგარაკზე წასულან წუხელ და იქაა, დაბრუნდება საღამოსთვის ალბათ.
- კარგი.
- ხომ ისაუზმებ? _ უკვე მაგიდას შლიდა.
- ვისაუზმებ და წავალ, დღეს ბევრი საქმე მაქვს საწარმოში.

ცოლ-ქმარმა მშვიდად ისაუზმა. ღიმილით გააცილა ქალბატონმა ნუნუმ მეუღლე და ღიღინით დაიწყო სუფრის ალაგება. უკვე 25 წელია ერთად არიან. ერთადერთი შვილი ჰყავთ, ვაჟი, პეტრე, 24 წლის და მას უთმობენ მთელ ყურადღებას.
ბატონ ლადოს მთელი დღე გადატვირთული გრაფიკით მოუწია მუშაობა. საღამოსთვის თავსაც ვერ გრძნობდა კარგად და სახლში წასვლა ამჯობინა. კარები გააღო თუ არა ნუნუმ, მაშინვე შეაშფოთა ქმრის ფერმა, გაფითრებული იყო.

- ლადო, ხომ კარგად ხარ?
- ვერ ვარ რაღაც _ მძიმედ ჩაისუნთქა და სახლში შევიდა.
- წამოდი ოთახში, შენს წამლებს მოვიტან _ ნერვიულად ჩაილაპარაკა ქალმა. უკვე წლებია კაცს გულის პრობლემები აწუხებს. სანამ სამზარეულოდან წყალი მიიტანა, ლადოს უკვე გონება დაეკარგა.
- ლადო _ შეჰკივლა ქალმა და მის ლოგინთან დაემხო, ხელის კანკალით აკრიფა სასწრაფოს ნომერი. მონოტონურად იძახდა ქმრის სახელს.. ხმაურზე მეზობლებიც შევიდნენ. სახლში სრული ალიაქოთი იყო.

მანქანიდან გადმოსულმა პეტრემ სადარბაზოსთან სასწრაფო შენიშნა. ცოტა აღელდა, მაგრამ გაახსენდა მამა ამ დროს სამსახურში იქნებოდა და დამშვიდდა. კიბეები ფეხით აიარა, სახლის კარები რომ ღია დახვდა, ცუდად ენიშნა. ნელა შეაბიჯა სახლში და თეთრხალათიანების დანახვაზე მუხლები მოეკვეთა. დედის კივილი რომ მოესმა, იქ დაასრულა ცხოვრების ერთი ნაწილი. სწრაფი ნაბიჯით შევარდა ოთახში და აკივლებული ქალი ჩაიხუტა. ქალბატონი ნუნუ დამამშვიდებლით დააძინეს, პეტრე კი უღონოდ ჩაკეცილიყო მამის უსულო სხეულთან და ჩუმად ებურტყუნებოდა რაღაცებს. პირველის ცხოვრებაში პირველი დიდი დარტყმა იყო.პიროვნების იდეალი, ადამიანი რომელიც ყველა სიტუაციაში ნახულობდა სწორ გამოსავალს, სამართლიანი და ზომიერად მკაცრი. არ ახსოვს როგორ გავიდა დრო დაკრძალვამდე, რობოტივით ასრულებდა ყველა საქმეს. კიდევ კარგი ბიჭები ჰყავდა, მეგობრები, რომლებიც ყველაფერში ეხმარებოდნენ, ისინი უძღვებოდნენ დაკრძალვის საკითხებს. ეს ორი ადამიანი თორნიკე და რატი, სულ გვერდით ედგნენ. მაშინ პირველად იტირა შეგნებულ ასაკში, ვერ გაუმკლავდა ამდენ ემოციას გამოხატვის გარეშე. ასე იყო თუ ისე, მამა დაკრძალეს.. მას შემდეგ, ყოველ დღე დადიოდა საფლავზე. არ ფიქრობდა არც დედაზე, არც საწარმოზე, უბრალოდ უნდოდა ისევ ჰყოლოდა მამა. საღამოს სახლში დაბრუნებულმა მამის მეგობარი, ბატონი გუჯა აღმოაჩინა.

