-დავიწყო?
-დიახ დიახ -მოუთმენლად მითხრა სათვალებიანმა კაცმა
-სულ თავიდან დავიწყებ გასაგები რომ იყოს -თავი დამიქნია და დავიწყე
***
ქეთა ბაგრატიონი 21 წლის, ძაან ჩვეულებრივი. მაღალი ხუჭუჭა თმიანი.დზალიან ჯიუტი ვარ და ხშირად მომდის ხოლმე ჩხუბი ამის შესახებ მეგობრებთან. ვფიქრობ რომ დღევანდელობაში სიყვარული უბრალოდ გართობაა. სიტყვა „მიყვარხარ“ უკვე გაიცვითა. დღეს ყველა „ტიპობს“ მაგრამ საქმე საქმეზე რო მიდგება არაფრის მაქნისები არიან. ნუ ძალიან გადავუხვიე თემას მაგრამ რომ არ მეთქვა არ შემეძლო. ეს ყველაფერი მანამდე არ მჯეროდა სანამ...
აი კიდევ ერთელ. ბოდიში კიდევ ახლიდან დავიწებ ახლა უკვე ისტორიასაც მოვყვები
***
უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდი როცა კატომ დამირეკა. (კატო ჩემი ერთ-ერთი ბავშვობის მეგობარია)
-ხო კატო -ქეთა ამოდი რა ჩემთან -კაი და ხდება რამე? -მოდი და გეტყვი -და გამითიშა. უცებ ჩავჯექი მანქანაში და კატოსკენ ავიღე გეზი. გზაში ვფიქრობდი რა ხდებოდა მაგრამ იმ წამსაღარ დამაინტერესა და სიმღერები ჩავრთე. კატოს ასხლის კარები შევაღე და -ქეთააააააა! -გული გამისკდა კატო რა მოხდა? -ვერ წარმოიდგებნ! შოკში ჩავარდები - თქვა და პუფზე დაჯდა -თუ მეტყვი ალბათ წარმოვიდგენ -კარები დავკეტე -ესეიგი ორშაბათს ხოა მარიამის დაბადებისდღე? ხოდა იქ იცი ვინ იქნება? ნიკუშა დადიანი
-ეგ ვინ არის კატო? -ვაიმე სულ გაგაგიჟა სწავლამ. იცი რა ბიჭია? უცხოეთში იყო და ხო იცი ეგ და მარიამ რა ახლოს არიან, ხოდა ჩამოვიდა ქეთა ჩამოვიდა! -ცივი წყალია რ გაქვს? -თითქოს არც გამეგო კატოს ლაპარაკი -გოგო შენ გაგიჯდი რა ცივი წყალი ქალაქი შოკშია ყველა ნიკუშაზე ლაპარაკობს ყველგან ნიკუშა და ნიკუშა შენ კიდე რეაქციაც არ გქონია -ხოიცი რო ეგეთი რაღაცეები არ მაინტერესებს? -ხო კაი. ამის შემდეგ კიდე ბევრი ვილაპარაკეთ, მერე სახლში წავედი. ორშაბათამდე ისეთი არაფერი მომხდარა, მაგრამ მაინც ყველგან მესმოდა -ვაიმეეე ნიკუშა? არ მჯერა
-დადიანი? თბილისში? შანსი არაა
და მაინც ვინ იყო ნიკუშა, მაგრამ მაგაზე ბევრი მართლა არ მიფიქრია. მეორე დგეს წავედი კაბის საყიდლად. მოკლე შავი კაბა ვიყიდე გამოყვანილი იყო ზურგზე ოდნავ ამოჭრილი. დადგა ორშაბათიც. ვიცოდი რომ მარიამი 1 დღით ბინას ქირაობდა. კაბა ჩავიცვი, თმა გავისწორე, ოდნავი მაკიაჟი და წავედი. სახლს ძლივს მივაგენი. რომ შევედი კვამლი იდგა შიგნით. მარიამი მომეგება, დაბადებისდღეც მივულოცე და აივანზე გავედი ისე რომ კატო არც მინახია. ისეთ არაფერი მომხდარა მაგრამ როცა მოსაღამოვდა კარზე ზარის ხმა გავიგონე უცებ ატყდა -მოვიდა! -გავიცნობთ. ცოტა ხნით ისევ აივანზ გავედი და სიგარეტს მოვუკიდე, უცებ აივნის კარები გაიღო და ვიღაცა სიცილით შემოდიოდა,მე უცებ სიგარეტი მოვისროლე