პროლოგი:
დრო გადის, მიექანება. დასანანია, რომ დროსთან ერთად საყვარელ ადამიანებს კარგავ. მათი ხმა თანდათან გავიწყდება და თუ სურათმა სახე არ შემოგინახა, მეხსიერებაში თანდათანობით ისიც ქრება…

***
მინდა ავღწერო ბიჭი, საშუალო სიმაღლის, გრეძლი ხვეული თმა, პატარა ცხვირი, პატარა ტუჩები და არაჩვეულებრივი ლურჯი თვალები.
სახელი – ზურა.

ჰო რაღაცნაირად ჟღერს, ერთი შეხედვით თავქარიანი, ბაბნიკი, უსაქმური ბიჭია. სკოლაში ყველაზე სიმპატიური ბიჭის სტატუსით არიან ის და მისი ტყუპისცალი ძმა – თორნიკე. ზურა ისეთია რომელსაც არაფერი ადარდებს, ყოველ შემთხვევაში ასე ჩანს. გულს ვერავინ გაუტეხს, ქვა, ცივი გამომეტყველებით. არაჩვეულებრივი სიცილით. სკოლაში მისი ერთი სიტყვა, გაღიმება და ეგაა. თავისას ისწორებს. გოგოები ფეხ ქვეშ ეგებიან. თორნიკე კი ჩუმჩუმელაა, კაციშვილი ვერ გაიგებს მისი ღიმილის უკან რაიმალება და რა ჩახლართულ გეგმებს აწყობს მის საყვარელ თავში.

რათქმაუნდა როგორც ნომალური სკოლა, არცისე ხშირად ახალ მოსწავლეებს ღებულობს, ამ თავქარიანი ბიჭის, ზურას მიზანი კი ხდება რომ ყველა მათგანს შეაყვაროს თავი, თუმცა სიმართლე რომ ვთქვა და ვაღიარო, რეალურად სერიოზულად გოგოსთვის არასდროს შუხედავს, მითუმეტეს სკოლაში ზედაც არ უყურებს გოგოებს. უბრალოდ ხიბლავს მისი გარეგნობით, რომ ვთქვა თავში აქ ავარდნილი თქო.. არვიცი ზუსტად. მაგრამ ფაქტი ერთია ცხადზე ცხადი, რომ საკუთარი თავი ყველაზე და ყყველაფერზე მეტად უყვარს…

***
ერთი ჩევულებრივი დღე იყო. სკოლამ ახალი მოსწავლე მიიღო.სუსტი გოგონა. ისეთი, ლაპარაკის მოყვარული დიდად რომ არ იყო და არც გამომწვევად არ ეცვა. ერთი შეხედვით გეგონებოდათ ყველაფერს ვარდისფერი სათვალიდან უცქერსო და ადვილი მოსატყუებელიაო. ასეც იყო, მაგრამ ეს არ ეხება ვარდისფერ სათვალეს. უბრალოდ გულნატკენი იყო. გარკვეული მიზეზების გამო.

მასწავლებლების გაცნობაში გართულმა მომღიმარმა გოგონამ თვალები კიბეებისკენ გააპარა, როდესაც ზარი დაირეკა, უნებლიედ ტანში გააჟრიალა ელიზაბეტს და თვალები დახუჭა.. დერეფანი ბავშვებით აივსო. დიდად არავის დაკვირვებია. ცალი თვალით შეათვალიერა ყველა, შემდეგ თავის საქმეს დაუბრუნდა.

– ვფიქრობ შევეგუები ახალ გარემ…- ჯანდაბა. სიტყვა თითქოს უმნიშვნელო ფაქტმა გააწყვეტინა. მხარი გაკრეს, თანაც ძალიან მაგრად. რომ არა კედელი გოგონა ალბათ იატაკზე აღმოჩნდებოდა. სწორედ ის იყო. ზურა იყო. გოგონას ამაყად ზემოდან უყურებდა და ელოდებოდა ალბათ როდის აწევდა თავს რომ მისი თვალებით ჯადო გაეკეთებინა. (ეს რათქმაუნდა ხუმრობით) მაგრამ ყველაფერი საპირისპიროდ წავიდა. გოგონას ზედაც არ შუხედავს, უბრალოდ ის მატერია დაამახსოვრდა რომელმაც რამის ხელი ამოუგდო. ლურჯი ჟაკეტი, წარწერით „Be With Me…”

