კლასიდან სიცილით გამოვდიოდით მე, ნინო და ანა, თუმცა ეს ღიმილი მაშინ მიმეყინა სახეზე, როცა ჩემსკენ მომავალი დათო შევნიშნე, სახეზე ფერი აღარ ედო, თუმცა კარგად ჩანდა ამ სახის მიღმა კმაყოფილება, სევდა და შური.
-ჩამოვიდა სალი, ის ჩამოვიდა-თქვა თუ არა სახეზე ფერი გადამივიდა, ოფლმა დამასხა, სუნთქვა გამიძნელდა, ნინიმ მომკიდა ხელები თორემ აშკარად წავიქცეოდი..
-მოკლავენ, ნამდვილად მოკლავენ-ვთქვი და უგნოდ ჩავესვენე დათოს მკლავებში..

თვალები გავახილე თუ არა, სკოლის ექიმი დავინახე, სწრაფად წამოვხტი ფეხზე
-დამშვიდდი ჩემო კარგო, როგორც ჩანს ინერვიულე, მეგობრები გარეთ გიცდიან შეგიძლია გახვიდე-დამაჯილდოვა ღიმილით და გარეთ გიჟივით გამოვვარდი
-დათო, დათო სად არის?-მივვარდი ანას
-წავიდა
-რა..სად?-ნინის გავხედე
-არ ვიცი, არაფერი ვიცი
-ნინი მოკლავენ გესმის? არ აცოცხლებენ, ყველა ყველაფერს გაიგებს ნინი, მთელი ქუთაისის პირველი სკოლა მის წინააღმდეგაა ნინი გესმის? არ აცოცხლებენ, უნდა ვიღონო რამე
-დამშვიდდი სალი და ახლა კარგად მომისმინე, უმჯობესია სახლში წახვიდე, მე შევეცდები ჩვენ ბიჭებს დავუკავშირდე, გავარკვევ ყველაფერს, იქნებ დაუდგნენ ეგენი გვერდით?
-აზრი არააქ ნინი, გაიხსენე რა მოხდა, რატომ იჩხუბეს, მთელი პირველი სკოლა მის წინააღმდეგაა, ნინი გიორგაძე და თურქაძე არ დაინდობენ, მოკლავენ და მის მხარეს დაიჭერს ყველა, ვერ გადავიტან გაიგე? ამდენი ხნის მერე ახლა ბრუნდება ქუთაისში
-კიდევ გიყვარს შენ ის-გამოთქვა აზრი ამდენი ხნის მანძილზე ჩუმად მყოფმა ანამ
- უკვე 3წელი გავიდა, შენ კი ისევ ელოდი მას, მაგრამ..
-მაგრამ არა ამ სიტუაციაში-დავასრულე მისი სიტყვები-არ უნდა ჩამოსულიყო, ის ჩემ გამო არ ჩამოსულა, ის აქ პირველებთან ჩამოვიდა საქმის მოსაგვარებლად, მაგრამ რა იცის მე, რომ მნახავს-ვთქვი ნაღვლიანმა-არ მინდა ვნახო, გული მატკინა, მე არ ვაპატიებ მის საქციელს, ის ისე ცუდად მომექცა, ისეთი სიტყვები მიძახა-ცრემლები მომადგა თვალზე და ეს წამი გავიხსენე...
///
-შენ იმ გოგოში გამცვალე ზურა
-გოგო შენ ნორმალური ჰო ხარ? ვინ გოგოში კარგად ხარ? ვაბშე არავინაა ჩემთვის, პროსტა კლასელია სხვა არაფერი
-კლასელი, რომელიც დაგზდევს, შენ თბილისში, მე ქუთაისში შენ შეგიძლია ყველაფერი მითხა, მაგრამ ვიცი, რომ მატყუებ, მატყუებ და შენ მასთან ხარ
-მომაბეზრე თავი, წაიღე გული შენი გამოხტომებით
-ჰო მიდი და იმას შეუძვერი უკან
-მეზიზღები, აღარ მიყვარხარ, ჰო, მეზიზღები, დამღალე, ყველაფერი ამომიყვანე
-აღარ გიყვარვარ-ცრემლები წამსკდა და ტელეფონი გავთიშე

///
ცრემლები მომადგა თვალზე, მაგრამ მაშინვე შევიმშრალე მუჭით
-სალ, მისმინე ახლა დაისვენე, დღეს მაინც არ ნახავენ ერთმანეთს გესმის? წადი დაისვენე-მითხრა ნინიმ და გულში ჩამიკრა
-კარგად გოგოებო-დავემშვიდობე და უკან გავბრუნდი
-დაგვირეკე რომ მიხვალ-მომაძახა ანამ
მივდიოდი გზაში, ვფიქრობდი წარსულზე, მასთან გატარებულ დროზე, როგორ ჩამოვიდა თბილისიდან ქუთაისში და გაგვეცნო, და როგორ გაბრუნდა უკან და როგორ დამემშვიდობა..

///
ფანჯრის რაფაზე ვიჯექი, ანა და ნინი მეჭორავებოდა, პირველი დღე იყო, მარი გიჟივით გამოიქცა და ახალი ამბავი გვახარა
-აუ ახალი კლასელი მყავს, სიმპოა ნუ იტყვი თბილისელია, მაგარი ტიპშაა
-წამო მანახე-გაჰყვა მარის უკან ნინი..
-ოჰ ეს ბიჭის ხამები-ვთქვი სიცილით და კლასში შევედი..კლასიდან ძალით გამთრია მარიმ, წამოდი ჩემ კლასელს სკოლელების გაცნობა უნდაო, მთელი პარალელები იქ იდგნენ რიგში და სათითაოდ იცნობდნენ ჩვენს ახალ სკოლელს
-დაიცა ესა??-ამრეზით გავხედე
-ჰო სიმპოა?-ახუნტრუცდა მარი
-ფუ სომეხა, შავია რას გავს, ვაბშე რა ქვია ამას?-სიცილს ძლივს ვიკავებდი
-ზურა
-მე უფრო ნახშირს დავარქმევდი, ან მურთხს-ვიცინოდი ბოლო ხმაზე-არა, შანსი არაა მე ამ რიგში არ დავდგები-გამოვბრუნდი უკან და ხელში წამავლეს
-ვერ გაიგე?-გამოვბრუნდი და აი ჩვენი ,,სომეხიც"
-ზურა, შენ?-გამომიწოდა ხელი
-ნარგიზა
-სასიამოვნოა ნარგო
-შუტკის მეფე ხარ
-შენ დედოფალი, არ გამოგივიდა ჩემი გაღადავება სალომე
-უჰ, დაჟე ,,პრინცმა" სახელი იცის?-ამრეზით გავხედე და დავშორდი..

