ეს ხომ,ეს ხომ ლევანია, ლევან ბანძელაძე ის ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი იყო, ყოველთვის ერთად დავდიოდით ყველგან რჩევებს მეკითხებოდა გოგოებზე და ბევრი თვგადასავალი მაქ მასთნ ერთდ გადატანილი.ამდენი წელი გავიდა და აქ რა უნდა?ბოლოს რომ ვნახე ძალიან მებაზრე ბიჭებთნ ერთად დადიოდა აგარცმკადრულობდა იმ დროიდან შემაზიზღ თავი,თითქოს შეცვლილია მაგრამ ცოტათი,ძლიან ცოტათი
-გაგიმარჯოს ლევან
ვუპასუხე და თვალი თვალში გავუყარე,ვცდილობდი ყურადღება სხვა რამეზე არ გადამეტანა,მაგრამ არ გამოვიდა არავინ მოელოდა ცემ ასეთ სერიოზულ საქციელს
-გამარჯობა,გამარჯობა (მარი)
-გაგიმარჯოს პატარა გოგო(ლევანი)
-თუ გინდა შემიძლია შენი პატარა ვიყო(მარი)
ამ დროს ნიამ ხელი გაკრა მოკეტე რეებს ბოდავო
-ჩვენ გავალთ(ანი)
-მეც მოვდივარ (მე)
-დარჩი,ამდენი ხნის შემდეგ გნახე,ნუთუ არ მოგენატრე(ლევანი)
-შენნაირ იდიოტთან არაფერი მესაქმება ჩანთას ხელი დავავლე და გასასვლელისკენ გავწიეთ გოგონებმა.
-მალე გნახავ ლამაზო. თქვა ლევანმა მაგრამ ვითომ დავაიგნორე
ისევ ნინის მანქანით წამოვედით მთელი გზა ხმა არ ამომიღია ვფიქრობდი ლევანზე.რა უნდა აქ?რატომ დაბრუნდა?ან რატომ...
ამ დროს ჩემ სახლთნაც მივედით მარი და ანი ისე ჩავიდნენ არც კი დამინახავს მეც გადმოვედი გოგონებს დავემშვიდობე
-მაგას საიდან იცნობ? (ნია)
-გრძელი ისტორიაა(მე)
-მაინც მოგვიყვები(ნინი)
-სხვა დროს იყოს (მე)
და მანქანის კარები დავხურე სახლშიც სწრაფად ავედი, არავისთვის შემიხედავს, ჩემი ოთხისაკენ გავეშურე.არაფრის თავი არ მქონდა ყველაფერი დავივიწყე და დავიძინე.
ღამე 3 საათზე ტელეფონის ზარა გამაღვიძა,აშკარად უცხო ნომერია,დავაიგნორე და ძილის გაგრძელება ვცადე მაგრამ ზარი განმეორდა ტელეფონი ავიღე
-რომელი ხარ?(მე)
-აბა თუ მიხვდები
ლევანი,ჩემი ტელეფონის ნომერი საიდან იცის?ან ამ შუაგამისას რაზე მირეკავს?
-ლევან რა გინდა?
-არ გინდა გავისეირნოთ?
-სიმართლე გითხრა ძილი მირჩევნია
-მე რომ შენი ფანჯრების წინ ვდგეარ და გიყურებ როგორ გინდა გამოსვლა(დამცინავი ხმა) ამ დროს ავდექი და გავიხედე მართ აქ დგას ამან სულ გაუბერა
-კარგი ჩამოვალ მარტო იმიტო რო ვიცი რასაც იზავ
-გელოდები სწრაფად
-მოდი მაგას მე გადავწყვეტ და ტელეფონი გავუთიშე
ჩავიცვი და სწრაფად ჩავედი მის მანქანაში ჩავჯექი და წავედით სად მეც არ ვიცი
ბევრი ვიარეთ გზაში არცერთშ ხმა არ ამოგვიღია უცებ მანქანა გაჩერდა და ლევანმა დაიწყო
-არ მოგენატრე?
-შენი აზრით?
-რაღაც ვერ ვატყობ.
-როგორ მომენატრებოდი როცა არც კი იფიქრე რა დამემართებოდა ისე დამტოვე,არც ისე პატარები ვიყავით
-მაშინ ამიყოლიეს
-და გგონია რომ ეხლა სხვა ხარ?
-ეხლა ის ვარ ვინც მინდა რო ვიყო ვიშიც ჩემი თვი ვიპოვე
-ხოდა მე ეგეთ ლევანს ვერ ვიტან,მეზიზღება
-ჯერჯერობით (ჩიჩურჩულა დამცინავი ხმით)
-არა მგონია იმედები გაგიმართლო,რატომ წამომიყვანე აქ?ან საეთოდ სად ვართ?
-მინდა დაგანახო ვინ ვარ,და ეხლა როგორი ვარ.
-მე არ მინდა,ვიცი რაღც საშინელებას ჩაიდენ.
უცებ ლევანი მანქანიდან გადავდა, მე ადგილიდან არ ვინძრევი არც ვიცი სად ვარ, ვიქრობ გავიქცე?რა უნდა ჩემგან?ან საიდან გავახსენდი?უცებ კარები გაიღო და ლევანმა გადამიყვანა როდესაც დავინახე ჩემს თვალწინ გადაშლილი ხედი სიამოვნებისგან ხმას ვერ ვიღებდი
-რატომ მე?
-შენ,შენ სხვა ხარ ჩემთვის ისევ ის თკო ხარ, გაიზარდე მაგრამ არ შეცვლილხარ
-მაგრამ შენ შეიცვალე,
ამ დროს არცერთს ხმა არ ამოგვიღია დიდი ხანი ვიყავით იქ იმ ამოუცნობ ადგილას ციოდა გავითოშე უცებ სითბო ვიგრძენი მხრებზე ლევანმა თვისი შავი ტყავის კურტკა მომაფარა შეგცივდაო მერე თვალებში ჩვხწედე და ვკითხე
-გიყვარდი? შემომხედა თითქოს ვერ მიხვდა რა ვკიტხე
-გიყვარდი მაშინ როცა დამტოვეე?მითხარიიი
ის ხმას არ იღებდა კითხვა გავუმეორე თითქმის ვყვიროდი მან ხმა არ ამოიღო
-წავედით,სახლში წამიყვანე
ვტქვი და მანქანაში ჩავჯექი
როდესაც სახლთნ მივედით გადმოსვლა არ მინდოდა თითქოს იმ ადგილს მივეჯაჭვე მაგრამ მიწევდა,მანქანის კარები გავაღე და გადმოვედი
-მალე გნახავ,არ მოიწყინო
არაფერი მითქვამს ისე ავედი სახლში თნდება დილაა მე დავწექი და ძილი მომერია არ მინდა არაფერზე ფიქრი

მგონი კარგიაა რავიცი გამომდისს?დააკომენტარეთ თქვენი აზრი მნიშვნელოვანიაა <3