- გამარჯობა _ ჩაილაპარაკა და ოთახისკენ წავიდა.
- პეტრე, მე შენთან სალაპარაკოდ მოვედი.
- გისმენთ _ უკან დაბრუნდა და სავარძელში ჩამოჯდა.
- ასე არ შეიძლება პეტრე, ასე ცხოვრება არ შეიძლება.
- დიახ _ უბრალოდ ეთანხმებოდა.
- პეტრე მე მართლა გეუბნები, დედაშენი მაინც არ გეცოდება? ამხელა საწარმოს მარტო ჩემს იმედზე ტოვებ?
- დარწმუნებული ვარ კარგად მიხედავთ.
- მაგრამ იქ მამაშენის დიდი წილია პეტრე, მას უნდოდა მისი გზა შენ გაგეგრძელებინა.
- გასაგებია, ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ იქნებ მაცადოთ გამოვიგლოვო მაინც. _ გაღიზიანებულმა უპასუხა და ოთახში წავიდა.

ერთი თვის განმავლობაში ვერავინ შეაწყვეტინა საფლავზე სიარული. ერთ დღესაც, ჩვეულებისამებრ იქ მისულმა, გვერდით საფლავზე მომტირალი გოგონა აღმოაჩინა. აქამდეც არა ერთხელ შეუნიშნავს. ნელა მიუახლოვდა და ჩუმად მიესალმა.

- გამარჯობა. მგონი თქვენც ყოველდღე დადიხართ აქ. _ გოგონამ რომ ახედა და ცრემლიანი თვალები შეანათა, იქიდან დაიწყო ყველაფერი.
- გამარჯობა, დიახ ყოველდღე.
- დედა? _ თანაგრძნობით შეხედა.
- ბებია.
- ვიზიარებ.
- თქვენ?
- მამა.
- მეც ვიზიარებ.
- პეტრე _ ხელი გაუწოდა.
- ლიაკო _ პატარა ხელი შეაგება და ცრემლიანი თვალებით ოდნავ გაუღიმა.
- ცოტა უჩვეულო სიტუაციაში გავიცანით, მაგრამ მაინც, იქნებ ჩაი დაგველია ერთად.
- არ ვიცი _ შეყოყმანდა.
- ძალიან რომ გთხოვოთ?
- კარგი, დავლიოთ.

იქიდან პირდაპირ კაფეში წავიდნენ. ჩაი და ნამცხვარი შეუკვეთეს. ლიაკო მორცხვად იჯდა და თავი დაეხარა. პეტრეს ეღიმებოდა, პირველად გაეღიმა გულწრფელად ამ ერთი თვის განმავლობაში, პირველად გაუჩნდა ვიღაცასთან დაახლოების სურვილი. პირველ შეხვედრაზე განსაკუთრებულად არაფერზე უსაუბრიათ. საკონტაქტო ინფორმაცია გაცვალეს და ეგ იყო. მაგრამ პირველმა მეორე დღესაც დაურეკა. ისევ შეხვდნენ.. ნელ-ნელა შეხვედრებმა ყოველდღიური სახე მიიღეს, რამდენიმე თვეში კი საბოლოოდ დარწმუნდა პეტრე რომ ამ სიფრიფანა გოგომ თავი შეაყვარა.

