*პროლოგი*
-თვალებში ჩამხედე და მითხარი რომ ეს შენ არ გაგიკეთებია-თხოვნით, მაგრამ მაინც ბრძანებლური ტონით მითხრა. მის მწვანე თვალებში სიყვარულის პატარა ნაპერწკალს ვეძებდი მაგრამ მისი ნიშანწყალიც აღარ არსებობდა. ვნანობდი, ძალიან ვნანობდი! რომ შემძლებოდა საერთოდ არ წავიდოდი იმ *ბნელ პაემანზე* მაგრამ დროის გადახვევა არ შემიძლია! მაგრამ ყველაფერი ჩემი ბრალია! ჩემი ბრალია ის რომ ჩემიც და მისი ცხოვრებაც მიწასთან გავასწორე! თვალებში ჩავხედე, ღრმად ამოვიოხრე და ვუთხარი
-გავაკეთე, ჰო გავაკეთე! და ამის გამო საკუთარი თავი შემძულდა! გთხოვ, მე არ მინდოდა რომ ეს მომხდარიყო! არმინდოდა გესმის?!
-არა ანა არ მესმის! რატომ წახვედი იქ?! ან რა საჭირო იყო ეს?! მე შენთან ვიყავი! რატომ გააკეთე ეს?! თუმცა ბოდიში, დამავიწყდა შენ ხომ მეამბოხე ხარ! რომელიც ყველას საკადრისს პასუხს სცემს მაგრამ ეს რაში გჭირდებოდა?! შეგვეძლო ერთად ვყოფილიყავით მაგრამ შენ რა გააკეთე?!
-ეს მე არ გამიკეთებია! შენ შეგიძლია ყველაფერი გამიკეთო, მაგრამ შენ ვერ წამართმევ ჩემს სიმართლეს გესმის?!
-აჰა, ესეიგი მე ვარ დამნაშავე?!
-მე ეს არ მიგულისხმია!
-ზუსტადაც რომ იგულისხმე!
-არა!
ვიცი რომ დამნაშავე ვარ მაგრამ მე ხომ ეს არ მინდოდა! რატომ არ ესმის ეს ყველაფერი?!
-შენ ჩემი არ გესმის
-არც შენ
-ვშორდებით!
-დიახაც რომ ვშორდებით!
*პროლოგის დასასრული*
-ანაააააა!-გაისმა დედაჩემის კივილი
-მმმ-ამოვიზმუვლე თითქოს გაიგებდა
-ადექი გაგვიანდება
-ჰოო 5 წუთი
-ვიცი შენი 5 წუთი
-მაშინ 2
-ანააა!
-კარგი ჰოო რას მიყვირი
ცხვირი ავიბზუე და ისე შევედი სააბაზანოში. ცხელი შხაპის მიღება დავიწყე და ეს ძალიან მსიამოვნებდა. კარგით, ახლა მოგიყვებით ვინ ვარ. მე ვარ ანა რუხაძე თბილისიდან. საშინელი ცხოვრებით. ვარ 18 წლის და ერთი სული მაქვს დავამთავრო სკოლა და დედაჩემს მოვშორდე! მისთვის ერთი მძიმე ტვირთი ვარ რომლითაც სიამოვნება უნდა მიიღოს! ამ ფიქრებში წყალი გაცივდა და მთლიანად მოედო მთელ სხეულს. სწრაფად გადავკეტე ონკანი და ტანის გამშრალება დავიწყე. მოვწესრიგდი და ოთახში დავბრუნდი. თავი იმაზე ფიქრით არ შემიწუხებია თუ რას ჩავიცვამდი. უბრალო შავი ჯინსი, ნირვანას მაისური, შავი კედები და შავი ჟაკეტი. ხო, სულ შავებში დავდივარ რადგან შავ ფერზე ვაბოდებ. სასკოლო ნივთები ჩანთაში ჩავყარე, სახლის კარი გავაღე და ლიფტს დაველოდე. მალევე შევედი შიგნით და უკვე თბილისის ქუჩებში "დავბოდიალებდი".ავტობუსის გაჩერებაზე ავტობუსს 10 წუთი ველოდი და სულ მალე სკოლის გზაზე მივრბოდი. არ მინდა დღესაც დავაგვიანო! მაგრამ გვიანია! უკვე 10-ის 1 წუთი იყო. დარაჯს ვთხოვდი რომ შიგნით შევეშვი მაგრამ როგორც ყველაზე ცივმა, უხეშმა და იდიოტმა ადამიანმა ჩემს საპირისპირო მიმართულებით ისე, თითქოს იქ სულაც არ ვიყავი. ნერვები მომეშალა და მუშტები სულ კედელს ვურტყი. მაგრამ მალევე ამტკივდა და კიბეებზე ჩამოვჯექი. ესეც ასე! ახლა 45 წუთი უნდა ველოდო იმას თუ როდის გამოვა ზარი და გაიღება ეს ოხერი კარები.
