-This Summer's Gonna Hurt Like A Motherf****r - ქუჩაში მიდიოდა/მიხტოტა და თან წამ და უწუმ ღიღინებდა მის საყვარელ სიმღერას . - ამყევი ქალო - სიცილით გაკრა მხარი ანოს .
-გადი იქით - სიცილით კრა დაქალს ხელი და ტროტუარზე გადახტა .
-სკუპ სკუპ - კისკისით დახტოტა აქეთ იქით და ხელებეს ბედნიეებისგან ვერ იოკებდა .
უკვე გამოცდებ ჩაბარებული ახალი გამოსული იყო სკოლიდა , დაბადების დღეც რა კარგად დაემთხვა ? კი გახდა აგერ 18 წლის .
-ლიკა ფრთხილაად - შეჰყვირა დაქალის მიმართულებით ანომ .
-ნუ ხარ პანიკიორი ! - გაიცინა და ხტუნვას უმატა .
ერთი წელი თავი ურაკუნა წიგს და ცოტა ხომ ჭირდებოდა განტვირთვა ? ენერგია სად დაეხარჯა აღარ იცოდა , ღიმილი სახეზე შეახმა იქვე მწოლიარე პატარა ბავშვი რომ შენიშნა , თეთრი ფითქინა ცისფერი თვალებით .
-ვაიმე ანო ეხა გავგიჟდები იმას უყურე - ცრემლები დასკდა უმცროს ბედელიანს .
-დაწყნარდი ლიკა ! - შეანჯღრია ცრემლებიანი დაქალი .
-როგორ დავწყნარდე ? - ხელები უხეშად შეაშვებინა და ბავშვთან მივიდა , ეტყობოდა , რომ 2 3 თვის იყო , სულ პაწაწინა ცისფერი თვალებით . თეთრ ბოდეში და და შემოსაცმელში , პატარა ბაჩუჩები სასაცილოდ რომ უმშვენებდნენ პატარა ფეხუნებს .
23:14
-ვაიმე საყვარელო - თითი მოუთათუნა ანომ ფითქინა კანზე .
-არ შეიძლება ! - თვალები დაუბრიალა დაქალს და ანიშნა კანი გაუღიზიანდებაო .
-ეეე - თავი გადააქნია ანომ - მომავალი პედიატრი ვარო და ვბლატაობო ? - სიცილით გადახვია ხელი ლიკას და ბავშვი თავისკენ მიწია .
-ვაიმე სად არის შენი დედიკო პატარავ ? - იკითხა ცრემლიანი თვალებით ლიკამ .
ღამის 9 საათამდე იქ იჯდნენ და მშობელს ელოდნენ , რომელიც არ ჩანდა უკვე იციან რომ უეჭველად მიატოვა ბავშვი !
-დედიკო ჩამაცვიი მოფიქსიი - ატეხა სიცილით სიმღერა ანომ , ანო ისეთი ტიპის გოგოა ყველა უარყოფით ამბავში დადებითს , რომ ეძებს .
-რა იყო ქალო - თვალები გააფართოვა ლიკამ .
-რა სუნია მარტო მე ვყნოსა"მ" ? - სიცილით უპასუხა კითხვაზე კითხვით .
-მგონი ჯობს სახლში წავიყვანოთ , წამო აფთიაქში შენ ნივთები ვიყიდოთ და ხვალ პოლიციაში წავიდეთ .
-წამო - ფეხზე ადგა ანო და დაქალს მიყვა .
23:16
ყველა საჭირო ნივთი იყიდეს აფთაიქში , თან ცდილობდნენ აფთიაქარი დაერწმუნებიათ , რომ ეს მისი შვილი იყო , წინააღმდეგ შემთვხევაში პრობლემები თავიდან არ აცდებოდათ .
-კიდევ რამე უნდა ეკას? - სიცილით გაიხსენა დედამისი - ჩემი პატარა დაა და . - აუხნსა აფთაიქარს და დაქალს ჩაჩურჩულა - გაარჩია ეხლა და თუ ძმა - გადაიკისკისა ისევ .
