- შენ ნორმალური ხარ?? რა არის ეს ამიხსენი! ეხლავე. არ გავიგო არც ერთი ტყუილი! გაცოფებული იყო ლუკა, ვერც კი შეამჩნია როგორ უჭერდა ხელზე ხელს.
- რა გინდა ლუკა?ჩემთან ხო გინოდა სე*სი? ხოდა მიგეღო რა... რატო ერევი ჩემს ცხოვრებაში? უბრალოდ გააკეთე რასაც ნაზლევი მოითხოვს და წადი შენს გზაზე.მანამდე კიდე ხელი გამიშვი! ლუკამ მაშინვე შეუშვა ხელი და თავი ახარა სირცხვილისგან. საიდან იცოდა ანამ ნაძლევის შესახებ? არა აუცილებლად უნდა გაიგოს რა სჭირს, ის ხომ უკვე უგონოდ აარის მასზე შეყვარებული!
- მაპატიე ანა, თავიდან მართლა ნაძლევი იყო. მაგრამ როგორც კი შენთან მოვეი, იმ წამიდან მომეწონე. მთელი გულით. არც ვიკადრებდი ასეთ ნაძლევს, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ჯილო რომ არ ყოფილიყო. მაგრამ როგორც კი გაგიცანი...
- ლუკა წადი რა, ძალიან გთხოვ. თვი რომ მოიგე. მეც დაგეთანხმები. ოღონდ წადი!
- არ შემიძლია! არ გესმის??? შენთან ყოფნა მინდა ადამიანო! მაგრამ სხვა რომ არაფერი უნდა მითხრა სხეულზე რა გჭირს! ან ტკივილს ვერ გრძნობ? ხელს რომ გიჭერი წარბიც არ შეგხრია, არადა როცა შეიშვი მივხვი რომ ძალიან მტკივნეულა გიჭრდი.. ამიხსენი ანა!
- არ შემიძლია. ვერაფერს მოგიყვები... ეს სიმახინჯე მხოლოდ ჩემი ჯვარია! ზემეტად მიყვარხარ იმისთვის, რომ შენც გაგინაწილო! წადი!!!! ისტერიკაში იყო ანა, ვერც კი აცნობიერებდა, რომ ამ წამსლუკას სიყვარულში გამოუტყდა. ლუკამ კი ყველა სიტყვა გაიგო.
- ეხლა რა თქვი აცნობიერებ? სიტუაციის მიუხედავად, ღიმილით ქკითხა ლუკამ. ანას გაახსენდა თავისი სიტყვები და თავი ჩახარა.
-გისმენ. იქამდე არ წავალ სანამ ყველაფერს არ მოყვები! კატეგორიული და მკაცრი იყო ლუკას ხმა. ანა მიხვდა რომ დამალვას აზრი აღარ ჰქონდა...

- ბავშვთა სახლში გავიზარდე. მშობლები არ მყავდა.. როგორც მითხრეს ორივე გარდაიცვალა... 11 წლის ვიყავი როცა ერთმა კაცმა მიშვილა. შვილი ჰყავდა. ანდრო. უცნაური ბიწი იყო. თანაცეტყობოდა იდად არ მოვწონდი, მაგრამ მამა იყო ძალიან თბილი და კეთილი. არაფერს მაკლებდა .
ერთ საღამოს, ოთახში ვიყავი და ანდროს ყვირილი გავიგე, მაშინვე გავედი და დავინახე როგორ ტიროდა.... ცრემლები მოაწვა ანას და გვერდზე გაიხედა, რომ ლუკას არ დაენახა.
- ვიღაც კაცს ელაპარაკებოდა... მამა ავარიაში მოყვა და... გარდაიცვალა... მიმატოვა... მანაც... მშობლებივით!
დაკრძალვის შემდეგ ანდრო ძალიან შეიცვალა. ვცდილობდი თვლში არ მოვხვედროდი. მაგრამ როცა მხვდებოდა, იმხელა ზიზღით მიყურებდა, მეგონა მე მოვკალი...
