_ყველაფერი უნივერსიტეტის პირველ კურსზე მოხდა , სამხატვრო აკადემია ფერადი არსებებით და ნიჭიერებით სავსე , უამარავი პიროვენბა ჩემს გარშემო, უამრავი სხეული მოძრაობაში , კედლებთან მერხებთან საკმლებთან , ყველაგან მარიონეტები პატარა მარინონეტები, მტვრის მარცვლებსა ჰგავან ჩვრით, რომ მივიუახლოვდებით და გადმოვყრით ისინი გაიძახიან გთხოვ, გთხოვ, დამიმახსოვრე ....დამიმახსოვრე ... მსგავსად გვექცევა ჩვენ დრო, მარიონეტები ვართ სათების ხელში და ჩვენ მას ყოველ დღე რაღაცას ვთავაზობთ ვდგებით, ვიცმევთ, ვმოძრაობთ და ერთადერთი, რაც გვამოძრავებს გაგეღიმებათ და ის არის, რომ დრომ არ გადაგრეცხოს და ახსოვდე ვინემს მაინც ახსოვდე და მტვრის ნაწილაკებივით არ მოიბნე უსასრულობაში , და შემთხვევით ხელს აცდენილმა ზუსტად შენნაირმა ნაწილაკმა ტელევიზორის კუთხეში თავშეფარებულმა არ გადმოგხედოს და გითხრას, რომ ის გადარჩა და შენ კვდები ხო ასე კვდები , სამყაროს უსასრულობაში ერევი , არასოდეს ყოფილა ყველაფერი ჩვეულებრივ , არც ჩვეულებრივი ოჯახი მყოლია და არც ჩვეულებრივი სანაცნობო წრე, როცა ბავშვებს მშობლები ატარებდნენ სკოლაში მე ჩემიდ დავდიოდი, თუ არა დამლაგებელი სამადლოდ მომაკითხავდა ხოლმე .


_ გარდატეხის ასაკი იყო სრული აფსურდი აფსურდი, რომელშიც ვერგამერკვია რა გამეკეთებია , ალბად მაშინ მივხვდი, რომ ყველასთან ვერ ვიმეგობრებდი და ყველას ვერ გავუგებდი , არც ჩემი სკოლელი ბიჭები არ მომწონდა მონდომებით, რომ მიჟუჟნებდნე თვალს, არც გოგების ჭორაობა მიზიდავდა, ეს ის პერიოდია და დრო როცა გავგიჟდი ხატვაზე ფერები შემიყვარდა წითელი ისფერი ყვითელი და დღემდე მიყვარს , რას ვაკეთებდი მიხვდებით სამაყაროს აკლდა აკლდა სიცოცხლე მე კი არშემეძლო მეჩუქებინა ამიტომ საკუთარ თავს კომფორტის საშვლება მივეცი და მშობლებს პირველად ვთხოვე ეყიდათ ჩემთვის რამე , წელი გავიდა ორი წელი და არაფერი შეცვლილა ჩემში ისევ ისეთი ვიყავი, არავისთან ვმეგობრობდი ბოლომდე არავისთან ვიყავი გულახდილი , მაგრამ ამავე დროს ვცდილობდი ზღვარი დამეცვა მარტო არ მესადილა და სკოლიდანაც მარტო არ წამოვსულიყავი ეხლა ვიცი როგორ მტანჯავდა გოგოების გაუთავებელი ჭორები ჭორები .


