დამნაშავეებად არ იბადებიან..ცხოვრება ქმნის მათ სასტიკ შურისმძიებლებად.
ოქროს ლანგრით მიართმევს ხოლმე სასტიკ წესჩვეულებებს ჯერ კიდევ პატარა ბავშვებს და მერე მწარე ცრემლებით აზღვევინებს თითოეულ ბოროტმოქმედს ჩადენილ სისასტიკეს.
ბედს არც ბურდულისათვის დაუკლია მწარე საჩუქრები.
მისი დიდი პაპისაგან მოსდევს სისხლში დაძაბული ცხოვრების რუტინა.
დღესაც,თითქმის საუკუნის შემდეგ,შიშის ზარს სცემს ყველას ზაზა ბურდულის სახელი..
მასაც ბაბუის სახელი უბოძეს დაბადებისას.
ზაზა ბურდული,მკაცრი გამომეტყველების,გახევებული პირი-სახის,ახოვანი,უცხო თვალისათვის სიმპატიურიც კი..
ოდითგანვე მოსდევს მის თვალებს მუქი ლაჭვარდისფერი ელვარება.
თითქოს სავიზიტო ბარათადაც კი იქცა მისი გვარისთვის ცივი ცისფერი თვალები.
ერთგვარ ეშხსაც კი მატებდა მის მუქ კანს.
ხმაც როგორი აქვს..
მის პიროვნებასა და ავტორიტეტს რომ ზედმიწევნით შეეფერება,მაღალი,დიდი დიაპაზონის.
კი უნანია,მისი ასეთი ბედისწერა,მაგრამ..
როდესაც კანონი მოითხოვს,როდესაც სისხლი ყივის რომ მოკლა..გარდაუვალია კიდეც მის ბრძანებას გადაუხვიო.
მამა,თვით მალხაზ ბურდული მისი თვალის წინ მოუკლეს.
მაშინ,ზუსტად 14 წლის წინ დაიფიცა მის ცივ სამარესთან,რომ რადაც არ უნდა დაჯდომოდა,სისხლის ბოლო წვეთამდე გაწყვეტდა ნაკაშიძეების ყველა შტოს.
რამდენი მოინელა ამ თოთხმეტი წლის განმვლობაში?? 7,ზუსტად 7 ნაკაშიძე მიაბარეს მიწას წელიწადის გამოკლებით.
2 წევრი დარჩა.
დედა და შვილი.
სად არ მოძებნა,რა ხერხს არ მიმართა,მაგრამ ვერ იპოვეს.საგულდაგულოდ დაემალათ 2 ქალი.
მაგრამ როდემდე?? 7 საფლავს ასე უპატრონოდ მიატოვებდნენ??
სწორედ ეს აძლევდა იმედს დიად ზაზა ბურდულს.
სწამდა რომ აუცილებლად ნახავდა მათ და დაისვენებდა.
მერე თუ გინდათ მოკალით.მშვიდად წავიდოდა ამ დამპალი სამყაროდან და მიწას მიაბარებდნენ,მის სამყოფელს,სადაც ყველაზე მშვიდად იგრძნობდა თავს..
მაგრამ მოიცათ,სანამ ჩვენ მის ცხოვრებას ნაბიჯებით მივყვებით,ბატონ ზაზას ტელეფონმა დაურეკა.უჩვეულოდ გახარებული ჩანს..
________
-ზაზა გამოჩნდნენ,მისი სახელები დაფიქსირდა დღეს..
-სად მიშა,სად?-უცებ აღელდა ზაზა,საფეთქლებზე დიდი რაოდენობის სისხლის მოწოლა იგრძნო.
-აეროპორტში,როგორ სჩანს გერმანიაში ცხოვრობდნენ აქამდე.-ტელეფონიდანაც აღელვებული ხმა მოისმოდა.
-გამირკვიე სად ცხოვრობენ,სასწრაფოდ.-მოკლედ მოუჭრა და ტელეფონი გათიშა.
მთელი 4 წელი ელოდა ამ დღეს.
4 წელი დაუღალავად ეძებდა და აჰა.. გამოჩდნენ კიდეც..
საუკუნედ მოეჩვენა დრო,რომელიც ზარის მოლოდინში გაილია.
ათასი გეგმა დააწყო გონებაში,ათასი ხერხი,თუ როგორ უნდა ეძია შური უკანასკნელი შტოსთვის.
ეს არ ინქებოდა უკანასკნელი მკვლელობაა,არა,ეს უკანაკნელი სისხლის ამოძახილი იქნებოდა მისი ვენებიდან.
მერე შეეშვებოდა ამ საქმესაც და ერთიანად მოწყდებოდა რეალობას.
წაავდოდა იქ,სადაც მისიანების ადგილი იყო.
სადაც არავინ შეეკითხებოდა ვინ იყო,რა ერქვა.
ადგებოდა დილით და ლოცვას დაიწყებდა მისი ცოდვებისთვის,რომელსაც არ ნანობდა..მაგრამ მერე ინანებდა..
მანამდე კი ვნებების დიდი ქარცეცხლი ელოდა.
ზარის მოლოდინში მისი ოთახი დატოვა და სამზარეულოსაკენ აიღო გეზი.სადაც ჭაღარაშეპარებული ქალი დახვდა..ამდენ უბედურებას ქალისთვის ნაოჭებად დაეტოვებინა კვალი,მაგრამ მის სიამაყეს,მის მეიდურობას არაფერი დაკლებოდა.
საოცარი სითბოთი შეცქეროდა ბურდული ქალს,რომელიც ერთადერთი წვეთი იყო ცხოვრების გასაგრძელებლად.
ღიმილმა დააფარა მისი მკაცრი ნაკვთები,როცა ბავშვობის ის ბედნიერი ხანა ამოუტივტივდა გონებაში,როცა სამნი,წელიწადში იშვიათად,მაგრამ მაინც მიუყვებოდნენ ბილიკს.დედა,მამა დაპატარა ბიჭი,სახელად ზაზა.
მამის ცხოვრების გამო ბავშვობაში იშვიათად უწევდა მისი ნახვა.
ხშირად კვირაა ისე გაივლიდა,რომ მასთან დალაპააკებასაც კი ვერ ახერხებდა.
იყო დღეები,როცა დიდ კაბინეტში შევიდოდა,რომელიც ახლა მისია,და იქიდან საათობით არ გამოდიოდა მალხაზი,მერე როცა ათას სტუმარს მიიიღებდა,როცა კარგად მოსაღამოვდებოდა და რთული დღეც ჩაივლიდა,მის ბიჭს დაუძახებდა ხოლმე,კალთაში ჩაიჯენდა,პატარა ჭიქაში სულ ცოტა ვისკის ჩაუსხამდა და შუა ღამემდე გაუჩერებლად ელაპარაკებოდა.ზაზაც ისმენდა და დღესაც ახსოვდა მისი ყველა ნათქვამი სიტყვა,რომელიც ბევრჯერ ამოდგომია.
-დედა-მოგონებებიდან გამორკვეულმა დედას დაუძახა.
ქალმა გაღიმებულმა შემოხედა.ადვილად შეამჩნევდით მსგავსებას დედა-შვილს შორის.
დიდი სქელი ტუჩები,რომელიც სულ მოკუმული ჰქონდა,სწორი,უზადო ცხვირი და ყორნისფერი თმები.მხოლოდ თვალები და ხასიათი არ უგავდა ქალისას.თვალებში ბურდულებისათვის დამახასიათებელი მუქი ლურჯი ჩასდგომოდა და ხასიათში უხეშობა.
-ეხლავე მოვრჩები დედი საჭმლის კეთებას და გავაწყობ სუფრას.-ქალმა თბილად გახედა მის ნატანჯ ვაჟს და ქურისკენ შეტრიალდა.
-დედა,გამოჩნდნენ.
ადვილად იგრძნო ზაზამ დედას ხასიათის ცვალებადობა..ქალი დაზაფრული შემოტრიალდა შვილისაკენ და ვედრებით შეხედა.
-მორჩი ზაზა,მორჩი,გეყო,აღარ გინდა-აცრემლებული მივარდა ქალი მასზე ბევრად მაღალ შვილს და მკლავებში წვდა.-ზაზა,თუ დედა გიყვარს დაისვენე და იმათაც მიეცი სიცოცხლის უფლება,გთხოოვ ზაზა დედის არ გწამს???
-დედა,შენც იცი ამას რისთვის ვაკეთებ-შეუვალი ხმით უპასუხა ქალს.
-არა ზაზა,ეს უკვე ზედმეტია,მამაშენი ამას არ მოგიწონებდა,არარიან ამის ღირსნი,ქალებს რას ერჩი შვილო??კაცმა დააშავა მაგრამ ქალი გაუშვი დედაშვილობას.-მავედრებელივით ჩაუვარდა მკლავებში ქალი შვილს.
-არა დედა,სწორედ ქალია დამნაშავე ყველაფერში,რომ ასეთ ნაბიჭვრებს შობს.-კვლავ მკაცრად მოუჭრა და მკლავზე შემოჭდობილი ხელები დედას გააშვებინა.
არა,ახლა არ შეჩერდებოდა ბურდული..მისი სირცხვილი იქნებოდა ბოლო წამს რომ გაჩერებულიყო..არცერთი წესი არ იწყნარებდა ს მშობელ ქალს..არცერთი..
ნანატრმა ზარმა გამოაფხიზლა ფიქრებიდან.
-დავადგინეთ მისამართი-მოკლედ უთხრა მიშამ და მისამართი უკარნახა.
-აჰა,ვიცი ეგ ქუჩა.
-დღესვე წავიდეთ?
-არა მიშა,შენ აღარ,შენ უკვე შენი გასაკეთებელი გააკეთე,ეხლა ჩემი ჯერია-მტკიცედ უპასუხა და ყურმილი დაკიდა.
უხმოდ შევიდა მამისეულ კაბინეტში,ტყავის სავარძელში კომფორტულად მოკალათდა და ვისკი ერთ ჯერზე მიიყუდა.
ძირთან ცოტა დარჩენილი მოყავისფრო სითხე მთლიანად ჩაცალა და გეგმის დაწყობას შეუდგა.
წინა მორბედები ერთი ხელის მოსმით გაანადგურა,ისე,რომ მათ არ შეუგრძნიათ შუისძიების მწარე ელფერი.მანამდე მოკვდნენ,სანამ ბურდულის მკაცრ მზერას წააწყდებოდნენ.
ამჯერად ასე არ გააბედნიერებდა დედა-შვილს.ეხლა სათანადოდ იძიებდა მათზე შურს.
წამოდგა სავარძელიდან,მამის დიდი პორტრეტისკენ წავიდა,სადაც ის და დიდი მალხაზი შესანიშნავად იყვნენ გამოსახულნი და მის წინ დადგა.
-ბოლო წვეთია მამა,ბოლო და ვსო,ყველა შენი მკვლელი საიქიოს იქნება,როგორც დავიფიცე ისე,როგორც შეგპირდი მამა.
გაუღიმა პორტრეტს და ოთახიდან გავიდა.