23:20
სახლში მისულებმა კარი შეგლიჯეს და ეკას გაკრეჭილები დაუჯდნენ წინ , ქალმა თვალები ჭყიტა ბავშვის დანახვისას და სახე გაებადრა .
-ვაიმე ეს სილამაზის ეტალონო ვინარისო ? - ხელები გაიწვდინა და ბავშვი ხელში აიტაცა - რამე მიქარე შვილო ? - სიცილით კითხა შვილს .
-არა ქუჩაში ვიპოვეთ - დანაღვლიანებულმა ჩაილაპარაკა და თავი ჩაღუნა .
-წერომ მოიყვანა - სიცილი ატეხა ისევ ანომ და სიტუაციის განმუხტვა სცადა .
-რა ხდება ლიკა? - ტონი გაიმკაცრა ეკამ .
-დედა ქუჩაში მივდიოდით და უცებ ტირილი გავიგეთ , რამდენიმე საათი ველოდით ვინმეს რომ წაეყვანა და არავინ წაიყვანა , ხომ არ დავტოვებდით ? ხო და ხვალამდე იყოს ჩვენთან მერე პატრულში მივიყვანოთ .
-რა ლამაზია გოგოა თუ ბიჭი ? - სახეზე წაეთამაშა ბავშვს .
-არ ვიცით - მხრები აიჩეჩეს და ეკას წარბები აუთამაშეს
-ამდენი ხანი ბავშვი წინ გყავდათ და ეგ ვერ გაარკვიეთ ? - წარბი აზიდა ზემოთ ქალმა .
-დედა შუა ქუჩაში ჩაგვეხადა ? - ირონიულად ჩაქირქილა ლიკამ
-მოდი გამოვუვალოთ - უკმაყოფილომ შეისუნთქა ჰაერი ქალმა .
-კარგი აზრია - გაიცინეს გოგონებმა და დედას შეხეს .
-
-დე მომეცი მე გამოვუცვლი - გაბადრულმა გამოიჩინა იინიციატივა ლიკამ
-გაგიჟდი გოგო ? აზრზე არ ხარ და როგორ ?
-დედა თუ არ ვისწავლე როგორ მოვალ აზრზე ? - წარბი აზიდა ზემოთ
-ცუდად გესწავლა გეტოდი მაგაზე მაგარ პასუხს - გაიცინა ქალმა და ბავშვი პამპერსისგან გაანთავისუფლა . - პატარა გოგო - ჩაიღიმა ქალმა და გოგონებს გაუღიმა .
მთელი ღამე ბავშვს ეთამაშებოდა სამივე , არც ერთმა დაიძინა .
-ხვალ მივიყვანოთ ხო პოლიციაში ? - გაახსენა ეკამ ლიკას .
-აჰამ ... - ამოისლუკუნა ნირწამხდარმა .
-ლიკა ! - იცოდა ანომაც და ეკამაც , რომ ყველაფერს ადვილას ეჩვეოდა და იყვარებდა . ეშინოდათ მისი ამგავრი თვისების .

-აუუ დავიტოვოთ რა თუ არავინ გამოჩნდა - შეეხვეწა ქალს .
-გაგიჟდი ლიკა ? - წამოიყვირა გაოცებულმა ეკამ .
-აბა თავშესაფარში დავტოვოთ ? შეხედე დედა რა საყვარელია . - დაიწყო წუწუნი მომენტალურად .
-შენ ეს ძაღლი და სათამაშო ხომ არ გგგონია ლიკა ? ადამიანია პატარა ბავშვია ამის მოვლას მეხუმრები ? - თვალები დაუბრიალა დედამ , თან მე არამგონია მომაშვილონ !
-შენ არა მაგრამ ... - დაიწყო თავისებურები სვანმა ქალმა .
-არც კი გაივლო აზრად ! - მიუხვდა ფიქრებს შვილს .
-კარგი რა ეკა გთხოვვ - შეეხვეწა იქვე მისვენებული ანოც .
-შენ ხომ არ გააფრინე ?! რას იფიქრებს გოგო ხალხი ?! თავი მომეჭრება - თმაში ნერვიულად შეიცურა ხელი ეკამ .