///
მახსენდებოდა და მეცინებოდა ყოველ სიტყვაზე, რა დრო იყო, წარსული არის ბედნიერება ადამიანის სიცოცხლეში..

///
ჭორები პირველ სკოლაში ისე უცებ ვარდება, არაა გასაკვირი ჩემამდეც რომ მოვიდა, მაშინ მითხრეს ზურას შენი კლასელი ელენე უყვარსო და კინაღამ გადავფიჩინდი, რამ მოაწონა ის მახინჯი? ვფიქრობდი, თუმცა თბილისელია სათამაშოდ აშკარად, ნერვები მეშლებოდა ამ არსების დანახვაზე, მთელი გული ზიზღით მევსებოდა, თბილისელი ბიჭები მარტო გართობაზე არიან, ვხედავდი ხან ერთ გოგოს დაზდევდა, ხან მეორეს, ყველაზე მეტად იმაზე ვბრაზდებოდი, რომ ეს ,,მურთხი" ჩვენს სასტავში დგებოდა.. (მე, ნინი, ანა, მარი, ბაჩო, დათო, დიმა, რეზი და ახლა უკვე ზურა-ც) ნერვებმა მიმტყუნა და თავი ვერ შევიკავე, მაინც მივახალე ყველასთან ერთად პირში
-ელენე თუ გიყვარს იმასთან უნდა იყო და არა 1000 გოგოსთან ერთად
-შენ რა გინდა? რაც არ იცი ნუ ერევი, ვინ გითხრა ელე რომ მიყვარს?
-ექსტრასენსი ვარ და გამოვიცანი-ვუთხარი და კლასში შევედი..იმ დღეს უკან გამომყვა ძლივს მოვიშორე, დიდი სამბით დამიმატა ფეისბუკზე და დამიწყო საქმეების გარჩევა, ისეთი ტიპი გამოდგა ადვილად ააღადავებდა კაცი, მეც ჩავები მის ფერხულში ,,პირველად" და მისი აღადავება დავიწყე, კლასთან მოდიოდა, ვითომ მე მატყუებდა და თან ელეს აეჭვიანებდა მისი ჭკუით, არადა ამ დროს ელეს სხვა ყავდა და აქეთ მე ვატყუებდი, მთელი 2კვირა ასე იყო, თუმცა ამ ,,ღადაობას" რა მოყვებოდა ამაზე არ მიფიქრია, აშკარაა არც მას, ელე საერთოდ აღარ ახსოვდა, ჩვენც დავახლოვდით და ეს ,,ღადაობა" დიდ სიყვარულში გადაიზარდა...
სკოლაში შევედი და კლასისკენ დავიძარი, მაგრამ ნინიმ ისე უცებ შემიყვანა ზურას კლასში ვერაფერი გავაანალიზე, ვარდებით დამხვდა ზურა, დაიჩოქა და ყველასთან ერთად მითხრა
-მიყვარხარ ჩემო ფერია, უზომოდ მიყვარხარ-წამოდგა და ჩამიხუტა...

///
ავტობუსიდან ჩამოვედი და სახლში შევედი, მთელი დღე ვფიქრობდი და ნინის ზარა ველოდებოდი, დამირეკავდნენ როგორც კი რამეს გაარკვევდნენ, მერე მე დავურეკე
-რა გაიგე?
-ვერაფერი, ბიჭებმა არ შევხვედრილვართო, დათომ თქვა ხვალ საღამოს ვხვდებითო, სკოლასთან ხვალ შეიძლება მოვიდესოო
-გასაგებია, გთხოვ უფრო დაზუსტებით გაიგე სად ხვდებიან, ძალიან გთხოვ
-ვეცდები
-მიყვარხარ დაო
-მეც დაი, გავედი აბა, გკოცნი-დავემშვიდობე ნინის და ოთახში შევედი, მაგიდასთან ვიჯექი და დავალებებს ვწერდი, პასტა შემთხვევით საწოლის ქვეშ შემივარდა დავიხარე და ერთ ,,ძველ" ნივთს მივაგენი, არც მახსოვდა ეს ნივთი, გამოვწიე ჩემი ჩანთა და შიგნიდან ყველაფერი ამოვალაგე..რა მეწყო? ყველაფერი რაც წარსულს მახსენებდა, ზურას წერილი ამომყვა, გავხსენი და ცრემლები წამსკდა

///
-სალ, მოდი დროზე-მეძახდა მარი და მეც გიჟივით გავვარდი კლასიდან
-რა ხდება?
-შენმა ბიჭმა გამოგიგზავნა-ხელში მომაჩეჩა წერილი და მეც ინსტიქტურად მისი კლასისკენ გავაპარე თვალი, საიდანაც ზურა გამალებით იყურებოდა
-კარგი წავიკითხავ, მადლობა მარ-ვუთხარი და შევბრუნდი
,,მოკლედ, ცხოვრებაში გოგო პირველად შემიყვარდა, დღე და ღამე შენზე ვფიქრობ, ვერ გივიწყებ, გაკვეთილსაც ვეღარ ვსწავლობ, სულ შენი სახე მახსენდება, იმის იმედის გქონდეს, რომ გულს არასდროს გატკენ, მე არ შემიძლია ვიყო რომანტიკული, მაგრამ ერთი იცოდე, რასაც ვაკეთებ მუდამ გულით ვაკეთებ, უბრალოდ მიყვარხარ"

