გონს რომ მოვედი ავდექი უხმოდ ნივთები ავიღე და სასტუმროში წავედი ბილეთებიდავჯავშნე პირველივე რეისით გავფქინდებოდი ამ ღამეს იყო პირველი რეისი. ნივთები ჩავალეგ იქამდე და საბა შემოვიდა კი არა შემოვარდა
-ანაა ეხლავე ამიხსენი რას აკეთებ რატომ დადიხარ მუმიასავით უაზროდ და ერთ წერილს რატომ ხარ მიშტერებული უაზროდ?
-სა...საბა დედ....დედა - ბოლოღა ამოვთქვი და საბას ჩავეკარი
-ანა მითხარი რა სჭირს ნანა დეიდას ანაა მითხარი გამაგებინე
-ის აღარ არის აღარ არის - ვთქვი და ვიგრძენი ღაწვებზე თხელი სითხე რომელიც დენას არ წყვეტდა
-არააა არაა ანა რას ამბობ - იქვე ჩამოჯდა თავი ხელებში ქონდა ჩარგული და ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა რა ვუთხარი ისიც ჩემნაირად შოკში იყო მასაც ჩემნაირად უყვარდა დედაჩემი არა დედაჩემი არა დედაჩვენი იმიტომ რომ ის ორივეს შვილებად გვთვლიდა ასევე მამაჩემიც იქვე მივაგდე ის ჩანთა რაშიც ტანსაცმელი მელაგა და საწოლზე ჩამოვჯექი.

ორივე ჩუმად ავედით თვითმფრინავში და ჩვენი ადგილები დავიკავეთ. ჩავედი და დავინახე დედაჩემი რომელიც უგონოდ იწვა და ფერი არ ედო ის ისეთი ცივი იყო რომ მისი შეხებისას მეც მთლიანად გამეყინა სხეული მეც მასავით ცივი გავხდი გარშემო ყველა დადუმდა და მე მიყურებდნენ მასთან ახლოს ვიყავი მის კუბოსთან ჩამუხული ვიჯექი და მისი ხელი მეჭირა. ადამიანი რომელმაც 9 თვე მუცლით მატარა და შემდეგ ამდენი ხანი მზრდიდა ადამიანი რომელიც ყოველთვის იმაზე ფიქრობდა რა უნდა გაეკეთებინა ისეთი თავი კარგად რომ მეგრძნო ეხლა აღარ არის. ყველა განვლილმა კადრმა თვალწინ ჩამიარა ყველა იმ დრომ რაც მასთან გამიტარებია თითოეულმა დეტალმა გამახსენდა მისი ღიმილი მისი ღიმილიანი სახე და გული ათასმაგად მეტკინა ვიდრე ეხლა მტკიოდა. ცრემლები მომდიოდა და მოგონებები მწარედ მახსენებდნენ თავს. ,,-შენ ვინ ხარ ხომ გახსოვს? დედიკოს პრინცესა ხარ შენ და ყოველთვის ყოველთვის ასე იქნება’’ ‘’-დეე შენ ხომ არასოდეს მიმატოვებ?’’ ,,არა საყვარელო დედიკო მუუდამ მუუდამ შენს გვერდით იქნება’’ - გამახსენდა ჩემი და დედას დიალოგი მაშინ როდესაც ჯერ კიდევ 6 წლის ვიყავი და საქანელაზე ვკატაობდი.
-ხომ შემპირდი? ხო შემპირდი რომ მუდამ ჩემს გვერდით იქნებოდი? რატომ რატომ მოხდა ასე? - ჩავიჩურჩულე ისე რომ მე თვითონ ძლივს გავიგე ჩემი ხმა - წამოვდექი და მამაჩემი მოვძებნე არსად არ იყო ტაქსი გავაჩერე და ერწუთიანი ლოდინის შემდეგ მისამართი ვუთხარი.
-მამა - შემოვატრიალე და სულ სხვა ადამიანი დამხვდა ის არ იყო მამაჩემი ის სულ სხვა დამიანი იყო ადამიანი რომელიც ამას ვერ გადაიტანდა ალბათ. ჩავეხუტე და ვუთხარი.
-როდის მოხდა ეს?
-გუშინ დილით შენთან მაშინ ღამის სამი საათი იქნებოდა დაახლოებით რომ გათენდა დაგირეკეს მაშინვე - მე უცებ ის კადრი დამიდგა თვალწინ. ღამე შემცივდა ავდექი და ქარიშხალი იყო რის გამოც ფანჯარა გაიღო და წვიმას შიგნით ასხავდა. ფანჯარა მივხურე და ჩავილაპარაკე
-კი მაგრამ რატომ არის მუდამ მოწყენილი ცა? განსაკუთრებით ეხლა ამ დროს? რა ხდება ნეტავ? - იმ ღამის სამი საათიდან მოყოლებული წვიმდა გადაუღებლად და თანაც საშინლად
-სამი საათი?
-ხო კი კი ეგრეა - თქვა და უსასრულობას გახედა ჩვენ ახლა იმ ადგილას ვიყავით სადაც მამას დედას პირველად სიყვარული აუხსნა მერე იმ ადგილას ხელი სთხოვა და ორივე უბედნიერესი ადამიანები გახდნენ დედამ თანხმობა რომ განაცხადა.