დიდი ციხესიმაგრე უკანმოუხედავად დატოვა და იმ მისამართისკენ გაემართა,რომელსაც ამდენი ხანი სულმოუთქმელად ეძებდა.
სახლს დილი სიჩქარით მიაწყდა და ერთიანად დაატორმუზა.
პატარა სახლი იყო,ნაკაშიძეების დიდი ხროვისათვის შეუფერებელი-მწარედ ჩაიცინა ზაზამ და დაუკაკუნებლად შევიდა სახლში.
შიგნით შესულს შიშშეყინული ქალი დახვდა.
ირონიულად გაუღიმა ზაზამ და ხელში შეჩერებული ხის ჯოხი ჩამოართვა.
-ესეც ასე,ზვიად ნაკაშიძის ცოლიც-სარკასტულად წარმოთქვა ბიჭმა და მკლავში უბიძგა,იქვე სავარძელში ჩასვა და მის წინ ჩამოჯდა.
-აბა,ქალბატონო ნინო,ისე დედაჩემის სახელი კი გქვია-ისევ სარკაზმი-მაგრამ ეს არანაირ შეღავათს არ გაძლევს.
-ზაზა,გთხოვ.-ძლივს ამოთქვა კანკალით ქალმა.
-ოხ არა,ეხლა არ მთხოვო რომ გაგიშვა და თავი დაგანებო,თორე იმაზე მეტად შეგიმოკლებ სიცოცხლის დღეეებს,ვიდრე ვაპირებ.
-მე რა შუაში ვარ ზაზა,ჩემმა შვილმა რა დააშავა??-გულამომჯდარმა ძლივს მოუყარა სიტყვებს თავი ნინომ.
-ოჰო,ეს კარგი გამახსენე,მართლა სადაა შენი თეთრ ბანტებიანი გოგო?? როგორც მახსოვს,მაშინ,როცა მე მამმის სიკვდილი განვიცადე,ის ჯერ კიდევ 6 წლის იყო.ახლა ალბათ ოცისაა ხოო??-სასტიკად გადაიხარხარა ბიჭმა-სამწუხაროა,რომ 21 ვერარ შეუსრულდება.
-ზაზა,რა გინდა მითხარი,მე მომკალი,აჰა შენ წინ ვდგავარ მაგრამ გთხოვ,ჩემი შვილი დაინდე,არაფერი იცის..-საოცრად დაჩიავებული ქალი მუხლებში ჩაუვარდა დიდ ბუურდულს.
-ოჰ,თუ ღმერთი გწამს ნინო,ეგ მერე რაღა გამოვა? მერე იმან ისევ გააჩინოს ბავშვი და კიდევ გაამრავლოს ძაღლების ჯიში??არა ჩემო კარგო,არა..სხვა რამე მთხოვ,თუნდაც ის,რომ წამებით არ მოგკლა,როგორც ეს შენმა საყვარელმა მეუღლემ გააკეთა 14 წლის წინ,გაგახსენო როგორ მოკლა მამაჩემი?? გაგახსენო??-ქალისაკენ დაიხარა და მკლავებში წვდა,წამოაყენა დაჩოქილი ქალი..იმწამს ნინოს სიკვდილზე მეტად მისი თვალებიდან წამოსული ცეცხლის შეეშინდა.
-გაგახსენო მეთქი???-ყინულივით მოედო სახლს ზაზას გამყინავი ხმა.
-მახსოვს ზაზა,მახსოვს-სლუკუნით ამოთქვა ქალმა და გაინაბა,მისი შვილის ნაბიჯების ხმა გაიგო,უცებ შეიმშრალა ცრემლები და კარებისაკენ გაიხედა.
ოთახში გოგო შემოიმართა,თეთრი მოკლე კაბით,წითლად შეღებილი ტუჩებითა და გრძელი ქერა თმებით.
დედას გაკვირვებით შეხედა და მის უკან მდგარ შავებში გამოწყობილ ბიჭს ღიმილით გადახედა.
-გამარჯობათ.-მორცხვათ მიესალმა „სტუმარს“ და ისევ დედას გადახედა კითხვით სავსე ღია ცისფერი,უფრო ნაცრისფერი თვალებით.
-მოდი მარიტა,ეს ..ეს-ენა დაება ქალს.
-ზაზა ბურდული-ბიჭი ნელა მიუახლოვდა გოგონას და მისი ნაზი ხელი უხეშ ხელებში მოიქცია.
-მარიტა ნაკაშიძე-ნაზად გაუღიმა გოგონამ.
ბიჭის გონემაში უკვე ათასი გეგმა მწიფდებოდა,თუ როგორ..
მაგრამ..მისი ნაზი ხელი თითქოს აქეთ ექაჩებოდა..სიცოცხლისკენ.
მისალმება წამებში დამთავრდა.
ბიჭი გოგოს გვერდით დაუდგა და ქალს გახედა.
წამებში მოტეხილ ქალს.
-მადლობა ქალბატონო ნინო მიღებისათვის,ხვალ ისევ სემოგივლით.-ირონიული ღიმილით გახედა ქალს და ისევ მარიტას მიუბრუნდა-მარიტა,სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა,მამას გავხარ საოცრად-მწარედ გამოსცრა კბილებში,მაგრამ უცებ შეარბილა ხმა,ხელზე ეამბორა და კარებთან მდგარმ ნინოს გახედა.
ისევ გააცახცახა ქალს.მამისეული მზერა საოცარი სიზუსტით გამოყლოდა.
გავიდა თუ არა ბიჭი,გოგო დედას მიეჭრა.
-ოხ დედა,ეს ყმაწვილი ვინ იყო აბა??-აღფრთოვანებას ძლივს მალავდა ხმაში.
-მამას მეგობარი.-მოკლედ მოუჭრა ქალმა-მისგან შორს დაიჭირე თავი.-თუ დაგვრჩა კი დრო გონებაში დააყოლა ქალმა და ოთახში ავიდა,ქვევით კი გაღიმებული,ცოტა გაოცებული 20 წლის მარიტა დატოვა,რომელიც ნაკვთებით საოცრად ჩამოგავდა მამას.
მანქანაში ჩაჯდა თუ არა ზაზა,ღრმად ამოისუნთქა და დიდი სისწრაფით მოწყდა ადგილს,იქ წავიდა,სადაც ერთადერთი გვერდში მდგომი ადამიანი ელოდა,რომელიც უკნიდან არ ჩაარტყამდა დანას,რომელიც სულ მოუსმენდა..
ნაცნობ სახლს მიუახლოვდა თუ არა,ცოტა სიმშვიდე იგრძნო.
დააკაკუნა
კარებთან ჭაღაარა ქალი შეეგება,რომელსაც დედასაც კი უტოლებედა.
-ზაზა,შვილო-გახარებულმა შესძახა ხანშიშესულმა ქალმა და მკლავებში მოიქცია მთასავით ბიჭი,ისე,როგორც ამას ბავშვობაში აკეთებდა.
-მიშა სახლშია ხო თინაჩკა?-დიდი სითბოთი წარმოთქვა მისი სახელი.
-კი შვილო,ადი ოთახშია.
კიბეებზე ასვლისას ბავშვობა გაახსენდა ბიჭს.
ის ჯერ კიდევ ლაღი ბავშვობა,როცა მის მეგობართან გახარებული მიდიოდა,თინა დეიდა თბილად მიიღებდა ხოლმე და ტკბილეულს მისცემდა.ავიდოდა ხოლმე მიშას ოთახში და იქ აღამებდნენ.
მას შემდეგ უკვე კარგა ხანი გავიდა,მათი მგობრბა კი უფრო მყადრებოდა.
ყოველი დაღვრილი სისხლი უფრო ადუღაბებდა მათ სიახლოვეს.
ერთადერთი ადამიანი იყო მიშა,ვისაც არ უფრთხოდა,არ ერიდებოდა,იყო ზზაზა,რომელიც ცხოვრებამ დაღალა.
ოთახში შესულს ძმა წიგნით ხელში დახვდა.
-კარგი რა მიშა,კარგი რა-სიცილით მიაძახა,როცა ხელში მისი წიგნი ამოიცნო,რომელიც წლების წინ აჩუქა დაბადების დღზე,მარიო პიუზოს „ნათლია“-მერამდენედ კითხულობ მაგ წიგნს.
-ნეტა ვის რას ეუბნები,ტოჩნად ვიცი,რო ოთახში,ტუმბოზე უეჭველი გექნება ეს წიგნი გადაშლილი-სიცილით გახედა.
სიმართლეში მხელილილი ზაზა იქვე ჩამოჯდა.
-რა ქენი?-უცებ დასერიოზულდა ბიჭი.
-ვერაფერი მიშა,ვერაფერი.-თავჩახრილმა ახედა.
-როგორ თუ ვერაფერი-წარბშეკრულმა გახედა მიშამ.
-არაფერი მკითხო,არ მაქ ლაპარაკის თავი.-მოღლილი ხმით უპასუხა,საწოლს მიუახლოვდა და ისე როგორც ბავშვობაში,ფეხსაცმლიანად წამოწვა,ძმას დაბინდული მზერა მიაბყრო და ამდენი ხნის შემდეგ,მონატრებულ,ღრმა,მშვიდ ძილს კარები ფართოდ გაუღო.
შუაღამით გაეღვიძა.მიშა კვლავინდებურად სავარძელში იჯდა და წიგნის ბოლო ფურცლებს კითხულობდა.დაელოდა,სანამ დახურავდა.
-აბა-ცოტა ხნის შემდეგ გამოფხიზლდა მიშა და ბავშვობის მეგობარს ინტერესით გახედა-რა მოხდა დღეს?
ყველა წვრილმანში მოუყვა მომხდარი.მისი რეაქცია წინასწარ იცოდა.
მიშა ყოველთვის წინდახედულობითა და უთქმელობით გამოირცეოდა,მაგრამ ამჯერად,ადვილად ამოიკითხა ბიჭმა მის სახეზე გაოცებაში შეზავებული წყრომა.
-დედაშენი სწორს ამბობს ზაზა,ზედმეტად გაიჟღენთა შენი სული ამდენი სისხლით,აღარ გინდა-დინჯი ხმით გაუკეთა ანალიზი მის ნაამბობს.
-არა,ბოლო წვეთია მიშა და ვსო,შენს თავს ვფიცავარ მორჩება ყველაფერი.-არაფრისმთქმელი მზერა მიაბყრო და უთქმელად წავიდა.
სახლში მისულმა მოსვენება ვერ იპოვა.
ერთ ადგილას გაჩერება არ შეეძლო.
-მარიტა ნაკაშიძე-წუთში 60 ჯერ ახსენებდა მის სახელს და ყოველ ჯერზე ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა.გრძნობდა მიმიკის ცვალებადბას,ბრაზობდა კიდეც მის თავზე.სახელიც კი ვერ მოუძებნა სითბოს მიზეზს,რომელიც წამში ერთხელ ძლიერ სხეულში უვლიდა.
ისევ ბავშვობაში გადაინაცვლა მისმა ფიქრებმა.
