ვერც წიგნებმა უშველა, ვერც მუსიკამ , არც მზემ გაფანტა საშინელი ხასიათი და ცურვაც ვერ გამოდგა დეპრესიის ნოკაუტში ჩამგდები , მეხუთე დღეს უბრალოდ ვეღარ გაძლო , მიხვდა ჭირდებოდა ივა , ისე ჭირდებოდა როგორც ეს სასაიამოვნო ჟანგბაგაჯერებული წყნეთის სუფთა ჰავა , მაგრამ მარტო არა ივასთან ერთად არშეძლო უმისობა არშეეძლო, წლების წინანდელი მოგონებები მოსვენებას უკრგავდა ახსენდებოდა მებურიშვილის არეული ცხოვრება მის გამოჩენამდე და წამს შიში იბპყრობდა , ისიც ახსოვდა ქორწინების მესამე წლისთავზე, როგორ სევდაშეპარული თხოვა კაცმა არ დამტოვოო.

_იდგა ოფისის ბოლო სართულზე ქმრის კაბინეტში გაშეშებული და გონებაში არაფერი კარგი არ ეფიქრებოდა , მდივანის შიშნარევი ხმა ეხაც ჩაესმოდა მარტო დარჩენილს და ვერაფრით გადაეხარჩა „მეხუთე დღეა ბატონი ივა არ გამოჩენილა, ყველა დარჩენილი საქმე კახას გადააბარაო“ იგრძნო, როგორ მოეკვეთა მუხლები და სავარძელს ხელით დაეყრდნო , მიკარგული ძალა მოიკრიბა და უკვე მათ სახლთან იყო, ერთიანად დაუარა განცდილმა ემოციებმა და ცხელი ცრემლები ხელის კიდით მოიწმინდა , მანქანა გზაზე დატოვა და კარს სათადარიგო გასაღები მოარგო , იგრძნო როგორ უკანკალებდა სხეული ცუდის მოლოდინში , როგორ უჭირდა ერთდროს საყვარელ სახლში ფეხის შედგმა , ოღონდ ის საზიზღარი „ჯგუფი“ არ დახვედროდა „ძველი სამეგობრო“ სხეულში გაცრა თინიას და ეზოში მოკირწლულ გზას დაადგა , გახსენდა მებურიშვილის გაცნობის სცენა და თვალებიდან ამჯერადაც ცრემლი წასკდა , მანქანების დანახვაზე კი უფრო უმატა ქვითინს , ტვინში სისხლმა აასხა და დარჩენილი ბილიკი სირბილთ გაიარა კარის სახელურს ეცა და შედგა

_სრული ქაოსი მის სახლში სრული ქაოსი , ირგვლი ჩამოფარებული ფარდები ერთმანეთში შეზრდილი სხეულები , ხმები სასმელი მოსაწევი წამალი , შპრიცები მუსიკა და ოთახის შუაგულში ანთებული ერთადერთი ნათურა , აყირავებული ავეჯი , გადმოყრილი ნივთები დამსხვრეული სუვენირები და იმედები ....

–ოი რძალი მოვიდა რძალი , იქვე არსებული სავარძლის კიდიდან წამოიმართა ერთდროს ამაზრზენი სხეული, ბაჩო კაკაბაძე , კი ნადვილად ისიყო საძმოს გამორჩეული წევრი , იმ საძმოს რომელსაც გოგო წლები ებრძოდა და ცდილობდა ივას ცხოვრებიდან გაედევნა , ეხლა კი მის წინ იდგა კაცი, როგორც ადრე ისევე ელეგანტურად და ირონიულად უმზერდა ქალს და სახეს ბაცი იისფერი ნაირავეი ზოლად გასდევდა , იდგა და გრძნობდა ცრემლიც არ სდიოდა გრძნობდა, რომ წამს ჩამოენგრა მთელი წარმოსახვა თავზე ყველაფერი იგრძნო და გააცნობიერა, რომ ყველაფერი ჯოჯოხეთური სისწრაფით მიექანებოდა ქაოსისკენ ... მაგრამ მაინც შეძლო შეკოწიწებული მხნეობა შეენარჩუნებინა და წელში გამართულიყო, უნდა ენახა ქმარი უნდა ენახა რაცარუნდა დაჯდომოდა , ისვ უნდა ებრძოლა მისთვის ისევ უნდა ებრძოლა და დაემარცებინა ეს სამყარო , ჯეროდა რომ ივას უყვარდა გულის სიღმეში იცოდა , ხვდებოდა აცნობიერებდა მის შეცდომას.

_ჩემს სახლში და ჩემს ქამრთან მოვედი , იქნებ მიმსაწავლოთ სად მოვძებნო ამ ქაოსსა და უბედურებაში ? ასევე ირონით გაჭიმა თინიამ სიტყვები და კაცის მუქ თვალებს თავის დიდრონი მწვანე თვალები მიანათა, იგრძნო დანარჩენი გამოფხიზლებული მზერა ოთახის სიღმეში , ყველას იცნობდა ყველა იცოდა ვინ ვინ იყო გოგოებს ვერარჩევდა თორემ ყველა მამაკაცი ერთდროს არსებული სასტიკი საძმოს წევრები იყვნენ , ცოხვრებას რომ უნგრევდნენ ადამინებს


_თქვენი ქმარი ერთობა ქალბატონო თინია, მანამდე ჩვენ შეგვიძლია ვისაუბროთ ჭიქა ყავას თუ შემომთავაზებთ , როგორც თქვით ჩემს სახლში მოვედიო და შესაბამისად სახლის დიასახლისისც როგორც ვიცოდი თქვენ იყავით, ხომ ასეა. ბატონი კარლო როგორ ბრძანდება როგორ მიდის მისი საქმეები გვაიგე უკვე მოსამართლე გამხდარა და დიდი საქმებას ატრალებს , ქალიშვილის წაყვანაც უნდა მასთანო , რამეტყვი აბა თინია როგორ მიდის მამიკოს საქმები .. ირონია რთული სათქმელია ბოღმა იყო კაცის ხმასი წლების წინანდელი დაგროვოლი ვეგადანაყლაპი ბოგმა ,ქალისმიმართ .

_არასოდეს აშინებდა მსგავსი სიტუაციები , მთელს სხეულში გაორმაგებულად მიეწოდებოდა ადრენალინი და ძლიერი შეუპოვარი ხდებოდა , იცოდა ეს კაკაბაძამე მაგრამ მაინც ცდილობდა ქალის პროვოცირებას მამით და ისევ მამით , სწორედ ბრძანე მე ამ სახლის დიასახლისი ვარ და შესაბამისად სტუმრებასაც შერჩევით ვიღებ , ასე იყო აქამდე აბა გაიხსენეთ წარსული და გპირდებით მომავალშიც არაფერი შეიცლვლება და ყავასაც ჩემგან მორთმეულს ვერავინ მიიღებს დაუმსახურებლად ეხა კი გამატარე , სამწუხაროა რომ გართობა ზედმეტად მალე დაგიმტავრდათ , ივას გვერდით მე ვეყოლები და გპირდები აღარასდროს მოგცემ ამ სახლში და ჩვენს ცხოვრებაში ხელების ფათურის უფლებას , წამს ირგვლი მიმოიხედა და არსებულ საოზოგადოებას აგდებული მზერა უწილადა , თქენც შეგიძლიათ ბაჩოს მიბაძოთ და წასასვლელად გაემზადოთ არასოდეს იქნებით სასურელი სტუმრები

_გუაზრებლად აურა მამაკაცს გვერდი გაუაზრებლად აირბინა კიბები და ამჯერად მის ოთხათან იდგა, და ვერგაებედა ჩამოეწია თუ არა სახელური , სისხლი გაეყინა რომ წარმოიდგინდა რა იგულისხმა კაკაბაძემ გართობაში , მაგრამ მაინც გაუბედავად დაეჭიდავა სახეულს , გაშრა როცა არაფრისდიდებით გაიღო ოთახის, იცოდა შიგნიდან არიკეეტებოდა არცერთი ოთახი ვიღაცას განძრა უნდა დაეკეტა გარიდან და ამან კიდევ უფრო მოუკლა გული ყველა ოთახს ეცა ყველა ღია იყო მაგრამ ივა არსად ჩანდა , მუხლები მოეკვეთა ამჯერადაც ტუმბოს დაეყრდნო რომ არ წაქცულიყო... მიხვდა სადაც იქნებოდა მამაკაცი მიხსვდა და სახეზე ისვე ცხელი ცრემლი დაედინა , სწრაფად შეუმჩნევლად ჩამოირბინა კიბები უკანა გასასველელით ეზოში გავიდა და უკვე მთაწმინდაზე იყო და უკვე ხედავდა მამაკაცის სხეულს კბოდეზე რომელიც სადღაც შორს იყურებოდა შებინდებულიყო ამიტომ ჩრდილი ეცემოდა მინდორს და საოცარ სანახაობას პირდებოდა , იდგა თინია გაუნძრევლად და ღაპა–ღუპით სცვიოდა ცრემლები , ადრელანი მოეძალა სიყვარული და მონატრება გაუაზრებლად გაქანდა და უკვე მამაკაცის ძლიერ მხრებს ეხუტებოდა , მიხვდა როგორ დაუარა კაცს სხეულში და როგორ შეაკანკალა თეთრი საროჩკის აკეცილ მკლავზზე კი ტაომ დაყარა , არიძროდა არცერთი თითქოს წამს იმახსოვრებდნენ, ქალი კი მონატრებით იწვოდა ნელა შეუცურა საროჩკაში ხელი და ტატუს მონდომებით გადაუსვა ფაფუკი თითები იგრძნო კიდევ უფრო როგორ დაუარა მამაკაცს სხეულში და ამჯერად დიდირონ მკალვებში მოიქცია სახეაწითებული ქალი და თავზე აკოცა