-დაგაგვიანდა?-სიჩუმე ბოხმა, ჩახლეჩილმა ხმამ დაარღვია.
-ჰოო, როგორც წესი ყოველთვის ასე ხდება..
-აქ სწავლობ?
-რა სულელური კითხვაა
-ჰოო..მაგრამ რამე ხომ უნდა გითხრა
-ტყუილად ცდილობ, შენთან არ დავწვები
-ჭკვიანი ყოფილხარ, მე კი სულელი მეგონე!
-იცი რა?! შემეშვი! შენღა მაკლდი ჩემ საშინელ ცხოვრებაში!
-შენ კი ჩემ საშინელ ცხოვრებაში რაღაც ახალი ხარ
-გინდა დავლიოთ?-სრულიად მოულოდნელად ვკითხე
-რატომაც არა
უახლოეს მაღაზიაში შევედით, არაყი ვიყიდეთ და ორი ერთჯერადი ჭიქა, შემდეგ კი მიტუვებულ ადგილას წავედით
-აბა მომიყევი
-რაზე?
-შენ საშინელ ცხოვრებაზე
-ააა..ჰოო-უხერხულად შევიშმუშნე და მოყოლა დავიწყე-უმამოდ გავიზარდე. როგორც ჩანს ბაბნიკი იყო და ერთღამიანი ურთიერთობები უყვარდა. დედაჩემი კი უკანასკნელი იდიოტია და მეც ისე მექცევა თითქოს მისნაირი ვიყო. მაგრამ შეიძლება ასეცაა..და კი ავტოკატასტროფაში მომიკვდა..
-ჰოო მართლაც საშინელია
-ჰოო
-და მაინც რატომ არ გინდა?
-რა?
-ჩემთან დაწოლა
-იცი რა?! არ ვარ!
-ეს არ მიგულისხმია
-აბა რა იგულისხმე? ის რომ რამოდენიმე საათის გაცნობილ ბიჭთან დავწვებოდი?!
-ჯანდაბა რა რთული ხარ!
-მე ვარ რთული?!
-ჰოო
-იცი რა?! ნახვამდის
-რა იყო ისე მექცევი თითქოს ქალიშვილი იყო!
აღარაფერი მითქვამს ისე წამოვედი იქიდან
-ჰეი დამელოდე
მითხრა და ხელი მაჯაში ჩამკიდა
-არ მეგონა
-არ გეგონა რა?ის რომ ქალიშვილი ვიქნებოდი?
-ჰოო...
-გინდა კიდევ ერთი საიდუმლო გითხრა?
-კარგი
-შეიძლება სულელურად ჟღერს მაგრამ მე ქორწილამდე არ ვწვები არავისთან!
-ჯანდაბა ჩვენ რა 90-იანებში ვცხოვრობთ და არ ვიცი?
-თუ გინდა დამცინე მაგრამ ასეა
-კარგი ახლა უნდა ვეცადო ის რომ ცოლად მოგიყვანო, გიხმარო და გადაგაგდო
-რა იდიოტი ხარ!
-კარგი ხო ვიხუმრე
-რატომღაც არ გამეცინა
-კარგი რა უბრალოდ გაერთე! ესაა და ეს
-წადი შენი!
შუა თითი ავუწიე და იქიდან გამოვიქეცი. რა სულელი ვარ! მეგონა რომ ერთი საათის გაცნობილ ბიჭს ჩემთან მეგობრობა ენდომებოდა?!რატომაა ეს ცხოვრება ასეთი საშინელი?!არტოს ბაღსი შევედი და ჩემ საუკეთესო მეგობარს დავურეკე
-ნიინ
-რა გჭირს რა ხმა გაქვს?
-გთხოვ არტოს ბაღში გამოდი რაა
-კარგი ახლავე
ტირილს განვაგრძობდი და 5 წუთში უკვე ნინიც დავინახე
-რა მოხდა?-აფორიაქებულმა მკითხა
-დაჯექი მოგიყვები-ნინის ყველაფერი ვუამბე და როდესაც ამბის თხრობა დავასრულე უფრო მეტად ავტირდი
-ჩემი სულელი რაზე ტირიხარ!იცი რა ანი?უნდა გაერთო!უნდა გადააბიჯო იმ ზღვარს რომელიც შენთვითონ დააწესე!
-არ შემიძლია
-შემომხედე!თვალებში მიყურე!შენ შეეგიძლია რომ დაამტვრიო ყოველგვარი სტერეოტიპი!
-ვერ შევძლებ
-ვერ კიარა არ შეძლებ
-ნინიი
-იცი რა?!დღესვე მივდივართ კლუბში!
-რაა?შანსი აარაა!
-იცოდე თუარწამოხვალ ჩემი იმედი აღარ გქონდეს!
-ჯანდაბა კარგი!-სიცილით ვუთხარი და მოვეხვიე.არვიცი ის რომ არ მყავდეს რა მეშველებოდა!-უშენოდ რა მეშველებოდა!
-არც არაფერი-მანაც სიცილით მითხრა და შუბლზე მაკოცა.