სასწრაფოს მანქანას მეც გავყევი.ბავშვებისთვის არ დამირეკავს,არც დედაჩემისთვის,არ მინდოდა რომელიმე მათგანი გამენერვიულებინა.მთელი ღამე არ მეძინა.აარ ვიცი რატომ,მაგრამ ძალიან ვნერვიულობდი...

ოპერაცია რამდენიე საათი გრძელდებოდა.დაახლოებით 2 საათი იყო გასული,რომ საავადმყოფოში მაღალი,საკმაოდ სიმპატიური,შუა ხნის მამაკაცი და 40 წლამდე დახვეწილი გარეგნობის,სახეწაშლილი ქალი შემოცვივდნენ... ჰოლში სანდრო გაბრიჩიძე იკითხეს ცოტახნით ლაპარაკობდნენ და ექთანმა ჩემზე მიუთუთა და რარაც უთხრა.
უხერხულად ვიგრძენი თავი და გადავწყვიტე გამესეირნა,როცა მხარზე ვირაცამ ხელი დამადო

-გამარჯობა
-გამარჯობა
-იცით მე სანდროს დედა ვარ მადლობა მინდა გადაგიხადოთ ყველაფრისთვის
-მე თქვენს შვილს არ ვიცნობ ქალბატონო,ჩემს ადგილზე ყველა ასე მოიქცეოდა (თბილად გავუღიმე)
ქალმა ქვითინი ატეხა და ჩამეხუტა,მერე ექიმი გამოვიდა მძიმ სახით

-სანდროს ოჯახის წევრები ალბათ ხომ?
-დიახ ჩვენ ვართ
-ბევრი ვეცადეთ,იცით ურთულესი ოპერაცია იყო
ექიმმა სიტყვა ვერ დაამთავრა,სანდროს დედა ძირს დაემხო და ტირილი დაიწყო
-ნუ ტირით ქალბატონო,გადარჩა,უბრალოდ ცოტახნით ვერ შეგიშვებთ,ბევრი სისხლი დაკარგა და დასვენება სჭირდება.გონს მოვა,როცა ნარკოზიდან გამოვა,არ ინერვიულოთ ყველაფერი კარგად არის
ამ სიტყვების თქმა და ქალს სახე გაებადრა,ქმარს ჩაეხუტა და მერე მე ჩამეხუტა

-იცით,რადგან კარგად არის მე დაგტოვებთ
-არა მოიცადეთ,თქვნტან ვალში ვართ,რითი გადაგიხადოთ არც კი ვიცით
-არა რა სისუელეა,უბრალოდ დაირეკეთ როცა გონს მოვა

მის მშობლებს ჩემი ნომერი დავუტოვე,და საავადმყოფოდან კმაყოფილი გამოვედი.რაღაც დროით ვინანე კიდეც,რომ ნომერი დავტოვე,მაგრამ მე მისი ნახვა მინდოდა კიდევ ბევრჯერ...


ამ ამბის მერე თითქმის 1 თვე გავიდა,არც მის მშობლებს დაურეკავთ და არც კაფეში დამინახავს მეც გადამავიწყდა...

-ტას რას შვები?
-რავი სახლში ვარ შენ?
-აურავი თუ გცალია გეხვეწები გავიდეთ რა სადმე,თორე გავრეკავ სახლში...ტან კაი ამინდია
-კაი გამომიარე და გავიდეთ,მეც მინდოდა გასვლა
-კაი 20 წუთში შენთან ვარ

ბევრი ვიარეთ მე და სოფომ,სახლში რომ დავბრუნდი დაახლოებით 11 საათი იყო.კაფეს ჩავუარე და ,,შავების" დიდი გუნდი ისევ დავინახე.ერთი სული მქონდა როდის გავცდებოდი იქაურობას.ცოტაც და კორპუსში შევხტებოდი,როცა ბოხი ხმა გავიგე ზურგს უკან,ერთ ადგილძე გავიყინე და ვერაფერს ვაკეტებდი,ვერც წინ მივდიოდი,ვერც უკან

