ყოველთვის განსაკუთრებულად მიზიდავდა ღამე, სიბნელე, სიწყნარე და ალბათ ამან განაპირობა ჩემი დღევანდელი მდგომარება.
ყველაფერი მაშინ დაიწყო 14 წლის რომ ვიყავი. მშობლები ავტოკატასტროფაში დამეღუპა. მე და ჩემი 15 წლის და დავრჩით ესე უამრავი ნათესავისა და არცერთი ახლობელის გარეშე. თითქოს ყველა გვითანაგრძნობდა და გვერდით გვედგა მაგრამ ყველას სახეზე ეწერა ამას რის გამოც აკეთებდნენ. არ მინდა იმ ურთულესი დღეების გახსენება ,რომელმაც ლამის გაგავნადგურა, თუმცა მე მოვახერხე და თავი დავაღწიე, აი ლილუ კი ვერაფრით მოვაბრუნე ამ ქვეყნისაკენ. სასმელს მიეჩვია და მასზე დამოკიდებული გახდა, ეს არ იკმარა და სახლში ვიღაც მათხოვარი, ლოთი მოათრია, გაიძახოდა ჩემი ქმარიაო. ყველანაირად ვეცადე რომ აზრზე მომეყვანა, თუმცა ჩემი ყველა მცდელობა უშედეგო აღმონდა.ერთ დღესაც როდესაც 18 გახდა მემკვიდრეობის გაყოფა მოთხოვა. მამა საკამოდ შედძლებული იყო, ამიტომ ცოტა არ დაუტოვებია ჩვენთვის და ლილუსაც ბევრი ერგო, თუმცა მალევე გაანიავა ყველაფერი და მომადგა ისევ მე,,, კიდევ დიდხანს დავეხმარე იმედით რომ, შეიცვლებოდა მაგრამ....
გადავწყვიტე ეხლა გავეცალო ქალაქს და მისგან შორს წავიდე, იქნებ უჩემობამ რაიმეს მიახვედროს,, იქნებ უქონლობაბ, იქნებ,,,,
ჩემი გამგზავრებას ნიკასამბებმაც შეუწყო ხელი, რომელიც 3 წელი მიყვარდა გაგიჟებულად, თუმცა მას მხოლოდ ანგარება ამოძრავებდა თურმე ,ძნელი იყო მაგრამ ესეც გადავლახე შეძლებისდაგვარად...
ჩემი ბარგი ჩავალაგე და ჩემი ერთ-ერთი სახლისაკენ გავეშურე, რომელიც ძალიან შორს იყო ქალაქისაგან. მეც სწორედ ეს მინდოდა. შორს ყოფნა, ყველა და ყველაფრისაგან. ამ სოფლის, მითუმეტეს სახლის არსებობის შესახებ არაფერი ვიცოდი. მემკვიდრეობის მიღბის შემდეგ გავიგე და სურვილი გამიჩნდა რომ ამ გადაკარუში წამმოვსულიყავი. გზად მაღაზიაში შევიარე, იმდენი პროდუქტი ვიყიდე ალბათ 3 თვე ცხვირის გაყოფაც არ მომიწევს გარეთ.
7 საათიანი მგზავროის შემდეგ როგორც იქნა ჩავაღწიეთ პირუდუშაში. ულამაზესი ადგილია მგონი მთელს მსოფლიოში. მსგავს სილამაზე არსად მინახავს. მაღალი და უზარმაზარი ხეები, და სისუფთავე, რაც იშვიათობაა ტყეში და ასეთ ადგლებში. ჰაერში ფიჭვის და ნაძვის სურნელი ერთმანეთსი ირეოდა სასიამოვნოდ მიღუთუნებდა ცხვირში. ისეთი დაბურული და ამავდროულად მიმზიდველი იყო ტყე მომინდა რაც შეიძლება სწრაფად მიმეყარა ბარგი გავჭრილიყავი ტყეში.