რიგით პირველი,თვით ზვიად ნაკაშიძის ხელში ჩაგდება ძალიან გაუჭირდა მაშინ ზაზას.
ჯერ კიდევ ახალგაზრდა იყო,ახალგაზრდაც უხეში ნათქვამია,როცა მამა მიწას მიაბარა,ჯერ კიდევ 14 წლის იყო.
მაშინ,როცა მისი თანადგომა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა.
მამას მეგობრების დახმარებით სიძნელეები გადალახეს და პირველი საფლავი ნაკაშიძეების სასაფლაოზე დიდი პატივისცემით გათხარეს.
შორიდან უყურებდა პროცესიას,რომელსაც მხოლოდ ახლობლები ესწრებოდნენ..
საშინელი სიძულვილით შეჰყურებდა მასზე გაცილებით პატარა გოგონას,თეთრი ბანტითა და შავი მოკლე კაბით,თოჯინით ხელში..
წლების შემდეგ ცვლილებელი მოხდა,საფლავს 6 თხრილი დაემატა,გოგონა გაიზარდა,მზერაც შეიცვალა.სიძულვილიდან გაუგებრობამდე დიდი ნახტომი გაააკეტა ზაზამ და უკვე შემოსულ დილის მზის სხივებს კვლავ ღიმილით მიეგება,რომელიც მის კავკასიურ სიმკაცრეს საოცრად შვენოდა.
როდესაც ფიქრებიდან გამოერკვია,საქმეებს შეუდგა.მარიტა ცოტა ხნით ოქროს გალიაში გამოკეტა,გონებით კი საბუთებზე გადაერთო.
-ზაზა,შვილო,ჩამოდ ქვემოთ.-დედას ძახილი მოესმა ოჯახის უფროსს.
ხის კიბეებს ნელა ჩაუყვა.პირდაპირ სამზარეულოსაკენ გასწია.
-რა მოხდა გუშინ? სად იყავი ღამე??-პატარა ბავშვივით კუთხეში მოიმწყვდია დედამ შვილი.
-მიშასთან ვიყავი დედა.-მოკლედ მოუწრა და ნაოჭიან ლოყაზე თბილად აკოცა.ერთადერთ ადამიანურ გრძნობას დედასთან ამჟღავნებდა.
-არ მჯერა-მეამიტი ბავშვივით შეხედა დედამ
-შენ თავს გეფიცები დე.-ნაღვლიანად გახედა შვილმა და წამში დაიბრუნა მკაცრი იერი.
-ნაკაშიძეების საქმეზე რას შვები??-ცრემლმორეულმა გახედა დედამ და თეფში წინ დაუდო.
-ჯერ არ ვიცი.და საერთოდ,როდის იყო ასეთ საქმეეეში ერეოდი დედა??არამგონია მამას ამის უფლება მოეცა შენთვის-მკაცრად შეძახა დედას და ჭამას შეუდგა.
-ისინი ქალები არიან,ქალები ზაზა..-ხმის კანკალით უპასუხა და ოთახი დატოვა.
ქალი,მერედა რა ქალი-წამში გამოფრინდა გალიაში დატყვევებული ქერა თმიანი გოგონა.
ჭამას როგორც კი მორჩა,ნაცნობი სახლისკენ აიღო გეზი.სახლში კვლავ მარტო დახვდა ნაკაშიძის მეუღლე.
-ზაზა-სახელის წარმოთქმისასაც კი შიშის ელფერი ედებოდა ქალს.
-ოჰ,ქალბატონი ნინო-სარკასტულად გაუცინა და ოთახში დაუპატიჟებლად შეაბიჯა.-სადააა შენი ფერია გოგო??
-ჩემ შვილს თავი დაანებე-თავგამეტებით დაიყვირა ქალმა და თეფში,რომეიც აქამდე ხელში ეჭირა,ძირს გააგდო.
-ოჰო,რა მოთხოვნებს მიყენებთ ქალბატონოო ნინო,არ გცხვენიათ??-მრისხანეთ გადახედა გაფითებულ ქალს და მდივანზე ჩამოჯდა-თქვენი სიცოცხლე თქვენსავე შვილზეა დამოკიდებული..გინდა იცოცხლო??კი ბატონო,მაშინ მარიტა ჩემი უნდა იყოს-ჯერ გაუაზრებელი სიტყვები სხვაპასხუპით მიააყარა.წამში ინანა.
-არავითარ შემტხვევაში,მირჩევნია ეხლავე მომკლა-განწირულმა დაიხავლა ქალმა.
-მით უკეთესი-გაეღიმა ბიჭს-არც თქვენ სიკვდილში გავისვრი ხელს-ნასიამოვნებმა გახედა.
-რა ამაზრზენი ხარ.
-ამაზრზენი შენი ქმარი იყო,მამა რომ წამართვა,თან ისე,რომ მიზეზიც კი არ ქონდა.იმის შემდეგ,რაც შნმა ქმარმა მამაჩემს გაუკეთა,ჩემთან რამის თქმას ბედავ??-კისრის ძარღვები ლამის გამოსკდომას ლამობდა.
-რა ვეღარ მოინელეე,7 კუბოს უკვე დამატირეე-ატირებული ქალი იქვე ჩაიკეცა-ვიცი რა არაკაცივიტაც ჩემი ქმარი მოიქცა,მაგრამ ამის საზღაური უკვე მივიღე და გთხოვ,თუ ღმერთის გწამს,ისედაც 2 დღის სიცოცხლე დამრჩა და გამატარებინე ისიც ჩემს შვილთან,ჩემს მარიტასთან..
-პირობა უკვე გითხარი,თუ მარიტა ჩემი გახდება,კი ბატონო,ორივე იცოცხლებთ სანამ უფალს თქვენი წაყვანა არ მოუნდება,თუ არადა..რამოდენიმე საათშიი..-მრავლისთქმელად გახედა ბიჭმა,
მანქანაში ჩაჯდა თუ არა ზაზა,ღრმად ამოისუნთქა და დიდი სისწრაფით მოწყდა ადგილს,იქ წავიდა,სადაც ერთადერთი გვერდში მდგომი ადამიანი ელოდა,რომელიც უკნიდან არ ჩაარტყამდა დანას,რომელიც სულ მოუსმენდა..
ნაცნობ სახლს მიუახლოვდა თუ არა,ცოტა სიმშვიდე იგრძნო.
დააკაკუნა
კარებთან ჭაღაარა ქალი შეეგება,რომელსაც დედასაც კი უტოლებედა.
-ზაზა,შვილო-გახარებულმა შესძახა ხანშიშესულმა ქალმა და მკლავებში მოიქცია მთასავით ბიჭი,ისე,როგორც ამას ბავშვობაში აკეთებდა.
-მიშა სახლშია ხო თინაჩკა?-დიდი სითბოთი წარმოთქვა მისი სახელი.
-კი შვილო,ადი ოთახშია.
კიბეებზე ასვლისას ბავშვობა გაახსენდა ბიჭს.
ის ჯერ კიდევ ლაღი ბავშვობა,როცა მის მეგობართან გახარებული მიდიოდა,თინა დეიდა თბილად მიიღებდა ხოლმე და ტკბილეულს მისცემდა.ავიდოდა ხოლმე მიშას ოთახში და იქ აღამებდნენ.
მას შემდეგ უკვე კარგა ხანი გავიდა,მათი მგობრბა კი უფრო მყადრებოდა.
ყოველი დაღვრილი სისხლი უფრო ადუღაბებდა მათ სიახლოვეს.
ერთადერთი ადამიანი იყო მიშა,ვისაც არ უფრთხოდა,არ ერიდებოდა,იყო ზზაზა,რომელიც ცხოვრებამ დაღალა.
ოთახში შესულს ძმა წიგნით ხელში დახვდა.
-კარგი რა მიშა,კარგი რა-სიცილით მიაძახა,როცა ხელში მისი წიგნი ამოიცნო,რომელიც წლების წინ აჩუქა დაბადების დღზე,მარიო პიუზოს „ნათლია“-მერამდენედ კითხულობ მაგ წიგნს.
-ნეტა ვის რას ეუბნები,ტოჩნად ვიცი,რო ოთახში,ტუმბოზე უეჭველი გექნება ეს წიგნი გადაშლილი-სიცილით გახედა.
სიმართლეში მხელილილი ზაზა იქვე ჩამოჯდა.
-რა ქენი?-უცებ დასერიოზულდა ბიჭი.
-ვერაფერი მიშა,ვერაფერი.-თავჩახრილმა ახედა.
-როგორ თუ ვერაფერი-წარბშეკრულმა გახედა მიშამ.
-არაფერი მკითხო,არ მაქ ლაპარაკის თავი.-მოღლილი ხმით უპასუხა,საწოლს მიუახლოვდა და ისე როგორც ბავშვობაში,ფეხსაცმლიანად წამოწვა,ძმას დაბინდული მზერა მიაბყრო და ამდენი ხნის შემდეგ,მონატრებულ,ღრმა,მშვიდ ძილს კარები ფართოდ გაუღო.
შუაღამით გაეღვიძა.მიშა კვლავინდებურად სავარძელში იჯდა და წიგნის ბოლო ფურცლებს კითხულობდა.დაელოდა,სანამ დახურავდა.
-აბა-ცოტა ხნის შემდეგ გამოფხიზლდა მიშა და ბავშვობის მეგობარს ინტერესით გახედა-რა მოხდა დღეს?
ყველა წვრილმანში მოუყვა მომხდარი.მისი რეაქცია წინასწარ იცოდა.
მიშა ყოველთვის წინდახედულობითა და უთქმელობით გამოირცეოდა,მაგრამ ამჯერად,ადვილად ამოიკითხა ბიჭმა მის სახეზე გაოცებაში შეზავებული წყრომა.
-დედაშენი სწორს ამბობს ზაზა,ზედმეტად გაიჟღენთა შენი სული ამდენი სისხლით,აღარ გინდა-დინჯი ხმით გაუკეთა ანალიზი მის ნაამბობს.
-არა,ბოლო წვეთია მიშა და ვსო,შენს თავს ვფიცავარ მორჩება ყველაფერი.-არაფრისმთქმელი მზერა მიაბყრო და უთქმელად წავიდა.
სახლში მისულმა მოსვენება ვერ იპოვა.
ერთ ადგილას გაჩერება არ შეეძლო.
-მარიტა ნაკაშიძე-წუთში 60 ჯერ ახსენებდა მის სახელს და ყოველ ჯერზე ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა.გრძნობდა მიმიკის ცვალებადბას,ბრაზობდა კიდეც მის თავზე.სახელიც კი ვერ მოუძებნა სითბოს მიზეზს,რომელიც წამში ერთხელ ძლიერ სხეულში უვლიდა.
ისევ ბავშვობაში გადაინაცვლა მისმა ფიქრებმა.
რიგით პირველი,თვით ზვიად ნაკაშიძის ხელში ჩაგდება ძალიან გაუჭირდა მაშინ ზაზას.
ჯერ კიდევ ახალგაზრდა იყო,ახალგაზრდაც უხეში ნათქვამია,როცა მამა მიწას მიაბარა,ჯერ კიდევ 14 წლის იყო.