-დედა ! ახლა ბავშვზე ვლაპარაკობთ და არა ჭორიკანა ხალზე ! დააუკვირდი ერთი ასეთი პატარა , როგორ გაგვიბედნიერებს ცხოვრებას ! მე ვიშვილებ ! - გადაწყვიტა ბენდელიანმა .
-ლიკა ასე არ შეიძლ ... - არ დაამთავრებინა დედას სიტყვა .
-აბა რა შეიძლება უპატრონოდ მივაგდოთ როგორც მისმა მშობელმა იმის გამო , რომ ხალხი ცუდს იფიქრებს და იტყვის ? - თვალები დაჭყიტა .
-კარგი ვნახოთ ჯერ როგორ მოგვარდება ყველაფერი ხვალ .
დაამშვიდა შვილი და ოთახიდან გავიდა .
პატარა დააძინეს და თვითოონაც დაწვნენ , სამჯერ გააღვიძა ტირილის ხმამ მაგრამ არც ერთხელ არ უნანია თავისი გადაწყვეტილება , პირიქით ბავშვის დაძინება იმდენად სიამოვნებდა მისი ჭირვეულობა იმდენად შეუყვარდა , რომ არ იცოდა ამას როგორ გადაეჩვეოდა .

გათენებულზე ფეხზე წამოხტა და ანოსთან ერთად მოემზადა , დედას შეუვარდა ოთახში რომელსაც მომზადება უკვე მოესწრო , ბავშვს ნაყიდი ნივთებით მიხედეს და ტანსაცმელი ჩააცვეს .
ხელში აიყვანა და ტაქსში ჩამჯდარმა გულზე მიიხუტა .
მთელი გზა საალერსო სიტყვებით ეფერებოდა , ხან სად აკოცებდა ხან სად , ბავშვიც პატარა ცისფერ თვალებს მინაბავდა და წამამებს საყვარლად ააფახუნებდა .
განყოფილებაში მისულები ეკა შეუშვეს სალაპაარაკოდ .
ადგილზე ცქმუტავდა და ვერ ისვენებდა კაბინეტის კარიდან გამოსულ ეკას ბავშვი ხელიდან გამგლიჯა და გულზე აიხუტა .
-ჩემი პატარა - თავზე თბილად აკოცა და ხელებში ჩამალა ბავშვი .
-თუ 24 საათის განმავლობაში არ გამოჩნდება მეურვე შეგიძლიათ იშვილოთ და საბუთები მოამზადოთო - გაუღიმა შვილს და გახარებული გულში ჩაიკრა ანოსთან ერთად .
24 საათი ისე გავიდა თითო წამი ნერვიულობაში გალია .
რომ გამოჩნდეს მშობელი ? რომ წაართვას ? ვერ გადაიტანს !
პატარა უკვე ისე უყვარს მის გარეშე წამითაც ვერ ძლებს , იმის მაგივრად , რომ უკვე გამოცდებ მომთავრებული მეგობრებთან ერთად გაერთოს ანოსთან ერთად სახლში ზის და "შვილობილს" უვლის .
24 საათი გავიდა და მშბელი არ გამოჩნდა , მომზადებული საბუთები მიიტანეს საჭირო ადგილას და ყველაფერი ფორმალურად გააფორმეს .

სახლში ხტუნვა ხტუნვით კი არა ამჯერად ნელი ნაბიჯებით დაბრუნდა .
შვილი ეკავა ხელში და მას საფრთხეს შეუქმნიდა ? არა !

დიახ შვილი ! არ მოგესმათ , თვითონ იშვილა , უკვე მშობელია და დიდი პასუხის მგებლობა ეკისრება .
ყველა საჭირო ნივთი უყიდა ბავშვს და ისე დაიწვინა გულზე უკვე ნაჭამი .
სახეზე ეფერებოდა და თან ანოს ეხვეწებოდა დარჩი ჩვენთანო .
-სამი დღეა შენთან ვარ ქალო გამიშვი ცოტა ხანს სახლში- გაიცინა ანომ
-ეს ერთიც რა გთხოვ .
