ნიკუშა ჯანელლიძე.18 წლის.მაღალი,სუსტი,შავგრემანი ბიჭი,აპრეხილი ცხვირიტ,თაფლისფერი თვალებით და რაღაც საოცარი ფერის ტუჩებით.მოკლედ,უზომოდ სიმპატიური და გოგოების გულთამპყრობელი.ბიჭი რომელსაც მთელი #141 სკოლის გოგოები დატყვევებული ყავდა.მაგრამ რათქმაუნდა მასთან ხანგრძლივი ურთიერთობა არავის გამოსდიოდა.ჯერ ერთი იმიტომ რომ ვერ იტანდა გოგოებს რომლებიც ბიჭის დასაკერად "ყველაფერზე" წამსვლელები იყვნენ,მეორეც ის რომ მისი გული უკვე დიდი ხანია ერთ გოგოს ეკუთვნის.კარგად იცით ვისაც.ამის გამო სკოლაში ანას ბევრი გოგო ვერ იტანდა.ერთხელ ერთმა ბიჭმა ვიღაც შურიანი გოგოს სურვილით ანუკისთვის საშინელი რაღაცის გაჩალიჩება გადაწყვიტეს.კიდევ კარგი ეს ამბავი გიოს ყურამდე დროულად მივიდა და იმ ღამით,გიომ,ნიკუშამ,ზურამ და ლუკამ ისე სცემეს ის საცოდავი როგორც იტყვიან ძვალ-რბილი გაუერთიანეს.ნუ შესაცოდებელი კი არ იყო მაგრამ...ისიც ადამიანია.ამ ამბის შემდეგ ცუდი ანასთვის არავის არაფერი უცდია
ანა სიხარულიძე.17 წლის.საშუალო სიმაღლის,სუსტი,შავგრემანი,მწვანე ლამაზი თვალებით,წითელი,თითქმის სისხლისფერი ტუჩებით.ძალიან მხიარული და საყვარელი.გოგო,რომელიც ყოველთვის მზად არის ადამინაის დასახმარებლად.თავის პრობლემებს სხვას არასდროს ახვევს თავს და ცხოვრების სირთულეების მიუხედავად მაინც სულ იღიმის.თაყვანისმცემლები არც მას აკლდა.მაგრამ ნიკას ხელში მათ ანუკამდე ვინ მიუშვებდა.გამოელაპარაკებოდნენდა მერე თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო ისე უჩინარდებოდნენ.ამ ბოთესაც ეგონა არავის მოვწონვარო,მახინჯი ვარო და დადიოდა ასე იმედგაცრუებული.

ამ ორ ადამიანს თავდავიწყებით შეუყვარდათ ერთმანეთი.შეყვარებულები ორი წელი იყვნენ.ხშირად ჩხუბობდნენ მაგრამ სიყვარულის ხომ იცით?მას მაინც თავიი გაჰქონდა და ყველაზე წვიმიან დრეებშიც კი ახერხებდა მზის ამოყვანას.ანამ თავისი ოცნება აისრულა.ინგლისში სამი თვე ისწავლა.თავიდან ერთი წელი იყო იდეაში მაგრამ ამგენს ერთმაეთის გარეშე შენ გააჩერებ?ხოდა სამ თვეში უკან დაბრუნდა და სწავლა ჯავახიშვილში იურიდიულზე გააგრძელა 70% დაფინანსებით.უკვე მეორე კურსზე იყო და უნივერსიტეტში ერთ-ერთ საუკეთესო მოსწავლედ ითვლებოდა.ნიკუშა მომავალი ბიზნესმენი იყო და ალასანიაში სწავლობდა.

ერთი ჩვეულებრივი საღამო იყო.ანა და მარი უნივერსიტეტიდან ბრუნდებოდნენ.ქუჩის კუთხეში ნიკუშას მანქანა დაინახეს.მანქანაში ლუკა და ნიკუშა ისხდნენ.ხო მართლა მარი და ლუკაც სადღაც ერთი წელია უკვე ერთად არიან.

