დილით რომ გავიღვიძე სწრაფად ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.ძალიან მშოდა.სამზარეულოში რომ შევედი გაკვირვებისგან პირი ღია დამრჩა.მაგიდაზე კრუასანები და ჭიქები ეწყო ლიკა კი ყავას ადურებდა.
-ახლა ვაპირებდი შენთვის დაძახებას. ნერვიულად გამიღიმა და სკამი გამომიწია.
-დაჯექი ვისაუზმოთ.
-კარგი. ეტყობოდა ისედაც ღელავდა და არ მინდოდა უარესად შემეშინებინა მაგრამ რა მექნა გაოცებას ვერ ვმალავდი და ამას კიდევ უფრო დიდი უხერხულობა შემოჰქონდა ოთახში.დედამ ჩაი დაასხა და მეც ნელა დავიწყე საუზმობა.შევამჩნიე ვერ ისვენებდა და მეც ვკითხე.
-რამის თქმა გინდა?
-ხო..იცი..ის..მე..გუშინ..
-დედა რამე მოხდა? სიტუაციის მიუხედავად მაინც შევნიშნე ამ სიტყვის გაგონებაზე მის სახეზე წამიერი ღიმილი და ამან უფრო მომილბო გული.
-არ ვიცი ამას როგორ მიიღეებ ან როგორ გაიგებ მაგრამ...
-ლიკა დაწყნარდი და მოკლედ მითხარი რა ხდება
-შემიყვარდა!
-ვინ მამა? იროიულად ვთქვი და ჩაი მოვსვი.
-არა ანა მამაშენი არა.ის აარასდროს მყვარებია. ეს სიტყვები ისეთი ზიზღით წარმოთქვა გავოცდი და ჭიქა მაგიდაზე დავდე.არ მეგონა მსგავს რამეს ოდესმე თუ მისგან გავიგონებდი.და თუ ზურა არა აბა ვინ უყვარს?
-ვერ გავიგე?
-ეს არ იყო სიყვარული.ეს იყო უბრალოდ მიჩვევა.ის აქამდე თითქოს ნარკოტიკივით იყო.უბრალოდ ეჩვევი და მასზე დამოკიდებული ხდები.ამის მისახვედრად დიდი დრო დამჭირდა.ამას მაშინაც კი ვერ მივხვდი როდესაც ციხეში ჩასვეს და ყოველ დღე აღარ მიწევდა მისი ნახვა.მაგრამ ახლა...ახლა მე სხვა მიყვარს...ანა გესმის ცხოვრებაში პირველად შემიყვარდა. ცრემლები წამომივიდა.ნუთუ მართლა მიხვდა?ღმეღტო როგორ მინდოდა ამ ყველაფრის გაგონება...მინდოდა მთელი ჩემი ცხოვრეის მანძილზე და არ მეგონა ოდესმე ეს დღე თუ დადგებოდა.
-რა ქვია?რამდენი წლის არის?სად ცხოვრობს?შვილები ყაავს?უცოლოა?
-ვაიმეე დამაცადე მოგიყვე. მითხრა და გაიცინა.ასეთი ბედნიერი ბოლოს არც კი მახსოვს როდის ვნახე.არ აქვს მნიშვნელობა ის ბედნიერი მუშობს,არ მუშობს,მდიდარია,ღარიბია...საერთოდ არ აქვს ახლა ამას მნიშვნელობა.თუ დედაჩემი ბედნიერია მაშინ მეც ბედნიერი ვარ.
-ზაზა ქვია.41 წლისაა.სიმპათიური,მაღალი და შავგრემანი.
-მმმ გეთანხმები ქერა ქალებს შავგრემანი კაცები უხდებათ.
-მოკლედ,ბიზნესმენია და თავისი კომპანია აქვს.ყავს ერთი ბიჭი ლუკა სულწაძე.ცოლს გაცილებულია.საცხოვრებელი ადგილი:ვაკე.დაკმაყოფილდი?
-დაიცა დავფიქრდები... და ვინ გაცადა ფიქრი?
-ალო
-ანა სად ხარ?
-სახლში.ნიკუშ შენ სად ხარ?
-შენ სახლთან რო ბაღია იქ ვართ ბავშვები ჩამოხვალ?
-ვინ და ვინ ხართ?
-ნუ შენ არ იცნობ.ჩამო რა და გაგაცნობ ყველას.
-აუუ რავი არ ტეხავს?
-ოო კაი რა ნუ იცი ეგეთები ჩამო მალე გელოდებით.
-ხო კაი.
-ვინ იყო?
-ჩემი მეგობარი ნიკა.წავედი მე და იცოდე არ დაგვისრულებია.
გამიღიმა და ოთახში შევედი გამოსაცვლელად.
-აუ დე ფული მომე რა.
-რამდენი გინდა?
-რავი 25 მეყოფა.
-ოხ ანა. ფული გამოვართვი,ლოყაზე ვაკოცე და დაბლა ჩავედი.
ნიკა სადარბაზოსთან დამხვდა და გადამკოცნა.
-რას შვები?
-რავი არაფერს.ახალი ამბები მაქ მოგიყვებით მერე.
-კაი წამო.
