მსოფლიო, ერთი შეხედვით უდარდეელი ცხოვრება. ადგილები სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენთვის მოსაწყენი თუმცა სხვა უცხო ადამიანებისთვის უბრალოდ ახალი კვლევის და აღმოჩენის საგანი. ის ადგილი სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ ხშირად ჯოჯოხეთი გგვნია თუმცა ჩვენ ნამდვილად არვიცით რა არის სინამვილეში ჯოჯოხეთი. უბრაალოდ ზოგიერთი ჩემი ასაკის პიროვნება ჯოჯოხეთს წარმოიდგენს ისე როგორც თავის საკლასო ოთახს ან სკოლას, ანდაც უბრალოდ სამასწავლებლოს. რას გაიგებთ. მათთვის ესაა პრობლემა. თუმცა ყველა ადამიანს ინდივიდუალურად აქვს პრობლემა. ჩვენ ცხოვრებას ერთ დიდ ნაგავსაყრელს შევადარებ. ალბათ თქვენი გაოცნება უკვე პიკს აღწევს თუმცა ეს მართლაც ასეა. ჩვენ თითოეული ადამიანი ვგავართ იმ ნარჩენების ნაგავსაყრელზე რომ ხვდებიან. ვიბძვით იმისკენ რომ უკეთეს ადგილზე მოვხვდეთ და იქნებ გაგვიმართლოს კიდეც. ვიბრძვით იმისკენ რომ იქნებ ჩვენს ფერფლად ქცევას უფრო დიდიხანი მოუნდეს რადგან უფრო დიდხანს გვერქვას „არსება“. დიდხნას გვერქვას ცოცხალი თუ ეს სიცოცხლეა. მაგრამ ბოლოს რა ხდება? ყველა ერთად მიწის ქვემოთ აღმოჩნდება ხოლმე და ჩვენ ადამიანები ისევე როგორც ნარჩენები წარსულს ბარდება უბრალოდ. ჯერ თავიდან გამოსადგენ ნივთებს წარმოვადგენთ შემდეგ კი როცა ვძველდებით ანუ ვბერდებით სანაგვე ჩვენ გველოდება. ეს მწარე რეალობაა, ალბათ... თუმცა არც ისეთი მწარე . ჩვენ ეს ყველამ ვიცით უბრალოდ უნდა გამოვფხიზლდეთ და დავფიქრდეთ იმისთვის თუ ამ ქვეყნად რისთვის ვართ... როგორც არარაობები ისე დავისოცოთ თუ როგორც ადამიანები.
-ჰეი მახინჯო აეთრიე მანდედაან...
კლასში სიჩუმე ჩამოვარდა. და უზარმაზარი მფრინაავი ჩანთა დავინახე. სულაც არ ყოფილა ის დიდი უბრაალოდ მაღლა მიქროდა და პირდაპირ მას. თავი ვერ შეიკავა და ძირს დავარდა. მასწავლებელმა გაბრაზებული ხმით დაიკივლა
-ნოზაძე ადექი და შედი დირექტორთან. სასწრაფოდ. გოგოობის შენ არაფერი გეტყობა. არაფერი საერთოდ. არ უყურებთ ამ 7წლის ლაწირაკს? წაიკმინდე ენა და შეეთრიე.
თავჩაღუნული ცრემლმორეული თვალებით მიკუსკუსებდა. გრძელთმიანი ლამაზი გოგონა დირექტორის კაბეინეტისკენ. კლასიდან კი დამცინავი ხმა მოისმოდა. თითქოს არც მასწავლებელს ესმოდა ეს სიცილი და მასხრად აგდება. თუმცა რა. ვინ მიაქცევდა ამ პატარა ანგელოზს ყურადღებას რომელსაც არაფერი არ გააჩნდა ამ ქვეყნად? ! ისინი კი განებივრებულნი იყვნენ.
-გამარჯობათ შეიძლება?
-შემოდი ელაიზა. რატომ გამოგგზავნეს?
-მე მე მე....
-არაა საჭირო დაჯექი... მესმის რომ გიჭირს საშინელებაა მართლაც არ გყავდეს დედა და მამა კი უბრალოდ არც იცოდე სადაა. ძნელია რომ გაკლია სითბო და გქვია ნახევრად ობოლი თუმცა...
-არაა მე მთლიანად ობოლი ვარ მამაც არ მყავს. არა გაიგეთ ამდენი. გასაგებია?
პატარა წამოდგა ტირილი დაიწყო და მისი ცრემლიანი თვალები იცით რას მაგონებდა? ივლისის წვიმას. აი ქარი რომ მოჰყვება ხოლმე გაგანია სიცხეში. მისი თვალები ისეთი სუფთა და სპეტაკი იყო ხოლო ცრემლები კი ცივი. უკვე გაციებული. 7წლის ასაკში ასეთი დარტყმა ხომ უბრალოდ....
-ჰაჰაჰა შემობრძანდა.
სიცილი მიაყარეს კლასში შესვლისთანავე. მორცხვად ჩაწია თავი და დაჯდა თავის ადგილზე.
-ჰეი ნოზაძე გავიგეთ დედაშენი ყოფილა.
-აჰაჰაჰა ხო ლამაზიც....
ჩანთა აიღო და უბრალოდ გამოვიდა. სკოლაში კი საჩივარი საჩივარს ემატებოდა. გზაზე მორბოდა და თან ფიქრობდა: „ნეტავ რა დავაშავე ასეთი“? ყოველდღე კი იგივე მეორდებოდა 5წლის განმავლობაში. მას „ს ნაშიერს“ უწოდებდნენ თუმცა დუმდა. დუმდა ისე როგორც არასდროს არაფერი. დუმდა როგორც დედამიწა მაშინ როცა წვიმა ჭექა-ქუხილი ატყდება თავს... ნეტავ შეეძლო მის პატარა გულს ამდენი გაძლდება და ატანა?