-კარგი ხო - გვერდით მიუწვა დაქალს და ბავშვს თავზე მიეფერა . - ისე სახელზე რა მოიფიქრე ? - ცნობის მოყვარეობით აღსავსემ შეხედა დაქალს .
-მაშო - გაუღიმა და ბავშვს მოეფერა - ჩემი პაატარა მაშო - გაეღიმა და სიყვარულით სავსე თვალებით შეხედა შვილს .
-მგონია რომ სერიალში ვართ - ჩაიცინა ანომ .
-ასეთი რაღაცეები რეალურადაც ხდება , მაგრამ აამას არ ასაჯაროებენ , ისევე როგორც ჩვენ ! მას ყველა გაიცნობს როგორც ჩემს შვილად ! დიდი პრობლემა შემექმნა გაუთხოვრობასთან დაკავშირებით , ძლივს დავარწმუნე ის ქალი რომ მოეშვილებინა ჩემთის , მის თავს არავის დავაჩაგვრინებ - ჩაილაპარაკა ამაყი ტონით და შვილი უფრო მიიხუტა გულზე

აფთიაქში ჩადიოდა პატარასთან ერთად , ფრთხილად და ნელი ნაბიჯებით .
აფთიაქის კარი , რომ გაიღო და ვიღაც თავქუდ მოგლეჯილი გამოვარდა იქიდან , პირდაპირ გოგონას შეასკდა , რომ არა მისი ხელები , რომლებმაც ბავშვი დაფარეს ვინ იცის რა ტკენოდა სანდროს .
-უკაცრავად რამე ხომ არ იტკინეთ ? ბავშვი კარგადაა? - ბოხი ხმით ჩაილაპარაკა მამაკაცმა და ბავშვიდან მზერა გოგონაზე აიტანა . - გოგონა - ხელი აუქნია უცნობმა გაშტერებულ ლიკას .
გაშტერებული იქნებოდა აბა რა იქნებოდა , ეს ბიჭი სადღაც უნახავს , ხოხო მგონი მიხვდა , ეს ის ბიჭია მთელი ინტერნეტ სივრცე მის ფოტოებს რომ აზიარებს და გოგონები აწერენ ვგიჟდებითო .
ის გოგოა მისი სკოლელები ტვინს რომ ჭამენ ასეთი ქმარი მინდაო .
წამიერად ჩაფიქრებულმა თავს ძალა დაატანა და როგორღაც გამოფხიზლდა.
-კარგად ვართ - ჩაილაპარაკა დაბნეულმა და გვერდის ავლა სცადა .მამაკაცს ძვრა არ ჰქონია , იდგა და ღიმილით უყურებდა დაბნეულად ალუღლუღებულ გოგონას .
-ჩუ , ჩუ დე დაწყნარდი დედიკო შენთანაა ჩემო პატარა ნუ ტირი - ამშვიდებდა ისედაც შეშინებული შვილს . ბავშვი ტირილს განაგრძობდა და ლიკას უფრო ანერვიულებდა .
-ჩაჯექი - გაიგო მკაცრი ხმა და დაინახა როგორ გამოაღო უნცობმა მანქანის კარი .
-რა ? - უცებ აზრზე ვერ მოვიდა .
-ექიმთან წავიყვანოთ რაღაც აწუხებს ალბათ - გაუღიმა გოგონას და ანიშნა ჩამჯდარიყო .
-არ მინდა ! ტაქსით წავალ - ჩაილაპარაკა მკაცრი ტონით .
-მანიაკი არ ვარ - ჩაიცინა ცინიკურას ბიჭმა - ბავშვს რაღაც აწუხებს და მგონი შენი პანიკების დრო არ არის !
ბენდელიანი უსიტყვოდ ჩაჯდა მანქანაში და ბავშვს დამშვიდება დაუწყო .
პატარა ტიროდა გაუჩერებლად და უფრო აშინებდა ისედაც დაფეთებულ ლიკას .
იქ მისულები პირდაპირ ექიმის კაბინეტში შევარდნენ .
-ლანა ბავშვი გასინჯე რა - კარი შეგლიჯა სიმპატიურმა და ქალს ანიშნა სწრაფადო .