მაშინ,როცა მისი თანადგომა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა.
მამას მეგობრების დახმარებით სიძნელეები გადალახეს და პირველი საფლავი ნაკაშიძეების სასაფლაოზე დიდი პატივისცემით გათხარეს.
შორიდან უყურებდა პროცესიას,რომელსაც მხოლოდ ახლობლები ესწრებოდნენ..
საშინელი სიძულვილით შეჰყურებდა მასზე გაცილებით პატარა გოგონას,თეთრი ბანტითა და შავი მოკლე კაბით,თოჯინით ხელში..
წლების შემდეგ ცვლილებელი მოხდა,საფლავს 6 თხრილი დაემატა,გოგონა გაიზარდა,მზერაც შეიცვალა.სიძულვილიდან გაუგებრობამდე დიდი ნახტომი გაააკეტა ზაზამ და უკვე შემოსულ დილის მზის სხივებს კვლავ ღიმილით მიეგება,რომელიც მის კავკასიურ სიმკაცრეს საოცრად შვენოდა.
როდესაც ფიქრებიდან გამოერკვია,საქმეებს შეუდგა.მარიტა ცოტა ხნით ოქროს გალიაში გამოკეტა,გონებით კი საბუთებზე გადაერთო.
-ზაზა,შვილო,ჩამოდ ქვემოთ.-დედას ძახილი მოესმა ოჯახის უფროსს.
ხის კიბეებს ნელა ჩაუყვა.პირდაპირ სამზარეულოსაკენ გასწია.
-რა მოხდა გუშინ? სად იყავი ღამე??-პატარა ბავშვივით კუთხეში მოიმწყვდია დედამ შვილი.
-მიშასთან ვიყავი დედა.-მოკლედ მოუწრა და ნაოჭიან ლოყაზე თბილად აკოცა.ერთადერთ ადამიანურ გრძნობას დედასთან ამჟღავნებდა.
-არ მჯერა-მეამიტი ბავშვივით შეხედა დედამ
-შენ თავს გეფიცები დე.-ნაღვლიანად გახედა შვილმა და წამში დაიბრუნა მკაცრი იერი.
-ნაკაშიძეების საქმეზე რას შვები??-ცრემლმორეულმა გახედა დედამ და თეფში წინ დაუდო.
-ჯერ არ ვიცი.და საერთოდ,როდის იყო ასეთ საქმეეეში ერეოდი დედა??არამგონია მამას ამის უფლება მოეცა შენთვის-მკაცრად შეძახა დედას და ჭამას შეუდგა.
-ისინი ქალები არიან,ქალები ზაზა..-ხმის კანკალით უპასუხა და ოთახი დატოვა.
ქალი,მერედა რა ქალი-წამში გამოფრინდა გალიაში დატყვევებული ქერა თმიანი გოგონა.
ჭამას როგორც კი მორჩა,ნაცნობი სახლისკენ აიღო გეზი.სახლში კვლავ მარტო დახვდა ნაკაშიძის მეუღლე.
-ზაზა-სახელის წარმოთქმისასაც კი შიშის ელფერი ედებოდა ქალს.
-ოჰ,ქალბატონი ნინო-სარკასტულად გაუცინა და ოთახში დაუპატიჟებლად შეაბიჯა.-სადააა შენი ფერია გოგო??
-ჩემ შვილს თავი დაანებე-თავგამეტებით დაიყვირა ქალმა და თეფში,რომეიც აქამდე ხელში ეჭირა,ძირს გააგდო.
-ოჰო,რა მოთხოვნებს მიყენებთ ქალბატონოო ნინო,არ გცხვენიათ??-მრისხანეთ გადახედა გაფითებულ ქალს და მდივანზე ჩამოჯდა-თქვენი სიცოცხლე თქვენსავე შვილზეა დამოკიდებული..გინდა იცოცხლო??კი ბატონო,მაშინ მარიტა ჩემი უნდა იყოს-ჯერ გაუაზრებელი სიტყვები სხვაპასხუპით მიააყარა.წამში ინანა.
-არავითარ შემტხვევაში,მირჩევნია ეხლავე მომკლა-განწირულმა დაიხავლა ქალმა.
-მით უკეთესი-გაეღიმა ბიჭს-არც თქვენ სიკვდილში გავისვრი ხელს-ნასიამოვნებმა გახედა.
-რა ამაზრზენი ხარ.
-ამაზრზენი შენი ქმარი იყო,მამა რომ წამართვა,თან ისე,რომ მიზეზიც კი არ ქონდა.იმის შემდეგ,რაც შნმა ქმარმა მამაჩემს გაუკეთა,ჩემთან რამის თქმას ბედავ??-კისრის ძარღვები ლამის გამოსკდომას ლამობდა.
-რა ვეღარ მოინელეე,7 კუბოს უკვე დამატირეე-ატირებული ქალი იქვე ჩაიკეცა-ვიცი რა არაკაცივიტაც ჩემი ქმარი მოიქცა,მაგრამ ამის საზღაური უკვე მივიღე და გთხოვ,თუ ღმერთის გწამს,ისედაც 2 დღის სიცოცხლე დამრჩა და გამატარებინე ისიც ჩემს შვილთან,ჩემს მარიტასთან..
-პირობა უკვე გითხარი,თუ მარიტა ჩემი გახდება,კი ბატონო,ორივე იცოცხლებთ სანამ უფალს თქვენი წაყვანა არ მოუნდება,თუ არადა..რამოდენიმე საათშიი..-მრავლისთქმელად გახედა ბიჭმა,
-სადისტიი ხარ
-საზოგადოების ბრალია,მე არაფერი დამიშავებია,არც ღმერთისთვის მთხოვია,რომ 14 წლის ასაკში მამის წამებრივი სიკვდილი გადამეტანა-ცინიკურად გადახედა და კარებისაკენ დაიძრა.
ეზოში გაიდა თუ არა,დაღმართზე მომავალი სუსტი გოგო დალანდა.
წამში გაეპარა ღიმილი.
მიუახლოვდა თუ არა,მიმიკა შეიცვალა.
-გამარჯობათ ბატონო ზაზა-მოკრძალებულად მიესალმა გოგონა და ხელი გაუწოდა.
-გამარჯობა მარიტა-ცივად მოუჭრა ბიჭმა-ოღონდ ბატონო არა,ჯერ მხოლოდ 28 წლის ვარ..
-მართლა???-გაიკვირვა გოგონამ-არადა უფრო მეტი გეტყობათ.სადღაც 32-33.
-რთულმა ცხოვრებამ თავისი ხელი დამამჩნია-თავი იმართლაა ბურდულმა და მზერა მის სახეზე გადაიტანა.
ასეთი მსგავსება წარმოუდგენელი იყო..შვილი ასე დამსგავსებოდა მამას?? გამოხედვა,ტუჩები,ცხვირი,ყველა ნაკვთი საძულელ პიროვნებას იუგავდა.მაგრამ ეს ფაქტი საწინააღმდეგოდ მოქმედებდა მისთვის,უფრო მიმზიდველი,უფრო სანდომიანი გახადა ქალი.
-შემობრძანდით სალხში-გოგონამ უდარდელად შეიპატიჟა ახლახანს გამოსული სტუმარი,
-არა,ეხლახანს წამოვედი,ისე თუ წინააღმდეგი არ იქნები,აქვე მინდა დაგპატიჟო,კაფეში.
-დიდი სიამოვნებით-გულღიად დაეთანხმა.
უცხო თვალისათვის საუცხოო დასანახი იყო ქუჩაში მომავალი წყვილი.
მაღალი,დაბალი წვერით,შავებში მოსილი,მუქი ლაჟვარდისფერი,საოცრად სისხლიანი მზერით ბიჭი და თბილად მომზირალი თხელი,მოცინარი გოგონა.
უცხო თვალისათვის ადვილად შესამჩნევი იყო ძალა,რომელიც ამ წყვილს ერთმანეთისკენ იზიდავდა.
ერთ სიამოვნებად ღირდა მათი პირველი ნაბიჯები ერთად გადადგმულის ყურება.
მაგრამ მხოლოდ უცხო თვალისათვის იყო ეს ყველაფერი ჰარმონიული..
ბურდულის გონებაში კი სრული გაუგებრობა სუფევდა.
თითქოს ათასი ბავშვი ათასი საკრავით ათას ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულ მელოდიებს უკრავენო.
იქვე მყუდრო კაფეში ჩამოსხდნენ.
-აბა,მარიტა,მგონი დროა ერთმანეთი უკეთესად გავიცნოთ-ოდნავი ღიმილით მიმართა გოგონას.
-ალბათ-მანაც სასიამოვნოდ გაუღიმა.
-20 წლის რომ ხარ ეგ ვიცი,სად ცხოვრობდით?მგონი ეხლახანს ჩამოდით-სასხვათოშიროს კითხა ზაზამ.
-გერმანიაში,მამას გარდაცვალბის შემდეგ დედამ იქ წამიყვანა,არვიცი რატომ,მაგრამ აქამდე იქ ვცხოვრობდით.
-თავს როგორ ირჩენდით?
-დედა მუშაობდა,თან მამას რაღაც კაპიტალი ჰქონდა,პატარა ბიზნესი და რავიცი-ცოტა გაკვირვებულმა უპასუხა,ეუცხოვა მისი ასეთი ინტერესი.
-აჰა-ღვარძლიანად ჩაილაპარაკა ზაზამ.-ძალიან კარგი-უცებ შეიცვალა ხასიათი და გოგონას ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა.
მათი საუბარი დიდხანს არ გაგრძელებულა,ზაზას სასწრაფო საქმეზე ურეკავდნენ და შესაბამისად მასთან განშორება მოუხდა,სახლამდე უთქმელად მიაცილა,იქვე დატოვებულ მანქანაში ჩაჯდა და გიჟივით მოწყდა ადგილს.
წამში გაეპარა ღიმილი.
მიუახლოვდა თუ არა,მიმიკა შეიცვალა.
-გამარჯობათ ბატონო ზაზა-მოკრძალებულად მიესალმა გოგონა და ხელი გაუწოდა.
-გამარჯობა მარიტა-ცივად მოუჭრა ბიჭმა-ოღონდ ბატონო არა,ჯერ მხოლოდ 28 წლის ვარ..
-მართლა???-გაიკვირვა გოგონამ-არადა უფრო მეტი გეტყობათ.სადღაც 32-33.
-რთულმა ცხოვრებამ თავისი ხელი დამამჩნია-თავი იმართლაა ბურდულმა და მზერა მის სახეზე გადაიტანა.
ასეთი მსგავსება წარმოუდგენელი იყო..შვილი ასე დამსგავსებოდა მამას?? გამოხედვა,ტუჩები,ცხვირი,ყველა ნაკვთი საძულელ პიროვნებას იუგავდა.მაგრამ ეს ფაქტი საწინააღმდეგოდ მოქმედებდა მისთვის,უფრო მიმზიდველი,უფრო სანდომიანი გახადა ქალი.