- საღამომშვიდობის.
- გამარჯობა _ ღიმილით მიესალმა.
- უნდა ვილაპარაკოთ.
- ჰო, დიდი ხანია მეც რაღაცის თქმა მინდა, მაგრამ აქამდე ვფიქრობდი რომ უხერხული იქნებოდა ჩემი მხრიდან შენს ცხოვრებაში ჩარევა.
- ვფიქრობ უკვე საკმაოდ ჩარეული ხარ ჩემს ცხოვრებაში, შეგიძლია მითხრა. _ გაუღიმა.
- პეტრე ამდენი ხანია ერთმანეთს ვხვდებით, მაგრამ გარე სამყარო მხოლოდ მე არ ვარ. მინდა რომ ჩვეულებრივ ცხოვრებას დაუბრუნდე.
- ეგ მეც მინდა უკვე.
- ჰოდა უნდა დაუბრუნდე, უნდა შეძლო დედაშენისთვის, შენი მეგობრებისთვის, ჩემთვის და რაც მთავარია მამაშენისთვის პეტრე.
- გპირდები, აუცილებლად შევძლებ ამას.
- მე მაქვს ამის იმედი _ გაუღიმა ლიაკომ _ ახლა შენ გისმენ.
- ამდენი ხანია ვხვდებით ერთმანეთს და მივხვდი რომ ჩემთვის მეგობარი არ ხარ, უბრალო მოწონებაც არ არის, მოკლედ, მინდა ჩვენს ურთიერთობას უფრო სერიოზული სახე მივცეთ.
- კერძოდ?
- მიყვარხარ ლიაკო _ გაუღიმა.
- მეც _ მორცხვად ჩაილაპარაკა და ბიჭს მიეხუტა.

ამის შემდეგ თითქოს ცხოვრების ხალისი შეემატა. ყველანაირად ცდილობდა გოგონასთვისაც გაეხალისებინა ცხოვრება, სიურპრიზებით ანებივრებდა. ყოველდღე დიდ თაიგულს უგზავნიდა - მისი ბედნიერი ხმის მოსმენა საოცრად სიამოვნებდა. იმავე ზაფხულს ზღვაზე წაიყვანა. პირველად ნახა ლიაკომ ზღვა. პატარა ბავშვივით უხაროდა. ბედნიერებისგან ანათებდა. მაშინ კიდევ ერთხელ მიხვდა პეტრე, რომ სიცოცხლე ღირდა.

- რა მაგარია პეტრე ნახე _ აღტაცებული იყო. სიცილით დარბოდნენ სანაპიროზე, ლიაკოს კისკისი ავსებდა იქაურობას.

იმავე ზამთარს გუდაურში იყვნენ, თხილამურებზე დგომა ასწავლა.

- გა-ვი-ყი-ნე _ ძლივს ლაპარაკობდა სასტუმროში დაბრუნებული ლიაკო.
- ახლავე გაგათბობ _ თბილი ხმით ჩაილაპარაკა პეტრემ და ჩაიხუტა. გაყინული ცხვირი ნელ-ნელა გაულღვა ქალს მის ყელში.
- მიყვარხარ _ ჩაიჩურჩულა პირველმა. ლიაკომ ყელზე მიაწება ტუჩები და მისი რეაქციით დატკბა. ყელზე ყოველი შეხებაზე გრძნობს მის ემოციას, წამიერად იძაბება და მერე ერთბაშად ეშვება. ჩაეღიმა.

შემდეგ იყო დაბადების დღე და ოცნების პარიზი. ბედნიერებისგან ატირებული ლიაკო და გახარებული პეტრე.

- არ მჯერა პეტრე _ ჩურჩულებდა გახარებული.
- დაიჯერე და ბარგი ჩაალაგე _ გაუცინა.
- მაბედნიერებ..
- მიყვარხარ _ გაუღიმა და ტუჩებზე შეეხო.

პარიზში გატარებული ერთი კვირა რაღაც საოცრება იყო ორივესთვის. თითქოს დაივიწყეს რომ მათ გარშემო სხვებიც იყვნენ, მხოლოდ ისინი ავსებდნენ მთელ სამყაროს. ლიაკოს გაბრწყინებული თვალების დანახვა ავსებდა სიხარულით.

შემდეგ აღნიშნეს ურთიერთობის ერთი წელი, ბედნიერი ერთი წელი. პეტრე უკვე სერიოზულად ფიქრობდა ურთიერთობისთვის ოფიციალური სახის მიცემაზე. ლიაკო არ ჩქარობდა. ამის გამო იკამათეს კიდეც, თუმცა გოგონა მაინც თავის აზრზე იყო, ამიტომ პეტრესაც სხვა გზა აღარ ჰქონდა.
მეორე წელიც ასე გაატარეს, უპრობლემოდ და სიყვარულით. მესამე წელი კიდევ უფრო თბილი იყო. პეტრეს კიდევ უფრო მეტად უყვარდა, უნდოდა სულ მასთან და მთლიანად მისი ყოფილიყო. ურთიერთობის სამი წლისთავისთვის გადაწყვიტა ხელი ეთხოვა. დიდი, ბრილიანტისთვლიანი ბეჭედი იყიდა და ლიაკო ვახშამზე დაპატიჟა.

