დილით უცხო ოთახში გავიღვიძე, ვეცადე გუშინდელი დღე გამეხსენებია, თუმცა მხოლოდ რაღაც-რაღაც მომენტები გავიხსენე.... თვალწინ ისევ დედაჩემი წარმომიდგა, თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და ისევ ფიქრი განვაგრძე...
ლიზიკო
კლუბი
დალევა
უცნობი
ალექსანდრე
კიდე რა იყო.... გი...
მოიცა,მოიცა ალექსანდრე?!
ტვინს ძალა დავატანე და ვეცადე უფრო დაწვრილებით გამეხსენებია...
ცეკვა..
ტირილი
ძლირი დარტყმის ხმა და თავი ამოვყავი აქ...
ეგრევე ტელეფონს გადავწვდი...
ლიზიკოს შემოსული ათსსობით შეტყიბინება, პასუხი არცრთზე, უმეტესობა ერთიდაიგივე შინაარსის იყო.
"რა მოხდა?
ვინ ალექსანდრემ?!
რატომ?!
იკადრე და მომწერე პასუხი..."
და სხვა მრავალი.. ტელეფონი თავისადგილას დავაბრუნე და ბოლოხმაზე ვიყვირე
-ალექსანდრეეეეე!!!!!!
ოთახში დაფეთებული ალექსანდრე შემოვიდა.... შარვლის ამარას წინსაფარი გაეკეთებინა, ცალ ხელში დანა ეჭირა ცალში კი სიგარეტი..
-რა გაწივლებს გოგო?!
მის შემხედვარე სიცილი ვეღარ შევიკავე და კაი გემრიელად გავიცინე... ტანზე დაიხედა და მასავ სიციკი აუტყდა...
-კაი მოვრჩეთ!!...
ძლივს მოვითქვი სული... ცრენლები მოვიშორე და დავსერიოზულდი - სად ვარ? ან იქნებ ამიხსა ყველაფერი როგორ მივხვდი აქ და ასე შემდეგ..
-ჯერ ერთი თბილისში არ ხარ... თუ სწორად მახსოვს გუშინ მთხოვე აქედან რაც შეიძლება შორ წამიყვანეო, ამიტომაც კოჯორში ხარ ჩემ აგარაკზე.. ისტერიკები არაა საჭირო ლიზიკომ იცის.. ეხლა შენი ჯერია რატომ დათვერი ვუშინ გულის წასვლამდე?კაი სანამ იტყვი გაემზადე და ქვევით ჩამოდი... ტყუილა არ გამოვეწყე აქ ჯამბაზივით... 5 წუთში მზად იყავი...
მისი თბილი ხმა წამებში შეცვალა მკაცრმა და მომთხოვნმა ხმამ...
სწორედ ეს მიზიდავს ამ ადამიანში ესე ძალიან... ყველასთვის ამოუცნობია, მხოლოდ ზოგიერთები თუ მიხვდებიან რა დევს მასში... რა სიამივნებს და რა არა... რა უყვარს და რა არა.. და ასე შემდეგ...




---ალექსანდრე---
ქვევით რომ ჩავედი, მარიტა დედაჩემს ეხუტებოდა და რაღაცეებს ელაპარაკებოდა... თვალი მოვკარი იქვე მიგდებულ ჩანთას.. და საკმაოდ ლოგიკური კითხვა დავსვი... რაზეც ჩემთვის არც ისე სასიამოვნო პასუხი მივიღე.. მთელი გზა ხმა არცერთ ამოგვიღია.. მაინც ვერ ვიჯერებდი რომ ჩემ გამო მიდიოდა.. მისი გადარწმუნება უშედეგო გამოდგა.. როგორც კი სადარბაზოს გამოვცდი ეგრევე აჩის დავურეკე
-სად ხარ?
-სახლში რა იყო?
-აეგდე და "ჩვენ" ბარში მოეგდე..
-ხო მშვიდობაა?
- მოედი მალე და გაიგებ..
-ნახევარს საათში მანს ვარ...
ნახევარ საათში კი არა ერთი საათი ველოდე გარეთ.. დარეკვას ვაპირებდი, როცა მისი მანქანა დავინახე..
-რა იყო შე*ემა მაკიაჟი გქონდა გასაკეთებელი თუ ტანსაცმელი ასარჩევი რას მალოდინე ამდენხანს...
-კაი რა გაწუწუნებს მთავარია ხო მოვედი... დავაი მოყევი მიდი..
-წამო ჯერ თითო-თითო ჭიქა ჩავუფინოთ და შემდეგ..
