- რა მე ? რა შენ ? ახლა სადღა გაიქცევი? - რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა ჩემსკენ და მეც ნელ - ნელა უკან უკან დავიწყე სვლა. ტროტუარზე ფეხი დამიცდა და ისევ დემეტრემ დამიჭირა თორემ ალბად ასფალტს ჩავეხუტებოდი. - ისე ღირსი ხარ ეგ ცხვირი გაიტეხო, სხვის საქმეში დაუკითხავად , რომ ყოფ - ერთი ამოისისინა და მკლავზე ხელი დამავლო. მაშინვე ამეწვა მკლავი, თან ზუსტად ის დალურჯებული ადგილი იყო.
-ნიკა მოვა ახლა და გამიშვი გთხოვ თორე ...
-რა თორე? რა თორე? იცი რისი ღირსი ხარ? ეგ თითები უნდა დაგამტვრიოს ადამიანმა! შენი ხმა არ გავიგო - აალებული თვალებით დამხედა და თავისი მანქანისკენ წამიყვანა. კარი გააღო და კი არ ჩამსვა ძალით ჩამტენა. ისე ვიყავი დაშოკილი ხმის ამოღების უნარი დავკარგე და მოსალოდნელ სასჯელეზე ვფიქრობდი.მაგრამ ძალიან შევცდი მანქანა მალევე მიიყვანა კორპუსთნ და დაშტერებული დამტოვა მანქანაში.
-კი მაგრამ... - ერთი ამოვიფუტუნე და კარებიდან სიხარულით გადავფრინდი. კიბეებისკენ გავიქეცი და ასვლა დავაპირე რომ დამიჭირა და თვისკენ მიმატრიალა.
-ახლა მისმინე შე უზრდელო ბავშვო! ამის მერე ფეხებში ზედმეტად მომედები და წყნეთში , ერთი სახლი ვიცი , მიტოვებული, იქ მიგიყვან და ერთი კვირა საჭმლის გარეშე გაყურყუტებ, მერე კიდე არ ვიცი რა მომაფიქრდება , საოცარი ფანტაზიის უნარი მაქვს ! - ბოლო სიტყვები ირონიული ღიმილით დაამატა და მეც შეშინებულმა ავხედე და საოცარმა ზიზღის გრძნობამ გაიღვიძა ჩემში. ხელი გამოვსტაცე და კიბეებზე ფართხა ფურთხით ავედი. ეს ისეთი უგულოა მართლა ასე იზამს, თან როგორ მეშინია სახლში მარტო ყოფნის და მითუმეტეს თუ მიტოვებული სახლია. "ამის მერე ახლოს აღარ გავეკარები!" გულში გავიფიქრე და საშინლად მოღუშულმა შვხსენი სახლის კარები.
-შენ გოგო სრულ ჭკუაზე ხაარ? - მაშინვე მომვარდა შაკო და თმაზე მომწიწკნა
-აუუ შემეშვით რა ლი ავიქნიე და ოთახში შევვარდი. გაბრაზებულმა გადავიცვი სარაფანა და პირსახოცით ხელში გავვარდი კოლიდორში და შემდეგ სააბზანოში შევვარდი გაგულისებული. ისე ვიხეხავდი ტანს მეგონა ამძვრებოდა და სისხლი წამომივიდოდა. საკუთარ ბავშვურობაზე ვბრაზდებოდი. მალევე შვწექი ლოგინში ისე რომ არც მიჭამია და დაძინება ვცადე. ჩამთვლიმა კიდეც მაგრამ მალევე გავიღვძე და სამზარეულოში წყლის დასალევად გავედი. ისე მწყუროდა როგორც უდანბოში 3 დღიე ხეტიალით დაღლილ ადამიანს, მაცივრიდან წყალი გამოვიღე და დიდ ჭიქაში ჩამოვისხი, ერთიანად გამოვცალე მთელი ჭიქა და როცა ვიღაცამ სამზარეულოს კარს ამაკრა შიშისან ერთი შევკივლე და ჭიქაც ხელიდან გამივარდა.
-ფუ რა ფეთიანი ხარ - ამოილაპარაკა დემეტრემ და ნამსხვრევებს დახედა . ხელებს შორის ვყავდი მოქცეული და ისეთი თავლებით მიყურებდა მეგონა იქვე მოვკვდებოდი.
-გაამიშვი - ერთი ამოვიკნავლე და ხელებზე დავეჯაჯგურე. უფრო ახლოს მოვიდა და სახეზე თავისი სუნთქვა მომაფქრვია. ისე დავიბენი თვალები სად წამეღო აღარ ვიცოდი.