და არაფერი შემიმჩნევია კარი რო დაკეტა -გამარჯობა -გამარჯობა -შევბრუნდი, სკამისკენ წავიდა დაჯდა და მოწევა დაიწყო . მე თავი ზედმეტად ვიგრძენი და ოთახში შევედი მაგრამ სანამ შევიდოდი ვგრძნობდი მის მზერას. -ქეთა სად ხარ ამდენი ხანი მეგონა სახლში წახვედი -მომვარდა კატო -აივანზე ვიყავი -ვუთხარი და სავარძელში დავჯექი. მალე ისიც შემოვიდა, ერთელ შემომხედა და გზა გააგრძელა. ეს დღე დამთავრდა ძაან ჩვეულებრივად. გოგოები ცალკე ვიყავით ბიჭები ცალკე მარიამი კი დარბოდა ხან ჩვენტან იყო ხან იმათთან. მე მალევე დავემშვიდობე ყველას , თავის ტკივილი მოვიმიზეზე და კარისკენ გავემართე, მაგრამ როგორც ჩანს მარტო მე არ ვაპირებდი იქიდან წასვლას. მაგრამ მე პირველი გავედი და ისეთი სისწრაფიტ ჩავედი კიბეებზე მეგონა ეხლა გავფრინდებოდი და თქვენწარმოიდგინეთ და ლიფტს აგარ დაველოდე მარტო იმიტომ რომ სხვასთან ერთად ვერ ვიტანდი ლიფტში ყოფნას მიტუმეტეს ვისაც არ ვიცნობდი.

ეს დღეც მშვიდობით ჩავამთავრე მეორე დღეს დილით ტელეფონმა გამაღვიძა
-ქეთა სად ხარ? -აფორიაქებული იყო მარიამი -სახლშ სად უნდა ვიყო -ბურდღუნით ვუპასუხე -კაი მაშნ ადექი და გამოდი ჩემთან -გოგო გუშინდელის მერე ცუდად ვარ თავი მტკივა მანქანა კიდე პროფილაკტიკაშ მყავს დატოვებული და ვერ მოვალ -რა პრობლემაა ჩემი ნაცნობი ცხოვრობს მაკეთ ვეტყვი და გამოგივლის -კაი ხო -ჩავიბურტყუნე და მობილური გავთიშე და ძლივს ძლიობით ავდექი ლოგინიდან. დავიწყე ტანსაცმლის არჩევა, შავი ჯინსი, თეთრი კედები, მოკლე ჭიპამდე მაიკა და გრძელი ჟაკეტი ჩავიცვი. 15 წუთში უკვე სადარბაზოსთან ვიდექი და ყოველ გამვლელს ვაკვირდებოდი, ერთელ ერთმა მანქანამ გამიჩერა წინ მე კიდე ჩავუჯექი და 60 წლის ქალი რო დავინახე ბოდიში მოვუხადე და შერცხვენილი გადმოვედი. ჩემ წინ სკამე დავჯექი მერე დიდი ხანი რო არავინ გამოჩნდა სახლში ასვლა დავაპირე რო უცებ სიგნალი შემომესმა, გავიხედე და ნაცნობი სახე რო დავინახე არ ვიცი ეს უნდა გამხარებოდა თუ არა, ის იყო. ხო აი ის აივანზე რო გამოვიდა და მყუდროება დამირღვია. მისკენ წავედი და თან ვაკვირდებოდი. მანქანიდან იყო გადმოსული და სიგარეტს ეწეოდა. მაღალი წაბლისფერთმიანი, ხორბლისფერი კანი, აპრეხილი ცხვირი და გადაპარსული თავი. ესეთები მეგონა მარტო ზგაპრებში იყვნენ და უცებ გამეღიმა. მივედი -მარიამის მეგობარი შენ ხარ? -მკითხა ისე რო არც შემოუხედავს -კი -მოკლედ მოვუჭერი და მანქანაში ისე ჩავჯექი არც მიკითხავს, თვითონ დაუმთავრებელი სიგარეტი გადააგდო და გიმილით ჩაჯდა მანქანაში. არც შემიხედავს ტელეფონში ვიყავი ჩაფლული. მანქანა დაძრა და -ესეთი უყურადღებო და თავხედი ხარ? -არც გამოუხედავს ისე მითხრა და ისევ სიგარეტს მოუკიდა -ბატონო? -გაკვირვებული გავხედე -თავხედი ხარ -მაინც არ შემოუხედავს -1 წუთით გამიჩერე
