შეიძლება გახსოვდეს სუსხიანი ნოემბერი, შეიძლება არა, თუმცა მე ნამდვილად ვერ შევძელიი ამ ყველაფრის დავიწყებაა, ნამდვილად ცივიი და სუსხიანი იყო სიტყვები რაც მაშინ ერთმანეთს ვუთხარიით, მაგრამ ჯობდა ყველაფერი ასე , შენ მაინც არ დაიტანჯებოდი ისე როგორც მეე, საუკეთესოო წუთები კი ორივეს მრავლად გვქონდა გასახსენებლად...
ყველაფერი ხომ სკოლიდან დაიწყოო, შეიძლება იფიქრო არც უნდა დაწყებულიყო ასეთიი დასასრული თუ ექნებოდაო , მაგრაამ მაინც ღირდა ის უსაზღვროდ განცდილი სიყვარულიი ყოველ მტანჯველ წამაად...ალბათ გიჭირს 20 წლის წინანდელი ამბების გახსენებააა, ჩემი გამოჩენაა შენს ცხოვრებაში მერწმუნე საბოლოოაა და არ შეგახსენებ მეტჯეერ თავს, მე – ის ქარაფშუტა და ცანცარა გოოგოო რომელიც სიგიჟემდეე , უსასრულობამდე გიყვარდა სამი წელიაა ცივიი მიწიით ცდილოობს სხეულის გათბობაას , თუმცა უშედეგოდ. შენც ხომ იციი სიბნელის და სიიციივიის როგორ მეშინოდააა, ახლაც ერთიანად მზარაავს ნესტისა და უკუნეტის ნაზავიი, უფრო სწორად მტკივა ეს სიბნელე და სიცივე ,მტკივა ის , რომ მალე გაიხრწნება ეს წყეული ხორციი, ვერც კი მივხვდები როო არაფერი ვარა , ვერაფერს ვიგრძნობ და შენ გგონია ეს რაიმე შვებას მგვრიის? სულაც არაა, მინდააა ვიგრძნო ის რაც ჩემს სულს შვებას მოჰგვრიის, მინდა დავინახო როგორ თხოვება ეს მძიე სულიი მის შებილწულ სხეულს და როგორ ზიზღიით დაცქერის მას,,, გამიგია რომ როცა ადამიანი კვდება მისი სულიი დიდ შვებას განიცდიის და ძულს ის სხეული რომელშიიც ცხოვრობდაოოო, მაგრამ ვინ იციიის ნუთუ არის ეს ჭეშმარიტებაა? ხომ შეიძლებაა ვიგრძნოო ის რაც არავის უგრძვნიააა, მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრისთვის დროს არ დავკარგავ,,, ამ წლების განმავლობაში ვებრძოდი ამ წყეულ სენს და მიკვირს კიდეეც ამდე როგორ ,,გავქაჩე" , გახსოოვს ერთხელ რომ გითხარი დამივიწყე ვითომ საერთოოდ არ ვარსებოობ და არც კი გაგიცნივართქოო,, ამ სიტყვებზე ბევრიი იციინე მაგრამ მე მტკიოდაა ის ტკივილი რომელიიც შენ მოგიღებდა ბოლოოს,ვერ გაგიმეტეე ჩემთან ერთად სატანჯველაად, მაგრამ ის ვერ ვიფიქრე– არ ვიფიქრე რომ უჩემოოდ უარეს დღეში იქნებოდი..
დრო მკურნალი აღმოჩნდაა გატეხილი და ნატკენი გულისთვიის, რომ გავიგე ცოლი შეირთოოო ბოღმისაგან ლამის გავსკდიი, ვერავიინ წარმოვიდგინეე ჩემს კუთვნილ ადგილაას, შემომიტიაა ეგოისტობაამ , მაგრამ ბრძოლას აზრი არ ჰქონდაა, ისედაც გკარგავდიიი ჩემდაუნებურად... ორმაგად გამაეგოისტა ამ წყეულმა დაავადებაამ, ნუ გამკიცხაავ რომ ჩემს სიცოცხლეში არ გაგიმხელე ავადმყოფობის შესახებ,მართალია ტანჯვა იტყოო უშენობაა , მაგრამ ამყველაფერზე მეტაად ყოველი დილის გათენებაა მიღებდა ბოლოოს, დიილით წამლებიით გაღვიძებაა, საღამოს წამლებით დაძინებაა, ძილბურანში შენი სახიის ხილვაა, აი რა იქცააა ჩემთვის რუტინააად, მაღელვებდა ის რომ თუ გაიგებდიი ვერ შემომხედავდიი იმ თვალებიით სადაც მხოლოდ საკუთარ ანარეკლს ვხედავდიი, ვერ ავიტანდი შენს სევდიააან თვალეებს და ჩემთან ერთაად მოგიღებდი შენც ბოლოს ..
რომ გავიგე გალოთდაა და ყველაფერი დაკარგაოო , ვერ ვაღიარეე რომ ეს შეიძლება ჩემს გამო ჩაგედინა,... იცი რამდენჯერ წარმოვიდგინეე ჩვენი ქორწილი, შვილებიი,, ალბათ ავიხდენდი ამ ოცნებებს ის საბედისწერო კონვერტი ქორწილის წინა დღეს რომ არ გამეხსნა, მაგრამ სიმართლისთვის სუსტი აღმოვჩნდიი, ახლა შევყურებ სავადმყოფოს თეთრ კედლებს უსიცოცხლოოდ და არ ვიცი საიდან შემწევს იმის ძალა რომ ეს ყველაფერი ვწეროო,, უბრალოდ გეტყვი იმას რომმ არ გეგონოოს რომ არ მიყვარდიი, ცხოვრებას ფეხი ვერ ავუწყვე და ჩემი შიშის გამო შენ ვერ გაგიმეტე დასატანჯაად, არმიდოდა გესმიის გენახე ასე, დასუსტებული , უთმო , უსიცოცხლო, ამ წერილს როცა მიიღებ მე სამი წლის გარდაცვლილი ვიქნები, ა რ გეუბნები სად იქნება ჩემი საფლავი, რადგან ვერ ავიტანდიი ჩემს საფლავზე შენს ჩრდილს სევდიანი თვალებით..










შემიფასეთ ხააალხო ნაბოდვარიიი , მუზამ დადეო და არ ვაწყენინე