-ახლავე მოდი აბა პატარა დეიდასთან - ხელები გაუწოდა გოგონას , -რა ლამაზია ეს ანგელოზი - გაიღიმა ქალმა და ბავშვი ხელებში შეათამაშა .
ტირილის პირას მისული აცქმუტებული ლიკა იქვე სკამზე ჩამოჯდა ბიჭის გვერდით .
-ნუ ნერვიულობ ერთ-ერთი საუკეთესო პედიატრია- დაამშვიდა სვანი.
-მადლობა - გაუღიმა ბიჭს და თავი ჩახარა . აფრთხილებდა ეკა ასეთი ადვილი არაა ბავშვიო მაგრამ ვინ დუჯერა ? !
იქნებ მან ატკინა რამე ? ფიქრები გულს უჭამდა მაგრამ წამით არ ნანობდა საკუთარ გადაწყვეტილებას .
-შენი შვილია ? - ეკითხება ღიმილით ექიმი .
-კი ! - ტონი გაიმკარა გოგონამ .
-არ გგავს - მხრები აიჩეჩა ლანამ .
-ჰომ - ჩაილაპარაკა სასვხათაშორისოდ - რა სჭირს ? ხომ კარგად ინქება ? რატომ ტიროდა ? - მიაყარე კითხვები .
-როგორც გეტყობა გამოუცდელი ხარ - დაიწყო საუბარი ქალმა - მშობიარობის დროს რაიმე გართულება ხომ არ გქონია ? - ქალის კითხვამ იმდენად დააბნია ლამის იქვე ჩაიკეცა და ტირილი მორთო , მაინც რას შვება ეს ასაკი .
-იცით ... მე არ ვიცი ... - დაიწყო დაბნეულმა ლუღლუღი .
-არ იცი მშობიარობის დროს გართულებები გქონდა თუ არა ? - ცინიკური სახე შეანათა ბიჭმა გოგონას .
-არა ! - განაცხადა მკაცრი ტონით , რომელიც იმ წმასვე სადღაც გაქრა - ნაშვილები მყავს - თავი მაღლა ასწია და ქალს მიუახლოვდა რომელიც გაფართოებული თვალებით უყურებდა .
-რამდენი წლის ხარ შვილო ? - ჰკითხა გაბადრულმა .
-18 ის გავხდი რამდენიმე დღის წინ - მხრები იაჩეჩა და ბავშვი ხელში აიყვანა - ის , უბრალოდ ვერ დავტოვებდი გესმით ? მიატოვა დედამ ქუჩაში ასე უბრალოდ ხომ არ ჩავუვლიდი ? არ გამჩნდა და ვიშვილე ! -ლაპააკობდა ცრემლებ მორეული და ბავშვს თავზე კოცნიდა .
-დედიკოს გოგო , რაო დე რა გვტკიაო ? - გაბადრული უყურებდა შვილს და ლოყებს უკოცნიდა - გეყოს ახლა თორემ გაგიზიანდება ეგ ბუშტი ლოყები და ვის ვაკოცო მერე მე ? - ისე იყო შვილის ფერებაში გართული გარშემო ადამიანებს ვერც კი ამჩნევდა .

-განსაკუთრებული მოვლა ჭირდება ! დედის რძე აკლია - ჩაილაპარაკა ნაღვლიანად - ამიტომ უნდა შევუვსოთ ეს დეიფიციტი , მე ახლა რაღაცეებს გამოგიწერ და ამით მოუარე კარგი ? 3 დღეში კი ისევ მომიყვანე - გაუღიმა გოგონას და ვარდისფერ ქაღალდზე დაწერილი სია მიაწოდა .
-დიდი მადლობა - გაუღიმა ქალს და შვილს შეხედე - დე დაუქნია ბოტოტა თითები მიდი შენც - გაუცინა შვილს და მისი პატარა თითები ხელებში მოიქცია - ჩემი სივაარული - შვილის ფერებით გადიოდა საავადმყოფოდან და გვერდში ამომდგარ ბიჭს დრო და დრო მალულად გადახედავდა ღიმილით .
-ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის - ჩაილაპარაკა ლიკამ და ბიჭს წინ დაუდგა .
