როცა ღამდება... ის თავის სურვილებს ვეღარ აკონტროლებდა.
ებულზე, ადამიანებს ერიდებოდა.
ახლა კი, მეჯლისზე უნდა წასულიყო. ღამე უფრო მეტად უმძაფრებდა ვამპირულ სურვილებს,

ის ვამპირი იყო, თავის კონტროლი სრულად არ ესწავლა და ადამიანების დანახვაზე მხოლოდ ვენებსა და მათში მჩქეფარე თბილსა და სანატრელ სისხლს ხედავდა.
რა დიდი სიამოვნებით ჩაასობდა ვინმეს თავის კბილებს და ამოწოვდა სისხლს!
ხალხსაც არ მოერიდებოდა.
მაგრამ მას ისე ძლიერ უნდოდა ადამიანობა, რომ სხვას ვერ გააუბედურებდა, მასაც ვერ დაუნგრევდა ცხოვრებას და ვამპირად ვერ აქცევდა.
მეჯლისიდან წასვლა უნდოდა. მისთვის ადამიანები აგარ არსებობდნენ; ეს ბრბო იყო, სისხლის ჭურჭელი, სადაც სისხლს თბილად ინახავდნენ.
კარებისკენ დაიძრა, რათა წასულიყო, მაგრამ მისი ყურადღება ერთმა გოგონამ მიიპყრო.
გასაკვირია, მაგრამ ის არ იყო სისხლის შემნახავი ჭურჭელი;
ის ადამიანობას უნარჩუნებდა; ის მისი ადამიანურობის შემანარჩუნებელი ზღვარი იყო. და გოგონა სჭირდებოდა, თავისი სახედ რომ არ დაეკარგა...
ის მისი უნდა ყოფილიყო; მან გოგონა გამოიცეკვა.
გოგონა მის მკლავებში იყო და ახლა ადამიანი იყო და არა ვამპირი;
მას უჭირდა თავის სურვილების დაოკება; გოგონას კისერი იმდენად ახლოს იყო მასთან, უჭირდა, არ ეკბინა.
ის გოგონასკენ მიიწია და მისი თბილი სისხლის გემო შეიგრძნო...
ის მაინც ვერ მოერია თავის ვამპირულ სურვილებს!..
ის გაქრა და აღარც დაბრუნებულა.