///
როგორი ბედნიერი ვიყავი მაშინ, სიხარულით გავიქეცი და მოვეხვიე, მთელმა სკოლამ იცოდა ჩვენი ამბავი, მოსწავლეებიდან სასწავლო ნაწილების ჩათვლით ყველა ჩვენზე ლაპარაკობდა, ზედმეტს არასდროს არაფერს ვაკეთებდით, ყველაზე პოპულარული წყვილი ვიყავით, უზომოდ მიხაროდა მასთან ყოფნა და ისიც ასევე, ხელი ჩავყავი ჩანთაში და იქედან ჯვარი ამომყვა, გამახსენდა ამ ჯვარის ისტორია და გამეღიმა

///

-სალ, მოდი ერთი წუთით
-ჰო ზურ, რაიყო?
-რავი არაფერი, ნახე ეს ჯვარი კარგია? ჩემი ხელით გავაკეთე
-ვაუ, ძალიან ლამაზია, მაგარია
-აი, გამომართვი
-არა, რას ამბობ ჯვარს ვერ გამოგართმევ
-გამომართვი, გამიხარდება
-მე ხომ მაქვს შენი ნაჩუქარი სამაჯური და ყელსაბამი
-მერე რა, ეს უფრო გამიხარდება
-მადლობა-ვუთხარი და მაგრად ჩავეხუტე

///
ის ისეთი თბილი იყო, ახლაც მახსოვს მის ჩახუტება, ხელები წელზე ძლიერად შემომაჭდო და დამატრიალა, როგორ მიხაროდა მაშინ, ხმამაღლა ვიცინოდი და ისიც უფრო ძლიერად მატრიალებდა, ცრემლები ისევ მომადგა თვალზე, მაგრამ მაშინვე შევიმშრალე და ოთახიდან გავედი.
-სალომე, გოგოები მოვიდნენ
-ჰო დედა, შევიდნენ ჩემ ოთახში და მეც მივალ
ოთახში ანა და ნინი დამხვდნენ
-აბა გისმენთ რა ხდება
-დაჯექი-დაიწყო ნინიმ და ანამ ერთი ხელის მოსმით საწოლზე მომათავსა
-რა ხდება?-სახეზე ღიმილი ავიკარი
-ზურა მართლა ჩამოვიდა, ხვალ, ხვალ ღამე 8-ზე ხვდებიან..-იმ წამს რა დამემართა? შოკი მივიღე ცრემლები წამსკდა და ავბღავლდი, დედაჩემი გიჟივით შემოვარდა ოთახში
-სალ, რა დაემართა გამეცი ხმა
-იცით ნათია დეიდა-სიტყვებს ვერ აბავდა ნინი
-,,ის" დაბრუნდა და ახლა ჩხუბი იქნება, მოკლავენ, პირველები არ აცოცხლებენ
-შენ მოგიკვდი მე დედა, ვაიმე ჩემო პატარა, იმ ამბავზე ჩხუბობენ?-შეშფოთება დაეტყო დედაჩემს და ნინის გახედა
-ჰო, მაშინ წასვლისას რომ იჩხუბეს
-ჩემი ბრალია-ვბღაოდი მთელი არსებით
-ჩუ, ჩუ ჩემო პატარა, ჩუ-მამშვიდებდა დედა
-ჩემი ბრალია გესმით? მე, რომ არ მეთქვა ზურასთვის გიორგაძის საქციელები რასაც აკეთებდა და როგორაც მექცეოდა ეს არ მოხდებოდა
-ჰო, მაგრამ სალომე დაფიქრდი, ეგ მოგვარებული იყო იმათ, რომ არ შეეგინათ დედა
-ვერ დავუშვებ გესმით?-მოვთქვამდი, დედაჩემი მომვარდა და გულში ჩამიკრა
-ისევ გიყვარს? ამდენი ხნის მერე შვილო, 3 წელი გავიდა სალი, როგორ ვერ დაივიწყე
-მიყვარს, მიყვარს, გესმის? ისევ, ისევ მიყვარს, მისი საშინელი ქცევებიდა გამომდინარე, ისევ, გულში მყავს
-დაწყნარდი შვილო, მოდი დაწექი, დაისვენე.-საწოლი ამიშალა და მეც საწოლში ემბრიონივით დავწექი და მოვთქვამდი, დედაჩემი ოთახიდან, როცა გავიდა თვალები ვჭყიტე, გული მტკიოდა, ნუთუ შეიძლებოდა ასეთი სიყვარული ერთი ხელის მოსმით დასრულებულიყო?

///
-ალო
-სალ
-ზურა
-რა შები?
-ფეხბურთს ველოდები, არგენტინა-გერმანია
-მეც სიცოცხლე
-აუ, ჩვენებმა მინდა, რომ გაიმარჯვონ ზურ
-მეც, მაგრამ გერმანია მაგარია
-ჰო, ეგ ნამდვილად
-აი იწყება
-ჰო
-არ გათიშო
-არა ზურ
-ვაიმე, გოლი მიდი, მიდი-ვუყურებდი ტელევიზორში ფეხბურთს და თან გავყვიროდი
-დავყრუვდი-სიცილი გავიგონე ტელეფონიდან
-სულ დამავიწყდა, ბოდიში
-ვაიმე, გაიტანეეს!-მორთო ყვირილი ზურამ ტელეფონში
-მე აქედან ვყვიროდი, ვაიმეე! ჩემი ბიჭები-ვყვიროდი და მესმოდა ზურას გახარებაც ტელეფონს მიღმა, ვგრძნობდი მასაც ისე უხაროდა, როგორც მე მოუხედავად იმისა, რომ მე სხვაგან ვიყავი ის სხვაგან, ჩვენს შორის კი ასობით კილომეტრი იყო სხვაობა. საბოლოოდ დავმარცხდით და ორივე ტელეფონში ვბუზღუნებდით..
-ახლა ?
-ახლა ოთახში ავალ და დავიძინებ
-და მე მარტო მტოვებ?
-მოდი მერე ჩემთან
-მენატრები სალ
-მეც ზურ
-არ გათიშო
-არა
-სალ
-ჰო
-გიყვარვარ?
-უზომოდ
-ეხლა აივანზე ვდგავარ
-მეც, და ვუყურებ ერთ დიდ ვარსკვლავს
-მეც, ვგრძნობ, რომ ჩემთან ხარ
-სულით შენთან და ისე ფიზიკურად სოფელში-ვთქვი სიცილით
-იგივე მეთქმის მეც-ამყვა სიცილში
-სალ, იცი რა?
-ჰო
-ეხა აივანზე ხარ?
-არა აცივდა და საწოლში ვწევარ
-რომ გავიზრდებით ცოლად უნდა მოგიყვანო
-იქნებ არ მოგყვები
-არ წამომყვები?
-გააჩნია როდის
-ჰოდა ვსო! შენ ჩემი ცოლი იქნები
-კაი ქმარო
-ცოლო, შვილებს რა დავარქვათ?-მესმოდა მისი ბედნიერი ხმა და ვგრძნობდი, რომ იღიმოდა, მეც გამეღიმა
-რავი, მე პირველი ბიჭი მინდა, ჩემ გოგოს დაიცავს, 3 შვილი მინდა, 2 ბიჭი 1 გოგო
-მე გოგოს ელენეს ვარქმევ, მამას პრინცესა იქნება
-მე სახელი დემეტრე და იოანე მომწონს
-მე ბექას ვარქმევ
-მაშინ ერთს რომელიმეს მე დავარქმევ მესამეს.
-კაი
-ჰო
-გეძინება?
-უკვე აღარ
-მიყვარხარ
-მეც
-ტკბილიძილი და ჩემი დასიზმრება
-შენც ასევე ჩემო ქმარო
-ტკბილიძილი ცოლო-მითხრა და მეც თვალები ბედნიერმა დავხუჭე..

დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა
-ჰოუ
-ადექი დროზე
-რომელია ზურა გიჟი ხარ?-თავი წამოვყავი და საათს გავხედე
-7საათია
-რა?-ვიკივლე და ტასოს, ჩემს მამიდაშვილს გადავხედე
-სავარჯიშოდ მივდივართ
-აუუჰ-სიცილს ძლივს ვიკავებდი, თავი უსიამოვნოდ წამოყო ტასომ
-დილიდან ტელეფონზე შეერთება გამიგია? არ დაიღალეთ?-წუწუნობდა ტასო
-აბა ახტი-გასცა ბრძანება ტელეფონიდან ზურამ
-შენ ვის ეუფროსები ჩემი ძმა?-წამართვა ტელეფონი და ხმამაღალზე ჩართო
-სავარჯიშოდ მივდივართ-ვთქვი და ტასოს წამოხტომა ერთი იყო, წამებში ჩაიცვა მე კი ვიგუდებოდი სიცილით მის სისწრაფეზე
-მზად ხართ?-იკითხა ზურამ
-კი-ვუთხარი და ტყისკენ წავედით, ვვარჯიშობდით და თან ტელეფონიდან გვესმოდა ზურას ძახილი
-ერთი, ორი, ერთი, ორი, მარშ!
-ვაიმე ტასო, წამო ბაბუმ რომ აუზი გაგვიკეთა იქ წავიდეთ-ვთქვი და მეც მდინარისკენ წავედი
-აუზი? მეც მინდა-უკმაყოფილოდ ამოიკრუსუნა ზურამ
-შენ შეიგრძნობ, ჩვენ გავერთობით-თქვა ტასომ, მე წინ მივიწეოდი და თან ზურას ველაპარაკებოდი, ტასო უკან მომყვებოდა, უეცრად განწირული ხმა აღმოხდა ტასოს
-ვაიმე, მიშველეთ, სალო, მორბის
-რა, ვინ გოგო?-გავბრუნდი ტასოსკენ, ადგილიდან გიჟივით მოვწყდით, ვკიოდით, ვწიოდით, ზურა გიჟივით ყვიროდა ტელედან, მაგრამ ვიღას ხსოვდა
-ვაიმე, გვუშველეთ-ვკივივართ და ტყიდან სახლისკენ გავრბოდით
-სალ, მიშველე-ბღავის ჩემ უკან მყოდი ტასო
-ძროხა მოგვზდევს-ჩავყვირივარ ტელეფონში, ჩემი სიტყვების თქმა და ზურას გადაფიჩინება ერთი იყო, სოფლის ორღობეში გიჟებივით ავვარდით, მთელი სამეზობლო გარეთ იყო, ბაბუაჩემი ჭიშკართან იდგა
-რა ამბავია გოგო?
-ძროხა, შავი მოგვზდევდა-ვთქვით და ყველამ სიცილი ატეხა
-რა, რაგაცინებთ?-თქვა ტასომ და ჭიშკარს გულ-ამოვარდნილი მიაწვა
-ეგ მოზვერი იყო, უკან მე მოვყვებოდი და მიტო გამოიქცა-თქვა ახლად მოსულმა მეზობელმა