13 წლის ვიყავი... სახლში ნასვამი მოვიდა და საჭმელს ვუმზადებდი, როდესაც თავში ტკივილი ვიგრძენი დ გავითიშე. თვალი რომ გავახილე, საწოლზე ვიყავი დაბმული და პირშიც რაღაც ნაჭერი ვიგრძენი, გვერდზე ანდრო მეჯდა და ავადმყოფის თვალებით მიყურებდა. უცებ ზემოდან მომექცა და სახე ჩემს სახესთან ძალიან ახლოს მოიტანა. მელაპარაკებოდა როგორ ვეზიზღებოდი და თან როგორ ვუნდოდი, რომ ერთი ჩვეულებრივი ბო*ი ვიყავი, რომელიც სახეს მალავდა. რომ მეც დედამისს ვგავდი, რომელმაც როგორც აღმოჩნდა ის და მამა სხვის გამო მიატოვა.
- ლუკა, იცი როგორ ვეზიზღებოდი???
- შემაფურთხა და ტუმბოდან დანა აიღო, ტანსაცმელი შემომახია. ყველაფერი. შემდეგ ნელ-ნელა... მტანჯველად ნელა დაიწყო ჩემი სხეულის დასერვა. ან მოკლე, ღრმა ხაზებს უსვამდა ჩემს მუცელზე, ან ჯიჯგნიდა როგორც შეეძლო ღმად. ტირილის და ყვირილის თავიც კი აღარ მქონდა. უბრალოდ ერთ წერტილზე მქონდა თვალი გაშტერებული და ველოდები როდის დაამთავრებდა... რამდენიმე საათის შემდეგ, ჩაიბურტყუნა შედევრიო და სისხლიან მუცელზე მთელი სახე დაისველა... მეორე დღეს მკერდის ჯერი დადგა... მესამე დღეს ხელების... მეოთხე დღეს კი ბაყვებით და ბოქვენით ისიამოვნა. უკვე კარგად იცოდა სად უფრო მეტკინებოდა. სად უფრო ღრმად უნდა ჩაესო დანა. ამ დღეების განმავლობაში საჭმელი არ მიჭამია და ხმა არ ამომიღია, ამიტომ მეხუთე დღეს არ შემხებია თუ სახეში რტყმას არ ჩავთვლით. ყოველ დღე ესე გრძელდებოდა ერთი თვის განმავლობაში და ამ ერთი თვის განმავლობაში თავის განთავისუფლებას ვცდილობდი... ოცდდამეცხრამეტე დღეს ისევ შემოვიდა და ზურგზე გადამაბრუნა. კიდევ უფრო მონდომებული იყო, როცა თავისი „შედევრი“ დაასრულა როგორც თვითონ ეძახდა, ჩემი გაუპატიურება ცადა და ამ დროს დანა ჩემს ხელთან ახლოს აღმოჩნდა, მეც როგორღაც ავიღე და შევძელი... თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი... ვერც ტკივილს ვგრძნობდი და აფექტში მყოფი მთვრალს ზემოდან მოვექეცი...
- მე... მე... მოვკალი... ვერ გავაკონტროლე სიბრაზე... შემომაკვდა...
ლუკა გაოგნებული უსმენდა. ვერ ხვდებოდა როგორ შეძლო ამ პატარა გოგომ ამდენი ტკივილის გადატანა. თავი უსუსურად იგრძნო. არც კი იცოდა ასეთ დროს რითი შეეძლო დაემშვიდებინა.

მაპატიეთ რა.. ჩავაბარე სადიპლომო და დაგიდებთ ხვალაც.
ბავშვებო მითხარით რა თქვენი აზრები. ძალიან მეხმრებით ხოლმე და რომ არ აქტიურობთ მგონია რომ არ მოგწონტ და არარ მაქვს წერის ხალისი....