-არაფერს ! შენი ნომერი დამიტოვე და მოგიყვან სამ დღეში კარგი ? - გაუღიმა ბიჭმაც .
-არ არის საჭირო - იუარა სწრაფად - მე თვითონ - ჩაიცინა და შვილი კომფორტულად მოიკალათა ხელბში .
-არის ! -მკაცრად გააფრთხილა - მე ლუკა ქურასბედიანი ვარ - ჩაიცინა ბიჭმა.
-მსმენია - თავისთის ჩაიდუდღუნა ისე , რომ ლუკას არ გაეგო მაგრამ არ იცნობდა კარგად როგორც ჩანს მააგას რამეს გამოააპარებს ეს? ვერა !
ბიჭმა ჩაიცინა და წამწამებს ქვემოდან ამოხედა განმგმირავი სახით .
-ისაა , მე - დაბნეული ალუღლუღდა პირველად კიდა ასეთ ლამაზ თვალებს და წამწამებს თვალი - ლიკა ბენდელიანი .
-ლიკა ახლა მე შენ და ...
-მაშო - გაუღიმა ბიჭს .
-მაშოს მიგიყვანთ სახლში და შენ შენს ნომერს დამიტოვებ სამ დღეში დაგირეკავ და აქ მოგიყვან კარგი ? - ჩაიღიმა ბიჭმა .
-კარგი - გაუღმა და მანქანაში ჩაჯდა .
მთელი გზა გაყუჩული ისმენდა და განაბული ბავშვის გატრუნულ სუნთქავს რითმულად ყვებოდა და უსმენდა .
ლუკა გაბადრული სახით უყურებდა ციცქნა დედას , ასეთი პასუხის მგებლობა , რომ აიღო თავზე .
-კარგად - გაუღიმა ლიკამ - და კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა .
-კიდევ ერთხელ არაფრის - გაუცინა ბიჭმა და მანქანა ადგილს მოსწყვიტა .
-მოდი და არ გაგიჟდე ასეთ ბიჭზე - ტუცის კვნეტით ჩაიქირქილა და ბავშვთან ერთდ შეაღო კარი .
გამოუვალა და ლოგინზე მიწოლილს გვერდით მიუწვა .
-ჩემი გოჭი - ცხვირზე საჩვენებელი თითი ფრთხილად დაკრა შვილს და თავი მის პაატარა სურნელოვან კისერში ჩარგო - ჩემი საოცრება და მომავლის იმედი - ეფერებოდა და თან მუცელს უმასაჟებდა - ყველაზე ბედნიერი ვარ შენ რომ მყავხარ დეე - შუბლზე გახურებული ბაგეები მიაკრო და ტელეფონს გადახედა მესიჯი რომ მოუვიდა .
"მშვიდი ძილი ბავშვებო" - მაშინვე მიხვდა ვისგანაც იყო მესიჯი და ღიმილით შეიყვანა კონტაქტებში " ქურასბედიანი და ბავშვები " ...
მერე დააკვირდა უფრო გააზრებულად "ბავშვებს" და უფრო გაიბადრა .
-ჩემი პატარა გოჭი , ჩემთანაა და სულ ჩემთან იქნება ხო დე ? - გაუცინა და ისეთი მზერა მიაპყრო თითქოს პასუხი უნდა გაეცა პატარას და დაავიწყდა - მიყვარხარ ჩემო პატარა - ჩაიჩურჩულა და ყელში გახურებული ტუჩები მიაკრო "შვილს"

ესეც ჩემი ისტორია არ ვიცი რამდენად სწორს ვშვები ასე , რომ ვიწყებ ამის ატვრირთვას მაგრამ რაც არის არის !
მჭირდება თქვენი მხარში დგომა ! გამოცდების დროს ვიწყებ ამის წერას ! ხვალ მაქვს გამოცდა და ხო მაგარია აჰაჰჰა . მოკლედ ხალხო ვინც წაიკითხავთ გთხოვთ კომენტარებით გამოხატოთ თქვენი აზრი ეს იმაზე ბევრად მნიშვნელოვანია ჩემთვის ვიდრე რომელიმეს წარმოგიდგენიათ მადლობა !