///
უნებურად გამეცინა, გამხსენდა ყოველივე და ბედნიერი ვიყავი ამ წამს..ასე ბედნიერი ჩამეძინა.
დილით დედაჩემმა გამაღვიძა, სწრაფად წამოვდექი და სკოლაში წავედი, ვაი ამნაირ წასვლას, როცა შიშით მიდიხარ, სკოლასთან ანა, ნინი, დიმა და დათო დამხვდა
-დილამშვიდობის-მივესალმე ბავშვებს
-წამო შევიდეთ სალ-ხელი მომკიდა ნინიმ და სკოლაში შემიყვანა
-რა გაარკვიეთ? რა ადგილას ხვდებიან?
-ზაოდში
-რა? იქ, იქ თურქაძე-ცრემლები მომადგა
-ჰო, ვიცი..ვწუხვარ
-არა, არ დავუშვებ ნინი რამე დაუშაონ იმ დამპლებმა, ვერ გადავიტან მოვკვდები გესმის? თბილისში, რომ არი ვიცი, იქ კარგადაა და არ ვღელავ გეფიცები ყოველდღე შევდივარ მის გვერდზე და ვნახულობ მის სიახლეებს რომ დებს პოსტებს და ფოტოებს ბარსელონას თამაშის პოსტები რომ ქონდა ვიცოდი ისიც ისე უყურებდა როგორც მე,
ვხედავ რომ წერს პოსტებს მიყვარხარო და დათაგული ყავს ,,ის" გოგო,
ის ბედნიერია, მაგრამ მე არავის ვიკარებ ყველას უარს ვეუბნები იმის იმედით,რომ დაბრუნდება, მაგრამ არა! არ დაბრუნდება თუმცა პატარა ნაპერწკალი მაინც არის დარჩენილი...
საშინელება როცა ყველაფერი მის თავს გახსენებს ახლა ვერ წარმოიდგენ რა დგეში ვარ
ენით ვერ გადმოვცემ ისეთ ცუდ დგეში ვარ.
-ჩემო დაო, მოდი ჩაგეხუტო-მოვიდა და ჩამეხუტა, ვტიროდი, ცრემლები მდიოდა, მენატრებოდა, მიყვარდა, მტკიოდა! -დაწყნარდი დაო, წამოდი წავიდეთ ახლა სკოლიდან, არაფერს გვეტყვიან 11 კლასში ვართ, დიდი ამბავი, წამო გარეთ
-კარგი-სახე მოვიწესრიგე და სკოლიდან გავედით, ჩვენი ბავშვები გარეთ იდგნენ, მეც იქეთ წავედი და აი აქ მომტყდეს უნდა ფეხები, გავშეშდი, ადგილიდან ვერ ვმოძრაობდი, ყველამ მე გამომხედა და მანაც გამომხედა, დამინახა, სახეზე ფერი გადაუვიდა, სუნთქვა შემეკრა, მაგრამ არა სალომე! შენ მას არ უნდა დაანახო, რომ ისევ გიყვარს-შემოვუძახე თავს..
///
-სალ
-ჰო
-მივდივარ
-უკან ბრუნდები?
-ჰო ასე მომიხდა, თბილისში ვბრუნდები, იცი რა? არ მინდა დაგტანჯო, მოდი დავშორდეთ ეს კი დარჩეს ჩვენთვის ბედნიერ დღეებად, თვეებად და წლად
-არა ზურა, გაგიჟდი? მე მე რას მიშვები? ასე მარტივად მტოვებ?-ცრემლები გზას იკაფავდნენ ჩემს სახეზე
-ჩუ პატარა, ნუ, ნუ ტირი, არ ვარ ცრემლების ღირსი
-მე, მე მიყვარხარ ზურა, დაგელოდები-ეს ვუთხარი და ტელეფონი გაითიშა..

///
-სალ-გამომაფხიზლა ნინოს ხმამ
-ჰო
-წამო-მეც ნინის გავყევი, ზურას ზედაც არ ვუყურებდი, თითქოს არ არსებობდა ჩემთვის
-გამარჯობა-მომესმა მონატრებული, უფრო დაბოხებული და სასიამოვნო ბარიტონი
-შენც ასევე
-ასე ხვდებიან ყოფილებს?
-როგორც ერთმა თქვა, ყოფილები მეგობრები აღარ არიანო-ვთქვი და გავხედე, ერთმანეთს შეეჩეხა ჩვენი თვალები, მონატრებულ თვალებში ვუყურებდი, იმ შავ თვალებში ვუყურებდი მე, რომ ოდესღაც ჭკუას მაკარგვინებდა
-ვიღაცას ჩემი სიტყვები ჩაუბეჭდავს
-როგორც ჩანს
-რამდენი ხანია არ მინახიხარ
-3 წელი და 4 თვე
-უჰ, დაგიმახსოვრებია
-ბედნიერ დღეებს სულ ვიმახსოვრებ-უხერხული მომენტი ჩამოვარდა, ნინიმ ამ დაძაბულობის განსამუხტად თქვა
-ყოფილო სიძევ მომენატრე, რამ ჩამოგიყვანა აქ?
-ერთი საქმე მქონდა დასამთავრებელი ჩემო ნინო, აუ ჩამოვედი და მოვაგვარებ იმ ამბავს და წავალ
-რა ამბავს?
-პირველებს დედას-დამთავრებული არ ქონდა შევაწყვეტიე
-უზრდელო, გოგოები ვდგავართ აქ-მე ბოდიში, კაროჩე ყველას დაერხევა ამათ
-ფეხი არ წამოკრა რამეს-განვაგრძობდი გველობას
-შეიცვალე
-როგორც ჩანს
-გაზრდილხარ, გალამაზებულხარ
-რათქმაუნდა, ადამიანები იცვლებიან
-ალბათ ბედნიერია ვინც შენ გვერდითაა
-ვინ ყავს თორე..-ნინიმ წაოიყვირა, თუმცა უცებ შევაწყვეტიე
-რათქმაუნდა, ჩვენ ბედნიერები ერთად ვართ, ერთმანეთს ვავსებთ, მთავარი ისაა, რომ გულს არ მტკენს, სულ ერთად ვართ, ყველამ ყველაფერი იცის, ყველაზე საუკეთესო წყვილი ვართ ქუთაისში-აშკარად დაეტყო უკმაყოფლება, სევდა და გაბრაზება
-მომილოცავს
-რათქმაუნდა-ვთქვი თვითკმაყოფილმა და გოგოებს გადავხედე-წასვლის დროა, ნათია მელოდება წავედით
-კარგი კარგად სიძე-გადაეხვივნენ გოგოები და წამომყვნენ
-აზრზე ხარ?-დაიწყო ანამ-როგორ შეეცვალა სახე ამან რომ უთხრა, შემეცოდა
-რა?-შევკივლე-ის შეგეცოდათ? მე ტირილში ვატარებდი მთელი 3 წელი და კიდევ ის შეგეცოათ? აი ბრავო, მაგან მეტი ტკივილი უნდა შეიგრძნოს, უნდა გამწარდეს ღირსია
-სალ, არ მომწონს რასაც ამბობ
-ღირსია, მატკინა გული-ვთქვი და გოგოებს გამოვეცალე, მანქანაში ჩავჯექი და ტირილი დავიწყე
-რა გატირებს დედი?-მკითხა ნათიამ
-ვნახე
-ვაიჰ-მოდი ჩაგეხუტო, დაწყნარდი ახლა-მომეხვია და მანქანა დაქოქა..

