ეკვიდან მოთრეული ეგრევე საწოლზე დავებერტყე მობილური წინ დავიგდე იმის იმედით რომ .ის. მომწერდა მთელი დღე ველოდებოდი მის მესიჯს, მაგრამ მას არ ვახსენდებოდი...
უცებ წკაპ დააააა
-ააააა მოვიდააააააა
ყვირილზე დედაჩემი შემოვიდა
-რაგაყვირებსს რაიყოო გული გამისკდა
-არა არაფერი (ბედნიერებისგან დაღრეჯილმა ვთხარი) თავი გააქნია და გავიდა...
როგორცკი გავიდა ვეცი მობილურს უნახავივით დაა ოპააა ბედიც ასეთი უნდა ტექნობუმის მესიჯი
საოცარი ფასდაკლება ტექნობუმში ბლა ბლა ბლა ატასი სისულელე კიდევ.
გაბრაზებული და ნერვებ დაწყვეტილი აბაზანაში შევედი(ეს არის ადგილი სადაც ვისვენებ ყველაზე კარგად ვფიქრობ ყველფერზე და მოკლედ რა.. ძალიან მიყვარს ცხელ წყალში ნებივრობა) ცხელ წყალში ჩავწექი, ჩავრთე სიმღერები და ვნებივრობდი... დავმშვიდდი...სიბრაზმაც გადამიარა
სიმშვიდე დედაჩემმა დამირღვია
-აჰაა ნანუკა გირეკავს(ნანუკა ჩემი დაქალია რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს მყავს სხვა დაქალებიც მაგრა ნანუკა განსაკუთრებულად მიყვარს პატარაობიდან ერთად ვიზრდებით და ალბათ მაგის ბრალია ან არვიცი რაა)
-ხოოო
-გოგო მიდი გადმოდი რა ჩემთან მარტო ვარ თან მომენატრე
-მოვწესრიგდები და გადმოვალ
-კარგი მალე ოღონდ
გავმშრალდი თმა გავისწორე ჩავიცვი და გადავედინანუკასთან
-მოხვედიიი?
--არაა წავედი რაკითხვებითხარ
-ოოო ბევრს ნუ ლაპარაკობ ყავას დალევ?
-კითხვა უნდა მაგას?
-ხო რავიცი გოგო ლევანიმ მოგწერა?
-აუუუ არა ორი დღეა არ გავხსენებივარ საერთოდ მეკიდევ ისე მენატრება რომ ცოტაც და გავგიჟდები
-კარგი არაუშავს( სიცილით თქვა)
-რა გაცინებს?
-არაფერი არა(ისევ სიიცლით თქვა)
ყავა დავლიეთ ვილაპარაკეთ ხვალინდელ დღეზე ხვალ ხომ ჩემი დაბადებისდღეააააა
ვიხალისეთ გავერთეტ ვიცინეთ ბევრი
ეს ყველაფერი კარგი იყო მაგრამ ერთი რაღაც მაკლდა არა უფრო სწორედ ვიღაც ეს ვიღაც კი ალბათ ხვდებით ლევანი იყო
ნანუკას სიცილის მიზეზი ვერ მივხვდიაი საერთოდ რაიყო სასაცილო ან რატომ იცინოდა როცა იცოდა რომ მე ცუდად ვიყავი
ყველაფრისდა მიუხედავად ხვალინდელი დღე მაინც მიხაროდა და მოუთმენლად ველოდი გათენებას და გართობას...
სახლში რომ გადავედი დედაჩემი კომპიუტერთან იჯდა მე დივანზე ჩამოვჯექი და ფეისბუქში შევედი ვწერდი ვიღაცეებს მერე მომშივდა საჭმელს რომ ვჭამდი საათს ავხედე უკვე 12იყო მობილურზე დაბლოკილი ნომრით მომივიდა მესიჯი "აივანზე გადი" გამეღიმა და გავედი აივანზე
-აააააააა ვინხარრრ
-დაწყნარდი დედაშენმა იცის წამომყევი
-რაიცის დედაჩემმმა ვინხარ ან რაგინდაა გული გამისკდა
-აუუ რამდენს ლაპარაკობ გაჩუმდი არაფერს დაგიშავებ უბრალოდ წამომყევი
-აივნიდან რადუნდა წავიდეთ (გამეცინა)
-რამდენ კითხვას სვამ წამოდიი და ნახავ შენთვითონ
თვალებზე რაღაც შავი სახვევი გამიკეთა ვერაფერს ვხედავდი
-ისადა ვერაფერს ვხედავ და ესე სად წამოვიდე?
-მე ჩაგიყვან
მე ჩაგიყვან გავაჯავრე და დავდექი დებილივიტ ვერაფერს ვხედავდი და სად წავიდოდი აბა
უცებ წელზე რაღაც თოკები დამამაგრა და ვგრძნობდი რომ 14 სართულიდან დაბლა ვეშვებოდით ეს სრული სიგიჟე იყო კიდევ კარგი სახვევი მეკეთა და ვერაფერს ვხედავდი თორემ ალბათ გულიც გამისკდებოდა
სანამ ჩავედით დაბლა ათასმა კითხვამ შემაწუხა რატომ ვენდე ვიღაც უცხოს? რატომ მივყვები ეხლა სადღაც? თან ვერაფერს ვხედავ იქნებ მერე ფული მოთხოვოს დედაჩემს ჩემ სანაცვლოდ? მოკლედ აი ასეთი კითხვებით მქონდა გამოტენილი თავი
სადღაც 10 წუთი ვიარეთ გზაში ხმა არ ამომიღია შიშით ძალიან მეშინოდა მაგრამ უკვე გვიანი იყ ვერაფერს ვიზავდი
ბოლოს სადღაც გავჩერდით სახვევი მომხსნა
შოკში ვიყავიი ხმას ვერ ვიღებდი სუნთქვა შემეკრა არვიცოდი უნდა მევირა მეწივლა თუ რაუნდა მექნა სრულიად შოკირებული ვიყავი გაოცებული არ მოველოდი აი ასეთ რაღაცას ძალიან დაბნეული ვიყავი
ღამის თორმეტ საათზე ვიდექი სტადიონის შესასვლელთან სტადიონის გარშემო უამრავი ხალხი იყო რომ მოვათვალიერე შემრცხვა ამდენი ხალხი მე მიყურებდა ისიც კი არვიცი რატომ იყვნენ ისინი აქ
მთლიანი სტადიონი იყო წითელი გულის პორმის ბუშტებით სავსე ადგილი არიყო ისეთი სადაც ბუშტი არიყო
შუაგულში კი ერთი დიდი ყუთი იდგა შეფუთული დიდი ბანტით
გაკვირვებლი ვიყურებოდი არვიცოდი რამექნა
-მიდი გახსენი შენთვისაა (იმ ბიჭმა ჩამჩურჩულა რომელმაც აქ მმიყვანა)
გადავწყვიტე მივსულიყავი ყუთთან ძალიან მაინტერესებდა რაიყო შიგნით დავიწყე გახსნა ძლივს გავხენი დაააა აი ახლა მართლა შოკში ვიყავი


პ.ს.თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ))))
ველოდები თქვენს შეფასებას <3