-შემობრძანდით სალხში-გოგონამ უდარდელად შეიპატიჟა ახლახანს გამოსული სტუმარი,
-არა,ეხლახანს წამოვედი,ისე თუ წინააღმდეგი არ იქნები,აქვე მინდა დაგპატიჟო,კაფეში.
-დიდი სიამოვნებით-გულღიად დაეთანხმა.
უცხო თვალისათვის საუცხოო დასანახი იყო ქუჩაში მომავალი წყვილი.
მაღალი,დაბალი წვერით,შავებში მოსილი,მუქი ლაჟვარდისფერი,საოცრად სისხლიანი მზერით ბიჭი და თბილად მომზირალი თხელი,მოცინარი გოგონა.
უცხო თვალისათვის ადვილად შესამჩნევი იყო ძალა,რომელიც ამ წყვილს ერთმანეთისკენ იზიდავდა.
ერთ სიამოვნებად ღირდა მათი პირველი ნაბიჯები ერთად გადადგმულის ყურება.
მაგრამ მხოლოდ უცხო თვალისათვის იყო ეს ყველაფერი ჰარმონიული..
ბურდულის გონებაში კი სრული გაუგებრობა სუფევდა.
თითქოს ათასი ბავშვი ათასი საკრავით ათას ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულ მელოდიებს უკრავენო.
იქვე მყუდრო კაფეში ჩამოსხდნენ.
-აბა,მარიტა,მგონი დროა ერთმანეთი უკეთესად გავიცნოთ-ოდნავი ღიმილით მიმართა გოგონას.
-ალბათ-მანაც სასიამოვნოდ გაუღიმა.
-20 წლის რომ ხარ ეგ ვიცი,სად ცხოვრობდით?მგონი ეხლახანს ჩამოდით-სასხვათოშიროს კითხა ზაზამ.
-გერმანიაში,მამას გარდაცვალბის შემდეგ დედამ იქ წამიყვანა,არვიცი რატომ,მაგრამ აქამდე იქ ვცხოვრობდით.
-თავს როგორ ირჩენდით?
-დედა მუშაობდა,თან მამას რაღაც კაპიტალი ჰქონდა,პატარა ბიზნესი და რავიცი-ცოტა გაკვირვებულმა უპასუხა,ეუცხოვა მისი ასეთი ინტერესი.
-აჰა-ღვარძლიანად ჩაილაპარაკა ზაზამ.-ძალიან კარგი-უცებ შეიცვალა ხასიათი და გოგონას ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა.
მათი საუბარი დიდხანს არ გაგრძელებულა,ზაზას სასწრაფო საქმეზე ურეკავდნენ და შესაბამისად მასთან განშორება მოუხდა,სახლამდე უთქმელად მიაცილა,იქვე დატოვებულ მანქანაში ჩაჯდა და გიჟივით მოწყდა ადგილს.
სახლში გულამომჯდარი შევარდა,ასე სასწრაფო რა უნდა ყოფილიყო ნეტაა...
მეორე სართულზე ასვლისას საშინელი წამლების სუნი ეცა.
გული საშნლად მოეწურა.ყველა წმინდანი ახსენაა გულში,რომ დედამისს არაფერი სჭირვებოდა.
მის ოთახთან წამებში გაჩნდა და ფრთხილად შეაღო კარები.
ლოგინზე ფერდაკარგული ქალი იწვა,საათებში მოტეხილი.
იქვე შეკრებილ მეზობლებს ყურადღება არ მიაქცია და საწოლს მიუახლოვდა.
-დედა,დედიკო,რა გჭირს დედა,რა დაგემართაა??-სულმოუთქმელად მიაყარა ზაზამ-ახლავე დავრეკავ საუკეთესო ექიმთან და დედა,ახლავეე დამელოდეე-ფეხზე წამოდგომა სცადა,მაგრამ მისმა სუსტმა ხელებმა შეაჩერეს.
-არა,დედას ბიჭო,უკვე აღარ აქ აზრი დედა,მე ბევრი ვიცოცხლე დედა ამ სისხლიან ცხოვრებაში და გულს აღარ შეუძლია-სუსტათ უთხრა შვილს.
-არა დედა,არა,ახლა არ დამტოვო რა დედა,ახლა არ გინდა რაა..-ცრემლებამდე მისულიყო რკინის ზაზა.
-აქ რა დამჩენია,ჩემი შვილი მთელი ცხოვრება მკვდრებს გადაყვა-ირიბად გახედა შვილს ნინომ-დედისთვის არ მოიცალა,ის დრო,რაც ოჯახის შენებაში უნდა გაეტარებინა,მკვდრების ზდევაში გალია,ამასობაში დედაც შემოაბერდა-თვალზე მომდგარი ცრემლი შეიწმინდა-ის ბედნიერება არ მაჩუქა,რისთვისაც აქამდე ვლოცულობდი-ბოლო ძალებს იკრებდა ქალი,სათქმელის მოსწრება უნდოდა.
-დე,მოესწრები,ყველაფერს მოესწრები,ოღონდ ეხლა არ წახვიდე დედა..-ცრემლებმა გააწყვეტინეს ზაზას.უხეში ხელებით მოიწმინდა და ფეხზე წამოდგა,მშობელ დედას მიუწვა გვერდით,მეზობლებს ისინი მარტო დაეტოვებინათ-დედი იცი რა ლამაზია? ძალიან დედა-უცებ ალაპარაკდა ბიჭი გოგონაზე,დედას სუსტი ღიმილი დაანდა თ არა განაგრძო-შენ რო მოგეწონება დედა ისეთი,სუსტი,საოცრად ლამაზი,ნაზი,ლაღი.-ღიმილით განაგრძობდა ლაპარაკს.ხელი კი მის ხელში მოქცეული,ნელნელა შესამჩნევად სუსტდებოდა.
-არ მოკლა დედი-ძლივს ამოთქვა ჭაღარა ქალმა..
-არა,დე,უკვე ვეღარ-ღიმილით გახედა.
სახე უცებ შეეცვალა,დედა სადღაც წასულიყო,სიცოცხლის ბოლო ნიშნები გამქრალიყო..
ნაოჭიან,ამაყ სახეს ღიმილი შეშრობოდა.
ბედნიერი ბოლო ღიმილი.
გულის უცებადი შემოტევა იგრძნო ბიჭმა,სუნთქვა გაუხშირდა. უნდოდა ეყვირაა,ეღრიალა,მაგრამ შერცხვა,მის პიროვნებას არ შეეფერებოდა ცრემლი.
მაგრამ ახლა,როცა მარტო იყო,მოეშვა მთლიანად და სამაგალითო დედას ცხარე ცრემლებით გაუნათა გზა სასუფევლისაკენ..
არვიცი რამდენი ხანი,უბრალოდ მთლიანად დაიცალა ემოციებისაგან და წამოდგა.
შავი ტანსაცმელი შეისწორა,რამდენიმე ნომერზე გადარეკა და ქვევით ჩავიდა.
შეკრებილი ხალხისთვის ყურადღება არ მიუქცევია..
სახლიდან გასულს ხალხმა აზრები გააყოლეს.
-ვერც დედის სიკვდილმა მოტეხა,ნამდვილი მგელია.-დანანებით გადაააქნა თავი გვერდითამეზობელმა.
-მამას გავს,ძლიერი,შეუდრეკელი.-ამაყად გადაულაპარაკა მეორემ და თვალზე მომდგარი ცრემლი შეიმშრალა.
-ისე-ჭორიკანა მეზობელმაც გამოყო თავი-მაგაზე რასაც ამბობენ მართალია,მამის მკვლელები მთლიანად გაუწყვეტია-თვალმოჭუტულმა გადახედა ხალხს.
-არა,რასამბობ-ერთერთმა შეიცხადა-არამგონია..-ეჭვიანად გააქნია თავი.
____
ერთ სანახავად ღირდა ნინოს პანაშვიდები.
ყოველდღე,დღეში რამდენიმეჯერაც ხალხს ყველასაგან გამორჩეული ხალხი აპობდა და ზაზას ამაყი მზერით უსამძირებდნენ.
გარეშე ხალხი საოცრად ამსგავსებნენ მათ ზააზას. ყველა შავ სამოსში,მკაცრი მზერითა და მედიდური მიმოხვრით.ისევე,როგორც ზაზა ბურდული.
იმდღესვე მის გვერდით გაჩნდა მიშა,რომელიც წამითაც კი არ ტოვებმა ზაზას მარტოდა.
იცოდა,საკუთარ თავს ადანაშაულებდა დედისსიკვდილში.
საღამოს,როცა ყველა გაიკრიფებოდა სახლიდან,მარტოდ დარჩენილი ზაზა და მიშა საათობით უყურებდნენ შავ ფიცრებს და თითოეული ფიქრების ზღვაში ღრმად ცურავდნენ.
ორივეს ფიქრები მაინც ერთ ტრაექტორიას უტრიალებდა:მარიტა და ნინო.
-რას აპირებ??-ერთ საღამოს გაბედა მიშამ და შეეკითხა.
დაღლილი სახით გახედა ბიჭმა,ჩაწითლებული მზერით.
-ვეღარაფერს,მის ბოლო სიტყვებს ვერ გადავალ..
გულზე მოეშვა მიშას.
მთელი ცხოვრება,რაც მის გვერდით გაატარა,ყველაფერს აკეთებდა,რომ ზაზას ხელი აეღო მის საქმიანობაზე,მაგრამ..
მთასავით მიუვალი იყო ზაზა.
ყველაფერს გააკეთებდა ზაზა მიშასთვის,მაგრამ ამ საქმეს ბოლომდე მიიყვანდა.
ახლა კი,ბოლო ვეღარ იქნებოდა და ამან გაახარა მიშა.
ეს უხაროდა ზაზასაც.
მათი ფიქრები კვლავ გადაეჭდო ერთმანეთს და ბევრისმთქმელი ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს.
14 წლის შემდეგ,ძლივს გამოანათა სხივებმა მის ცხოვრებაში,ამდენი შავი ფერის მერე როგორც იქნა ოქროსფერი სცივები შემოიჭრნენ და ხელი ააღებინეს ბოლო განზრახვაზე ზაზას.
-მაინცდამაინც დედა უნდა მომკვდარიყო,რომ ბოლოსდაბოლოს დაგენებებინა თავი უაზრო შურისძიებისთვის??-ღიმილით გახედა ზაზას.
-არა,მისი გამოჩენაც საკმარისი იქნებოდა..-ნაღვლიანად უპასუხა და მზის პირველ სხივებს შეეგება.
_____
ბოლო პანაშვიდზე განსაკუთრებით ბევრი ხალხი მოაწყდა ბურდულების დიდ სახლს.
ათასი რჯულის ხალხი უსამძიმრებდა ზაზა ბურდულს.
უკვე გამოსვენების დრო ხალხი ეზოში ირეოდა,როცა მათი რიგები ორმა ქალმა გააპო.
პირველი ქალი,წელში ოდნავ მოხრილი,შიშით სავსე თვალებით მიეგება ზაზას და ხელი ჩამოართვა.
მეორე,ახალგაზრდა,ცრემლებით დაბინდული თვალებით მიეგება და სუსტი ხელები კისერზე შემოხვია..
