ყველაფერი დაიწყო არცთუ ისე დიდი ხნის წინათ,ივნისის მშვენიერი მზიანი დღე იდქა აისის სადარაჯოზე,მე მწლოლიარე მხოლოდ სევდას გავხსენებოდი,ამეღო გალაქტიონის 2 ტომეული და კითხვა დამეწყო,ამ დროს გაისმის მობილურზე შეტყობინების ხმა,მე სიხარულისგან გაოცებულს უმალ ამეღო მობილური და კითხვა დამეწყო ამ შეტყობინების,ნომერი უცნობია...უცნობი აბონენტი
-გამარჯობათ ნიკო,მე ნუკი გახლავართ ჩხაიძე,თქვენ მე არ მიცნობთ მაგრამ მე თქვენზე ბევრი რამ მსმენია და თუ შეიძლება რომ ვიმეგობროთ?
მე სიხარულისგან ახშფოთებულმა გულში გავიფიქრე ,,ცოცხალიც არ ვყოფილვარ მკვდარი" თურმე ვიღაც ინტერესება ჩემით და ვახსოვარ კიდევ ვიღაცას,არ დავაყოვნე პასუხი და მალევე მივწერე
-გაგიმარჯოთ,დიახ შეიძლება როგორ არა.
ასე გაგრძელდა რამოდენიმე ხანს ჩვენი დიალოგი,აღმოჩნდა რომ ისიც წერდა ჩანახატებს,მოთხრობებს და ლექსებს,რამაც უფრო მეტად გამახარა...
ვისაუბრეთ ცოტა პირადულზეც,გავუნდეთ ერთმანეთს ჩვენი ტკივილები,თუ რა გვტკიოდა რა გვაღიზიანებდა,რამ აგვაღებინა ორივეს კალამი და რამ დაგვაწყებინა ამ ,,ვირტვალურ სამყაროში" წერა და სხვისთვის სამყაროს ცოტათი სხვა თვალით დანახვა,
გამახარა მის მშვენიერმა და ლამაზმა სულმა,რომ მას ეწადა სიკეთე გაეკეთებინა,დახმარებოდა სხვებს,ცოტაც მოვშინაურდით შემდეგ კი ერთმანეთს დავვემშვიდობეთ და მან დამპირდა:
-კარგი ნიკო ახლა რაღაც საქმე მაქვს,საღამოთი შეგეხმიანები,აბა დროებით
-კარგი ნუკი ჩემოკარგო,ველოდები შენს შეტყობინებას.
დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და გახარებულმა წამოვდექი,ფანჯრიდან გავიხედე,გავიხედე და შევხედე ცას,მწვანე მდელოს და ხეებს,თითქოს და ჩემს ირგვლივ ნაცრისფერ სამყაროს ფერთა სიმრავლე მისცემოდა,ჩიტების ჟრიამულიც,თითქოს რაღაც გახარებოდათ მასაც,შემდეგ დავუბრუნდი ჩემს საწოლს და განვაგრძე სიხარულით სავსემ გენიოსი ,,გალაქტიონი"-ს კითხვა.
მოსაღამოვდა...მე მობილურზე ცქერაში ჩამძინებოდა,მაღვიძებს ისევ შეტყობინების ხმა,ნომერი 23...
-აჰა დაგპირდი და მოგწერე კიდეც,რას შვები? მწერს ნუკი
-არაფერს ვწევარ და შენს შეტყობინებას ველოდებოდი.
მან გამიღიმა და გავნაგრძეთ ისევ საინტერესოთ დიალოგი,მინდა გამოგითყდეთ და ძალიან მახარებდა მისი ყველი ახალი შეტყობინება,მობილურძე შეტყობინების ხმაც კი მახარებდა,,სულ სხვაგვარ ჟღერდა...
