რა? ეს ვინ არის? როგორ გაბედა? ეს არ უნდა შერჩეს! ვუთხარი ჩემ თავს და  იმ წამსვე ტელეფონი ამოვიღე. დიტოს დავურეკე:
-დიტო მიშვ...-სიტყვის დასრულებაც ვერ მოვასწარი ისე ჩემი ტელეფონი ამ არანორმალურს გარეთ გაესროლა.ესღა მაკლდა რა! ჩემი "აიფონი ".  დამწუხრებულმა და გაბრაზებულმა რაც კი ენაზე მომადგა ყველაფერი ვუთხარი:
-შენ თავს რის უფლებას აძლევ? ვინ ჯანდაბა ხარ?-ხმას ავუწიე-შენ... სიტყვებიც არ მყოფნის ისეთი ნაბ****** ხარ! შემირცხვენია ასეთი ბიჭობა ქალზე ძალას, რომ ხმარობს!-ეს ვთქვი თუ არა მანქნის კარისქენ მივამიშნე, უნდა გაეღო.
-პირველი>მანამ სანამ ბოდიშს არ მომიხდი ვერსადაც ვერ წახვალ! მეორე>შენი აზრები შენ თავშივე შეინახე და მესამე>მე სანდრო რამიშვილი ვარ ვეღარ მეტყვი შენი სახელიც არ ვიცი ან ამდაგვარ სისულელებს... და შენ რის უფლებას აძლევ თავს? შუა ქუჩაში მიყვირიხარ და მლანძღავ...-ამოისუნთქა თითქოს ძალიან რთული რამის სათქმელად ემზადებოდა-მეც შემირცხვენია "ალქაჯი" გოგონები. მოქცევაც, რომ არ აქვთ ნასწავლი სხვა რამეზე საუბარი უკვე ზედმეტია!
ამის თქმაზე ჩემდა გასაკვირად თვალები ცრემლებით ამევსო, მაგრამ მე რისი ქეთი ვიყავი? ამას ამდენს მოვუთმენდი? ჰაჰ,მან მე მოქცევაზე, ზრდილობაზე დამიწყო ლაპარაკი?! ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს... არა გაფიქრებაც არ ცადო! ვუბრძანე შემთავს, მერე გადავწყვუტე ერთი ბოდიში გამემეტებინა ამ ლენჩისთვის.
-ბოდ...-დავაპირე ამ სიტყვის თქმა, მაგრამ მის თვალებს, რომ შევხედე ელავდა სიხარულისგან თითქოს საწადელს მიაღწიაო, მაგრამ მე რისი ქეთი ვიყავი? ამიტომაც ეს სიტყვაც ჩემს სასარგებლოდ დავამთავრე-ბოდიშს არავითარ შემთხვევაში არ გეტყვი რადგანაც მე ჩემი უფლებები გამაჩნია და სიამაყე. ხომ გამიშვებ ოდესმე და სწორედ იმ დღეს...-სიტყვის დამთავრება კვლავ არ მაცალა.
-და რა შენ თუ ვინმეს რამეს დააკლებ ძალიან შემცდარხარ! ახლა კი წავიდეთ.-სანდრო
-არსადაც არ წავალთ!
-მაგასაც ვნახავთ.-სანდრო
-რატომ თამაშობ ადამიანო ჩემს ნერვებზე?  რატომ ხარ ამაყი და რატომ მოელი გოგოსგან ბოდიშს? -გაღიზიანებულმა ვუთხარი.
-ამაყი გოგო ხარ. -ნაზი ხმით მითხრა
-ეგ ვიცი,ჩემს კითხვაზე პასუხი არ მიმიღია!
-იცი, სხვანირი ხარ.
-მე ეგ ყველაფერი სხვებისგან გაგონილი მაქ :3-მკაცრი ტონით ვუთხარი.
-შენ ბუნებრივი ხარ, მართლა...-ამოისუნთქა-იცი სწორედ მაგის მეშინია, რომ შენნაირ ბუნებრივ გოგოს ვერასდროს ვნახავ.-სევდიანი ხმით მითხრა.-აი ძლივს გაახსენდა ჩემი ნათქვამი.
-მაშ რა გინდა?
-არაფერი.-რა ადვილი სათქმელია არფერი. მაშ რატომ მიშლიდა სანდრო ნერვებს?
-კარგი, მაშინ წავალ.
-წახვალ? კი ჰაჰ?- თავის სიტყვებს ირონია შეურია.-ხო, დავნებდები თუ ერთ კითხვაზე პასუხს გამცემ.- კვლავ ირონია.
-გისმენ.-რაღაც სისულელეს ველოდი, მაგრამ მტკიცე ხმით მკითხა:
-ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?
-გააჩნიათ პიროვნებებს.
-ნახვამდის(სანდრო)-რა?ვაუ არ ვიცოდი ასეთი კარგი თუ იყო თავისუფლება, მაგრამ რაღაც გამახსენდა და მკაცრი ხმით მივუბრუნდი.
