ბედნიერება - წამიერია, წამი კი, თითქოს არაფერია ! ცხოვრება,
მაინც მშვენიერია, თუ წამი შენთვის ყველაფერია..
დიახაც ცხვორება მშვენიერია თუ წამი შენთვისაც ბედნიერია, მაგრამ ყოველთვის ისე არხდება რომ ბედნიერები ვიყოთ.
სკოლა დავამთავრე. ატესტატი, ბოლო ზარი , ბანკეტი და ასე შემდეგ. ყველაფერი კარგად იყო. ერთი ბიჭი გავიცანი, გიორგი. ძალიან სიმპატიური იყო, ყველა გოგო მას დასდევდა და რათქმაუდა მეც ვიცნობდი და ძალიანაც მომწონდა.არც მე ვიყავი ურიგო გოგო. ხო მართლა თავიც არ გამიცნია თქვენთვის მე ვარ ელენე მეტრეველი. 18 წლის ვხდები 13 ოქტომბერს.მომწვანო-მოცისფრო თვალები, პატარა და ლამაზი ცხვირი, საშუალო ზომის ტუჩები, თმები მუქი ქერა, შეიძლება ღია ყავისფერიც უწოდო, ასერომ მეც ბევრი თატვანისმცემელი მყავდა. სულ რაღაც ერთი კვირა იყო გასული მაგრაამ ჩემთვის ამას დიდი მნიშვნელობა არ ქონდა, მიხაროდა რომ ყველა გოგო შურით მიყურებდა. დავდიოდით ასე და გვიხაროდა თავისუფლად ცხოვრება ყველანაირი ვალდებულებების გარეშენ, სანამ ერთმა ღამემ გადამწყვეტი წერტილი არ დაუსვა ამ ყველაფერს. 6 ივლისი იყო და თბილისში საშინლად მზიანი დღე იდგა. და როგორც ყოველ დღეს გიოსთან ერთად ვსეირნობდი, გადავწყვიტეთ საღამოს კლუბში წავსულიყავით გასართობად. თან მალე ეროვნული გამოცდების ჩაბარება მიწევდა და ყოველდღე ხო ვერ მოვახერხებდი ასე კლუბებში სიარულს ამიტომ დავთანხმდი და საღამოს წავედით ერთად.იმ დღეს ძალიან ბევრი დავლიე ისე რომ ფეხზე ძლივს ვიდექი, მახსოვ როგორ ვეხუტებოდი გიოს და ვკოცნიდი. ასევე მახსოვს როგორ ჩავჯექით მანქანაში და გეზი სასტუმროსკენ ავიღეთ. ბოლოს კი მახსოვს როგორ ვიწექი სრულიად შიშველი მის მკლავებიში, ამდროს ვგრძნობდი ყველაფგერს ერთად, ვგრძნობდი დიდ ტკივილს და შვებას შემდეგ კი ყველაფერი შავდება და გონებას ვკარგავ.
დილით ადრე ტკივილმა გამაღვიძა, ყველაფერი მტკიოდა და გაბრუებული მქონდა გვერდით გიო მეწვა და ეძინა. ჩანთა მოვძებნე და ტკივილის გამაბრუებელი წამალი ამოვიღე და დავლიე. საერთოდ ყოველთვის დამქონდა ჩანთით. ისე საწოლზე წამოვწექი და ვფიქრობდი ჩემს საქციელზე
- ღმერთო ასე რატომ მოვიქეცი?- მაგრამ სადღაც გულის სიღრმეში მიხაროდა რომ ეს მოხდა ისეთ ადამიანთან რომელიც მიყვარდა, მაგრამ საკითხავია მას თუ ვუყვარდი. ისევ ჩამეძინა ჩემს ფიქრებთან ერთად. შემდეგ უკვე ასე 12 საათისთვის გამეღვიძა გიო საუზმეს მიირთმევდა, თან ტელევიზორს უყურებდა.
- დილამშვიდობის - ვუთხარი მე დიდი სიყვარულით და გავუღიმე, მისგანაც იგივეს ველოდი მაგრამ არა, არც გაუღიმია არც მოსულა და უკოცნია უბრალოდ მკითხა
- ცუდად ხო არ ხარ?- ძალიან გამიკვირდა მაგრამ არ შემიმჩნევია.
- მადლობა ცოტა უკეთ, ადრე გამეღვიძა და წამალი დავლიე.
- კარგია, ადექი და ისაუზმე.
- ჯერ დავიბან .
მხოლოს ეს იყო მეტი არაფერი უთვამს, არვიცი რატომ მაგრამ მეგონა რომ ჩემს წინ სხვა გიო იდგა, შეცვლილი. შევედი თუ არა სააბაზანოში ტირილი ამივარდა, ვტიროდი ისე რომ მეგონა ჩემივე ცრემლები დამახრჩობდა. ბოლოს როგორც იქნა მოვრჩი და გამოვედი. საწოლს რომ დავაკკვირდი უხერხული იყო ასე დამეტოვებნა. ჯერ ზეწარი გადავხსენი საწოლს და სააბაზანოში შევიტანე შემდეგ კი საწოლი გავასწორე. ბოლოს გიოსთან დავჯექი და ჭამა დავიწყე, გიოს რომ შევხედე მისი თვალე შეცვლილი იყო, თითქოს წუხდა რაღაცას.
- ნინი ბოდიში, მე.. მე.. არვიცოდი თუ შენ... - მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ დაამთავრა, მივხვდი რაზეც ლაპარაკობდა და გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა არვიცი მაგრამ ამას ნამდვილად არ მოველიდი
- რა არიცოდი გიო? ! არიცოდი რომ ქალიშვილი ვიყავი? - ახლა მინდოდა მეტირა მაგრამ არა არვიტირე- არაუშვავს ახლა ხომ იცი - ეს ვთქვი თუ არა მოვიდა და ჩამეხუტა
- მაპატიე რა კატო ვიცი გატკინე მაგრამ მართლა არვიცოდი.
ამდროს კი ვერ მოვითმინე და ცრემლები თავისით წამოვიდა.

^^
აბა ბავშვებო ეს ახალი ისტორიაა. მემგონი წინაზე უკეთესი გამომივა. იმასაც დავამთავრებ თან ამასაც დავწერ რა. მითხარით ღირს გაგრძელება? თუ თქვენ აზრს ვერ გავიგებ არც გავაგრძელებ. მიყვარხართ მადლობა ვინც კითხულობთ.