მითხრა რომ მას სურდა სამომავლოდ ერთად გაგვეკეთებინა რაღაც კარგი,ასე საინტერესოდ გრძელდებოდა ჩვენი საუბარი,მოახლოვდა 12 საათიც და მან დამემშვიდობა:
-ნიკო ტკბილი ძილი,მშვიდობიან ღამეს გისურვებ,,ხვალ ისევ შეგეხმიანები
-კარგი ნუკი ჩემოკარგო ტკბილი ძილი,შენც მშვიდობიან ღამეს გისურვებ.
თან გული დამწყდა და ამავდროულად გამიხარდა კიდეც რომ დამემშვიდობა 12 საათზე,გამიხარდა რომ ის არ გავდა სხვა გოგონებს რომელბიც შუა ღამით უკუნეთ ღამეს წერს უცხო ადამიანებს.
გათენდა...მეორე დღეც მისალმებით დაიწყო,
ვსაუბრობდით იმ დღის გეგმებზე,თუ რას ვგეგმავდით,
და ასე საინტერესოდ გრძელდებოდა ჩვენი დიალოგი,ყოველი დღე მისალმებით იწყებოდა,საღამო კი დამშვიდობებით და კეთილი სურვილებით მთავრდებოდა.
ჩემთვის ყოველი დღე მშვენიერ ფერთა შეხამებით იწყებოდა და მთავრდებოდა,ასე გრძელდებოდა და გრძელდება დღემდეც,
გავიდა რამოდენიმე ხანი..
დილაა...ივნისის 27 დადგა პარასკევი დღე,
დილა ისევ მისალმებით იწყება:
-დილა მშვიდობისა ნიკო,როგორ ხარ?
-დილა მშვიდობისა ნუკი,კარგად,თავად როგორ ხარ?
-მეც კარგად,მწერს ნუკი.
შემდეგ განვაგრძეთ საუბარი ჩვენს პარასკევი დღის გეგმებზე
-დღეს რა გეგმები გაქვს? (ნუკი)
-რეპეტიციაზე მივდივარ არა სამთავრობო ორგანიზაცია ,,გავუფერადოთ დღე"-ში,შენ რა გეგმები გაქვს?(მე)
-მე დღეს მასწავლებლებთან უნდა წავიდე,მითხრა მან
კარგი ნუკი ჩემოკარგო ახლა უნდა დაგემშვიდობო,რეპეტიციაზე მივდივარ,მივწერე მე
-კარგი,დროებით.
რეპეტიციაც დამთავრდა მე შინისკენ მიმავალს გზად შემხვდა ნუკი და მისი მეგობარი ,,ბაჩო" მივესალმეთ ერთმანეთსს და განვაგრძე გძა,ერთმანეთი ზუსტად 0.5 წამით ვნახეთ და წავედი რადგან დაღლილობისგან წელს შევეწუხებინე და ვეღარ ვძლებდი უკვე.
გავიარე მცირე მანძილი და ისევ გაისმიშ შეტყობინების ხმა,ნომერი 23...
-ნიკო,მწერს ნუკი
-გისმენ ნუკი
-არა არაფერი
მე კი გამეღიმა,მხოლოდ იმ დღეს ვნახე და მის შემდეგ ნუკი არ მინახავს თავისი პრობლემების და მოუცლელობის გამო,მაგრამ ყოველ დღე ვეხმიანებოდით ერთმანეთს,როდესაც ცუდათ გავხდებოდი ნერვიულობდა,მამხნევებდა,მაიმედებდა რომ ყელაფერი კარგად იქნებოდა მე კი ვგრძნობდი რომ მარტო არ ვიყავი და ნუკის გამოც ღირდა სიცოცხლისათვის ბრძოლა და სხვა დანარჩენის დამარცხება,დღითიდღე ვგრძნობდი თუ როგორ მიყვარდებოდა,როგორ იქცეოდა ნუკი ჩემს სამყაროდ,ჩემს სუნთქვად და ჩემს ფიქრებად,ასე გრძელდება დღემდე.

ავტორი ნიკო დანგაძე