-ჩემი ტელეფონი შენს ამ ერთ კითხვას შეეწირა?
-დაგიბრუნებ აუცილებლად თუ შენს სახელს მეტყვი.
-ჩემი სახელი არ იყიდება! -და წამოვედი
-----------------------------------------
 ვიცოდი სახლში მისვლისას კითხვებს დამაყრიდნენ ამიტომ მანამ ზარს დავრეკავდი წინასწარ მოვემზადე.ყურსასმენები გავიკეთე და ხელი ღილაკს მივადევი.
-ქეთი? სად იყავი გოგო? 3 საათი სახლში ვიყავი და დებილივით გელოდებოდი! დიტოს რაღა დაურეკრ და მერე...-ლიკა ქოთქოთებდა
-შემომიშვებ?-გადაჭრით ვუთხარი
-კაი გოგო რა დაგემართა შემოდი-ლიკა
-დაბა მომიყევი რა მოხდა-ზღრუბლს გადავაბიჯე თუ არა ლიკამ სიცილით მკითხა. მეც დივანზე დავჯექი და ყველაფერი მოვუყევი.
-რა?.. ბოლოს მართლა ეს გკითხა?-პირღია ელოდა ჩემს პასუხს ლიკა.
-ხო, რეგვენი! -ზიზღით ვთქვი.
-სულ დამავიწყდა დიტო მომკლავს, უნდა ვუთხრა სახლში, რომ ხარ!-ლიკამ ეს თქვა და ტელეფონი აიღო, ამ დროს ზარმა დარეკა და მეც კარისკენ წავედი. კარი გავაღე და დიდი ყუთი დავინახე, ვიფიქრე ლიკასი იქნებოდა ამიტომ მას გადავეცი.
-ლიკა კვლავ შენი თაყვანისმცემელისგან-ვუთხარი მხიარულად.
-შეცდი! "ქეთევანს" აწერია!
-ღადაობის დრო არ მაქ.
-სერიოზულად!-მიპწსუხა ლიკამ.მეც დავუჯერე და ყუთი გავხსენი.რას ვხედავ ჩემი აიფონი. სიხარულისგან გამეცინა და წერილის კითხვა დავიწყე, რომელიც ყუთში იდო.
"მართალი ხარ ქეთათო, შენი სახელი არ იყიდება.არანორმალური
გოგო ხარ. კარგი ახლა ნუ მალოდინებ ჩამოდი ქვევით."
რეებს ბოდიალობს ეს? ბიჭები ცოტა ვერ არიან რა. ლიკამ დამიძახა და აივანზე გამიყვანა საიდანაც დიდი ასოებით ჩანდა:
       "სანდროს ქეთათო"
-შენც გყავს თაყვანისმცემელი-ლიკამ ხარხარით მითხრა.
-დიდი ამბავი რა...დიტოს დავურეკავ და ჭკუას ასწავლიან.-ყუთიდან ტელეფონი ამოვიღე, მაგრამ კარტა არ იდო :3 "ლენჩი" ხმამაღლა ვთქვი და ლიკას ტელეფონი ავიღე და დავრეკე:
-დიტო აქ მოხვალ?-ვედრების ხმით ვკითხე.
-კი, რამე მოხდა?-გაკვირვებული მკითხა
-იმ რეგვენმა სანთლებით რაღაც სისულელე...
-მაგ ახ***** რა გაბედა მაგის დ****. 5 წუთში იქ ვარ. მეც ქვევით ჩავედი და სანდროს გავხედე აგრესიულად.
-მოგეწონა?-სანდრო
-ბიჭო შენ ვერ ხარ? ნახევარი საათის წინ მკლავდი და ახლა?..
-გოგო ტონს დაუწიე. -ჩემი სიტყვები არ მოეწონა.
-აუ თავი დამანებე გაიგე?
-იცი რა შენ მართლა არი იცი ნორმალური ლაპარაკი რა არის.-გამწარებულმა მანქანას ფეხი დაარტყა.
-გეყოს.-დავუყვურე
-შენ გოგო!-ხელი მტაცა და მანქანაში ჩამათრია.-უკვე აღარ მოგისმენ სადაც მინდა იქ წაგიყვან შენ ჩემი ქეთათო ხარ!-ამ დროს დიტოს მანქანა ჩავუარეთ, მაგრამ მან იცოდა მე რომ ვიჯექი აქ?
-მე არავისი არასდროს ვიქნები!-კვლავ ვიყვირე.
-ჩქარა "დაატორმუზა" და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.
მეც არ დავაკელი და სილა გავაწანი. რა დავაშევე ღმერთო ასეთ ნაბი**** რომ შევხვდი?
-ამად ღირდა.ახლა კი ჩემს დაბაში მივდივართ რამდენიც არ უნდა დამარტყა ე მაინც წაგიყვან იქ!!!
-შენ ჩემი მტერი ხარ პირში მივახალე

----------------------
ვიცი დავაგვიანე. ბოდიშით.... იმედია მოგეწონებათ ^_^ <3