" ნინია!.... თუ შენ ამ წერილს კითხულობ, ესეიგი მე უკვე წავედი შენგან.. არა არა არ წავსულვარ შენთანვალ ოღონდ მარცხნივ და ქვემოთ... ვიციი ურემოდ ძალიან გაგიჭირდება მაგრამ იცოდე მე სულ სენთან ვარ.. ყოველთვის გაიხსენე ზღვა და ის საღამო... ვიცი, ახლა ტირი მაგრამ დამიჯერე ეგ ცრემლები სიხარულის ცრემლებად გადაიქცევა.. რატომ? ალათ ეს კიტხვა დაუსვიიი შენს თავსს... თუ რატომ ამას მალე გაიგებ.... მიყვარხარ!... ირაკლი"
3წელია ამ წერილს ყოველ დღე ვკითხულობ...ვცდილოობ ამ წერილში ვიპოვო მისი თავი და სახე... ირაკლი ჩემთვის უდიდესი მოუშორებელი ტკივილიაა... ყოველ დღე მოვდივარ ტბასთან და ამ წერილით მის სიყვარულს ვიღრმავებ... -უიი ბოდიშით გაგეცნობიით მე ნინია ასანიძევარ, 24 წლის... ვცხოვრობ თბილიში..მსახიობი.. გარეგნობას არ ვუჩივი, მართალია არ მაქვს ლურჯი ან მწვანე თვალები მაგრამ ჩემი ყავისფერი თვალები მაინც ყველაზე კარია... სიმაღლე და წონა საშუალო.... არ მყავს მშობლებიიი, ირაკლიმ და მშობლებმა ერთ დღეს დამტოვეს, მაგრამ მყავს ტყუპისცალი რომელსაც ნიკა ქვია... ნიკა ჩემთვის ყველაფერიააა... მისით ვსუნთქავ ყოველ დღე.. ჩემი ჰაერია...
ღვეულებას არ ვუღალატე და დღესაც თბაზე ვარ... ისევ ირაკლის წერილს ვკითხულობ და უძირო ფიქრებს გავყევი.. ვერაფრით ვხვდები რას ნიშნავს მის წერილში ნათვამი თითოეული სიტყვა.. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც უეცრად ბიძგი ვიგძენი და შემდეგ საშინელი სიცივე.... როგორც ჩანს ვირაც დეგენერატმა კულტურულად მომისროლა წყალში..
- ოუუ ბოდიში ძეტკააა არ მინდოდაა
- ძეტკა კიარაა ამომიყვანე აქედან თუ შეიძლება...
- ......
- რაიყო ენა ჩაგივარდა? რას დამდგარხრა გასაყიდი ვირივით და მომშტერებიახ, ამომიყვანეთქო
- მაგის გამო შემიძლია კარგად მოგსცხოო ტაკოზეე მაგრამ ისეთი მადისამღძვრელი მკერდი გაქვს, რომ იუჰუუუ..

ამის გაგონებისას საახეზე სიწითლემ წამომიარააა... არვიცოდიი რგორ მოაფიქრდა ეს უაზრო წინადადება.. მაგრამ ხოლოდ მას შემდეგ გავაცნობიერე მისი ნათქვამი როდესაც ცემი მაისურიი წყალს მიჰქონდა.. აი თურმე რაშია საქმე.. იდოტი
- იცი რომ სენი ბრალია ახლა რომ ამ სიტუაციაში ვარ?
- ჩემი რატოაა... მე მივდიოდი ჩემთვის.. უცებ ... უცებ... კარგი ხო ცემი ბრალია...

იმდენად გავერთე უცნობტან საუბრში რომ ირაკლის ბოლო საჩუქარი სულ გადამავიწყდა... და უცებ იმხელაზე ვიყვირე უცნობმა კინაღამ თავსი ქვა მესროა
- სად არის!!
- რაა?
- რა და წრილიიი
- რა წერილი?
- წერილი სადააა?
- უიი ბოდიში დასველდა და ალბათ...
- არააა!!!
- გეუბნები კიიტქოო
- აუ ოღონდაც არაააა
-სენ რა ბებიაქალივით მოთქვამ უბრალო ნაგლეჯს
- არ გაბედო!! გასაგებია? არ გაბედოო დაა არ თქვა ამ წერილზე ცუდიი არაფერი.. ის მტელი ცემი ცხოვრებაა
- კარგი კარგი მაპატიეე...ისადა სენი სახელი?
- ვაიმეეეეე ციალაა მქვიაა
- უი მართლაა? მე დიჟონიი რა სასიამოვნოააა
- აშკარად სახელებსი ფასდაკლებააა!!! მიაზახა გამვლელმა...
- ჰე თქვი სენი სახელი ციკო ეხლა..
- კარგი ჰოო ნინია მქვიაა
- კარგი სახელია... ლასა ვარ მარგიანი..
- ვახ ცემეეე...
- ისადა ნინია სენ წყალსი ყოფნა გაგიტკბა?
- კიი იდიოტო კიი
- ხოდა იყავი წავედი მე
- მოიცა მეასე მტოებ?
- ასე როგორ?
- აიიი ასე
- ამმ როგორც ცანს ჩემი მაისური სენ უნა სემოგწირო.. ამოდიი.....
ლაშამ მაისური გამომიწოდაა... მაგრამ შიგნიდან რაღაც მღრღნია... გული მეტკინა იმ წერილის დასველების გამოო... ლაშამ სახლსი წაყვანა სემომთავაზა... მეც დავთანხმდი.. მანქანაში სიჩუმე ცამოვადა ხმას არცერთი ვიღებდიტ.. ბოლოს სიჩუმე მან დაარღვია
- რათომ იყო ის წერილი ასე ძვირფასი?
- არაა საჭირო იცოდე
- კარგი კარგიიი
... და ისევ სიჩუმე..მხოლოდდ ისმოდაა 1/4 მოგონებების ზღვასი
- გიყვარს ეს სიმრერა?
- ზალიან.. ამასობაში სახლამდე მივედიიტ....
- კარგი აბაა ნინია იმედია ერთმანეტს სევხვდებიტ...
- იმედი ბოლოს კვდებაა
-კარგად
- კარგად...
დავემშვიდობე და მანქანიდან გადავედი.. სახლში ავედი ნიკას ძმაკაცებს მივესალმე და დასაძინებლად დაწოლას ვაპირებდი როდესაც ტელეფონზე ესემესი მომივიდამოგონებების ზღვაში.... ტკბილი ძილი

ჰაიჰაიჰაიჰაიჰაი ეს ცემი პირველი ისტორიაა და ველოდები სეფასებებს.. სენისვნებსაც რათქმაუნდაა. რიირს კი გაგრძელება?