-კარგად!(ლევანი)
-რაა?!(მე)
-კარგად.ერთად ვეღარ ვიქნებით(ლევანი)
-ხო იცი რო არ მიყვარს ასეთი ხუმრობები(მე)
-არ ვხუმრობ(ლევანი)
-კარგი,დიდი მადლობა ყველაფრისთვის(მე)

აი ასე უმიზეზოდ დასრულდა ყველაფერი."და მიზეზი?"
"რატომ დამშორდა?" და კიდევ ათასი მსგავსი კითხვა მქონდა, მაგრამ პასუხები არსად.
მართლაც უაზრო იყო ყველაფერი: ყველა მისი ქმედება,ყველა კოცნა,ყველა ჩახუტება,ყველა წუთი,ყველა წამი.....ყველაფერი.
მტკივნეული იყო თემა "ლევანი"

ყოველი მომდევნო დღე კატასტროფა იყო.ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა,ყველას ვეჩხუბებოდი,თანაც უმიზეზოდ.სწავლასაც მოვუკელი(სამწუხაროდ),სახლშც დედაჩემი მეჩხუბებოდა "სულ შეიცვალე ამ ბოლო დროს და რაგჭირსო".ნელ-ნელა ყველაფერს შევეჩვიე: პირველ რიგში ლევანის გარეშე ცხოვრებას შევეჩვიე.ძნელი იყო,რადგან ყველაფერში ლევანი იყო.ყველა ნიუანსში ლევანი იყო და ყველაფერი ლევანი იყო ჩემთვის.
მხოლოდ ერთ რაღაცას ვერ გადავეჩვიე,ღამე ტირილს.
ერთი ღამე არ გასულა,რომ არ მეტიროს.გადაბმულად ყოველ ღამე ვტიროდი.
ღამე ძნელია ემოციები,ფიქრები,გრძნობები დაიმორჩილო
ყველაფერი გულში გროვდება მთელი დღის განმავლობაში და შემდეგ ამოფეთქავს..ხო,ჯერ ყელში ბურთის სახით,რომელიც გახრჩობს,გბოჩავს და ბოლოს ცრემლების სახით თავისუფლდება..იქნებ "ისინიც" თავისუფლებას ეძებენ,როგორც მე...მათაც ხომ ძნელი გზის გავლა უხდებათ თავისუფლების მოსაპოვებლად,როგორც ადამიანებს.



ოთხი თვე გრძელდებოდა ყოველ ღამე ტირილი.უკვე აღარც ძალა მქონდა,რომ მეტირა.თანაც ყველა მამჩნევდა ჩასიებულ თვალებზე,ხასიათის შეცვლაზე,ქცევებზე,რომ რაღაც ისე არიყო,როგორც ადრე.უცბად გაქრა მხიარული,ლაღი,დაუღლელი გოგონა და მისი სხეული,სული სხვამ დაიკავა...

***
რვა თვე გავიდა უკვე,აგვისტო იყო.ცხელოდა.
06:32
30წუთიანი ლოდინის შემდეგ, ძლივს გამოჩნდა ქალბატონი ნანუკა
-აუუ მეძინებაააა(ნანუკა)
-ვსო,ვსოო არანაირი წუწუნი.წავედით ორი წრე დავარტყათ,მერე პრესები,გაწელვები ცოტაოდენი ცანცარი და ეგაა რა(სიცილის ვუთხარი ნანუკას და დავიწყე სირბილი)
-ვაიმეეე ნანუკაააა მიშველეე,მგონიი ვკვდებიი,ვაიმეეე მიშველეთ(მობილური მეჩირა ხელში და გიჟივით დავხტოდი აქეთ-იქით)
-რაიყოოოო(ნანუკა)
-არმჯერაა დროზე ნახე მეგობრობა ვინ გამომიგზავნა
ზუსტად 15წუთი დავხტოდით სიხარულისგან.ლევანიმ დამამატა, თან მესიჯიც რო დამხვდა გავჩედე ვაფშე "მომენატრე"
აი ასე იცის გამოჩნდება თავს გამახსენებს,მერე ისევ ქრება.
ერთი თვე ისევ ისე ვიყავი,როგორც ადრე. აი შეხვედრა,რომ მთხოვა მანდ უკვე ოპააა გულმა მართლა მგლიჯა.

***
და მაინც რამაგარი გრძნობაა,მონათრებულს,რომ ჩაეხუტები
აკოცებ....ჰო,არ მოგეჩვენათ,ვაკოცე...ძნელია თავის შეკავება მაშინ,როცა ასე ახლოსაა შენთან მითუმეტეს ამდენი თვეა არგინახავს,არ გიგრძვნიათ მისი სუნი,გულისცემა,ნაკვთები,ქცევები...
ცოტა უცნაურად იქცეოდა,თანაც სასმლის სუნი ასდიოდა თამბაქოში შერეულისა.
მაგრამ,მაგრამ იმდენად ვიყავი შეყვარებული,რომ ვერ შევამჩნიე ვერაფერი,რაც უნდა შემემჩნია უნდა გამომესწორებინა....

შემდეგ ძალიან აირია ყველაფერი,ისედაც არეული.
ძალიან ცუდად მექცეოდა,სარგებლობდა ჩემი სიყვარულით,დაბრმავებით..შეხვედრას მინიშნავდა თვითონ არმოდიოდა...

-ლევანი დადიანი ვინაა შენი?(გიო ჩემი ახლად შეძენილი მეგობარი)
-ყოფილი,რაიყო იცნობ?(მე)
-ყოფილი?!(გაკვირვებული სახით შემომხედა და სიგარეტი გადააგდო)
-ჰო რაგაგიკვირდა(მე)
-შენ მაგასთან რაგინდოდა? არიცი როგორი ბიჭიცაა?(გიო)
-მიყვარდა...ჩვეულებრივი ბიჭია,ცუდი არაფერი(მე)
-ჩვეულებრივი?! არმითხრა,რომ ნარკომანს ჩვეულებრივს ეძახი(გიომ უკვე გაამკაცრა ტონი და ხმას აუწია)
"ნარკომანი","არმითხრა,რომ ნარკომანს ჩვეულებრივს ეძახი","ნარკომანი","ნარკომანი" მხოლოდ ესსიტყვები მიტრიალებდა თავში..
შემდეგ ვიგრძენი სისუსტე,ტკივილი ყველა უჯრედისა და სიბნელე....

-------------------------------
ესეც მესამე თავი იმედია მოგეწონებათ.შეფასება არდაგავიწყდეთ
ტკბილი ძილი ^^