გააჩერა და მანქანიდან ეგრევე გადავედი. არა გადავედი არა გადავფრინდი და სახლისკენ წავედი ისე რო უკან არც მომიხედავს. სახლში გამწარებული შევედი და უცებ ტელეფონმა დარეკა. ისეთი გაღიზიანებული ვიყავი ხურმილში ლამის გავუძვერი მარიამს -გოგო სად ხარ ამდენი ხანი? -სახლში -მოვუჭერი და პუფში დავჯექი -ეგ მეც ვიცი, რატო არ მოხვედი ქეთა? -ეწყინა მარიამს. -მარიამ ცუდად ვიყავი მართლა ხო გითხარი? -მაშინ ნიკუშასთვის რაღატო მათქმევინე? რაო რაო? ნიკუშაო? მომესმა? გავჩუმდი.
-კაი არ გეწყინოს გთხოვ ხვალ გნახავ წავედი -და ყურმილი დავუკიდე, ამ ზარის მერე აირია ჩემი ფიქრები. -მთელი ქალაქი ნიკუშა ნიკუშას გაიძახის და აი თქვენი ნიკუშა ქალის პატივისცემა არ იცის -გავბრაზდი და ძილის გაგრძელება გადავწყვიტე.
მეორე დღეს მარიამს დავურეკე, მარიამთან როგორც ყოველთვის ყველა შეიკრიბა და მეც მითხრა დგეს მაინც ამოდიო. ვერ ვაწყენინე ისევ იგივე სტილში ჩავიცვი და მარიამისკენ ავიღე გეზი. კარზე დავაკაკუნე მაგრამ არავინ გამიღო. არც გამკვირვებია ისეთი ხმაური გამოდიოდა ერთი მეზობელი გამოვიდა და ჩემ დანახვაზე გაუხარდა ამათ გასაჩუმებლად ხომ არ მოხვედიო ჩმეცინა და არათქო რო ვუთხარი კარი მიიხურა . რო მივხვდი აზრი არ ქონდა კაკუნს უკვე წასვლას ვაპირებდი რომ ნაცნობი სილუეტი მომხვდა თვალში. გავშრი და მის ამოსვლას დაველოდე. რამდენჯერმე შემომხედა -შენ.. -კი -ლაპარაკი გავაწყვეტინე და მოკლედ მოვუჭერი, ჩემ ესეთ საქციელზე გაეცინა. გვერძე მომიდგა და კარი გააღო. მე გაშტერებული ვუყურებდი,თურმე ესე დებილივით ტყუილად ვმდგარვარ და კიდევ შემეძლო ამერრიდებინა მასთან შეხვედრა. პირველი მე შემიშვა, მე მაშინვე გოგოებისკენ წავედი -ერთად მოხვედით? -გაკვირვებულმა მკითხა კატომ -არა კარებთან შემეფეთა და ერთად შემოვედით
-მოკლეედ ეხლა დავიწყებ თქვენ გაცნობას ერთმანეთთან - თავიდან მარიამი ვერ კიხვდა რა თქვა მაგრამ მერე რომ მიხვდა რო სწორად წარმოთქვა ყველაფერი გააგრძელა
-დაჯექით.
მე ეს ყველაფერი არ მაინტერესებდა ამიტომ ცალკე დავჯექი და დანარჩენებს ვუყურებდი თან უმეტესობას ვიცნობდი. იქ იყვნენ ბექა ჭყონია კოკა ბენდელიანი ნინი ბაქრაძე კატო კიკნაძე ლუკა ჩაგელიშვილი და დემეტრე ერისთავი
***
ჩვენ რვანი, ჩემი და მარიამის ჩათვლით ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ. სეთი მეგობრობა გვაქვს რო სხვები გიჟდებიან აქამდე ერთმანეთ როგორ შეინარჩუნეთო.სულ ერთად ვართ, სადაც არ უნდა წავიდეთ ყველგან ერთმანეთშ ვეპატიჟებით. ერხელ მე და გოგოები ვიგაცა ბიჩებმა შეგვაწუხეს და ამ სუპერმენებდა ცემეს. სულ ზეიმი გვაქ. მაგრამ ხშირადაც ჭკუას გვარიგებენ და ხანდახან ძალიან მკაცრები არიან მაგრამ ისინი ხო მაინც ჩვენი ბიჭები არიან.