888
-ანა შეჭამე რამე - მითხრა საბამ მაგრამ მე მხოლოდ ერთ წერტილს ვიყავი მიშტერებული და მის ნათქვამს ვერც კი ვიაზრებდი
-მორჩა ანა ერთი კვირაა უჭმელი ხარ ერთი კვირაა პირში ლუკმა არ ჩაგიდია მორჩა მე მივდივარ პირველივე რეისით გავფრინდები იცოდე და ვეღარასოდეს მნახავ - ისევ ერთ წერტილს ვიყავი მიშტერებული ვიცოდი როგორ ნერვიულობდა ეხლა საბა ვიცოდი მაგრამ არ შემეძლო მეჭამა დავკარგე დედა და ვკარგავდი მამასაც მას ფაქტიურად ვერ ვნახულობდი ძალიან ცუდად გადაიტანა დედას სიკვდილი. ჯერ კიდევ არ ქონდა გადატანილი ეს ამბავი დილით მიდიოდა და საღამოს გვიან მოდიოდა მესმოდა მისი ნაბიჯების ხმა მაგრამ ოთახიდან არ გავდიოდი ოთახში შემოდიოდა დამხედავდა ხოლმე და სიევ გადიოდა თავს ვიმძინარუნებდი არ მინდოდა ასეთ მდგომარეობაში ვენახე მხოლოდ ყავას ვსვავდი მთელი დღე ღამე მუსიკებს ვუსმენდი და ჩემი ფანჯრის რაფაზე შემოსკუპებული ვარსკვლავების თვლით ვირთობდი თავს. თვალები ჩასისხლიანებული მქონდა ტირილის და ყავის სმის მეტს არაფერს ვაკეთებდი. საბამაც ვეღარ შეძლო ამის მოთმენა და მიდის მტოვებს ადამიანი რომელიც ამ ხნის მანძილზე მუდამ გვერდში მედგა. კარები გაიჯახუნა თუ არა ხმამაღლა ტირილი დავიწყე ჩემ გულს მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო ვერ გადავიტანდი ამდენ რამეს ამდენი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას ერთდოულად ვერ გადავიტანდი ალბათ მეც მოვკვდებოდი. მოსაღამოვდა და გონს მოვედი ვიბანავე ჩავიცვი მოკლე შორტი გრძელმკლავიანი თეთრი-შავში ზოლებიანი მაიკა დუტის ჟილეტი მოვიცვი მანქანის გასაღბს ხელი დავტაცე და გარეთ გიჟივით გავვარდი მთელი გზა გიჟივით ვატარებდი მანქანას თანაც ზოგჯერ თავბრუ დამეხვეოდა მაგრამ იმაზე კონცენტრირებული რომ აეროპორტში მეჩქარებოდა მალევე მოვეგებოდი ხოლმე გონს. მანქანა იქვე გავაჩერე და აეროპორტში გიჟივით შევვარდი რეგისტრაციას გადიოდა უკვე მე მისკენ სწრაფი ნაბიჯით მივდიოდი რიგში მდგომ ხალხს სწრაფად ავუარე გვერდი და მისკენ წავედი შემომხედა და გაშეშდა ალბათ არ მელოდა სევდამ მძლია და თვალებიდან ცრემლები გადმომგორდა
-გთხოვ არ იტირო - ხელები ძლიერად მომხვია და მეც ნეკნების ჩამტვრევამდე შემოვხვიე ხელები ზურგზე. იმასაც კი ვერ მივხვდი ამდენი ძალა საიდან რომ ასე მაგრად შემოვეხვიე თუმცა ალბათ შიში იმისა რომ ის დამეკარგა ამან გამაძლიერა
-არ დამტოვო... ვერ გადავიტან... მოვკვდები - ვბუტბუტებდი და არ ვაქცევდი ყურადღებას იმას რომ უამრავი ადამიანი გვიყურებდა....

გამარჯობა.. მიხარია რომ კითხულობთ და ვინც თქვენს საკუთარ აზრს გამოხატავთ ძალიან მებედნიერებით მაგრამ მოთხრობას აღარ გავაგრძელებ თუ ასე გააგრძელებთ და საერთოდ არ გამოხატავთ თქვენს აზრს...