-მე ჩემი დასჯის მეთოდები მაქვს - ფრთხილად დაიხარა ტუჩებისკენ საკოცნელად და ისე მიმელულა თვალები ლამის ადგილზე ჩავიკეცე. - ძალიანაც კი გინდა. რომ გაკოცო მარამ ვერ ეღირსები - გახშირებული სუნთქვით პირდაპირ ტუჩებზე დამჩურჩულა და მეც მინაბული თვალები უმალ ვჭყიტე. თავმოყვარეობის ღილაკი ჩაირთო და ლამის ნაპერწკლები გადმოვყარე თვალებიდან როცა ნათქვამი გავაანალიზე.
-იდიოტი ხარ, უზრდელი ხეპრე და გაუთლელი-, სწრაფად მივაყარე და უკვე გაბრაზებულმა უარესადანთებულ თვალებში ისე ჩავხედე რომ წამით არ შემშინებია.-მაინც ვერ ვხვდები რატომ გგონია რომ შენი კოცნის სურვილით ვკვდები, მგონი შნთვითონ თქვი ფეხებში არ მომედოო და ახლა შენ მედები ფეხებში, უბრალოდ შემეშვი, პაროლს გეტყვი და სულკარგად მეყოლე , ჩავთვლი რომ არც გიცნობ - ისე მივაყარე სიტყვები ერთმანეთს ვფიქრობ ნახევარზე მეტი ვერც გაიგო და მოდუნებული მკლავებიდან დავუსხლტი. მაგრამ მაინც დამიჭირა და მიმატრიალა
-პაროლი დაგავიწყდა - ირონიული ღიმილით ამათვლიერა და როცა მოვტვინე რა ფორმით ვიდექი მის წინაშე სახეზე საშინლად წამოვწითლდი. უბრალო ბერეტლებიანი მაისური და მოკლე შორტი , არა შორტი ნაღდად არ ერქვა იმას რაც იმ წამში მე მეცვა.
-ხელები დაიმოკლე - აწითლებულმა ვუთხარი და ოტახიდან გასვა დავაპირე ისევ რომ დამიჭირა
-ვერ გავიგე?
-ხელები დაიმოკლეაქო პაროლი რა ვერ გაიგე?- უკვე ყვირილზე გადავედი და ხელზე დავეჯაჯგურე.
-ბავშვი - ისევ ის საზიზღრი ღიმილი აიკრა სახეზე და ოთახიდან ჩემზე ადრე გავიდა. საშინლად მომეშალა ნევები, ჩემს თავზე და ამ ხეპრეზე ხომ საერთოდ. მაინც ვერ ვხვდებოდი რატომ ეგონა რომ მისი კოცნა მინდოდა . "ვითომ არ გინდა" გამომეხმაურა ჩემი ალტერეგო და სასწარფოდ გავაქნიე თავი მის მოსაშორებლად.
***
ხვალ სწავლა იწყება! დიახ,15 სექტემბერია და მეც მეთორმეტე კლასში მიწევს სკოლის შეცვლა. 2 კვირაა შაკო არ მინახავს იმ"ინციდენტის მერე მეორე დღესვე წავიდა , თან მეც გადავრი რადგან ბესოს ნახვა არ მომიწია, ჩუმად გამოიპარა ანი სახლიდან და შაკო ისე ნახა. მორე დღეს ერთად უნდოდათ დუშეთში ჩსვლა რადგან ანის ტრენბინგები უმთავრდებოდა მაგრამ ბესომ წაიყვანა მანქანით და დარჩა პაწკუ ხახამშრალი. ნატო და ერეკლეც დაბრუნდნენ სახლში და მეც ძირითადად ჩემს ოთახში ვარ. ერეკლე არაა ცუდი კაცი მაგრამ არ შემიძლია , ვერ ვეგუები. დემეტრე არ გამოჩენილა დაახლოებით ერთი კვირაა ან მეტიც. არ ვიცი რატომ მარამ საშინლად დამაკლდა მისი მზერა, მაგრამ როგორც კი მასზე დავიწყებდი ფიქრს ვცდილობდი აზრები უკუმეგდო რაც , ძაალიან , ძალიან რთულად გამომდიოდა ან ხშირ შემთხვევაში არც გამომდიოდა და მეც როცა ორ თაფლისფერ თვალს წამოვიდგენდი დებილი ღიმილით მეღიმებოდა. აი ახლაც ჩემს ოთახში ვზივარ და დებილივით ვიღიმი, ჩემი ალტერეგო მიყვირის მაგამ ვინ უსმენს? ეს დღეებია მისი ხმა ჩამჩხავის და საგანგაშო სიგნალებს აგზავნის ტვინში მაგრამ სულაც არ მენღვლება!
ფრთხილად ჩამოვხტი რაფიდან და მისაღებში გავედი, სუნთქვა შემეკრა როცა ვიღაცის ზურგში დემეტრე ამოვიცანი და მეორე მეს ვუხმე ასეთ მომენტში რომ მიმატოვა მინდოდა მეკითხა მართლა ის იყო თუ არა .