*** ცოტახანში გვერძე მომიჯდა დემეტრე -შენ რატო არ თამაშობ ქეეეეეეეეეთ? -გაწელა სიტყვა დემემ -დემეტრე ხო გიცნობ არა? -მობეზრებულად ვთქვი. მერე კოკაც მოგვიჯდა გვერძე და რაგაცას გამწარებული გვიხსნიდა რომელზეც მე და დემეტრე ვკვდებოდით სიცილით. ჯერი ჩემზე მოვიდა -ქეთა -ვთქვი და უაზროდ გავიხედე გვერძე -და ვსო? - თქვა იცით ვინ? ვერ წარმოიდგენთ ვინ იყო. ეს ნიკუშა იყო! გესმით ნიკუშა!!!
ქეთა ადგა და სამზარეულოში გავიდა ყველამ თვალი გააყოლა გაცდა თუარა იქაურობას ყაყანი ატყდა სამზარეულოში ფანჯარასთან ვიყავი და წყალს ვსვავდი როცა ლუკა შემოვიდა
-ქეთა რა გჭირს? -არაფერი ცოტახანი დამტოვე რა დავიღალე -აუ ხო იცი რო რაც არ უნდა იყოს ჩვენ შენთან ვართ რა და არ მოგერიდოს -მოვიდა ჩამეხუტა და შუბლზე მაკოცა -მადლობა ლუკა -მეც ჩავეხუტე. ლუკა რი გავიდა კარები დავხურე და სკამზე დავჯექი. უცებ კარის ხმა გავიგონე და -აუ ლუკა ხო გითხარი.. -შემოვბრუნდი და რას ვხედავ ნიკუშა. აკაც ნიკუშა. ხომ გაგიგონიათ აქაც მე ვარ იქაც მე ვარო. შემოვბრუნდი და ისევ ფანჯარაში ვიყურებოდი როცა დუმილი ნიკუშამ დაარღვია. -მისმინ.. -გისმენ -ბოლომდე არც ვათქმევინე,ნიკუშამ ჩაიცინა -მართლა რა თავხედი ხარ -აი ამ სიტყვებზე არ ვიცი რა დამემართა -რატო გადამეკიდე? რა გინდა დაგიშავე რამე? -ვერ ვჩერდებოდი ისეთი გაცეცხლებული ვიყავი ამ დროს მაგრამ მეთვითონაც არ ვიცი რატომ. -ნიკუშა დადიანი -მითხრა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. სიგარეტი ამოიღო და მოწევა დაიწყო. ამაზე მე არაფერი მიპასუხია. სარკიდან ვხედავდი მის სახეს ისეთი სიმპათური იყო.. მოიცა მოიცა ქეთა რა ბოდავ? -მისმინე -სიჩუმე ისევ მან დაარღვია -დავაშავე რამე? რომ დავუფიქრდი მართლა რატო ვუბრაზდებოდი ვერ მე მივხვდი და უბრალოდ არათქო ვუთხარი -აბა ეგეთი მოქცევა რით დავიმსახურე? -რა გინდა? -ვეღარ მოვითმინე და შევუბრინდი. ნიკუშამ ჩემი აცრემლიანებული თვალები რომ დაინახა ფერი შეეცვალა. -რამე გაწყენინე? -გადი რა ძალიან გთხოვ გადი -ცრემლი არ წამომსვლია გავმაგრდი -არა -თქვა და ისევ დაჯდა. ესე ვიყავით დაახლოებიტ 5 წუთი -წავედი -აუუ გამარკვიე ტო რა ხდება ეგრე არ გაგიშვებ ხო იცი -არ ვიცი. და საერთოდ შენ არაფერსშაში არ ხარ -თავის დაძვრენა გადავწყვიტე. ვთქვი და კარისკენ წავედი გავაღე ტელეფონი უცებ ავიღე და კარისკენ წავედი