- ლიაკო, რაღაც უნდა გითხრა.
- მაშინებ.
- არ გაშინებ _ გაუცინა _ ცოლად გამომყვები?
- საყვარელო...
- ლიაკო, უკვე მესამე წელია ერთად ვართ. ვფიქრობ დროა წინ წავიწიოთ, მინდა ჩემი სახლის დიასახლისი გახდე, მინდა ჩემი შვილების დედა გერქვას. მინდა ყოველ დღეს შენით ვიწყებდე და შენით ვასრულებდე..
- მეც მინდა.. მეც..
- ანუ?
- თანახმა ვარ _ მაშინვე მოეხვია ქალს და ტუჩებზე შეეხო.

შემდეგ დაიწყო ქორწილისთვის მზადება. როგორი კაბა უნდა ლიაკოს? როგორი დარბაზი? როგორ უნდა ჩაიცვას სიძემ? საჭიროა თუ არა ცეკვები? ვინ უნდა მიიწვიონ სტუმრად? _ ყველაფერს ლიაკო წყვეტდა. ალბათ სამუდამოდ გაგრძელდებოდ ეს ბედნიერება, რომ არა ის დილა.
ერთ სრულიად ჩვეულებრივ დღეს, როცა ჩვეული ღიმილით შეაბიჯა საკუთარ კაბინეტში, ნელა მიუახლოვდა სამუშაო მაგიდას და მასთან მოთავსდა, სწორედ მაშინ დაიწყო ვაჟის უბედურება. მაგიდაზე წერილი დახვდა, კონვერტს ტუჩსაცხო ეცხო ქალის ტუჩების კონტურებით. გაეღიმა, იცოდა ლიაკოს წერილი იქნებოდა. თვალებაციმციმებულმა გახსნა. გახარებულმა გახსნა წერილი რაიმე სიურპრიზის მოლოდინში და კითხვა დაიწყო.


„ პ ე ტ რ ე ... (ადრე არასდროს მიუმართავს სახელით, სულ საყვარელოს ეძახდა)

ეს სამი წელი ჩემი ცხოვრების ულამაზესი პერიოდია. ერთი წამით არ შემპარვია ეჭვი შენს სიყვარულში, არც ჩემს სიყვარულში. მთელი ეს პერიოდი მართლა მჯეროდა რომ შენ იყავი ადამიანი, ვის გვერდითაც მთელ ცხოვრებას გავატარებდი ბედნიერად. მაგრამ.. რამდენიმე თვის წინ, ხელის თხოვნის შემდეგ, გავიცანი ადამიანი, რომელმაც სრული გარდატეხა მოახდინა ჩემში. მაშინ მივხვდი რომ შენ არ მყვარებიხარ, ეს უბრალო სიმპათია იყო, შეჩვევა და პატივისცემა. შენთან კარგად ვიყავი, კომფორტულად და თავისუფლად. ამიტომაც მქონდა სიყვარულის ილუზია. მხსნელად მომევლინე მაშინ, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. ბევრს აღარ დავწერ, საჭიროც არაა, მოკლედ უნდა გითხრა.. მე ის შემიყვარდა, იმდენად რომ ამ სიგიჟეზე დავთანხმდი. ახლა, ამ წამს მე უკვე გათხოვილი ქალი ვარ, ბედნიერი. შენ ხომ სულ გიხაროდა ჩემი ბედნიერება, ჰოდა ახლა ბედნიერი ვარ, უზომოდ. ერთადერთი რაც ჩემს სინდისს აწუხებს, შენ ხარ. პატიება უნდა გთხოვო, მე მეტი არაფერი შემიძლია.. მაპატიე... იმედი მაქვს იპოვი ვინმეს, ვინც გაგაბედნიერებს და ნამდვილად შეგიყვარებს..
ბედნირებას გისურვებ პეტრე..
მშვიდობით სამუდამოდ..“