_ მეორე გარდატეხა 16 წლის ასაკში შედგა როცა ვაკის პარკში გოგო დავინახე დიდი ლამაზი ვერცლისფერი ფოტოაპარატით შემოდგომის გამხმარ ფოთლებს რომ აღბეჭდავდა ფირზე და მაშინ, რიგირთ მეორედ ვთხოვე მშობლებს ეყიდათ ჩემთვის ფოტოაპარატი , ეხლაც რომ ლამაზ მინის ყუთში მიდვეს , ეს იყო ჩემი მეორე სიამოვნება რომელსაც საკუთარ თავს ვაძლევდი , რაც მახარებდა მთელი დღეები დავდიოდი აპარატით ვუღებდი ადამაინებს საგნებს და ყველაზე მეტად ბაზრობები მიყვარდა მიყვარდა იქაური ატმოსფერო სადაც არავინ ცდილობდა თავისი მავნე ჩვევეი შეენიღბა სადაც გაჭირვება და სიბინძურე იგრძნობოდა , რეალობა და არანაირი სიყალბე , ეს ჩემთვის ჩემთვის მხოლოდ მე ვგრძნობდი თავს კარგად იქ , შექცევადი იყო პროცესები რაც უფრო მეტს ვიღებდი უფრო ნაკლებ დროს ვუთმოვდი სკოლის საანაცნობო წრეს და უფრო ნაკლებ თავისუფლებას ვაძლევდი საკუთარ დაძალებულ ჩვევებს , ვხვდებოდი გარდატეხა ხდებოდა ჩემში და ყოველი გათენებული დილა რაღაცის მიხვედრის საშვალება იყო , ისე მალე გადიოდა დრო ხატვასა და ფოტოების გადაღებაში ვერც კი გავაცნობიერე როგორ გავხდი სიმწვანეში და სისადავეში ჩაფლული სამხატვრო აკადემის სტუდენტი და რგორ გავიცანი ილენა , მაშინ ჩემს თვალწინ ახალი სიამოვნება გადაიშალა მხატვრობასთან ფოტოებთან და ახლახან აღმოჩენილ მარკესთან ერთად ილენა , არიყო აქაური ის მაგრამ ქართულად გამართულად ლაპარაკობდა ახალი ჩამოსული იყო ლონდოდნიდან და არავის გავდა არც ერთ მარიონეტს და გაუცნობიერებალად მივხდვდი რომ ილენას პირველად ვუწოდე ადამიანი , თვე იყო გასული თვე რაც ვხედავდი , და ვგრძნობდი იდუმალებას რაც ეფრქვი ვგრძნობდი თვითონაც როგორ მიყურებდა თითქოს ჩემგან ელოდა ნაბიჯს ვხვდებოდი ბიძგებს, როგორ მთელს სხეულში მივლიდა ილენას დანახვისას, ეს ახალი შეგრძენებები იყო ჩემს სულსა და სხეულში , ილენა კი თავისი იდუმალებით მოძრაობდა , ვხედავდი როგორ აკვირდებოდნენ ბიჭები გოგოები ის მეგობრობდა მხოლოდ სამ გოგოსთან და ლაპარაკობდა იშვიათად ვხედავდი ხელში წიგნი ეკავა მუდმივად, რომლის ყდას მწვანე გზაზე მდგომი კურტ კობეინი ამშვენებდა , და კითხულობდა ან და მუსიკას უსმენდა იისფერი იაპონიდან და სამყაროს არაფრად აგდებდა , მიმზიდველი იყო , ესეც ახალი იყო ჩემს ცხოვრებაში ვიღაცას მიმზიდველად ვთვლიდი , მაშინებდა ჩემი შეგრძენები , განასაკუთრებით მაშინ როცა მის მზერას ვგრძნობდი.. და სხეულის რეაქციას ვერ ვამრჩილებდი , მიზიდავდა მინდოდა სულ მის სიახლოვეს ვყოფილიყავი

ეს არიქნება ჩვეულებრივი ისტორია, ახლოვდება 17 მაისი მეც მინდა რაღაც დადებითის დაწერა მოვახერხო მანამდე და დაგანახოთ, რომ სამყარო არცისეთი ამაზრზენია, როგორც ბევრს ჰგონია შთაგონება ჯგუფი soko და შეგიძლიათ მოუსმინოთ და ისიამოვნოთ , ველოდები თქვენ შეფასებას .... კრიტიკისთვისაც მზად ვარ...