სწორედ ამ დროს საბოლოოოდ ჩამოინგრა შურისძიების კედელი მათ შორის.
მაშინ,როცა შეიგრძნო მისი სუსტი გულის ცემა,ხელები სუსტ წელზე შემოხვია და თავი სურნელოვან თმებში ჩარგო.
უცებ მოეხსნა გულიდან ყველა სიმწარე,რაც გადაიტანა და სიხარულის რამოდენიმე განცდა ბედნიერებამდე შეიგრძნო.
__________________
1 კვირა გავიდა დასაფლავებიდან..
მძიმედ გადაიტანა ზაზამ დედის გარდაცვლება..
ცარიელი სახლი,გაციებული კერა..
მთელი დღეები მამისეულ კაბინეტში იყო და ფიქრობდა..
ფიქრი ერთადერთი განყოფილება იყო მის მრავალუჯრებიან გონებაში,რომელიც დასვენების საშუალებას აძლევდა.
სრულიად გამოეთიშა გარესამყაროს და მოგონებებში ჩაიძირა.
მწარე ფიქრის შემდეგ ბედნიერი წამები გამოშლებოდა ხოლმე,ბურდულის სახესაც თბილი ღიმილი დაფარავდა წამიერად.
1 კვირის შემდეგ დააღწია თავი შავ კაბინეტს,პიუზოს „ნათლიას“ და გარეთ გავიდა.
პირველ რიგში მიშა მოინახულა.
-ვახ,“ტრამალის მგელი“-სამყოფელში შესვლისთანავე ძმაკაცს მოკრა თვალი წიგნით ხელში.
-ხო,სულ ეხლახანს აღმოვაჩინე ბიბლიოთეკაში,არადა აქამდე უნდა წამეკითხა.-ღიმილით გადახედა და გადაეხვია.
-შენს შერყეულ ტვინს კიდევ ეგ უნდა?? -დამცინავად გადახედა და სამზარეულოში შევიდა,თინა მოინახულა.
-როგორ ხარ ზაზა შვილო??-თბილად გადახედა თინამ შვილად მიღებულ ბიჭს.
-როგორ უნდა ვიყო თინა დეიდა,როგორ-ნაღვლიანად გადახედა ბიჭმა.
-ძალიან მიყვარდა ნინო..-გულწრფელად ჩილაპარაკა თინამ,შესანიშნავი ურთიერთობა ჰქონდათ ერთი ასაკის ქალებს.
-მასაც ძალიან უყვარდით თინა დეიდა,ყველა უყვარდა..
__
-გავედი მე მიშა,რაღაც საქმეები მაქ მოსაგვარებელი.საღამოს გამო ჩემთან-კარებიდან მიაძახა მეგობარს.
მისთვის დამახასიათებელი,სწაფი სიჩქარით მოწყდა ადგილს და ნაცნობი კაფესაკენ გაემართა.
-გამარჯობა მარიტა-სახლთან ახლოს მივიდა თუ არა დაურეკა.
-გამარჯობა ზაზა-გოგოს ნაზი ხმა მოესმა ყურმილიდან.
-თუ გცალია კაფეში დავსხდეთ.-მოკლედ,პირდაპირ მოიჭრა.ზედმეტი სიტყვების ნაცვლად.
-ამწამს გასაუბრებაზე ვარ.
-სად?/ მოგაკითხავ.
ჩაიწერა მისამართი და იქით გაემართა..
ცოტა ლოდინი მოუწია,სანამ კარებიდან გამომავალს დინახავდა.
გრძელ გზას მაღალი,შავ კაბაში გამოწყობილი ქალი მოიკვლევდა.
გრძელი თმა უკან კოსად შეეკრა.
მოკლე კაბაში საოცრად იკვეთებოდა ყველაზე ქალური ფეხები და ნაკვთები.
შავი ქუსლები უფრე მომხიბლავსა და მიმზიდველს ხდიდა..
შავ მერსედესს მიყუდებულ შავებში გამოწყობილ ბიჭს ღიმილით მიუახლოვდა.
-ძალიან მომხიბლელად გამოიყურები-მისვლისთანავე ახარა ბიჭმა.
-მადლობა.-ოდნავ შესმჩნევად წამოწითლდა გოგო.
-აბა,როგორ ჩაიარა გასაუბრებამ??-უკვე კაფეში გაააგრძელეს საუბარი.
-რავი ჩემმა სივმა მგონი მოწონება დაიმსახურა,თან 3 უცრო ენა ვიცი და ეს მგონი წამადგება..
-ოჰო,მართლა??რომელი ენები??
-რუსული,გერმანული და ინგლისური რა თქმა უნდა-თავმომწონედ გადახედა.
-მართლა? ძალიან კარგი,მიყვარს ჭკვიანი გოგოები-ალმაცერად გახედა ბურდულმა.
არ შეიმჩნია მარიტამ მისი კომპლიმენტი.მისი თვალების სილაჟვარდისფერში ღრმად ჩაიკარგა,რაღაც დიდ ძალას ასხივებდა ეს თვალები,გამოუთქმელ გრძნობებსა და დიდ ტკივილს.არასდროს ენახა თვალები,რომელიც ამდენ რამეს ატარებდა.თვალებიდან მის ხელებზე გადაიტანა მზერა,ძლიერ ხელებს რამოდენიმე შრამი ეტყობოდა,ამობერილ ცისფერ ვენებში ნერვიულად მიმოიქცეოდა მეწამული სისხლი.
არც ბიჭი ჩამორჩა.მისი წითელი,ღიმილიანი ტუჩები ღვთიურად იზიდავდა.
უნდოდა დაწაფვოდა,სიწითლის ფარდა აეხადა და ვნებით შემოეხაზა ყველა ნაკვთი მის სახეზე.
-ზაზა-ცოტა ხნის შემდეგ მარიტამ დაარღვია სიჩუმე.
-გისმენ-დაბინდული მუქი ცისფერი მზერა მიაბყრო მის ღია ცისფერმუფრო ნაცრისფერ თვალებს.
-არაფერი-ღიმიილით მიუგო და თავი ჩახარა.
საოცარი სანახავი იყო ქალი,რომელიც მისი სურვილით იწვოდა.უინტტერესოდ მიირთმევდა ნამცხვარსა და ყავას.ფიქრობდა ათას მიზეზზე,თუ როგორ დახწეოდა მის ჟინით სავსე მარწუხებს.საბედნიეროდ,ზააზას მობილურმა დაურეკა.გათიშა თუ არა,გოგოს მიუბრუნდა.
-მარიტა,საქმე გამომიჩნდა,დიდი ბოდიში მაგრამ..
-ახ,რა თქმა უნდა,წადი.-გაუღიმა და ადგა.
-არა რასამბობ,სახლამდე მიგიყვან.
გვერდიგვერდ გავიდნენ კაფედან.
ათასი წყვილი თვალი ღიმილით ეგებებოდნენ მათ.
კომპლიმენტებით სავსე მზერას ყველგან აწყდებოდნენ..
ესიამვნათ კიდეც ბიჭსა და გოგოს მათკენ მიმართული მზერა.
-ქალბატონი ნინო მომიკითხე-ცოტა გესლიანად მიაძახა და ადგილს მოწყდა.
________________________________________
იცით როგორ ხდება როცა გრძნობ რომ გიყვარდება? პირველ ეტაპზე მასზე გამუდმებული ფიქრი გიბყრობს.მერე სპაზმური ტკივილებივით შემოგიტევს ხოლმე მონატრება.გინდა სულ გვერდით გყავდეს,სულ ეფერებოდე.ღამე მოუსვნრად გძინავს,რადგან უკვე გესიზმრება,ფიქრებში უკვე ათასგვარად განავითარეთ ტქვენი მომავალი ურთიერთობა.
ცოტა ხანში,როცა სიყვარულის ფესვები მაგრად მოეჭიდება გულს,უკვე ყველა ფაქტს მის სახელს უკავშირებ.ყველა გადადგმულ ნაბიჯზე ფიქრობ,თუ მას ამაზე რა რეაქცია ექნებოდა..
თქვენი პირველი შეხვედრის ადგილზე გავლისას სულ ის გახსენდება,უცებ ამოგიტივტივდება გონებაში და მერე სააათობით მის ყველა გაღიმებაზე ფიქრობ.ვერაფერს ვერ უდებ გულს,რადგან გულის ადგილას უკვე მისი სახე გესახება.
ყოველ წამს გინდა უყურო,ჩაიკარგო მის სილამაზეში თუ ვაჟკაცობაში,მაგრამ გაბორკებს რაღაცა.
თითქოს ვიღაცა ან რაღაცა მაგრად გიჭერს ხელს..
ამ უკვე რაღაცას კი რეალობა ერქვა,რაეალობა,რომელსაც რომც გინდოდეს,ვერ გაექცევი..
__
ორივეს ფიქრთა არე ერთსა და იმავე არეალს მოიცავდა.
ერთმა იცოდა ვისთვის გაენდო ყველაფერი,მეორეს კი ერიდებოდა მშობელი დედასთვის გრძნობების გამხელა..
-შეგიყვარდა შე*ემა?-გახარებული მივარდა მიშა ძმაკაცს და თავზე პატარა ბავშვივით გემრიელად წამოარტყა.
-არა,უბრალოდ ჩემია-ეგოისტივით უპასუხა და ათას კითხვას თავი აარიდა.
ერთი კვირა საშინლად გადატვირთულ გრაფიკში მოუწია ზაზას ყოფნა.ათასი საქმე ერთიანად გადაატყდა.ამას ემატებოდა წრილწვრილი საქმე,რომელსაც მიშასთან ერთად უძღვებოდა,ამს ემატებოდა ათასი ადამიანი,რომელიც დღეში რამოდენიმეჯერ მოდიოდნენ და რჩევას ეკითხებოდნენ ცხოვრებისაგან გადაღლილ უკვე 28 წლის კაცს.თავი თვით დონ კორლეონე ეგონა,არა,უფრო მაიკლი,რომელსაც მამას გადასცა მაფიის სსადავეები..
მაფიის ბოსობას ვერ დაიჩემებდა და არც უნდოდა,უბრალოდ ჰქონდა ავტორიტეტი საზოგადოებაში,რომლის მთავარი წევრი,მთავარი მამოძრავებელი ძალა წლების წინ მამამისი,მალხაზ ბურდული იყო.
მონატრება ფიქრის საშუალებას არ აძლევდა ზაზა ნურდულს.
უგულისყუროდ უსმენდა მოსულ სტუმრებს..
1 კვირის შემდეგ,როგორც იქნდა მოიმარჯვა ტელეფონი და დაურეკა.
-გამარჯობა მარიტა.
-გამარჯობა ზაზა-თბილად მიუგო გოგომ.
-საღამოს გცალია??-როგორც ჩვევია,პირდაპირ მოუჭრა სათქმელი.
-მგონი კი.
-ვახშამზე მინდა დაგპატიჟო,თუ თანახმა იქნები 8 საათისთვის გამოგივლი.
-მმ,კარგი.