ბარში საშინელი ხმაური იდგა.. ადრე ყოველთვის მომწონდა მაგრამ ეხლა?! მხოლოდ გულის გადასაყოლებლად მოვედი...
ამავე ბარში ბევრ გოგოსთან მქონდა ურთიერთობა, რომლებივ აწ ხშირად მოდიან და ერთობიან.. თუმცა ეხლა არცერთის თავი არ მქონდა..
-დაიწყებ თუ ელექტრო შოკი მოვიტანო რო ხმა ამოგაღებიო?.
-მოკლედ.... -ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... -მოკლედ ამ დღეში ვარ.. არ ვიცი რა ვქნა... -ამდენი ხანია მეგობრები ვართ და ასეთ დღეში პირველად გხედავ...
-იცი რა მემართება? რომ დავინახავ ტანში სასიამოვნოდ მცრის.... გული ორმაგად მიცემს ლამისაა ამოვარდეს და რო ვეხები ხო წარმოგიდგენია რა მემართება...
-შეყვარებულიხარ შე*ემა რა გელაპარაკო... თავი დაგაკარგვინა მაგ გოგომ...
-მართალი ხარ... მიყვარს... არაამქვეყნიურად მიყვარს...
-მერე აეგდე და უთხარი...
-ეხლავე მივდი.....
ბარში თვალი მოვკარი მარტას, რომელიც გათხლეშილი მთვრალი იყო და ვიღაც უცხო ტიპს ეცეკვებოდა
-სად მიდიხარ? ალექსანდრე?
-მაცადე!
ნელი ნაბიჯით მივუახლოვდი მარიტას და უკვე გარკვევით გავიგე მათი საუბარი.. ნერვებ მოშლილმა თავი ვეღარ შევიკავე და ის ტიპი მწარედ ვცემე.. ალბათ შემომაკვდებოდა რო არა აჩი...
-რა გჭირს ალექსანდრე?
-ეს.... ეს ა*ვარი მარიტას ეფლირტავებოდა...
-მარიტას?
-ხო მარიტას...მარიტა!!! ფუ შენი წავიდა..
-აუ რა დებილი ხარ რა გეკიდე აქვე იქნება მთვრალია რამე არ მოიწიოს...
-გაგაგებიებ ამბავს....
მხარზე ხელი დავკარი და გარეთ გავვარდი.. კიდე კაი მარიტა ახლის იყო და სირბილი არ დამჭირვებია... მთხოვა რაც შეიძლება შორს წამეყვანა აქედან.. მეც მეტი რა მინდოდა ხელში ავიყვანე და მანქანაში ჩავსვი.. სანამ საჭეს მივუჯდებოდი ჩემ მძღოლს დავურეკე და ვთხოვე კოჯორში ავეყვანეთ, რადგან ნასვამი საჭესთან ვერ დავჯდებოდი... სანამ მძღოლი მოვიდა დედაჩემთან დავრეკე და ამაბი შევატყობინე
-მანანა!
-რა იყო შვილო?
-დღეს სახლში არ მოვალ.. კოჯორში ავდივარ მე და მარიტა...
-ვინ შვილო?
-მარიტა დედა! დანარჩენს აჩი აგიხსნის შენთან მოდის ეხლა..
ტელეფონი გავთიშე და მარიტას მივუჯექი გვერდზე.. უკვე ჩაძინებოდა.. როგორი სუსტი და დაუცველია... სახეზე ხელი ჩამოვუსვი ... შეიშმუშნა გვერდი იცვალა და თავი ჩემ ბეჭზე დადო.. შიგადაშიგ შუბლზე ვაკოცებდი, რომ როგორნე მისდამი ვნება ჩამეხშო... მძღოლიც მალევე მოვიდა და კოჯორის გზას დავადექით.. დილით საკმაოდ ადრე გამეღვიძა, რადგან მარიტას ჯერ კიდე ეძინა გადავწყვიტე, საუზმე მომემზადებია.. სამზარეულოში ჩავედი და მაცივარში შევიჭყიტე... ნუ კვერცხის გარდა არაფერი იყო, ამიტომ რაღაც ექსოერიმენტული საუზმის მონზადება დავიწყე.. ცოტახანში მარიტას განწირული კივილი ისმის.. ზდვით ავვარდი და ჩემი დანახვისას ისტერიული სიცილი აუვარდა... ტანზე რომ დავიხედე, თავი ვერც მე შევიკავე და გამეცინა... შიმშილმა თავისი ქანა და მაინც მომივიდა ერთი ორი ხმამაღალი სიტყვა... თუმცა გაჭრა... ხუთ წუთში მარიტა ქვევით იყო და მაგიდასთან იჯდა.. უცებ გავაწყე და მეც დავჯექი.. ვუყურედი როგორ ჭამდა და გული სითბოთი მევსებოდა..
