ანუკი სულ რაღაც 14 წლისაა რაც ახალ ცხოვრებას იწყებს... მას და მის ოჯახს სახლზე პრობლემები შეექმნათ და ბოლოს ეს ყველაფერი, სხვა ქალაქში საცხოვრებლად გადასვლით დამთავრდა. ანუკის ეშინოდა ყველაფრის, თუ როგორ შეეგუებოდა კლასელებს, მეზობლებს.. ეშინოდა დაცინვის, იმის რომ მეგობრები აღარ ეყოლებოდა.. და დადგა პირველი სექტემბერი.. ანუკი წავიდა სკოლაში, მასწავლებელი თავიდანვე კარგი ჩანდა, მაგრამ კლასელებისა რა მოგახსენოთ, ყველა მის ზურგს უკან იცინოდა, 2 ბავშვის გარდა. ამ ორმა ბავშვმა ანუკიზე კარგი შთაბეჭდილებები დატოვა. ერთს ერქვა მარი, მეორეს კი ანა.მათ გაიცნეს ერთმანეთი, დამეგობრდნენ, სულ ერთად დადიოდნენ. რამდენიმე თვის შემდეგ გამოჩნდა სიახლე, ანუკის ბავშვობის მეგობარი ნინო, ამიერიდან მათ სკოლაში ივლიდა. ანუკის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. ანუკიმ პირველ რიგში გამოიკითხა ამბები, შემდეგ გააცნო მისი ახალი მეგობრები, მაგრამ ნინოს არცერთი არ მოეწონა, განსაკუთრებით ანა.
- ანუკი რაღაც ეს შენი ახალი მეგობარი ანა ძალიან არ მომწონს..(ნინო)
- რატომ? ჩემი აზრით კარგი ბავშვია..(ანუკი) მაგრამ ნინომ ისეთი თვალებით შეხედა ანუკის, რომ მიხვდა ნინო თავის ნათქვამში ძალიან დარწმუნებული იყო..
-რატომ და აბა მითხარი რატომ არავინ ემეგობრება? მარიც კი არ ემეგობრება ისე როგორც უნდა იყოს, მარის შენს გარდა კიდევ ბევრი მეგობარი ყავს, ხოლო ანას მარტო შენ ყავხარ მგონი...(ნინო)
-ოოოჰ კაი ხო გავარკვევ რა მაგ ამბავს...(ანუკი) ისე ამოიხვნეშა ანუკიმ თითქოს 2 საათი შეუსვენებლივ ემუშავოს.
-კაი აბა თუ რამე მოხდა აუცილებლად მომიყევი.(ნინო)
-ისე მეუბნები თითქოს შენი თქმა მჭირდებოდეს მაგაზე რაა..და ანუკიმ, ნინოს ირონიული თვალებით შეხედა..
რამდენიმე კვირის შემდეგ ნინო მიხვდა, რომ მარი არ იყო ისეთი როგორიც ანა და მასთან საერთო ენა გამონახა.როგორც ყოველთვის, ერთ დღესაც სკოლიდან ბრუნდებოდნენ ანუკი,ნინო და მარი, რომ უკან უცნობი ხმები მოესმათ, რომლებიც როგორც ჩანდა მათზე ლაპარაკობდა...

კაი იყო? გავაგრძელო? :))