მამის სიკვდილის შემდეგ პირველად მოწყდა ცრემლი პეტრეს თვალს. პირველად იგრძნო ასეთი იმედგაცრუება, ეს რაღაც უფრო მეტი იყო.. სულიერად გაანადგურა, ყველა ოცნება გაუცამტვერა.. რა უნდა ქნას ახლა? გამწარებული არაადამიანური ხმით ღრიალებს, ყველაფერს იატაკზე ყრის. როგორ ვერ მიხვდა, აქამდე როგორ ვერ მიხვდა? ასე როგორ დაბრმავდა. რამდენიმე თვე.. ეს ხომ ზედმეტად ბევრია თვალთმაქცობის მისახვედრად? ასე როგორ გაიმეტა, როგორ დაუნგრია ცხოვრება? აუცილებლად მოსთხოვს ამაზე პასუხს.. აუცილებლად... ასე არ დატოვებდა.. არ აპატიებდა.. კედლის კუთხეში ჩაკეცილი უმისამართოდ აცეცებდა თვალებს. კაბინეტში არეულობა იყო, ფურცლების კორიანტელი, იქვე იატაკზე ლეპტოპი ეგდო, საკალმე, მაგრამ კალმები აქეთ-იქით დაფანტულიყვნენ... ნამსხვრევებიც ეყარა, სურათების ჩარჩოები. ყველა ნივთი იატაკზე იყო, ყველა სკამი წაქცეული. ძლივს აზიდა ტანი ასადგომად. ასე დამძიმებული ბოლოს როდის იყო არ ახსოვს. ნაბიჯს ვერ დგამდა. ლიაკოს საქციელი ტკიოდა.. ძალიან ტკიოდა.. მისი ტყუილი ტკიოდა, ღალატი.. დამცირება, ეს ის იყო, რასაც პეტრე პირველი ასე ადვილად არ აპატიებდა. განადგურებულმა დატოვა საწარმო. სახლამდე როგორ მივიდა არ ახსოვს. მძიმედ სუნთქავდა და კიბეებს მიუყვებოდა. კარები ღია იყო, შევიდა. სამზარეულოში ერთი ამოსუნთქვით დაცალა მთელი გრაფინი წყალი. დედა ვერ შენიშნა, მაგრამ რადგან კარები ღია იყო, სახლში იქნებოდა. მისი ოთახისკენ წავიდა. კარებთან მისულს „ცოტა არ იყოს და უცნაური“ ხმები შემოესმა, მაგრამ სანახაობამ მოლოდინს გადააჭარბა. დედის ნახვა სხვა კაცთან ერთად მამამისის ლოგინში უკვე ყოველგვარ ზღვარს ცდებოდა. თუმცა ეს ვიღაც, სხვა კაცი სულაც არ აღმოჩნდა. იგი საწარმოს მოწილე და პეტრეს მამის მეგობარი იყო. იმ წამს ისეთი ზიზღის გრძნობა დაეუფლა.. ცივად გამოიკეტა კარები და მისაღებში გასულმა შუბლი ნერვიულად დაზილა. ახლა უბრალოდ ეზიზღებოდა ყველა და ყველაზე მეტად ის ქალი, ოთახში რომ იყო, ის მოღალატე კაცი და თვალთმაქცი საცოლე. სამივემ ასე უმოწყალოდ გაიმეტა.. სძულდა ამ სახლში გატარებული თითოეული დღე, სძულდა ტყუილში ნაცხოვრები ყოველი საათი.. ოთახიდან გამოსული „წყვილის“ დანახვა უკვე ზედმეტი იყო, თავი ვეღარ შეიკავა და „სხვა კაცს“ მუშტი უთავაზა. დედის შეკივლებამ გამოაფხიზლა, ზიზღიანი მზერა მიაპყრო.