რესტორანში გადარეკა და 2 კაცისთვის დაჯავშნა მაგიდა.
8 საათამდე ჯერ კიდევ სააათ ნახევარი იყო დარჩენილი,მაგრამ ზაზა უკვე მზად იყო.
სოლიდურად გამოწყობილმა დააკუკა ნაცნობ კარებზე.
კარებთან მოკლე,გულამოღებულ კაბაში გამოწყობილი მარიტა დახვდა.
-უნდა ვაღიარო,მშვენივრად გამოიყურები-გაოცებულმა ძლივს მოუყარა სიტყვებს თავი.
-მადლობთ,არც შენ გამოიყურები ურიგოდ.-ღიმილით მიუგო და მანქანაში ჩასხდნენ.
ბოლოს ზაზამ ფანჯარასთან ნაცნობ,შიშით სავსე,ცრემლიან მზერას წააწყდა,რომელსაც ცინიკური ღიმილი შეაგება.
-გავიგე,სამსახურში აუყვანიხართ.-უკვე რესტორანში გააგრძელეს საუბარი.
-კი,ამიყვანეს,დღეს მქონდა პირველი დღე,პირველ ჯერზე კარგი სამსახურია.-გაოცებულმა უპასუხა და შამპანური მოსვა.ესიამოვნა ცივი სითხე.
-თანამშრომლები როგორი ხალხია??-ზოგად კითხვებზე გადაერთო ზაზა.
-ერთი ორი გავიცანი,სასიამოვნოო ხალხია ნამდვილად,უფროსსაც არაუშავს-გაუღიმა გოგომ.
მის მსუბუქ მაკიაჟს საოცრად მოუხდა გაღიმება.
-ძალიან კარგი,მიხარია-ოდნავ გაუღიმა და წითელი სითხე ბოლომდე გამოცალა.
სასიამოვნო ჟრუანტელი იგრძნო სხეულში.
მაგრამ უხერხულობას მაინც გრძნობდა.
დაძაბულ გარემოს.
მაგრამ მაინც,ამ დაძაბულობას საოცრად ერწყმოდა მიზიდულობის ძალა.
-ვიცეკვოთ??-დუმილის შემდეგ ქვევიდან ახედა ზაზამ და ტანგომ მშვენიერ ჰანგებს ყური უგდო.
მუსიკა,ერთადერთი იყო,რაც მის სულს სიმშიდეს ანიჭებდა.
-სიამოვნებით-გაუღიმა გოგომ.
ჰარმონიულად აყოლებდნენ სხეულს მშვენიერ ჰანგებს.
მათთან ერთად კიდევ რამოდენიმე წყვილი ცეკვავდა,მაგრამ დარბაზში მყოფთა უმრავლესობა მათ უყურებდათ.
ერთმანეთს ღიმილით სავსე სახით უყურებდნენ..
ზაზას ძლიერ მკლავებში მოქცეული გოგოს სუსტი წელი სასიამოვნოდ ირწეოდა.
მუსიკის დასრულებას წამები აკლდა,როცა ზაზამ უცებ აიტაცა გოგონა ხელში და დიდი ოსტატობით დაატრიალა,რასაც დიდი ოვაციები მოჰყვა დარბაზში.
სიამოვნების ჟრუანტელმა დაფარა ზაზა,როდესაც გოგოს აღფრთოვანებული მზერა დაიჭირა.
-ძალიან კარგად ცეკვავ-აღფრთოვანებაც კი ვერ დამალა.
-მადლობა,ასეევე-ღიმილით მიუგო ზაზამ და მაგიდას დაუბრუნდნენ.
დამუხტულ სხეულებს ისევ უნდოდათ ცეკვა,მაგრამ რატომღაც ეროდებოდნენ..
სიტუაციის განსამუხტავად ისევ ზოგად კითხვებზე გადაერთო,ამჯერად მარიტა..
-3 რამ დამისახელე,რაც ყველაზე მეტად გიყვარს-ოდნავი სიცილით,მეამიტურად კითხა.
-მარიო პიუზოს „ნათლია“,მაილს დევისი და მენთოლიანი „დიროლი“-სიცილითვე უპასუხა.-შენ??
-თეთრი შოკოლადი,შავი ვარდები და იოსებ ჯუღაშვილი-სრული სერიოზულობით უპასუხა.
წამიც და ორივეს ისტერიკული სიცილი აუტყდათ.
-მეღადავები?? სტალინი??-სიცილით გახედა ზაზამ.
-ხო,რა იყო,ჭკვიანი,განათლებული,მშვენიერი მმართველი იყო,ნამდვილი ბელადი.
-კარგი,კარგი მაგაზე არ შეგედავები,თორემ შორს წაგვიყვანს მაგაზე კამათი..
ისევ უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა.
ორი ცისფერი,ღია და მუქი თვალები ერთმანეთს შეფარვით უცქერდა.
ჩუმი მუსიკა სასიამონოდ უხდებოდა მათ გულის წყნარ ძგერას.
წუთის გამოტოვებით სვამდნენ ერთი შამპანურს,მეორე სისხლისფერ ღვინოს.
გოგოს გონება უკვე შემთვრალი იყო.
-უკვე გვიანია-მორცხვად დაარღვია სიჩუმე მარიტამ-წავიდეთ კარგი??
-როგორც გინდა-ღიმილით უპასუხა ზაზამ და რესტორანი დატოვეს.
შურით სავსე მზერით გააცილა ხალხმა ულამაზესი წყვილი.
-ძალიან კარგი საღამო იყო,დიიდი მადლობა-გულწრფელად გაუღიმა და მანქანიდან გადავიდა.
-რისი მადლობა,პირიქით,მეც ვისიამოვნე.-ღიმილი დაადევნა და ჩვევისამებრს,დიდი სიჩქარით წავიდა სახლისაკენ.
სახლში შესულს სიმარტოვის უსიამოვნო სუნი ეცა.
გულს აკლდა,ისევ უნდოდა დალევა..
სასურველი ნომერი ამოდზებნა ტეეფონში და დაირეკა.
-გამო ჩემთან,დავლიოთ-მოკლედ უთხრა და პასუხს არ დაელოდა.იცოდა,აუცილებლად მოვიდოდა.
სტუმარმაც არ დააყოვნა,ნახევარ საათში ჩაბნელებულ ოთახში ნაბიჯების ხმა გაისმა,შემოსულმა შუქები აანთო და თვალებდახუჭულ ზაზას თავზე წაადგა.
-ლუდი ამოვიტანე,დ კიდევ რამე ჩასაყოლებელი,თინაჩკამ საჭმელებიც გამომატანა შენთვის,კონსერვებზე იქნებაოო.-მიაყარა შემოსულმა მიშამ და პარკები სამზარეულოში გაიტანა.იქვე,შავ მინის მაგიდაზე ჩამოსხდნენ,ლუდი,არაყი და სავსე გრძნობები.
მოუყვა ყველაფერი,გული ვერ იტევდა მომხდარს.
-არ ვიცი თქვენი ურთიერთობა როგორ გაგრძელდება,შენც იცი ზაზა,შენი ბედნიერება საკუთარზე მეტად გამიხარდება,მაგრამ შენც ხომ იცი,როგორც კი გაიგებს ვინ ხარ სინამდვილეში,დასრულდება ყველაფერი,თან არასასურველი შედეგით..-ნაღვლიანად გახედა შეზარხოშებულ ძმაკაცს.
-ვიცი მიშა,ვიცი,მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია.რო ვუყურებ მინდა შევეხო,მაგრამ თან მეშინია არ ვატკინო რამე.გესმის ეს რა გრძნობაა??შიგნიდან მჭამს,ჩემი შთანთქვა უნდა.-აღტკინებულმა კიდევ ერთი ჭიქა გამოცალა.
-მე მომავლის მეშინია,ეხლა ყველაფერი კარგადააა,დედამისი ჩუმადაა,მაგრამ ეს სამუდამოდ არ გაგრძელდება,არამგონია მისი საცნებო სასიძო იყო.
-არა,გთხოვ მოვრჩეთ,არ მინდა მაგაზე ლაპარაკი,მომავალი არასდროს მაინტერესებდა შენც იცი,დღევანდელი დღით ვცხოვრობ,რაც მოსახდენია,მოხდება,ვერავინ აღუდგება წინ,უბრალოდ დღეს რაღაცნაირად ბედნიერებას ვგრძნობ,არასრულყოფილს,მაგრამ მყოფნის ამდენხნიანი ტანჯვის შემდეგ..
_____
თითქმის 2 თვე გავიდა,რაც ერთმანეთს ხვდებიან ზაზა ბურდული და მარიტა ნაკაშიძე.
ორი გრძნბებით დატვირთული თვე.
თითოეული მათგანისთვის ყოველი ახალი შეხვედრა ახალ გრძნობებს,ახალ შთაბეჭდილებებს უდრიდა.
ორივე სწავლობდა ახალი გრძნობით ცხოვრებას.
მაგრამ არცერთი არ ამბობდა სიტყვას,რომელიც ორივეს გულიდან მოდიოდა.
სიტყვას,რომელიც წლებია უკვე ბედნიერების მსაზღვრელად იქცა.
სიტყვა,რომელიც უფალთან მისასვლელ გზას გიმოკლებს.
მართლაც და რა ჯადოსნური სიტყვაა ეს „მიყვარხარ“.
უცებ გაგიმრთელებს ხოლმე დაჭრილ გულსა და სულს.
უცებ გაგამხიარულებს და მერე მთელი მარადისობაა ამ ერთი სიტყვის ხარჯზე ცხოვრობ.
უკვე რამდენმა საუკუნემ გასტანა,რაც ეს სიტყყვა არსებობს,მაგრამ მისი წარმოთქმა ყველაზე მეტად ზაზას უჭირდა,ყველაზე ციივსა და დაუნდობელს.
ზაფხულის ერთი ცხელი დღე იყო.
ქალბატონი მარიტა სამსახურიდან ისვენებდა.
საღამო ხანს,როცა გრძნობები ათასჯერ უფრო ღვივდება,ზაზა მარიტას სახლს მიუახლოვდა.
წასული დახვდა მაღაზიაში,სახლში კი მოთმინება ავსებული დედა დახვდა.
-ზაზა,რას ნიშნავს ეს ყველაფერი??-ტავმობეზრებით მიახალა სტუმრად მოსულ ბურდულს.
-რას გინდა რომ ნიშნავდეს ნინო??-გაღიზიანებულმა უპასუხა.
-რატომ იყენებ ჩემს შვილს>>არ მკლავ და ამით გინდა,რომ შური იძიო ხო ჩემზე??-ყავისფერი თვალებიდან ცეცხლებს ყრიდა აკაშიძის ცოლი.
-ნინო,ნუ ამბობ იმას,რასაც მერე ინანებ,არ ვიყენებ მარიტას,და მეორედ ეს აღარ თქვა-ლამმის დაუღრიალა დედის ტოლა ქალს-შენი შვილის გამოყენება რომ მდომოდა,იცი,აქამდეც მიტოვებული მეყოლებოდა.რაც შეეხება სიკვდილს,მადლობა თქვი,რომ დღემდე ცოცხალი ხარ,მიუხედავად იმისა,რომ სუნთქვის ღირსიც კი არ ხარ-საოცარრად ცივად მიუგპ,ზედმეტად მშვიდი თვალებით.