საღამოს ველოდებოდი, უკვე 7 არის, არა უნდა ჩავიცვა, წავალ-ვუთხარი ჩემ თავს და 15 წუთში სახლიდან გავიქეცი, თან წავიღე მისი მონაცემი ჯვარი და სამაჯური, 8-ზე უკვე ზაოდში ვიყავი, მაგრამ ვაი, აქ სად უნდა მეპოვა?
-ნინო-ტელფონში ჩავძახე ნინოს-რა ადგილას არიან?
-სად ხარ გოგო? დედაშენი გეძებს გიჟს გავს
-სად არიან?
-არა? არ თქვა, რომ ზაოდში ხარ
-კი ვარ, მითხარი სად არიან რა ადგილას, დროზე
-კარგი, მე მანდ მოვალ დამელოდე და ერთად წავალთ-გამითიშა არც კი მითხრა სად იყვნენ, ჯანდაბა, მე უნდა მოვძებნო, დავიწყე ქუჩა-ქუჩა სიარული, უკვე 9 სრულდებოდა, მე კი დავდიოდი და ვეძებდი, ხმაური მომესმა იქეთ წავედი, გავედი და დავინახე, ყველა იქ იყვნენ, პირველი სკოლის ბიჭები და ზურა მისი თბილისელებით..მთავარი ის არის, რომ ახლა ნახეს ერთმანეთი და ჯერ არაფერი მომხდარა, ზურა მის ბიჭებთან ერთად იდგა ცალკე, მისი ძმაკაცებიდან ერთ-ერთმა დამიძახა და ზურას გამოახედა, მან აშკარად იცოდა ჩვენი ურთიერთობის შესახებ
-სა..სალო-წამოვიდა ჩემკენ-აქ რას აკეთებ? რატომ მოხვედი?
-ერთი საქმე მქონდა დასამთავრებელი და მოვედი
-რა საქმე?
-დაიხარე-სახეზე გაკვირვება დაეტყო, აშკარად არ იცოდა რას ვაპირებდი
-კარგი-დამემორჩილა და თავი დახარა, მივუახლოვდი და ყელზე მისი ნაჩუქარი ჯვარი გავუკეთე
-ეს დაგიცავს, გამომართვი, მე აღარ მჭირდება-სახეზე სევდა და ბედნიერება აღებეჭდა, მინდოდა მივვარდნილიყავი და ჩავხუტებოდი, ხარბად შემესუნთქა მისი სურნელი, ხელზე შევეხე და მუჭში მისი ნაჩუქარი სამაჯური ჩავუდევი
-მადლობა ამ საჩუქრებისთვის-ვუთხარი და წამოვედი.! წამოვედი სამუდამოდ! საბოლოოდ!


/6 წლის შემდეგ/
-სალ, სად ხარ?-ტელეფონში გაისმა ლიზის ხმა
-რავი დაქალებთან ერთად ვარ ლიზი
-შეგიძლია მნახო?
-კი, კი მითხარი სად შეგხვდე
-ჩვენ პარკში
-კარგი 20 წუთში მანდ ვარ-ვუთხარი და გავუთიშე

-ინტერნეტით რომ გაიცანი ის გოგოა?-მკითხა ტასომ
-ჰო
-რა მინდაო?-ყავა მოსვა ნინიმ
-შემხვდი საქმე მაქოო
-ჰო მშვიდობაა ნეტა?-დაინტერესდა ქეთა
-რავი გავიგებ თუ გამიშვებთ
-კაი წადი ჰო
-კაი კარგად გოგოებო აბა, გნახავთ დღეს, ჩემთან გელოდებით 7-სკენ
-ოკც-კოცნა გამომიგზავნა ნინიმ და ღიმილით დავტოვე კაფე და გავუყევი გზას პარკისკენ

-ლიზი-დავუძახე მისკენ მიმავალმა
-სალო-დამიქნია ხელი
-ჰო ლიზ, რატომ დამიბარე?
-გოგო გახსოვს, მე რომ გიყვებოდი ერთი ბიჭი მიყვარს მეთქი?
-ჰო, ჰო მერე?-გავუღიმე და სკამზე ჩამოვჯექი
-გოგო, მგონი იმ ბიჭსაც ვუყვარვარ
-აუ მაგარია, მერე?
-რესტორანში დამპატიჟა და უნდა წამყვე
-სად?
-საყიდლებზე
-ახლა?
-ჰო , გთხოვ რა
-კარგი, წამოდი წავიდეთ
-მიყვარხარ-ჩამეხუტა და ჩემი მანქანისკენ წავედით, მთელი თბილისი მოლი შემოვიარეთ, ვაყიდინე ლამაზი შავი მოტკეცილი კაბა, მერე სალონში გავყევი და რესტორნამდე მივიყვანე, რასაც ქვია ყველაფერი დედასავით გავუკეთე, ჯერ 20 წლისაა ჩემზე 3 წლით უმცროსი, ამიტომ ვუვლი
-აუ , მადლობა სალიტა, მიყვარხარ
-მეც გეხუტუნე, მიდი აბა წადი, მერე ის ბიჭი წამოგიყვანს ჰო?
-ჰო, აი ეგერ დგას, წავედი აბა, შეგეხმიანები ხვალ და ჩემთან გამო
-კაი გაკოცე-დავტოვე რესტორანთან და წამოვედი, გოგოები სახლში დამხვდნენ
-ესეიგი ბედნიერები ხართ ჰო?
-რაზე?-მომანათეს გაკვირვებული მზერა
-გასაღებები გაქვთ და ჭკუაზე არ ვართ?-გავუღიმე და სავარძელში ჩამჯდარ ნინის თავზე დავახტი
-გავიჭყლიტე
-აბა ტასო დამახტეს, მაშინ მე რაღა ვთქვა
-10 კილო დავიკელი და ჰო მომკლეს რა-ბუზღუნებდა ტასო
-ჰოდა მიტო გაწვალებთ-გამოგვეხმაურა სამზარეულოდან პირგამოტენილი ქეთი..
-აბა ახლა რას ვაპირებთ?-ძლივს ყურადღება მოგვაქცია მესერიალე ანამ
-აჰ დამთავრდა ხუანი?-სიცილს ძლივს ვიკავებდით
-ჯერ ერთი ხუანი კი არა ხოსე არის ეგ-ტუჩები დაბრიცა ანამ
-ჰო კაით ახლა, მოკლედ დღეს ვათენებთ
-აუუ, კი რა-დაიწყო ხტუნავი ნინიმ
-აბა დაიკავეთ ადგილები?-განვაცხადე და ყველა სავარძელში ჩაჯდა, X ფაქტორს ვთამაშობთ
-მე თამთა ვარ-თქვა ტასომ და დაჯდა
-მე გაბუნია-ნინიმ ყველას გვერდულად გადმოგვხედა და კაცივით ჩაჯდა სავარძელში
-მე ანრი და ვსო, ქეთა და ანა ხართ მონაწილეები-ვუთხარი სიცილით და დავჯექი