ნორმალურ ადამიანს გიჟი ვეჩვენები ადამიანი ჭამს და როგორ უყურებო თუმცა როცა გიყვარს მაშინ მნიშვნელობა არ აქვს... მისი ყჰრება ნებისმიერ მომენტში სასიამოვნი იქნება...
-რატო მიყურებ ეგეთი თვალებით?
-ისე უბრალოდ... ძალიან ლამაზი ხარ...
ლოყები სირცხვილისგან აუწითლდა...
-ეჰ მარიტა როგორი ბავშვი ხარ.. თუმცა დიდი ბავშვი...
-ანუ?
-ანუ მაგას ჯერ ვერ გაიგებ ჭამე.. საღამოთი კი გავისეირნოთ და გეტყვი რა ვიგულისხმე ამ "ანუ" ში..

-----მარიტა-----
ალექსანდრე რაღაც უაზრო ნამიოკებს მირტყამდა მთელი დღის განმავლობაში.. ჯერ იყო ჭამის დროს ისე მიყურებდა კინაღამ დამახრჩო. მერე კიდე მთელი დღის განმავლობაში... სანამ სასეირნოდ გავიდოდით.. ლიზიკოს დავურეკე
-დიდება შენ გამოჩენას მარიტა!სად წახვედი გუშინ?
ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი..
-ანუ ეხლა მაგასთან ხარ სახლში?
-ხო ლიზიკო ხო რა გჭირს?
-ვაიმე რა მაგარიაააა... დაქალი შეყვარებულიაააა....
-რა შეყვარებული მოკეტე.. მე ვარ ეგრე თორე იმას ალბათ სულ ცალ ფეხზე ვკიდივარ....
-რაებს ამბობ? ეგრე რომ იყოეს ეხლა მაქ იქნებოდი?!
-კაი ლიზ წავედი უნდა გავისეირნკთ დაგირეკავ მერე...
ტელეფონი გავუთიშე თუ არა კარებზე დააკაკუნეს.. ოთახში ალექსანდრე შემოვიდა გუთით ხელში..
-ჩაიცვი და წავიდეთ..
ჯქვე დადო ყუთი და ოთახიდან გავიდა.... ყუთში უბრალო ჯინსი და ზედა იდო, იქვე თბილი კაპიშონიანი ჟაკეტიც.. როგორც ჩანს ცივა გარეთ.. უცებ ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი...
მთელი გზა უაზრო რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით... თავის თავზე მომიყვა რაღაცეები.. რაღაცეები ჩემზეც მოვუყევი... ბოლოს თავი რაღაც განათებულ მინდორზე ამოვყავით...
-აქ რა გვინდა?
-უფრო შიგნით შევიდეთ მარიტა და იქ აგიხსნი ყველაფერს..
წინ წასასვლელად მიბიძგა ხუთ წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით... შუა გულში ორ კაცზე გაშლილი სუფრა იყო.. გარშემო კი სურნელოვანი სანთლებით განათებული მინდორი..
ალექსანდრსს კითხვისნიშნის თვალებით გავხედე....
-20 წლის განმავლობაში, პირველად ვარ ესეთ მდგომარეობაში...- წყნარად და მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი- ვერ გამირკვევია რა მინდა... რჩევას ყოველთვის იქით ვიძლეოდი, ეხკა კი პირიქით აქეატ მირჩევენ რა უნდა ვქნა... არ ვიცი მარიტა რ მიქენი მაგრამ შენზე ვგიჟდები.. არაამქვეყნიურად მიყვარხარ.. დედაჩემმაც შეამჩნია ჩემი სახეცვლილება.. რაც შენ გამოჩნდი შევიცვალე... შენ ხარ ის ადამიანი, რომელმაც შეძლო ჩემი შეცვლა.. თითქოს ახლად დავიბადე...
გაშტერებული ვუსმენდი ალექსანდრეს... ამ სიტყვების მერე თითქმის მთელი ნახევარი საათი ილაპარაკა თუმცა არაფერი გამიგია... მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ მასაც ვუყვარვარ და ცალმხრივი არაა ეს ჩემი გრძნობა...
ვერც გავიაზრე ისე ავდექი ფეხზე და ალექსანდრესთან მივედი.. თვალებში ჩავხედე და მის ტუჩებს დავეწაფე...
-ანუ?
-ანუ მორჩი ლაპარაკს და უბრალოდ მაკოცე.....