_თუ ამქვეყნად რამე გამაჩნია ეს შენხარ თინია , შენ ხარ ის სიწმინდე ერთადერთი სიწმინდე რომელსაც გამაჩნდა

_გაჩუმდი , ნელა აიწა ქალი და აკანკალებული თითებით მამაკაცის ბაგეეებს გადაუსვა , მომენატრე ძალიან მომენატრე , აღარვიცი ამ უწესო სიყვარულს რამოვუხერხო , გესმის ჩემი მიყვარხარ ივა , იმაზე მეტად ვიდრე ეს შესაზლებელია, არმინდა ოდესმე დაგკარგო და ის ვიგრზნო რაც წამის წინ ჩვენ სახლში ყოფნისას გავაცნობიერე

_ვიცი რომ ხვდები , კაცს ხმა გაბზარვოდა და ამჯერად ქალზე შემოხვეული ხელები უღონოდ ჩაეწყო შარვილის ჯიბეში

–არმადარდებს ერთხელ უკვე მოევერიეთ ამ ყველაფერს მეორედაც შევძლებთ

_უკვე ვეღარ , მინდა იცოდე რომ მიყვარხარ , ისე ძალიან მიყვარხარ რომ შემიძლია შენზე უარი ვთქვა , ხუთი დღის წინ მითხარი ვერ შეგავსეო , ეს მე ვერგავსებ თინია ეს მე არშემიძლია გიყურო ასეთ კარგას და სუფთანს და გაიძულო იბრძოლო ჩემი წარსულისთვის , რომელიც არსებობს და იარსებებს ჩემს ცხოვრებაში ..

–არა ივა უკვე საასოწარკვეთის ბგერები ერეოდა ქალის ხმას , ოღონდ ეს არმითხრა , უშემოდ არშემიძლია გესმის უშენოდ არაფერი ვარ

–იგრძნო, როგორ არიდა მამაკაცმა მზერა და ხელები ჩავლო მის ფაფუკ თითებს ნელა გაშლევინა დაძაბული დამუშტული ხელები და შიგ გასაგები ჩაუდო , აი ეს თქოვნა შემისრულე იმ სახლში იცხოვრე , უშენოდ მგონი ეგეც ვერძლებს და არშეუძლიაა ლამის კედლება დაიწყეს ლაპარაკი თინია დაგვიბრუნეო , ცდილობდა მხნედ ჩაემთავრებინა კაცს სიტყვები, მაგრამ ადვილი ამოსაცნობი იყო მათშიც სასოწარკვეთა


88

დაემშვიდობა ხო დაემშვიდობა ბლოჯერ დააგემოვნეს ერთმანეთის ტუჩები და ამჯერად ტაქსში ჩასვა მიასამართი უკარნახა მძღოლს , თვითონ თინიას მანქანა წაიყვანა წყნეთში დატოვა ასე დატოვა ხელში მეორე მანქანის გასაგები ჩაუდო და თვითონ ტაქსში ჩაჯდა და წავიდა წაიდა და წაიყოლა ყველა ის ემოცია რაც გაააჩნდა .. დიდხანს იდგა თინია გახევებული ერთადგილს , მერე სიბრაძე მოერია და ისევ იმ წყეულმა უწესო გრზნობებმა შეახსენა თავი , ხელებში მანქანის გასაგები შეათამაშა და თვალებში სისასტიკე გაუკრთა , ნელა მოარგო გასაგები მანქანას თითქოს წამებს იმახსოვრებსო, მერე კი გზას მთელი სისწრაფით მოწყდა , მიდოდა არა მიქროდა ლანდებად გაზდევდა მანქანას თბილისის ხედები ,დიდხანს მიდოდა, დიდხანს ცვიოდა თვალიდან ცრემლი, ბოლოს გზა გაფერადდა ყველაფერმა ერთად მოიყარა თავი და ირგვლივ სამყარო შავეთრ ფერებში ჩაინთქა