აკანკალებულმა ძლივს მოვახერხე ჩაცმა, სწრაფად ავიღე მობილური და გარეთ გავედი, რეზის გაოცებულ თვალებს რომ გადავაწყდი ვიგრძენი რომ მეტს ვეღარ შევძლებდი.
ყველა ადამიანი კარგავს თავის სიძლიერეს როდესაც მის გვერდით მასზე ძლიერი ადამიანია, სურვილი უჩნდება მოდუნდეს და თქვას რომ მეტი აღარ შეუძლია, დახმარება ითხოვოს და ბრძოლა შეწყვიტოს.
- რა გჭირს მა?- ოდნავ მომიახლოვდა რეზი და სახეზე დამაკირდა.
ძალაგამოცლილი და აკანალებული მივეყუდე კედელს და თვალები მაგრად დავხუჭე, არ მინდოდა მეტირა მაგრამ არ გამომივიდა..
- მანქანას მომცემ?- ჩამწყდარი ხმით თვაკებდახუჭულმა ვკითხე რეზის.
- სანამ არ მეტყვი რა მოხდა სახლიდანაც არ გაგიშვებ- გაამკაცრა ტონი და ოდნა შემეხო მხარზე.
- გეგა და ლაშა დააპატიმრეს, აკო საავადმყოფოშია დანარჩენი არც მე ვიცი..
- წამო მე წაგიყვან..
- ოღონდ სწრაფად..
სწრაფად ჩაიცვა რეზიმ, დედას არ გაუგია ისე დავტოვეთ სახლი, ყველანაირად ვცდილობდი არ მეტირა მაგრამ ვეღარ ვძლებ, ვეღარ ვუძლებ ხომ უნდა დამთავრდეს როდესმე ეს ყელაფერი.
პოლიციის შენობასთან გააჩერა რეზიმ მანქანა, შესასვლელში დაგვხვდნენ ელე და ნინა, გეგას მამასაც მოვკარი თვალი რაღაცას ელაპარაკებოდა ოფიციალურად ჩაცმულ ტიპს, ნანაც აქვე იჯდა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა, სწრაფი ნაბიჯებით მივუახლოვდი ნანას და ზრდილობის გარეშე ვკითხე.
- რა ხდება ნანა მას?
სწრაფად ამომხედა და ტელეფონი გათიშა, მერე თვითონაც ადგა.
- ვიღაც უცემიათ, მძიმედაა ამბობე რომ ამ ღამეს ვერ გადაიტანს, ბიჭებს მიუსჯიან, აუცილებლად მიუსჯიან..- აშკარა პანიკაში იყო ნანა.
- რა გვარი იყო ინც სცემეს..
- არ მახსოვს..
- კობახიძე?- იკითხე ელემ.
- შენ რა იცი?- მოგვიახლოდა ირაკლი გეგას მამა.
- ლაშასგან გამიგონია, სად არიან ბიჭები ირაკლი ბიძია.
- კამერაში ყავთ.
- ვერ ვნახავთ?
- მე ვნახე უკვე..
- მაგრამ ჩვენ გვინდა ნახვა- გამოვაცხადე პრეტენზიული ტონით, ვიცი რომ ნაცნობები ყავს და შეუძლია შეგვიშვას.
- კარგი ცოტახანში შეგიშვებენ..
სკამზე ჩამოვჯესი და თავი ხელებში ჩავრგე, გამახსენდა გეგას დიალპოგები პოლიციელთან და იმ გამომძიებლის მუქარები რომელიც ახლახანს შემოვიდა გამარჯვებული სახით.
- მაინც ხომ მოიმტვრია ცხვირი შენმა ბიჭმა, ხომ ვამბობდი ჩამივარდება თქო ხელში.
- მომისმინე- ნელა მიუახლოვდა ირაკლი და საყელოში ზუსტად ისე წაავლო ხელი როგორც გეგამ იცის ხოლმე, უსტად იმ თვალებით და იმ სახით შეხედა როგორიც ამ დროს გეგას აქვს ხოლმე.- დედას ****88 ბავშვებს რომ ხელი ახლო, თუ შენო თავი გიყვარს გეგა აქედან ისე გამოვა როგორც შევიდა . გასაგებია?
არაფერი პასუხია, მხოლოდ გაიცინა, მაგრამ მის სიცილზე გამაკანკალა, ვიი რომ გეგას რაღაცას დაუშავებს, არც ლაშას დარჩება ვალში, ზედმეტად გაამწარეს ამ ბიჭებმა. ირაკლიც ანერვიულებული დატოვა მისმა ამ ღიმილმა იმედია რამეს გააკეთებს რამეს იღონებს რომ ბიჭებს არ შეეხონ.
ცოტახანში მართლა შეგვიშვეს ბიჭებთან ცალცაკე კამერებში სხედან, გეგას სისხლიანი ოდნავ დახეული მაისურის დანახვაზე თვალები გამიფართოვდა დაბნეულმა ავათვალიერე და წარბზ ღრმა ჭრილობაც შევნიშნე, ნელა მივუახლოვდი კედელზე აყუდებულს და კიდევ ერთხელ დავათვალიერე მისი ოდნავ მომღიმარი სახე.
- შეგეშინდა?- გამიღიმა გეგამ.
- ახლაც მეშინია- დავიჩურჩულე და ნელა შევეხე მის წარბს რომ არ მეტკინა.
- არ მტკივა- ჩემს სიფრთხილეზე გაეცინა ერაძეს, დაბლა დამაწევინა ხელი და გულზე მიმიხუტა.
- რატომ იჩხუბე?
- გრძელი ამბავია.
- დაგიჭერენ.
- ფეხებს ვერ მო***..
- ის ბიჭი კვდება გეგა.
- რაც მალე მით უკეთესი..
გაბრაზებულმა ავხედე და ვცადე მოვშორებოდი მაგრამ არ გამიშვა, მხოლოდ გაიცინა და უფრო მაგრად ჩამეხუტა.
- ვერ ვიტან როცა ასე ლაპარაკობ, ნანამ თქვა რომ მოგისჯიან.
- ნაციხარს ვეღარ გაყვები?
- რა შუაშია გეგა?
- არ მომისჯიან, ზუსტად ორ კვირაში გამოვალ აქედან.
- მართლა?
- გპირდები, ეხლა წადი გვაიანია..
- ხვალ გნახავ?
- არა ეს ორი კვირა ვერ ,ნახავ გამოვალ თუ არა შენთან მოვალ.
- რა ? რატომ?
- საჭიროა წადი ახლა, ოღონდ ჯერ მაკოცე.
ნელა ავიწიე ფეხის წვერებზე და გეგას ტუჩებს ფრთხილად შევეხე
მერე კი კამერა დავტოვე.
................................................................
- ხომ გითხარით რომ ჩამივარდებოდით ხელში- ბოროტულად აენთო პოლიციელს თვალები და ტანზეით შიშველ ბიჭებს გამარჯვებულმა გადახედა.
- მეც სულ გეუბნეოდი რომ დედას***** და აქედან გავალ თუ არა პირველი მაგას გავაკეთებ- ღიმილით ახედა ერაძემ.
- თუ გახვალ ცოცხალი.
- მაგის ტრ**8 რომ გქონდეს აქამდე იზავდი- ჩაერთო ლაშა.
- ეხლა განახებთ რისი **** მაქვს- მთელი ჩალით მოუნია დუბინკა ბეჭებზე და დიდი წითელი ზოლი დაამჩნია წრიპას სიცოცხლეს.