2 სართულიანი პატარა, მაგრამ ძალიან ლამაზი სახლი დამხვდა. პირველ სართულზე მისაღები, სამზარეულო, სააბაზანო იყო, მეორე სართულზე მხოლოდ საძინებლები. კიბის ქვეშ სარდაფი იყო, სწორედ ისეთი სასშიშ ფილმბში რომ არის. ეს ნამდვილი აღმოჩენა იყო ჩემთვის. ყოველთვის მინდოდა მსგავს ოთახში მოხვედრა. უცებ გენიალური იდეა მომივიდა. სწრაფად ავარდდი ოთხაში და ლეპტოპი ჩამოვაცუნცულე და Paranormal Activity ჩავრთე. ფონად ერთ მხარეს გაბზარული უზარმაზარი სარკე მქონდა, მეორე კდელზე ფეხმოტეხილი კარადა. იქვე კედელზე ვიღაცის ფოტოც ეკიდა, საშინელი სა შემზარავი სახით რომ მიმზერდა, თუმცა პირიქით ეს სიგიჟე ძალიან მომწონდა და სულაც არ იწვევდა ჩემში შიშს. ფილმის ბოლოსაკენ ცოტატი კი შვშინდი, მაგრამ მაინც ბოლომდე გავუძელი. მერე ცოტა მივალაგე ჩემი ჭკუით და დასაძინებლად ავედი. კიბეებზე რომ ავდიდი მსვრევის ხმა გავიგონე სამზარეულოდან და ეგრევე სამზარეულოსაკენ გავექანე, სამძარეულოში კი კატა დამხვდა, რომელიც ალბათ ფანჯრიდან შმოძვრა, ისეთი სუსტი და კაწკლაპული იყო შემეცოდა, არადა კატებს ვერ ვიტან. რძე დავუსხი და სამზარეულოში დავტოვე. ყველაზე დიდ ოთხაში მოვთავსდი, საწოლიც უზარმაზარი იყო, აბა სხვანაირად არ შეიძლება, ისეთი ძილი ვიცი, გეგონებათ რაიმეს ვცეკვავ ისე ვტრიალებ საწოლში. დაღლილობისაგან ფეხები მეკეცებოდა, მაგრამ ისე ვერაფრით დავიდძინებდი. სააბაზანოში შევვარდი თუმცა იმედები მალევე გამიცრუვდა..... ცხელი წყალი ვერაფრით ჩავრთე. ბოლოს გადავწყვიტე ცივი გადამევლო, შუა ბანაობისას წყალი ისე გაცხელდა ლამის მესამე ხარის დმწვრობა მივიღე, მერე ისევ გაცივა და ასე დავიტანჯე. ძლივს მივაღწიე საწოლამდე. ტელეფონი მოვძიე რომ ჩემი ერთადერთი მეგობრისათვის დამერეკა და მეტქვა რომ მშვიდობით ჩამოვაღწიე. პირველივე ზარძ მიპასუხა:
-ვივიენ! შენ შეიწირავ ჩემს ნერვებს! -ჩამკიოდა ტელეფონში ჩემი ნანო.
_ვაიმე ხო ვიცი ,რომ ათასჯერ დამიკრეკე, მაგრამ ხო იცი, ტელეფონი მივაგდე და ეხლა ვნახე..
_ვაიმე,მე კი გამიხეთქე გული. ყვლაზე სულელური იდეა ხო შენ უნდა მოგივიდეს თავში. აბა იმ გადაკარგულში კაცი წავა მარტო?
_კაი რა ნანო, რა უნდა დამემართოს და თან ხო იცი ესეა ეხლა საჭირო ,ჩემთვისაც და ლილუსთვისაც.
_ხო კაი, მაგიტომაც არ გამოგყევი. მითხარი როგორია იქაურობა?
_ძალიან მაგარი, ზუსტად ისეთი როგორიც ჩემი საოცნებო სხლია....
_ესეიგი ჩემი ფეხი არასოდეს იქნება მანდ! კაი დაიძინე ეხლა და ხვალ დაგირეკავ რახმაა რომ გაქვს. ტელეფონი ახლოს ქონდეს იცოდეეე!!!
_ხო კარგი, კარგი. გკოცნი და ჩკუით.
_ჩკუით შენ.
ნანოს გავუთიშე და ისე გავეხვიე საბანში ვერაფერი ამომატყავებდა ზევით, ის იყო დაძინებას ვაპირებდი, ფეხის ხმა რომ გავიგე, ნელ- ნელა ფეხის ხმა ჩემს ოთახს უახლოვდებოდა, აი სად შემეშინდააა.... შიშისაგან თმები მართლაც ყალყზე დამიდგა, თუმცა ისე გავიტრუნე საწოლში ჩემი სუნთქვაც კი არ მესმოდა, ფეხის ხმა შეწყდა მაგრამ ეხლა ჩემს კარებს ეჯაჯგურებოდა ვიღაც,,, მადლობა ღმერთს რომ კარები ჩავკეტე მაგრამ ეგ მიხსნის ეხლა მე? ალბათ მანიაკიაა.... ვაიმეეე... დიდხანს ეჯაჯგურა კარებს ის ვიღაც და ბოლოს შეეშვა, მერე ის ფეხის ხმაც შეწყდა, მაგრამ მე ვერ მოვისვენე,ძ ალიან შემეშინდა, ისე როგორც არასოდეს, მგარამ წამითაც არ მქონია ამ სახლიდან გაქცევის სურვილი, პირიქით, მგონი მომეწონა ეს შიშიც და არანორმალური მოტხოვნილება გამიჩნდა იმისა , გამეგო ვინ იყო ჩემს კარებთან, და რა უნდოდა. ამ ფიქრებში როგორ ჩამეძინა არ ვიცი მაგრამ, რომ გავიღვიძე 1 დაწყებული იყო, ნელა ავდექი და მოვწესრიგდი, აქ მაინც ვის ვეპრანჭები ერთი?! დავტუქსე თავი და 1 სართულზე დავეშვი. ყრადღება ბუხრის თავზე ჩამოდებულმა ლარნაკმა მიიქცია,,,ლარნაკში ყვავილები დამხვდა, რომელსაც გვერდს ხელით მოხატული ბარათი უმშვენედა „კეთილი იყოს შენი მობრძანება ლამაზო“