-ქეთ სად მიდიხარ გოგო -გამოვიდა მარიამი -გაგიყვანთ -წამოიყვირეს ლუკამ და ბექამ -გაგიჟდით ? ესეთი ნასვამი ვაბშე კიბეებზე თუ ჩახვალ რავი -თქვა კოკამ -აუარა რა არ მინდა -უფრო ვბრაზდებოდი. სამზარეულოდან ნიკუშა გამოვიდა და -მე წავიყვან. -ბიჭებმა კითხვის ნიშნით გახედეს ნიკუშას -არ მინდათქო -ვთქვი და წამოვედი. მარიამს გავძახე დამი8რეკე ხვალთქო და კარები მივიხურე. ლიფტს დაველოდე უცებ შევვარდი. კარების ხმა რო გავიგონე აგარც მახსოვს რომელ სართულს დავაჭირე. ლიფტი დაიძრა . ნიკუშას ხმაც გავიგონე ქეთაო დამიძახა. წამებში ლიფტი გაჩერდა. მე წამიერი შოკი მივიღე ბავშვობიდან მქონდა იმის შიში რომ ლიფტი გაიჭედებოდა. -ქეთა! -გამიღე ცუდად ვარ -საცოდავი ხმით დავიწკმუტუნე და კუთხეში ჩვიკუზე -ნიკუშა გთხოვ მეშინია. ნიკუშა! -ბოლოს მისი სახელი ხმამაღლა დავიყვირე . 2 წამში ლიფტი დაიძრა და კარი რომ გაიღო ნიკუშა დამხვდა წინ. მართლა არ მაინტერესებდა იმ დროს ჩემი პრინციპები ნიკუშასკენ ნელა წავედი და გულზე მივადე თავი, ფეხები მიკანკალებდა. ნიკუშამ ხელები შემომხვია, ცოტა აზრზე რომ მოვედი დავიწყე -არ ხარ შენ ადამიანი, ცუდად გავხდი. რა გინდა? -ცრემლი წამომივიდა მაგრამ თავი მისი მკერდისკენ შევატრიალე რომ არ დაენახა მერე უცებ მოვშრდი და გავიქეცი. დედაჩემს დავურეკე -დ.. დედა! მომაკითხე გთხოვ! -ავტირდი -რა ხდება ქეთა? კლიენტი მყავს ეხლა -რა კლიენტი დედა? -ნერვები მომეშალა და ყურმილი დავუკიდე. უკნიდან ღრიალი გავიგონე -ქეთაა! -გთხოვ! -აუ შენი ვერ გავიგე ტო. რაზე მიბრაზდები არც გიცნობ და უკვე მეჩხუბები -ამ სიტყვების ძალიან შემრცხვა მაგრამ მე ხომ ჯიუტივარ და ჩემის გატანას ვცილობდი. -ქეთა ბაგრატიონი -ნიკუშამ გამიღიმა -სახლში გაგიყვან გინდა? -არ მინდა სახლში -რატო? -არ მინდა ვერ გაიგე? -ძალიან ცუდად გამომივიდა. ან საერთოდ როგორ ვიქცევი ამიხსნით? ბიჭს არც ვიცნობ მე კიდე რეები დავუწყე და რისთვის? -კაი მაშინ ჩემთან ავიდეთ -კაითქო ისე ვუთხარი გაუკვირდა. გაუკვირდა არა გაოცდა. მანქანისკენ წავიდა და მეც წავყევი გზაში ხმა არ ამოგვიღია. თვალები დავხუჭე რომ გავახილე მისი მოსაცმელი მკონდა მოფარებული და თქვენ წარმოიდგინეთ და წყნეთში ამოვყავი თავი. რაღაც 2 სართულიან სახლს მიუახლოვდით და გავიფიქრე „აზზე ხარ?“ და ჩავიცინე. ნიკუშამ გამომხედა -გაიღვიძე? -პასუხის ნიშნად გავსწორდი და მანქანის გაჩერებას ველოდებოდი. -კაია -დაგაიღმა.