ბიჭი დაიბნა. მის ცხოვრებაში პირველად მოხდა ასეთი რამ. ვითომ ამ გოგოსთვის ასეთი უმნიშვნელო დარჩა? ბაგეები ერთმანეთს დააცილა. ზურგით ედგა და თმებს ცალი ხელით იქექავდა. გონებას იხმობდა. ჩაიბურტყუნა ბოდიშიო.. რატო თვითონაც ვერ გაეგო. და იქაურობას მოშორდა.

დღე გოგონასთვის უღიმღამოდ დაიწყო. კლასსში დამრიგებელმა აიყვანა. გზადაგზა ელაპარაკებოდა, მის უკეთ გაცნობას ცდილობდა, ელიზაბეტი კი მხოლოდ ღიმილით იფარგლებოდა. სულელი იყო, სულელი. ადიოდა კიბეებზე და საფეხურებს ითვლიდა. გონებაში უამრავ რამეზე ფიქრობდა, ეშინოდა. 16 საფეხური დათვალა. და შემდეგ დერეფანში გაიხედა. ღრმად ჩაისუნთქა როდესაც საბოლოოდ მიხვდა რომელი იყო მისი მომავალი საკლასო ოთახი. შეემზადა. რისთვის კარგად იცოდა, ახალი ცხოვრება უნდოდა, ახალი მეგობრები რაც მთავარია. ის რომ გულნატკენი სწორედ მეგობრის გამო იყო. აღარ უნდოდა ამ თემის გახსენება. გაფითრებულმა როგორც იქნა თავიაწია, წინ ჩამოყრილი თმა ხარბად ამოსუნთქულმა ჰაერმა უარესად აურია. მხრებში გაიმართა და პირველი ნაბიჯი შედგა კლასსში. კლასი მიმოათვალიერა. თითქოს მისი იქ შესვლა ვერავინ შეატყო. კუთხეში ბიჭები კინკლაობდნენ.როგორც სჩვესიათ და რამდენიმე ბილწნარევ სიტყვასაც მოკრა ყური. მერხებზე მოკალათებული გოგონები რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ, მხოლოდ ერთი იყო, ბიჭი. ფანჯრის რაფასთან, ხელი ხელზე გადადებული და ფანჯარაში უაზროდ იყურებოდა.

-გაიცანით თქვენი ახალი მოსწავლე ელიზაბეტია – ეს სიტყვები და ყველამ მზერა მისკენ გადაიტანა. ამის შეეშინდა ელიზაბეტს, მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და ამოილუღლუღა გამარჯობაო. მაგრამ ისე რომ თვითონაც ძლივს გაიგო. სიჩუმე იყო ჩამოწოლილი ყველა გოგონას აკვირდებოდა, თითქოს გასაკრიტიკებელს უძებნიდნენ. ხმაური იმან დააღვია – რაფასთან მდგარმა ბიჭმა. ყველაზე ბოლოს ის წამოიზლაზნა. მერხებს ერთი ხელის დადებით გადმოახტა და გოგონას წინ აისვეტა. გოგონაზე ორი თავი იყო მაღალი. ელიზაბეტმა ახედა და მის ამ ქცევაზე გაეღიმა. ბიჭი ჩვეულებრივი გარეგნობის იყო.მომწვანო მოთაფლისფერო თვალები ჰქონდა და საკმაოდ მაღალი. ხელი გაუწოდა“ მე სანდრო მქვიაო“, მარიამმაც ხელი უღიმღამოდ ჩამოართვა:

-ჩემი სახელი უკვე იცი – ცოტა უხეშად მოუვიდა მაგრამ ამაზე არც კი უფიქრია. და ამით პირდაღებული დატოვა მოსაუბრე.