ბაღში რომ მივედით სულ რაღაც ხუთი ადამიანი დამხვდა.
-გაიცანით ჩემი პრიცესა.გიო,ზუკა,ნიცა,ანანო და საბა.
-ანა,სასიამოვნოა.გავიღიმე და მათაც გამიღიმეს...კარგი დრო გავატარეთ.ბევრი ვიცინეთ და ვიალაპარაკეთ.აქედან მე და ნიკა ჩვენ სასტავთან შევიკრიბეთ და იქ გავაგრძელეთ დღე.სახლში რომ ავედი ლიკა დაწოლილი დამხვდა.შხაპი მივიღე და უკვე დაზინებას ვაპირებდი სმსის ხმა რომ გავიგონე.გავხსენი და ნიკა იყო.
"გძინავს?"
'არა ჯერ.შენ არ გეძინება?"
"აუ დაგირეკავ რა,გთხოვ"
"კაი"
-გისმენ,მოხდა რამე?
-არა არფერი რა უნდა მომხდარიყო?
-აბა რა გჭირს?
-არაფერი პროსტა შენი ხმის გაგონება მინდოდა.
-ნიკა ნასვამი ხარ?
-კი მაგრამ მაგის გამო არ გირეკავ.
-ასე უცებ სად მოასწარი დალევა?
-რამე მნიშვნელობა ააქვს შენთვის?
-კაი ნიკა დაიძინე და ხვალ ვილაპარაკოთ.კარგად.
-დაიცა არ დაკიდო რა
-გამოიძინე და ხვალ განახავ.
-ახლა მნახე.
-ახლა ვერ გნახავ გვიანია და დავწექი უკვე.
-კაი
-შენ რა გეწყინა?
-არა
-კაი რა გჭირს ვერ გავიგე.
-არაფერი კაი.
-კაი გამოვდივარ,მითხარი სად ხარ. ავდექი და ჩემი კომბინიზონის ჩაცმა დავიწყე.
-ბაღში.
-არ წახვიდე ჩამოვდივარ.
კარი ჩუმად დავხურე და ქვემოთ ჩავედი.ნიკა სკამეიკაზე იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.ახლოს რომ მივედი ხელები გაშალა.მეც მივედი და ჩავეხუტე.ძლიერად მომეხვია და თავი ჩემს კისერში ჩარდო.
-რა მოხდა? ვკითხე მშვიდად.პასუხი არ გამცა და მივხვდი ლაპარაკი არ უნდოდა.არ ვიცი ასე რამდენ ხანს ვიყავით მაგრამ ოდნავადაც არ გაუშვია ჩემთვის ხელი.
-ნიკ
-ჩემთან დარჩი რა.
-ბოლოს და ბოლოს მეტყვი რატომ დალიე თუ არა.
-არ ვიცი. სკამეიკაზე დაჯდა და მეც გვერდით მივუჯექი.-არ ვიცი უბრალოდ მინდოდა რომ გული რამეზე გადამეყოლებინა.
-ნიკა რამე მოხდა?
-ყველაფერი.
-და მაინც?
-დარჩები ჩემთან?
-აუუ ნიკა ბოდიში...
-კაი დაიკიდე.ჩათვალე არც გვილაპარაკია კაი? ფეხზე ადგა და მეც ავდექი.წავიდა.
-ნიკა მოიცადე სად გარბიხარ?
-რა?
-ბოდიში თუ რამე გაწყენინე.არ მინდოდა.
-დარჩები?
-...
-კარგად.ისე ხმადაბლა თქვა ძლივს ტუჩების მოძრაობით თუ მიხვდებოდით და შეტრიალდა.
-დაიცა დამელოდე. გავეკიდე.ხელი ჩამჭიდა და გამიღიმა.
-ნიკა კვარაცხელია იცოდე მეორედ მთვრალი აღარ დაგინახო თორე ვერ გადამირჩები.მანქანით ასე მთვრალი აქამდე როგორ მოაღწია ცოცხალმა არ ვიცი.
-გასაღები მომეცი.
-და შენ რომ მოწმობა არ გაქვს?
-ნიკა მომეცი.იმედია ასეტ მდგომარეობაში არ აპირებ მანქანი მართვას.
გაიცინა და გასაღები გადმომიგდო.ვერ მივხვდი 2 საათში ასე რამ შეცვალა.ასეთი ნიკა ჯერ არ მინახავს.კიდევ კარგი პოლიცია არსად შეგვხვედრია.სახლში მალე მივედით.თავის ოთახში ავიყვანე და დავაწვინე.ოთახიდან გასვლას რომ ვაპირებდი ხელი მომკიდა.
-ხომ შემპირდი დავრჩებიო.
-ტელეფონი მანქანაში დამრჩა.ლიკას უნდა მივწერო.
-არ წახვიდე.ხელი უფრო ძლიერაქდ მომკიდა და მეც იძულებული გავხდი დავწოლილიყავი.წელზე ხელი შემომხვია და მკერდთან მიმიკრა.
-აი ძაან მიყვარხარ და შენზე მაგარი მეგობარი არ მყოლია.
-მეც მიყვარხარ. კისერში მაკოცა და მალევე ჩაგვეძინა.