-გამარჯობათ
-გაგვეცანით-თქვა თამთა-ტასომ
-მე ვარ ქეთა მაჭავარიანი
-რას შეგვისრულებ?-განაგრძობს თამთა-ტასო
-we are the world
-უჰუ, აბა დაიწყე-ვთქვი მე(ანრი)
დაიწყო სიმღერა, გაბუანი ნინიმ ხელი ზემოთ აწია და სიმღერა შეწყდა
-ეს იყო სიმღერა აი ტრაქტორი რომ გაფუჭდება და დრუხუნებს -ნინი-გიორგი
-და ის გაფუჭებული ნაწილი ხარ შენ ჰო? ბუჰეჰეჰეჰე-დავიწყე სიცილი სალი-ანრი..

მოკლედ რასაც ქვია მაგარი დრო გავატარეთ, ბევრიც ვიცეკვეთ, დავლიეთ, ვიმღერეთ, ორჯერ ჩვენი ახალი სიმპატიური მეზობელიც კი გამოგვიხტა რა ამბავიაო, დილით ვის ვისზე გვეძინა არავინ ვიცით, მაგრამ ერთი რამ ფაქტი იყო, დილით ტელეფონის ხმა პმ გაგვაღვიძა
-აიღეთ გასკდა თავი-ღრიალებს ქეთა
-ნუ ყვირიხარ გოგო, ჩემ ყურთან გაქ პირი-ამოიზმუვლა ანამ
-აიღე სალომე შენია-უკმაყოფილებას გამოთქვამდა ტასო

-ალო-ვთქვი გაგუდული ხმით
-სალ, დღეს 5-სკენ ჩემთან მოდის ჩემი ბიჭი და მისი საძმაკაცო უნდა გაგაცნო და გელოდები შენ და შენ გოგოებს
-ლიზი ახლა რომელი საათია?
-2 საათია, გეძინა?
-სამწუხაროდ კი
-აუ ბოდიში მაგრამ აჯობებს ადგე, იცი რა ბიჭები ყავ სასტავში? გოგოებს გამოუჩენ კავალერებს
-კაი ვეტყვი ამათმა ბიჭები გაიგონონ და ეგაა რა-ვთქვი თუ არა ყველა ტელეფონს მოახტა
-ვინ?
-ვინ ბიჭი?
-ვინა?
-რა ხდება?
-აი ჰომ ვთქვი-ვუთხარი ტელეფონში ლიზის და გავუთიშე
-ახლა მომისმინეთ-მოვავლე თვალი სუყველას და ვთქვი-ლიზის სახლში დღეს მოდის ლიზის ბიჭი და მისი საძმაკაცო, ჩვენ ყველა დაგვპატიჟა
-აუ რა მაგარია-გაუხარდა სუყველას და აი რა მოყვა ამ ამბავს!! მაღაზიებში სირბილი და სალონებში რიგში დგომა
-რა იყოთ გეგონება რესტორანში მიდიხართ-ვთქვი უკმაყოფილოდ
-ეს კაბა ნახე სალ, აუ მაგრად მოგიხდება, ჩქარა გასახდელში-შემაგდეს და როცა გარეთ გამოვედი სასწაული, ყველა სულელივით მიყურებდა
-ულამაზესი ხარ სალიტა-მითხრა ქეთამ
-ბრავო-ტაში დაუკრა ანამ
-შენი ნომერი შეიძლება ლამასო?-წარბები ამითამაშა ტასომ
-ბოდიში დაკავებული ვარ-ვუთხარი და ნინისკენ წავედი
-ჩემი გოგოა-თქვა და მაკოცა
-უი თქვე აფირისტებო
-მაგარია ძაან, ვყიდულობთ, შედი ახლა გამოიცვალე, ჩვენ თანხას გადავიხდით
-კაი-გასახდელში შევედი და კაბა გამოვიცვალე, 1 საათში ლიზას კარებთან ვიდექით, გამოდიოდა სიცილის და ხარხარის ხმა, კარებზე დავაკაკუნეთ, უცებ ყველა გაიყუსა, კარების ჩხრიალის ხმა გაისმა
-გოგოებო-დაიყვირა ლიზიმ და ყველს სათითაოდ ჩაგვეხუტა-წამოდით გაგაცნობთ ჩემ ბიჭს
შევედით მისაღებდი და აი ყველაზე დიდი სიურპრიზი, 6 წლის შემდეგ ისევ ასეთ მომენტში წავაწყდი ზურას
-გაიცანით გოგოებო, ეს ზურაა
-ჩვენ ვიცნობთ-თქვა ზურამ
-რა? საიდან?
-ძველი ნაცნობები ვართ-ვუთხარი ლიზის-თუმცა ისე დიდი ხანია არ შევხვედრილვართ კი დამავიწყდა ვინცაა-სიცილი ატეხა ყველამ
-კარგი,მაშინ ბიჭებს გაგაცნობთ-გავიხედე ბიჭებისკენ და ყველა მეცნო, ისინი იყვნენ იმ დღეს ესენი იყვნენ ზურასთან ერთად, გავუღიმე მათ და მეც დავიკავე თავისუფალი ადგილი
-რამდენი ხანია რაც ერთად ხართ?-ჰკითხა ნინიმ ლიზის და ზურას
-არ ვართ ერთად
-ჩვენ ახლა გავიცანით -ორივემ ერთდროულად თქვა და ერთმანეთს გახედეს
-ჰო მართალია, უბრალოდ მოგვწონს ერთმანეთი-შეცვალა სიტყვა ლიზამ
გოგოები მალე წავიდნენ, ლიზას დიდი თხოვნით დარჩი და ამ მომაბეზრებელ სიტუაციას ვუყურებდი,
-ლიზ ბოდიში რა წავალ კარგი?
-აუ დარჩი დღეს
-არა, ვერა ძაან გადავიღალე წავალ
-მაშინ ტაქსს გამოვიძახებ
-არა არ გინდა წავალ მე თვითონ
-მე გავიყვან-,ადგა ერთ-ერთი და კარებისკენ დაოძრა, ზურას გავხედე ყელზე ძარღვები დაებერა, აბა რას ელოდა თვითონ სხვა ყავს და მე შინაბერა ვერ დავრჩები. კიბეებზე დავეშვით და ჩემი თხოვნით ფეხით გავუყევით ტროტუარს
-შენ ის გოგო ხარ ჰო?
-ვინ ის
-ზურას ჩხუბზე რომ მოდი
-ჰო
-იცი? ზურას ისევ უყვარხარ
-მე არა
-რაღაც არამგონია
-ეგ შენი საქმეა მე აღარ მიყვარს
-რატო?
-რადგან გული მატკინა და მე რკინის არ ვარ
-შენი საქმე შენ იცი, მას შენთვის საჩუქარი აქვს დღემდე შენახული
-საჩუქარი?
-ჰო
უცებ გამახსენდა ზურას სიტყვები