- პეტრე, გაჩერდი შვილო..
- შვილს ნუ მეძახი.. რამდენი ხანია რაც ეს გრძელდება?
- პეტრე..
- რამდენი ხანია? _ დაიყვირა _ რამდენი ხანია რაც მამაჩემის სახლში, მამაჩემის ლოგინში, მამაჩემის მეგობართან ერთობი?
- საკმაოდ დიდი _ უკვე აზრზე მოსული გაეპასუხა ბატონი გუჯა.
- შენ ხმას ნუ იღებ! ბიძად მიგიღე, მეგონა მართლა შეგტკიოდა გული ჩემს ოჯახზე, არადა თურმე ამ ქალთან გორაობა გსურდა.
- პეტრე _ შეურაცხყოფილმა შეჰკივლა ნუნუმ და სილა გააწნა. ლოყაზე ხელი მოისვა პირველმა, ირონიულად ჩაიცინა.
- არ ელოდი არა შვილისგან ამ სიტყვებს? აბა რას ელოდი? რას? _ დაიყვირა _ წესიერი ქალები ასე არ იქცევიან.. ის ერთადერთიც დამაკარგინე რისი რწმენაც შემრჩა.. აღარასდროს მომძებნო, აღარასდროს დამირეკო, აღარასდროს შემეხო.. ვერ გიტან! _ სიძულვილით სავსე ხმით ჩაილაპარაკა და სახლი უკანმოუხედავად დატოვა.

ახლა უკვე ცოცხალ-მკვდარი მიაბიჯებს ქუჩაში. ერთი დღისთვის ზედმეტად ბევრი დარტყმა მიიღო. როგორ უნდა გაეგრძელებინა ცხოვრება? ღირდა კი? მის სიცოცხლეს ფაქტობრივად აზრი აღარ ჰქონდა, აღარავინ ჰყავდა. როგორ უნდოდა ეს დღე არ გათენებულიყო.. ახლა ამნეზია საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა, მაგრამ ვაი რომ არ იყო... არაფრის შესაძლებლობა და სურვილი არ აქვს.. უბრალოდ უნდა ყველაფერი დაივიწყოს.. ყველა და ყველაფერი. გადაწყვეტილებაც მარტივი აღმოჩნდა, სადმე უნდა წავიდეს. სადმე, მათგან შორს, სადაც შეძლებს დროებით მაინც დაივიწყოს დღევანდელი დღე. თვითმფრინავით წასვლას ვერ მოახერხებდა, მანქანის მართვის თავი არ ჰქონდა.. პირველივე მატარებლის სადგურზე მივიდა, პირველივე გამსვლელ მატარებელში ავიდა. მხოლოდ ის იცოდა რომ მატარებელი საქართველოს საზღვრებს გაცდებოდა. სხვა არც არაფერი ადარდებდა.

____________

დავბრუნდიიი, მოვედი შოკოლადებო.. ვეღარ ავიტანე უთქვენობა, ასე მგონია საუკუნეა რაც სიახლე არ ამიტვირთავს.. ესეც ახალი ისტორიის პირველი თავი, რა გამოვიდა თქვენ შეაფასეთ..ბოდიში შეცდომებისთვის და ველი შეფასებას, კრიტიკას..

პ.ს.ძალიან ვეცდები ყოველ დღე დავდო ახალითავი, მაგრამ ვერ შეგპირდებით.. მაინც ვერ მოვითმინე დასრულებამდე (ვიცინი), ძალიან მომენატრეთ და რაც არის არის-თქო ვიფიქრე..

პ.ს. კიდევ და კიდევ მადლობა ლილიანას იდეისთვის, ეს ადამიანი არ მაძლე"მოდუნების" საშუალებას და მავსებს ახალ-ახალი იდეებით..

პ.ს. ძალიან მინდოდა სურათებიც დამერთო პერსონაჟების, ვინც მომეწონა მათ პროტო-ტიპებად, მაგრამ რატომღაც ბოლო მომენტში გადავიფიქრე, გაძლევთ თავისუფალი წარმოსახვის საშუალებას (ვიცინი)