-ასე გვიან გარეთ რატო ხარ?
-გიცნობ?
-გკითხე
-შენი საქმე არარი ეგ
ვუთხარი და სვლა განვაგრძე
-დაიცა ერთი წუთით
-ვინ ხარ ვაბსე რაგინდა?
-რავი გეშინია და ვერ მიყურებ და თუ შემმხედავ მიცნობ ალბათ
ქვევით ჩავედი და მივუახლოვდი,ღამე იყო და არგად ვერ ვხედავდი,მაგრამ კარგად ვიცანი მისი დიდი თუჩები,თმა დაბალზე,და ისევ ის ღიმილი...მაშინ რომ გაიღიმა ის ღიმილი...
-არ მეცნობი
ჩემდა გასაკვირად მოვატყუე.ამ სიტყვებზე სახე შეეცვალა,აშკარად სხვა პასუხს ელოდებოდა
-მოიცა,მართლა ვერ მიცანი?
-ვერა აშკარად,ეხლა თავისუფალი ვარ?
-კი წადი
ხმაში ეტყობოდა რო ცოტა ნაწყენი იყო და ცოტა არ იყოს შემეცოდა.ჩემი თავის გამიკვირდა.უკვე კიბეებზე ავდიოდი როცა უკან თავპირისმტვრევით ჩამოვედი და უკვე შორს ცასულს სირბილით დავეწიე.ფეხის ხმაზე მოტრიალდა,მეც გავჩერდი.დაახლოებით 5 წუთი ვაკვირდებოდით ერთმანეთს და მერე ისევ მე ვთქვი
-მოგატყუე,გიცნი,არც კი ვიცი ახლა რას ვაკეთებ აქ.შუა ღამეა და ვიღაც უცხო ბიჭს ველაპარაკები,უფროსწორად ბევრი ვირბინე იმისთვის რომ დავლაპარაკებოდი,ჩემს თავს არ ვგავარ,მაგრამ რა დამავიწყებს იმ ღამეს..იმდენი ვინერვიულე რო რავი,ნომერი დავტოვე,მაგრამ არავინ დამირეკა მეც აღარ ივაქციე ამ აბავს დიდი ყურადღება
ეს სიტყვები რანაირად ვთვი აზრზე არვარ.ისე ჩქარა ვლაპარაკობდი სიცილს ძლივს იკავებდა.ბოლოს მეც რომ მივხვდი რომ ცოტაც და გავსკდებოდი სიცილი დავიწყე და ისიც ამყვა.10 ცუთი ისე ვიცინოდით მთელ ნუცუბიძეს ესმოდა.
-მადლობა
-რისთვის?
-რავიცი,რომ გადამარჩინე
-ააა,არაფრის
-მაშინ პირველად რო დაგინახე,იცი რაგავიფიქრე?მეთქი რაღა დღეს მნახა ასეთ მდგომარეობაშითქო.მერე რო გავიღვიძე დედაჩემმა მითხრა,ძაან საყვარელმა გოგომ გადაგარჩინაო,ნომერი დატოვა და შენთვითონ დაურეკეო,მაგრამ არ დავრეკე,არ მინდოდა რა...გერმანიაში წავედი და რო ჩამოვედი დარეკვა დავაპირე,მარა მერე ისევ მოსვლა ვარჩიე
-მოიცა რაღა დღეს მნახა რას ნიშნავს
-ხოორა..აქამდც მყავდი ნანახი,თან ბევრჯერ,და სულ იქცევდი ჩემ ყურადღებს.თან თითქმის სულ ღამე ბრუნდები სახლში და არ მომწონს მე ეგ
-მოდი მაგას მე გადავწყვეტ რომელზე დავბრუნდე სახლში..კარგი წავედი
მისი ყველა სიტყვა დავაიგნორე და ზურგი შევაქციე
-ესე მალე?
-ქუჩაში დგომას არ ვაპირებ
-ყავა დავლიოთ
-არ მინდა ყავა,სახლში მივდივარ
-ხვალ გნახავ რა
ნახევარი წუთით გავჩერდი,ცოტა არ იყოს და მესიამოვნა ჩემი მეორედ ნახვა რომ მოუნდა,არაფერი მიპასუხია და გზა გავაგრძელე

ჩემი თავის ზალიან მიკვირდა.საერთოდ აზრზე არ ვიყავი ვინ იყო,საიდან იყო,რას საქმიანობდა,რაუნდოდა,მაგრამ სანდროს მეტი თავში არაფერი მიტრიალებდა.სახლში ვერ ვჩერდებოდი და სოფოს დავურეკე
-შენთან დავრჩები რა
-კაი მოდი მარტო ვარ,მოხდა რამე??
-კი,მოვალ და მოგიყვები
ტაქსი გამოვიზახე და 15 წუთში სოფოსთან ვიყავი.პირი ღია დარჩა რომ მოვუყევი
-ხოარ გაგიჟდი!!იქნებ მანიაკია! (დაქალის და დედის პირველი სიტყვა როცა რამეს მოუყვები ბიჭზე)
-აუ არ ვიცი,მარა მგონი მომცონს...

მეორე დღეს ისევ არაფერი,მაგრამ ველოდებოდი როსი დამხვდებოდა ისევ კორპუსთან.ყოველღამე სახლსი გვიან ვბრუნდებოდი,იმის იმედით რომ ისევ იქ იქნებოდა,მაგრამ არცეთ დღეს არ დამხვდა.
1 კვირა არაფერი მომხდარა.ერთ დრესაც ნინისგან მოვდიოდი,და კაფეს ჩავუარე.სანდრო დავინახე...ცალი ხელი ჯიბეში ჰქონდა,სიგარეტს ეწეოდა,რომ დამიახა თავზე ხელი გადაისვა და ჩემკენ წამოვიდა.
ნაბიჯს ავუჩქარე,იმანაც აუჩქარა და დამეწია,მკავში ხელი მომკიდა და მისკენ მიაბრუნა.
-მე ხომ გითხარი არ მომწონს გვიან რო მოდიხარ სახლში თქო
-არც მე მომწონს რამე ვიღაც მანიაკი რომ მხვდება და მკლავში ხელს მიჭერს!გაიშვი ხელი!შენ არ გკითხავ მე როდის მოვიდე სახლში
-ასე გააგრძელებ და მე კიარა სხვა მანიაკი დაგხვდება და სხვანაირად მოგიჭერს მკლავში ხელს!
მიღრიალა ბოლო ხმაზე და ხელი უხეშად გამიშვა
-რაგინდა ვაბშე!აზრზე არ ვარ ვინხარ
-არც მე ვიცი ვინ ხარ,მაგრამ...კაი არაფერი დაიკიდე ადი სახლში
-მაგრამ?
-ადი სახლში თქო!
-არავალ!არ გაქ უფლება ასე თვეში ერთხელ გამოჩნდე ხოლმე და ჩემს ცხოვრებაში ჩაერიო!ან თქვი რისი თქმას გინდოდა და ვაბშე რა გინდა ჩემგან ან საერთოდ გაქრი!
ბოლო ხმაზე ვუყვიროდი და სახლში სირბილით წავედი,უკან აღარ გამომკიდებია,ხელი რარაცას თხლიშა გამწაებულმა და მანქანის დაძვრის ხმა გავიგე.