მანქანიდან გადავიდა ნიკუშა მე გშეშებული ვიყავი. გულზე მქონდა პრობლემები და ნერვიულობა ცუდად გადამქონდა . მანქანიდან ისე ნელა და რთხილად გადმოვედი როგორც შემეძლო. -ნ.. ნიკუშა -გადავწყვიტე მეთქვა -რა იყო? -მოგეხსენებათ რა ჯიუტი ვარ ამიტომ ვუთხარი არაფერი თქო და ნელი ნაბიჯებით წავედი უუუუუუულამაზესი სახლისკენ. -მალე ქეთა გავიყინე -მე ცოტა ავჩქარე ნაბიჟებს მაგრამ გული იმდენად ცუად მქონდა ისევ ვუკელი. -რა გჭირს? -კითხვა დავაიგნორე და სახლში შევღოღდი. ისეთი მოწყობილი სახლი იყო. -დაჯექი - მითხრა და სავარძლისკენ მიმითითა. დავჯექი მერე ისევ ავდექი მერე დავჯექი ბოლოს მივხვდი რო წყალი მინდოდა და სამზარეულო მოვძებნე, მანამდე ნიკუშ დაჯდა. სამზარეულოში დიდხანს ვიყავი ვათვარიელებდი რაღაცეებს რომ გამოვედი დავინახე ნიკუშას როგორ ეძინა გული ამიჩქარდა ისეთი სიმპათიური აი რავიცი. მივედი გვერძე ჩამოვუჯექი და ზემოდან ჩავეხუტე -ქეთა რას აკეთებ? -მეძინება -ოთახს გაჩვენებ -ამ სიტყვებით შემიყვარდა. მიხვდვი რომ ყვეკა მისნაირი არ იყო ის განსხვავებულიიყო. აბა თქვენ წარმოიდგინეთ ზოგი ამ მომენტს იხელთებდა. ეს კი... ეს... ამაზე უკეტილშობილესი დამანახეთ. ფიქრებში წასული მეღიმებოდა. თვალები რო გავახილე ოთახშ ვიყავი წვიმდა უცებ უცებ დაიგრუხუნა და შევხტი. გრუხუნის ბავშვობიდან მეშინია. მოკლედ ყველაფერი მე მჭირს რაც კი შეიძლება ადამიანს ჭირდეს. სირბილით მივედი კარებთან და ჩუმად გავაღე იმდენი ოთახი იყო უნდა მემკითხავა რომელში იყო ნიკუშა მაგრამ მაგისი თავი ნამდვილად არ მქონდა რადგან კიდევ და კიდევ გრუხუნებდა -ნი.. ნ.. ნიკუშაააააა! -კარის გაღების ხმა გავიგე და ყველა ოტახსი აკრებები შემოვათვარიელე მაინტერესებდა რომლიდან გამოვიდოდა -მოხდა რამე?? -შეშინებული გამოვარდა ნიკუშა -მისი დაკუნთული სხეული და ტატუ რომელიც მკერდზე ჰქონდა. აჩეჩილი თმები ფიქრებიდან ჭექაქუხილმა გამომაფხიზლა და ჩემდა უნებურად დავიყვირე -აუ მეშინია -ვთქვი წკმუტუნით -რისი გოგო -გაეღიმა -წვიმს და.. -და აი ისევ ჭექა ქუხილი- აააა -შემოდი -მოვიდა ხელი მომკიდა და უცხო ოთახში შემიყვანა. არეული ლოგინი. მისი სუნამოს სუნი.. ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომიყვანა მე იანაკზე დავწვები და შენ მიდი საწოლში არ გაცივდე -არც არაფერზე მიფიქრია და თბილ საწოლში დავწექი. ცოტა ხანი გავიდა მაგრამ თვალი ვერ მოვხუჭე და აი ისევ ჭექაქუხილი. საბანში შევძვერი
-ნიკუშაა -ჩურჩულით დავიწყე რომელიც ბოლოს ყვირილით დავაგვირგვინე. ნიკუშ წამოხტა