კლასელებმა პირველ რიგში მოუნახეს გოგონას ადგილი, ასე ვთქვათ ყურადღების ცენტრში მოაქციეს. გოგონა მორცხვად ჩამოჯდა სკამზე და კითხვებს ელოდა. გაუკვირდა კიდეც რომ არ მიუღია კითხვები. მის გვერდით ერთი გოგო იჯდა ლანა ერქვა. პირველ მოსაუბრედ ის იპოვა. აი მან კი კითხვებით აავსო „საიდან გადმოხვედი?“ „რამდენი წლის ხარ?“ „რატომ გადმოხვედი?“

არადა ლანას სულაც არ აინტერესებდა ეს ყველაფერი. უბრალოდ როგორც გაირკვა სანდროს მოგზავნილი იყო რომ ელის შესახებ მეტი გაეგო. იქიდან გამომდინარე რომ ბიჭი მაშინვე მიხვდა , გოგონა არაფრის თქმას არ აპირებდა. მაგრამ ელიზაბეტი ხომ სულელი იყო. ვერც ვერაფერს ვერ მიხვდა. მთელი გაკვეთილები მერხიდან არც ამდგარა და მასწავლებლებს ვითომ ყურადღებით უსმენდა. შეატყო კიდეც როგორ ლაპრაკობდნენ ბიჭები მასზე მაგრამ ეს არაფრად მიაჩნდა და ფიქრობდა რომ ნორმალური იყო. ვინაიდან ახალი იყო იქ.

ერთი კვირა ასე გავიდა არაფერი სერიოზული, უფრო დაუახლოვდა ლანას, ცუდი გოგო ნამდვილად არ ჩანდა. მაგრამ გოგონას რაღაც ღრღნიდა. უღიმღამო გრძნობა იყო, და მხოლოდ ის ფიქრი რასაც ვერ აკონტროლებდა ‘სანდრო’.ყოველდღე მისკენ გაურბოდა თვალები, ვერ გაეგო ეს რისგან იყო გამოწვეული, იმსიგან რომ პირველი ინიციატივა სანდროსგან წამოვიდა როგორცვე კლასსში შიყვანეს თუ იმისგან რომ ცხოვრებაში პირველად დარჩა რაღაც მხრივ ბიჭისგან მოხიბლული. მისი გონების ნათელი წერტილი ის იყო. გოგონა ცდილობდა არაფერი შეემჩნია მაგრამ ის ხომ მისთვის ცხადი იყო, ყოველ დღე მოწადინებით ელოდა როდის შემოაღებდა კარებს და ისე დაჯდებოდა ბიჭებთან რომ ელიაბეტს ზედაც არ შეხედავდა. ან თუ შეხედავდა ისიც იშვიათად.მოსწონდა. ცხოვრებაში პირველად მარიამს ბიჭი მოეწონა. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ მ ო ს წ ო ნ დ ა! და არაფერი მეტი.

***

-შეუძლებელია, ნუხარ სულელი – საკუთარ თავს ეჩხუბებოდა ბიჭი რომელსაც არასდროს არაფერზე მოშლია ნერვები. თავს ბოლო ხმაზე უყვიროდა. რაღაც სჭირდა ისეთი რომ თვით მისი ტყუპისცალიც ვერ ეხმარებოდა ამის დაძლევაში. რა კი არც თვითონ არ იცოდა.უბრალოდ ერთი და იგივე აზრები და იმედგაცრუება. როგორ გაუბედა ვინმემ რომ დააიგნორა?

-ვინ ხარ შენ რომ…- სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა. ფშვინავდა და ნერვების დაოკებას ცდილობდა.

თანაც ყველაზე მეტად იმაზე იშლებოდა ნერვებზე რომ ამ გოგონას ვერსად ხედავდა, ვერც ქუჩაში ვერც სკოლაში. ისიც აკვირვებდა რომ დერეფნებში ‘ტასაობა’ არ უყვარდა.

– მის დედაც ვატირე. მძულს ეგ გოგო. მძულს.

-ბიჭო დაწყნარდი რა.. გოგოები დაილია? შიგ გაქ და გიხარია რა..