-ოჰ , გამარჯობა სესილია - ალბად ჩემ მზერას მიხვდა და თავი შემოაბრუნა ჩემსკენ. ოდნავ გავუღიმე სალამის ნიშნად და სამზარეულოში სუნთქვა შეკრული შევედი.
-აუუ სესი მაჭამე რა - შესული არ ვიყავი გაბრიელი რომ მომიტრიალდა და საწყალი სახით შემომხედა
-ოო გაბიელ სულ ჭამ და ჭამ , დამაცადე რა მეზარება ახლა საჭმლის გაკეთება - ხელი ავიქნიე და სკამზე ავეხეთქე. აი გაბრიელი მოუშორებელი ჭირია, ჩემებმა რემონტი დაიწყესო და სოფელში ხო არ წავალ თვენთნ ვრჩებიო 3 დღის წინ გამოგვიცხადა და ჩანთებით ხელში დაგვადგა.
-მიდი სესი გვაჭამე მართლა - ახლა ნიკა შემოვიდა და დემეტრეც თან შემოიყოლა
-აუ ჭამეთ რამე არ შემიძლია მართლა - ხელები გავასავსავე და მაგიდაზე თავი დავდე
-რა გჭირს? - ნატოს ხმამ ცოტა შემაკრთო მაგრამ თავი არ ამიწევია
-თავი მტკივა , და სპაზმური ხველა მაქ , წეღან ძლივს ვსუნთქავდი - თავაუწევლად ვუთხარი და წეღანდელი შემთხვევა გამახსენდა. საკმაოდ დიდი ხანია ასე ვარ. დაახლოებით 5 დღეა სულ სუნთქვა მიჭირს და ამ ყველაფერს ხველაც ემატება. მახსოვს 13 წლის რომ ვიყავი რაღაც სინჯი ამიღეს და მერე 6 თვე წამლებს ვსვამდი, თურმე რაღაც ჩხირი ბუდობდა ჩემს ორგანიზმში და თუ ფონი შეექმნებოდა შეიძლებოდა სერიოზული დაავადება ამეკიდებინა. მაშინაც ეს სიმპტომები მქონდა მაგრამ უფრო რთული ფორმით.
- ასთმა ხო არ გაქვს? - გაბრიელმა თქვა და ეჭვი შემეპარა ცოდნოდა სთმა რა იყო.
-13 წლის რომ ვიყავი რაღაც წამლები ვსვი 6 თვე , მაშინაც ასე ვიყავი, ბებოს დავურეკავ და მეტყვის რას ვსვამდი - ისევ თავაუწევლად ამოვიფრუტუნე და ცოტაღა მაკლდა იქვე არ ჩამძინებოდა.
-ხვალ ექიმთან წავალთ - ნიკამ თვქა და წარბშეკრული დამაჩერა , მეც თავი ავწიე და გაკვირვებულმა შევხედე.
-არა გაგიჟდი? თუ გინდა ომკალი და საავადმყოფოში მეორედ აღარ მიხსენო , დაიხურა ეგ თემა - ხელი ავუწიე და ოთახიდან გავედი. ისევ ოთახში შევედი და გაღებული ფანჯრიდან შემოსული ოდნავ გრილი ჰაერი ღმად ჩავისუნთქე, საშინლად მინდოდა თეთრი შოკოლადი. ფეხზე კეტები ამოვიცვი და გაუფრთხილებლად ჩავფრატუნდი კიბეებზე. იქვე სუპერმარკეტში შოკოლადი ვიყიდე და სადარბაზოში შვდიოდი ვიღაცამ პირზე ხელი რომ ამაფარა და კედელს ზურგით მივენარცხე. თვალები დაფეთებულმა გავახილე და სიბნელეში დემეტრეს სახე რომ გავარჩიე ლამის თვალები გადმომცვივდა ბუდიდან
-შენ... შენ აგაგიჟდი ხოო? გული გამიხეთქე - თვალები დავაკვესე და მის ხელებს შორის მოქცეულმა თავის დასაღწევად გავიბრძოლე. რატომღაც დეჟავუს შეგრძნება დამეუფლა.
რატომღაც.
-იცი? შენი ტლიკინი და გაბრაზებული , მოლურჯო თუ მომწვანო ფერის თვალები ძალიან მომენატრა სესილია - სიტყვების გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მეცა ტუჩებზე და აზოვნების უნარი დამაკარგვინა ...

ესეც დაპირებულიი <3 მიხარია რომ ისევ გაინტერესებთ. უბრალოდ არ დაგეზაროთ რა კომენტარების დაწერა, რომ სტიმული მქონდეს ვწერო. არ ვიცი რა ჯადაბა დამემართა, მუზები ერთად დამეტაკნენ და ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევენ :D იმ მეორე მოთხრობასაც ვწერ და ამას რომ დავასრულებ "სრულად" შემოგთავაზებთ <3 ველი თქვენს შეფასებაას