-ჰა? სად? რა ხდება? -მმმმმეშინია -გავწელე სიტყვა. ნიკუშმ ხელი შუბლზე მოისვა -კიდე ტო? - ჩემთან მოვიდა საწოლზე ჩამომიჯდა, თავზე გადაფარებული საბანი ჩამომიწია. თქვენ არ იცით ახალი გაღვიძებულიც რა კარგია! ხელზე ხელი მოვკიდე და მაგრად მოვუჭრე. ძალიან არ მინდოდა თქმა მაგრამ ჩემი პრინციპები ისევ დავივიწყე
-ჩემ გვერძე იყავი გთხოვ -თვალები დავხუჭე. ნიკუშ გამოშტერდა. სანამ რამეს იტყოდა კიდევ დაიგრუხუნა და ნიკუშს ძალიან მოვუჭირე ხელი -ხელის მოტეხვა თუ გინდა მითხარი ხერხებს გასწავლი -გვერძე... -თან თვალები მეხუჭებოდა ძილისგან - ვერ გავიგე რა თქვი? -ყური ახლოს მოიტანა -აქ იყავი გთხოვ - გვერძე მივიწიე და ნიკუშსთვის დავტოვე ადგილი. ნიკუშა გაოცებული მიყურებდა. ნელა დაწვლა ჩემსკენ გადმოტრიალდა. მისი სუნთქვა ჩემსას უერთდებოდა ხელი ხელზე გვეჭირა. ალბათ მართლა ძალიან სულელივით ვიქცეოდი მაგრამ მაგის ფიქრის თავი აგარც მქონდა და დამეძინა.
გათენდა მეორე დღე. თალები რომ გვახილე ოთახში არავინ იყო. გუშნდელი საქციელი რომ გავიხსენი ჩემი თავის შემრცხვა. -რა დებილი ვარ ღმერთო! რომითხრას გუშინ ჩემზე გაბრაზებული იყავი და მერე ჩემთან დაწექიო რა ვუპასუხო? ყველაზე ასაწრორი ადამიანივარ! -ვბურტყუნებდი ჩუმად. საწოლიდანრომ ავდექი ჩემი ტანსაცმელი მეორე ოთახში ქონდა დატოვებული. ჩმად გავიქეცი ოთახისკენ მაგრამ კარი დაკეტილი რომ დამხვდა გავგიჟდი. მერე ტელეფონზე ზარები შემოდიოა , მაგაზე სულმთლად გადავირიე. ნიკუშასვე ვერ დავუძახებდი ამიტომ ისევ მის ოთახშ შევედი მისი სპორტულები ვნახე და ჩუმად ჩავედი დაბლა. ნიკუშა ტელეფონზე ვიგაცას ელაპარაკებოდა. არა კიარ ელაპარაკებოდა ღრიალებდა.კიბეებზე უნდა ამოსულიყო რო მე სემეჩეხა -ისა.. მე.. ეს.. -ნიკუშამ მობეზრებულად ჩამიარა. ამაზე მე გავმწარდი არაფერზე მიფიქრია და სახლიდან გავედი. ტაქსი გამოვიძახე და სახლში წავედი. დედაჩემი სახლშ იყო -სად იყავი ქეთა? -ვა გაინტერესებს დაჟე? -ირონიით ვუთხარი -დედა რანაირად მელაპარაკები? -გუშნ ვკვდებოდი შენ კიდე კლიენტი ვერ მიატოვე რო ჩემთან მოსულიყავი და რანაირად უნდა გელაპრაკებოდე ამიხსნი? -ამი სგაგონებაზე დედა გაშრა დაიწყო უფლება არ გაქვს ეგრე მელაპარაკოო დქა რაღაცეები მე ჩემ ოთახშ შევედი და კარი ჩავკეტე. გამახსენდა რომ ჩემი ტელეფონი წყნეთში დამრჩა და სახლის ტელეფონიდან კოკას დავურეკე