-აქ რას აკეთებთ ჩემი ჩემი ძმა?(მარი)
-დაჯექით და გაიგებთ. თქვა ნიკუშამ და თვითკმაყოფილმა გაიცინაეს რათქმაუნდა ანას არ გამორჩენია მაგრამ მაინც უხმოდ დაჯდა მანქანაში ნიკას გვერდით.მარი უკან-ლუკასთან.
-ნიკ სად მივდივართ?
-...
-ბიჭებო რა ხდება?(მარი)ამის კითხვა და ნიკამ ბოლო ხმაზე აუწია მუსიკებს.ლუკა უკან იჯდა და მარის მშვიდად ელაპარაკებოდა,ხან კოცნიდა და ხანაც იცინოდნენ.მოკლედ სამი სიმღერის და ბევრი ხალისის შემდეგ ისევ გაახსენდათ გოგონებს რომ სახლის გზას უკვე დიდი ხანია გაცდნენ.
-ჰე ახა იტყვით სად მივდივართ?(ანა)
-ისა..(ლუკა)
-ლუკა რა გჭირს გამეცით პასუხი.(ანა)
-მოგიტაცეთ.ერთხმად იყვირეს ლუკამ და ნიკამ.და ამაზე ორივეს სიცილი აუვარდათ.აი გოგოებს კი ნამდვილად არ ეცინებოდათ.ანას გული აუჩქარდა და ორივემ კივილი მორთეს მანქანა მოაბრუნეთო.მაგრამ ამათ ვინ უსმენდათ.ასეთმა რეაქციამ ბიჭები უფრო აახელა და ნიკამ გაზს ფეხი მიაჭირა და ყოველი შემთხვევისთვის ოთხივე კარი ჩაკეტა.ლუკა უკანა სავარძელზე მარის დაწყნარებას ცდილობდა მაგრამ მარი გულზე ხელებს ურტყამდა და თან ისეტიულად ტიროდა.იქ რომ მივიდნენ ანა ეგრევე გადახტა მანქანიდან და ისრგვლივ შეშინებულმა მიმოიხედა.ადგილი ეცნო.წყნეთი.ნიკუშას სოფელი.რამდენი კარგი დრო აქვს აქ მეგობრებთან ერთად ნატარები მაგრამ ახლა ნამდვილად არ მიაჩნდა თავისი საქმე სამხიარულოდ.სახლში შევარდა და ლოგინზე მუცლით დამხობილმა ტირილი დაიწყო.ცოტა ხანში მასთან ნიკუშა შევიდა.არც მას აღარ ქონდა ისეთი ბედნიერი გამომეტყველება როგორც აქამდე.
-ან...
-შემეშვი ნიკა.მარტო დამტოვე. გაჩერების მაგივრად ტირილს უფრო უმატებდა.
-ერთი წამით მომისმინე.კარგი?
-..
-თვი აწიე. ხელი ნიკაპზე მოკიდა და ნაზად ააწევინა თავი.
-კარგად იცი რომ მიყვარხარ.სიგიჟემდე მიყვარხარ ანა სიხარულიძე და ეს პირობას გაძლევ ყოველთვის ასე იქნება... აცრემლიანებულ თვაელბშ შეხედა და იქ მხოლოდ...მხოლოდ სევდას ხედავდა.ამან გული იმდენად დასწყვიტა რომ ისიც კი იფიქრა ალბათ არ ვუყვარვარო.
-არა ნიკა შემეშვი კარგად იცინ რომ გათხოვება არ მინდოდა.მინდოდა სწავლა ნორმალურად დამემთავრებინა.მითხარი რა დროს ეს იყო?ჰა?მიპასუხე.
ხელი გაუშვა და თვალებში ისე ჩააშტერდა სხვა ანას ადგილას ამ მზერას ვერ გაუძლებდა.მზერას რომელიც სიყვარულით იყო სავსე.სიყვარულით პატივისცემით და ტკივილით.ტკივილით რომელმაც ანას საკუთარი თავი შეაძულა.იცოდა,კარგად იცოდა ამ ტკივილის მიზეზი თავად რომ იყო.ბოდიშის მოხდას აპირებდა,რომ...
-თუ არ გიყვარვარ მითხარი და ახლავე თბილისში დაგაბრუნებ და პირობას გაძლევ შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავქრები და აღარასდროს შეგაწუხებ. ამ სიტყვებმა შეაშინა.ცხოვრებაში პირველად შეეშინდა ვინმეს დაკარგვის.ნერვიულობისგან გონება დაკარგა და ნიკას ხელებში ჩაუვარდა.ალბათ ერთი საათი იყო გატიშულ მდგომარეობაში.თვალები რომ გაახილა პირველად ნიკუშა დაინახა,რომელიც ანას სახეზე ეფერებოდა,შემდეგ ატირებული მარი შეამჩნია.მას ისეთი საცოდავი სახე ქონდა სიცილი აუტყდა.ანუკის ყველა გაოცებული უყურებდა დაფიქრობდნენ გაგიჟდაო.უცებ ლოგინზე წამოჯდა და ნიკას ძალიან ძლიერად ჩაეხუტა და ყურში უჩურჩულა.
-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ!ნიკუშამაც ხელები ძლიერად მოხვია და ყელში სველი კოცნა დაუტოვა.იგრძნო ამაზე ანას როგორ გააჟრიალა და გაეცინა.

ყველაფერი ჩვეულ რიტმში მიდიოდა.ამ ორს ერთმანეთი სიგიჯემდე უყვარდათ.მთელს თბილისს პირზე ანა და ნიკუშა ეკერათ.შურიანი სახეები გქრა და ახლა მხოლოდ მოსიყვარულე თვალებს ამჩნევდნენ.შეიძლება ეჩვენებოდათ კიდეც სიყვარულით გაბრუებულებს.ზაფხულობით ისევ იკრიბებოდა მთელი სასტავი სრული შემადგენლობით.ნიკას ისევე როგორც ყველაფერი ხელის თხოვნაც ორიგინალური ქონდა.ღამით ლუკამ გამაღვიძა ნიკუშა საავადმყოფოშია ავარია მოუვიდააო.მეც გიჟივით გავარდი გარეთ და ლუკამ საავადმყოფოს მაგივრად სანაპიროზე გამიყვანა.მითხრა მანქანიდან გადადიო და დამტოვა.გაშეშებული და გაოგნებული ვიდექო და სიცივისგან ვკანკალებდი რომ დავიხედე მერე მივხვდი რომ პიჟამოები მეცვა.საიდანღაც ნიკა გამოჩნდა და ხლი მთხოვა მეც კივილი დავიწყე და რათქმაუნდა დავთანხმდი."თანახმა ვარ" ვთქვი თუ არა ყველა მთელი სამეგობრო ყვიურილით გამოვარდა და ცაში რაღაცეების აყრა დაიწყეს.ნიკუშას ჩავეხუტე და იმ მომენტში დამიჯერეთ ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი.