ღამის ათი საათია ჩემთვის ნელა და წყნარად მოვუყვები პლეხანოვს.. ვფიქრობ ცხოვრებაზე
რატო გავჩნდი?
რა მინდოდა?
რა მინდა?
ან რა მენდომება?
სულ რაღაც 17 წლის ვარ და ვფიქრობ, რომ ცხოვრებაში უკვე ბევრი რამ ვნახე..
ნარკომანი და პათოლოგი მამა.. რომელიც ყოველ დღე, სრულიად უმიზეზოდ ურტყამს დედაჩემს და თუ ძალიან ჩავერიე მათ საქმეში ჩემზეც გადმოდის, ხოლო ყველაზე ბოლოს, ყველაზე უმიზეზო ადამიანზე გადადის...
ჩემ ოთხი წლის დაზე, რომელმაც ჯერ ისიც ვერ გაარკვია თუ რატომ გვირტყამს მამა ყოველ საღამოს...
ეხლაც დარწმუნებული ვარ დედაჩემი, რომელიმე კუთხეში ზის მოკუნტული და იმ დღეს წყევლის როცა მამაჩემი გაიცნო.. ამაზე მამა უფრო ბრაზდება და დედას უფრო მეტს ურტყამს, ამას ჩემი დის გამწარებული ტირილი მოყვება და შემდეგ მასზე გადადის..
მეზიზღება!!!!!
მამაჩემა ყველა კაცი შემაძულა!!!
მარიტა ჩიგოგიძე.. 17 წლის.. მაღალი, გამხდარი, გრძელი წაბლისფერი თმით და ამავე ფერის თვალებით... პატარა, წითელი ტუჩებით და პტარა კურნოსა ცხვირით..
სადარბაზოსაც მივუახლოვდი.. საიდანაც გარკვევით ისმოდა მამაჩემის ლანძღვა გინება და დედაჩემის ტირილი.. მეზობლრბს უკვე რეაქცია აღარ აქვთ.. 10 წელია ეს სცენა ყოველ საღამოს გრძელდება..
რამდენჯერ დედა სახლიდან წამოვიდა მშობლებმა იმდენი უკან მიაბრუნეს, შენი და შენი შვილების რჩენის თავი არ გვაქვსო.. ძალიან შეძლებული ოჯახი გვქონდა, მამას საკუთარი ბიზნესი ჰქონდა, თუმცა ვლების გამო ნელ-ნელა უკუსვლა დაიწყო საქმემ, რასაც თემურის (მამაჩემის) გალოთება და ნარკომანობაოჰყვა..
კარები შევაღე და ზუსტად ის სცენა დამხვდა რაც ცოტა ხნის წინ აღვწერე...
-სად დაეთრევი გოგო ამ შუაღამეს?
-აქედან რაც შეიძლება შორს...
პასუხი მივუგდე და ოთახში შევედი ბარგის ჩასალაგებლად, ამ სახლში გამჩერებელი ერთი წუთითაც არ ვიყავი... ხუთ წუთში ყველაფერი მზად მქონდა, მისაღებში გავედი და ელენიკო (ჩემი და) ხელში ავიყვანე, ქურათუკი მოვაცვი, ფეხზეც ჩავაცვი და კარებთან დავდექით..
-დედა ბარგი ჩაალაგე მივდივართ..
-რას ნიშნავს მივდივართ შვილო...
-იმას რომ იქნები თავისუფალი და არ მოგიწევს ყოველ საღამოს თემურის სცენების ნახვა...
-კი მაგრამ..
-არანაირი მაგრამ მაკა! ან მოდიხარ ან მარტო მე და ელენიკო მივდივართ.. ვერ დავტოვებ ბავშვს აქ...
მაკა უკან მოუხედავად შევიდა ოთახში, ხუთ წუთში კი ბარგით ხელში გამოჩნდა..
-თქვენ რა მართლა მიდიხართ?
-კი მივდივართ.... ერთი წამიაც არ ვაპირებთ აქ დარჩენას...
კარები გამოვიჯახუნეთ და ერთგვარი შვება ვიგრძენი, თუმცა ამაზე დიდი პრობლეა დამემატა სად გავათენოთ ღამე?
საფულეს ჩავხედე ბოლო ხუთ ლარიანი მედო, ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუკარნახე... ცოტახანში შენობასთან ვიყავით.. ზანტად ავიარეთ ცხრა სართულინდა ნაცნობ კარებზე დავაკაკუნეთ
-ისევ?
-საბოლოოდ...
-შემოდით....
-გთხოვ დეიდა.. აი მაქსიმუმ ერთი თვე... ხვალვე დავიწყებ სამსახურის მოძებნას...
-მარიტა! რამდენ ხანსაც გინდათ იმდენხანს დარჩით..
-მადლობა დეიდა... ოთახში ავიყვან დედას და ელენიკოს და მერე მოგიყვები..
ნახევრად მიძინებული ელენიკო ოთახში ავიყვანე და ლოგინში ჩავაწვინე..
-მალიტა, მამაშთან ჭავალთ?
-ელენიკო... დაიძინე..
-მარიტა, მადლობა შვილო...
-დაიძინე დედა! ხვალ ვილაპარაკოთ...
-მარიტა! ჩემი ძლიერი გოგო... მხოლოდ ჩვიდმეტი წლის ხარ და ამხელა დარტყმა გადაიტანე... სკოლა მიატოვე.. მეგობარი ძლივს შეინარჩუნე.. ყველამ მიგატოვა....
-დეი გთხოვ... წავალ დავწვები გადავიღალე...
-მიდი საყვარელო... ხვალ რთული დღე გაქვს....



გამარჯობათ ბავშვებო!! დავბრუნდი ახალი ისტორიით... იმედია მოგეწონებათ... გავაგრძელო?