-კოკა -რას შვები ბაგრატიონო -კაი გთხოვ ხუმრობის დრო არ მაქვს. შეგიძლია მომაკითხო? -ქეთა რა გჭრს ტო რა ხმა გაქ? -კოკა გთხოვ -კაიკაი 10 წუთში მანდ ვართ -გავთიშე ტანსაცმელი გამოვიცვალე და დაბლა ჩვედი კოკას ველოდებოდი რომ უცებ ნაცნობი მანქანა შევნიშნე. კარგად დავაკვირდი და კი ეგ იყო ნიკუშა, რომ დამინახა გადმოვიდა და ჩემსკენ წამოვიდა. -რა საქციელია ქეთა -ბატონო? -ირონიით ვუთხარი -რა ბატონო გოგო ნორმალური თუ ხარ. იცი რამდენი ვინერვიულე? -ნუ ყვირიხარ რა განერვიულებდა ხო არ მიცნობ არ გკიდივარ? -ირონიით ვუპასუხე რაც ნიკუშა გაამწარა -გუშინდელი გააგრძელე არა? -დაახლოებით -გოგო შენ თუ ხარ ნორმალურითქო. რეებს მიხსენებ გუშინდელებს?? გინდა მე ღამე გაგახსენო? -ღამეო რო თქვა გული ამიჩქარდა. ეს კოკაც ეხლა აგვიანებდა. გვერძე გავიწიე რო გზა გამეგრძელებინა მაგრამ ხელზე მომიჭირა და უკან შემომაბრუნა -რანაირად იქცევი ნიკა? -ნიკა პირველად დავიუძახე და დაეტყო რო არ ესიამოვნა
-ამის დედაშევეცი შენ არ იცი ვინ არის ნიკუშა დადიანი! -თქვა და წავიდა. წავიდა და თითქოს გულს რაღაც წაართვეს, მინდოდა დამეძახა მაგრამ ამჯერად ჩემ პრინციპებს ვერ გადავახტი.
ამასობაში კაკიც მოვიდა, მარიამთან წავაყვანინე თავი. მარიამს ყველაფერი მოვუყევი იმ ღამისგარდა.გაგიჟდა -მეღადავები? მეკიდე მთელი ღამე გირეკავდი და ტელეფონი თურმე ჩემთან დაგრჩენია -ოპ ოპ ამის გაგონებაზე ყველაფერი გადავხარშე ზუსტად მახსოვა რომ წავიღე მაგრამ ყველაფერი ერთმანეთს რომ დავუკავშირე მივხვდი და დავეთანხმე. მერე ჩეი მოგონებული ამბები მოვუყევი და სახლშ წამოვედი.
სიმართლე გითხრათ ნიკუშ დამაკლდა. აი ხო არ ვიცნობდი მაგრამ თითქოს გულს რაღაც აკლდა . მერე უცებ გამახსენდა რომ მისი სპორტულებით დავგულაობდი შემრცხვა და ბევრი ყოყმანის შემდეგ ტაქსით ავედი წყნეთში. იქ 2 მანქანა იდგა ერთ ნიკუშასი მეორე არ მეცნო. სახლში ჩუმად შევედი ოთახიდან ჩემი ნივთები ავიღე გამოვიცვალე მერე ვიფიქრე მის ოთახშ შევიხედებითქო მაგრამ ნეტა არ მეფიქრა. რას ვხედავ იცით?? არ იცით? რატომ? ინიტომ რომ არ მითქვია! ვიღაც გოგოსთან ერთად ერთობა ჩახუტებულები არიან და კისკისებენ კარი მაგრად მოვაჯახუნე. კარის ხმაზე ნიკუშა გამოვარდა კიბეებზე ჩავრბოდი მისი სპორტულები ძირს დავყარე და ჩემს მიერ გაჩერებულ ტაქსში ჩავხტი. სახლს მალევე მოვცილდით,შვებითამოვისუნთქე. -შვილო ის მანქანა გეცნობა? -უკან მანიშნა ტაქსისტმა. გავიხედე და რას ვხედავ? ნიკუშა. ნომერივიცანი -არა არ ვიცი -მოვატყუე. მანქანამ გვერძე ჩაგვიქროლა და გაგვისწრო. გამიკვირდა და დავწყნარდი. კორპუსთან რომ მივედი და ნიკუშას მანქანა რომ დავინახე იქვე გავშეშდი. ნიკუშა გიჟივით გადმოვიდა მანქანიდან
-ესაა ნიკუშა დადიანი?-ვუთარი ცინიზმით
ნიკუშა ამაზე გაგიჟდა და სადარბაზოში "შემათრია"....

გამარჯობათ მე ვარ ახალი ადმინი. ძალიან მაინტერესებბს თქვენი აზრი ამ მოთხრობის შესახებ. რათქმა უნდა თუ ბევრი მკითხველი ეყოლება გავაგრძელებ მადლობა წინასწარ.