ცოტა გონს მოვიდა.’ გოგოები. ჰო გოგოები.’ გაიფიქრა, საწოლზე წამოჯდა. ცოტახანი სახე მოისრისა, შემდეგ ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ერთს დაურეკა. სახლიდან გავიდა. გოგო იყო. შავგვრემანი, გრძელი თმით და დიდი მკერდით. ბრაზი გოგონაზე დაანთხია და საკუთარი იმ ღამითვე დაიკმაყოფილა. გოგონა იმის კითხვასაც ვერ ბედავდა თუ რატომ იყო ბიჭი ასეთი გაბრაზებული და ასე გამეტებით რატომ ჟიმავდა მას. უბრალოდ უყურებდა თვალებში და ტკბებოდა. იმ ღამით მოსახდენი მოხდა. . .

შემდეგი დღე შაბათი მოდიოდა. ზურას გეგმებში ეწერა 1. გოგოები 2. გოგოები 3. უბანში ბირჟაობა და ბოლოს ის ვისი სახელიც კი არ იცოდა და სძულდა სულ არაფრის გამო. დღის პირველი ნახევარი მისი გეგმის სამ ნაწილს დაუთმო, ნაშუადღევს ბირჟაზე ჩამოდგა და კარგადაც გაილეშა ძმაკაცებთან ერთად.

სახლში რომ ავიდა ოთახში მიმოყარა ფეხსაცმელი მაისური გადაიძრო და ნახევრად მძინარე მდგომარეობაში აბაზანისკენ გაემართა. თქვენ წარმოიდგინეთ და სულ აღარ ახსოვდა ის გოგო ვის გამოც ასე ეშლებოდა ნერვები. შხაპი მიიღო, ტრუსი ამოიცვა და ის ის იყო რომ უნდა დაწოლილიყო გაახსენდა

-ამის დედაც – ჩაილაპრაკა. თანაც ძალიან ხმამაღლა. პირსახოცი თორნიკეს მიაგდო და კომპიუტერს მივარდა. თორნიკემ წარბები შეკრა და ძმისგან ეს საქციელი ნადვილად არ ესიამონა ასერომ პირსახოცის ‘მოგზაურობის’ შემდეგი გაჩერება იატაკი აღმოჩნდა.ეხლა იფიქრებთ ეს თორნიკე მშვიდი ტიპიაო, უდარდელიო. მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვათ ზურაზე ბევრად უარესი იყო. უბრალოდ ეკიდა, და არაფერზე ეშლებოდა ნერვები.

-უნდა მოვძებნო

– ვინ?

– აი ის. ის

– აუ შიგგაქ თქო გეუბნები და არ გჯერა, რას გადაეკიდე მაგ გოგოს

ზურამ ძმის ნათქვამი დააიგნორა და კომპიუტერში გოგონას ძიებას შეუდგა. ვინაიდან რომ არც სახელი იცოდა სკოლის მიხედვით დაიწყო ძებნა. თორნიკე საწოლზე ჩამოჯდა ვითომ ინტერესით უყურებდა მის ფერშეცვლილ ძმას და ეღიმებოდა კიდეც მისი ძმის სულელურ ქცევებზე. ბოლოს როდესაც ზურამ ვერაფერი გააწყო და გოგონა ვერ იპოვა თორნიკეს სიცილი აუტყდა და კარგადაც გადაიხარხარა.

– რა ჯანდაბა გაცინებს!

თორნიკე სიცილს არ წყვეტდა, ძმას უყურებდა და რამის იყო შუაზე გახეულიყო. ბოლოს კი რომ დაწყნარდა უთხრა – ელიზაბეტი.

-რა? – ვერმიხდა ზურა.

– ელიზაბეტი, ჩაწერე და მიხვდები რა – ესღა უთხრა და საშხაპეში შევიდა.

ზურამ არ დააყოვნა და ძიების ღილაკის შემდეგ ნაცნობი სახე რომ დაინახა მაცდურმა ღიმილმა გადაჰკრა. გოგონას ფოტო გაადიდა. თავისთვის ჩაილაპრაკა მისი სახელი, სკამის საზურგეს მიეყრდნო და გოგონას უყურებდა. უყურებდა და რას გრძნობდა არ იცოდა. მოწონება ნამდვილად არ იყო, მითუმეს არც სიყვარული. ზურა და სიყვარული ერთმანეთისგან შორს იყო.