///
-სალომე მე იცი ისევ მიყვარხარ, უზომოდ, გთხოვ მე შენთვის რაღაც მაქვს და გთხოვ როცა მოგიტანენ გმოართვი
-რა საჩუქარი?
-როცა მოგიტანენ ნახავ
///
-კარგი მადლობა რომ მომაცილე
-კარგად

მთელი ღამე ვფიქრობდი, ბედისწერაა ყველაფერი, როგორი ბედნიერები ვიყავით და რა უცებ შეტრიალდა ჩვენი ბედი..მთელი 2 თვე აღარ გამოჩენილა, არც ლიზი დამკონტაქტებია, მიკვირდა ეს ყოველივე, მაგრამ ალბათ ლიზიმ გაიგო სიმართლე და არ უნდა მეგობრობა, გოგოები ჩემთან იყვნენ ამოსულები, ყავას ვსვამდით, კარებზე კაკუნი გაისმა, გამიკვირდა ამ დროს ვინ უნდა ყოფილიყო? კარები გავაღე და კარებთან დიდი ყუთი იყო, ავიღე და შემოვიტანე, ყუთზე წერილი იდო გავხსენი და ცრემლები ღაპაღუპით წამომცვივდა
-რა ხდება სალ?-მომვარდა ნინი, წერილი გავუწოდე და ხმამაღლა წაიკითხა
,,ჩემო პრინცესა, ჩემო სალიტა, ბედნიერი ვარ, რომ შემიყვარდი შენ! იცი? დღემდე მიყვარხარ, ყველაზე მეტად, ვცდილობდი დამევიწყებინე და ვერ დაგივიწყე, ახლა იცი რა მჭირს? მენატრები, მენატრება შენთან გატარებული დრო, მახსენდება ყოველი წამი და მეტირებოდა, ჰო მეც ვტირი, პირველად შენს გამო ვიტირე სალ, არ ვაპირებ რომ თავი ვიმართლო, მართალია, მე გარეწარი ვარ, რომ შენ გული გატკინე, ახლა ვხვდები შენს ფასს, მაშინ მივხვდი როცა შენ დაგკარგე, ვიცოდი ვეღარ დაგიბრუნებდი, ახლა საავადმყოფოში ვწევარ, გულის ოპერაციას ვიკეთებ, არ ვიცი გადავრჩები თუ არა, მაგრამ ბედნიერი ვარ, რომ შენ მიყვარდი, მინდოდა იოანე, ბექა და ელენე გვყოლოდა, მაგრამ ეს მხოლოდ ღმერთმა იცის რა იქნება მომავალში, უბრალოდ მიყვარხარ ჩემო პრინცესა, იცი? შენი მოცემული ჯვარი ყელზე მიკეთია, მჯერა, რომ დამიფარავს, შენ ხომ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ, მიყვარხარ მფარველო ანგელოზო, ამ ყუთს ვინახავდი იმ დღიდან როცა ჩემი ცოლი გიწოდე, ზუსტად 9 წლის წინ, იმედია მოგეწონება "
კითხვა დაასრულა და თავიდა ავზლუქუნდი, ყუთი გავხსენი და შიგნით ჩადებული თეთრი საქორწილო კაბა, ფეხსაცმელთან, ჩემ ყელსაბამთან და სამაჯურთან ერთად იდო, შიგნით ბეჭედი იდო, სურათები ჩვენი ერთად გადაღებული უფრო ავტირდი, ბეჭედი ხელზე გავიკეთე და საავადმყოფოში გავვარდი
-გთხოვთ შემიშვით შიგნით
-მაპატიეთ გოგონა ვერ შეგიშვებთ
-ძალიან გთხოვთ ექიმო, სულ 2 წუთი ვნახავ და გამოვალ, გთხოვთ უნდა ვნახო
-კარგი, 2წუთი
საოპერაციო ბლოგში გიჟივით შევვარდი, ზურას დამაძინებელი ქონდა გაკეთებული და ეძინა
-ზურ, მე აქ ვარ ზურ, შენი ცოლი მოვიდა, მიყვარხარ ზურ, ჩვენ დავქორწინდებით და შვილი გვეყოლება ზურ, ელენე იო და ბექუნა, მიყვარხარ ზურ, იცი? მე არავინ მყოლია, ისევ მიყვარხარ, გთხოვ ჩემთვის და შენი ოჯახისთვის უნდა გადარჩე
-გოგონა დატოვეთ ბლოგი

2თვის შემდეგ
-თანახმა ხართ გაყვეთ ცოლად ზურას და იყოთ მისი ერთგული სიცოცხლის ბოლომდე?
-დიახ, თანახმა ვარ
-გილოცავთ, თქვენ უკვე ცოლ-ქმარი ხართ, შეგიძლიათ აკოცოთ ერთმანეთს


იმედია მოგეწონათ... <3 ეს ამბავი ნამდვილი ისტორიაა...მადლობა დიდი რომ კითხულობთ, ველოდები თქვენს შეფასებას, ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი...დიდჯ მადლობა:-**