არაფერი აღარ უთქვამს ქალს,რა უნდა ეთქვა,როცა მისი შვილისგან იცოდა,რომ ლამის ღმერთამმდე უყვარდა მამის მკვლელი ბურდული.
სიტყვასიტყვით ახსოვს შვილის აღიარება,ბედნიერი ცრემლებით რომ ეხუტებოდა დედას და უფალს მადლობას წირავდა მისი გაცნობისთვის.ყველაზე მტკივნეულად მოხვდა დედას შვილის აღფრთოვანება,მაგრამ ვერ ბედავს,სიმართლე უთხრას,ერთადერთ შვილს გული ატკინოს..
-ზაზა-მხიარულად შესძახა გოგომ,ოთახში შესვლილას ნაცნობ სახეს რომ მოკრა თვალი.
-გარეთ დაგელოდები.-მოიუსალმებლად მიუგო,ოთახი დატოვა და მანქანაში ჩაჯდა.
5 წუთში მარიტას სუნი ეცა.
ტკბილი,რაღაცნაირი,მხოლოდ ლამაზ ქალს რომ ასდის.
უთქმელად დაძრა მანქანა და უახლოესი 1 საათი ხმისამოუღებლად მართავდა მას.
-ზაზა,სად მივდივართ??-გაოცებულმა გახედა მარიტამ შავრემან,ლურჯთვალებიან ბიჭს.
-იქ,სადაც გრძნობების თავისუფლებააა.
გზა საკმაოუდ გაიწელა.ათასი კითხვა მოსდიოდა თავში მარიტას,მაგრამ მის შეკრულ წარბებს ვერ უბედავდა ხმის ამოღებას. ასეთი მკაცრი მზერა პირველად ენაახა მასზე.
ბოლოს გადაღლილს სავარძელზე მიეძინა.
ღამის 4 საათი იქნებოდა,როცა ბათუმის სანაპიროს მიუახლოვდა ზაზა.
მძინარე ნაკაშიძეს გადახედა,საოცრად ლამაზი იყო.რაღაცნაირ უცხო სილამაზის პატრონი იყო ეს გოგო..
-მარიტა-ფრთხილლად შეეხო მოშიშვლებულ მკლავზე გოგოს,მისკენ დაიხარა და ბეჭზე ეამბორა-ჩამოვედით..
-სად ვართ??-სიბნელეს თვალშეუჩველელმა ფრთხილად იკითხა.
-ბათუმში-ღიმილით უთხრა ზაზამ და მანქანიდან გადავიდა.
მანქანას მიეყრდნო და სანაპიროს გადახედა.კვლავ მისი სურნელი იგრძნო გვერდით.
-გინახავს ღამით ზღვა??-მისკენგაუხედავად ჰკითხა ზაზამ,
-არა,ულამაზესია..-მოხიბლულმა ძლივს უპასუხა,მართლაც რომ მშვენიერი სანახავი იყო მშვიდი ზღვა-შენი თალის ფერია ზღვა.. მუქი ლურჯი..-გაუაზრებლად წამოიძახა გოგონამ..
-დილით ცა იქნება შენი თვალის ფერი,ღია მარიტასფერი-სიცილით გადახედა გოგონას და ხელი ჩაკიდა.
ოჰო,აშკარად იგრძნო სხეულში დავლილი ჟრუანტელის სიმძლავრე.
ამდენხნიანი ურთიერთობის შემდეგ პიპრველი შეხება იყო მათი..
ასე,ხელჩაკიდებული,მთვარის შუქზე ჩაიყვანა სანაპიროზე და ტალღებინად ცოტა მოშორებით,ქვებზე ჩამოსხდნენ.
-აქ რატომ მომიყვანე??-ცოტა ხნის შემდეგ მარიტამ იკითხა.
-ხომ გითხარი,გრძნობების თავისუფლებისათვის.-ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა და ისევ ზღვას გახედა.
-მარიტა-ისევ ზაზამ დაიწყო,ჩუმად,მხოლოდ მისთვის გასაგონად-შენ მე არ მიცნობ,ეხლა რასაც გეტყვი,არვიცი რამდენად სწორად გაიგებ,რამდენად მიმიხვდები სათქმელს..
როგორც უკვე გითხარი,ზღვა,ერთადერთი ადგილია ჩემთვის,სადაც გრძნობების თავისუფლებას განვიცდი და ეხლა,სანამ ისევ ჩახუთულ გარემოს დავუბრუნდებოდეთ,მიდა გითხრა ის,რაც ჯერ არავისთვის არ მითქვამს..
შეიძლება გაგიკვირდეს კიდეც,რატომ მაინცდამაინც ზღვა..წლების წინ,როცა მამა ცოცხალი მყავდა,წელიწადში ძალიან ცოტა ხნით,მაგრამ როცა ერთად ვიყავით ხოლმე,ყოველთვის ბათუმში ამოვყავდით მე და დედა,აქ,ზუსტად ამ ზღვასთან მამა იყო ისეთი,როგორიც იყო სინამდვილეში,იყო თავისუფალი,არანაირი ვალდებულებებით,იყო მის საყვარელ ქალთან და შვილთან ერთად..
მამისაგან გარეგნობით განვსხვავდები-ჩაეღიმა ზაზას,ისევ მოგონებებში გადაეშვა-როგორც სხვები ამბობებ,მზერა და თვალლის ფერი მისგან მერგო..
ჰოდა,მისთის დამახასიათებლად,მეც მოვიყვანე აქ საყვარელი ქალი..
შეჩერდა,უნდოდა ზუსტად გაეაზრებინა მარიტას მისი ყოველი სიტყვა.გოგოს თვალებში პატარა ვერცხლისფერი წვეთები დალანდააა.. ღიმილიანი..გააგრძელა.
-მარიტა,შეიძლება გრძნობებს სათანადოდ ვერ გამოვხატავ,მაგრამ აქ,ყველაზე თავისუფალ მხარეში,მინდა გითხრა ის,რრასაც არვიცი მერე რამდენად გეტყვი..
არ გიცნობ დიდი ხანი,მაგრამ ამ პერიოდს ჩემთვის ოქროს ფასი აქვს,ბაჯაღლო ოჯროსი..
მინდა ვისარგებლო ადგილით და გითხრა,რომ მიყვარხარ-დიდი ტკივილის ფასად დაუჯდა ამ სიტყვის ამოგლეჯა გულიდან ზაზას..
-მარიტა,მე არ ვარ პიროვნება,რომელიც ზღაპრებით გამოგიჭედებს ტვინს..შენ არ იცი ჩემი ცხოვრება,აიცი რა მაქ გავლილი,შენ არაფერი იცი,გარდა იმისა,რომ ვარ ზაზა ბურდული,მე ვერ გეტყვი,ვერ გაგანდობ ჩემს ტკივილს,მაგრამ გთავაზობ ცხოვრებას,რომელსაც მე ვისურვებდი ჩემი შვილისთვის,ჩემთვისაც კი.
შემიყვარდი,მიუხედავად იმისა,რომ არ მინდოდა.
შენ ხარ ძალა,რომელიც გამოსწორების ბიძგს მაძლევს-ტკივლით ამოთქვა ზაზას,კვლავ გოგონას გახედა,უფერო სითხეს ადგილი შეეცვალა დ თალებიდან სახეზე გადმოსულა,ისევ მოღიმარი.-მარიტა,თუ თანახმა ხარ,მინდა გაგიზიარო ჩემი სიყვარული.|
შენც იცი მარიტა,მე არ ვარ პატარა ვიღაც პაცანა ბიჭი,28 წლის კაცი ვარ,თუმცა უსუსური ბავშვივით კი გიხსნი სიყვარულს-ოდნავ გაეცინა.-მე შენ გთავაზობ ჩემს გულს,რომელიც შენს სიყვარულს აატარებს..-დაასრულა თუარა რიგით მეხუთე სიგარეტს მოუკიდა მთელი სიტყვის განმავლობაში.
საოცარ კონტრასტს ძენდა მის მკაცრ მზერასა და ხასიათს სიგარეტი..მის ტიპაჟს ზედმეტად კარგად ეხამებოდა.
სასიამოვნო სიჩუმე ჩამოწვა.
სიჩუმეს მხოლოდ ტალღების ხმა არღვევდა,მათი სუსტი გულისცემა..
-მიყვარხარ-ყველაზე ემოციურად გადახედა მარიტამ სასურველ პირონებას.დამნაშავესავით გაუღიმა..ოდნავ გადაიხარა და ჩაეხუტა.
სითბოს წამლეკავი შემოტევა იგრძნო ბიჭმა სხულში,სასიამოვნოდ გრძნობდა სუსტი ხელების შემოჭდობას.
ყველაფერს დათმობდაა ზაზა ბურდული,რომ ეს ყველაფერი დიდხანს გაგრძელებულიყო.
აი ახლა ინანა ყველაფერი,ახლა ინანა ყველა გადადგმული მისი ნაბიჯი.
ყველა დაღვრილი სისხლი.
ყველა ცრემლი ინანა.
მოუნდა,სასტიკად მოუნდა,რომ არ ყოფილიყო ბურდული,ყოფილიყო ვინმე სახელაშვილი,ან სალუქვაძე,სულერთია,ვინმე უცხო,ოღონდ არა ბურდული..
ღმერთამდე ინანა..
ისე მოუნდა,რომ ყველაფერი ეთქვა..
ეღიარებინა,რომ 7 ნაკაშიძე მან მოკლა..
რომ მას ურევია ხელი მის უბედურებაში.
რომ მან წაართვა ბავშვობაა..
რომ მან მოაშორა მამის სითბოს..
მაგრამ ვერ ბედავდა,იმდენად გადაფარა სითბობ ყველაფერი,რომ თანახმა იყო ყველაფერი დაევიწყებინა,წოდება,ავტორიტეტი,ყველაფერი,ყველაფერი,მხოოდ მარიტა უნდოდა,მხოლოდ მისი სინაზე,მხოლოდ მისი სურნელი უნდოდა,ყველგან,ყოველთვის.
ძლიერად შემოხვია სასურველს ხელები.
სისხლიან მკლავებში მოიქციაა წმინდა მარიტა.
-ამ წამებითვის თუ გინდა ყველაფერს გავიღებ-ჩუმად ჩაჩურჩულა ბიჭმა გოგოს..
-ეს წამები სულლ გაგრძელდება-თბილად ამოხედა მარიტამ.
ასე უთქმელად,ჩუმად,ჩახუტებულები გაცქეროდნენ თავისუფლების წყაროს..
მზის პიველ სხივებზე დედამიწამ ნათლად შეამჩნია ბურდულის მკაცს მზერაში სიყვარულის ძლიერი მოზღვავება..
-თუ გინდა დღეს დავრჩეთ.-გამთენიიისას დაარღვია მყუდრო სიჩუმე ზაზამ.
-საღამომდე ვიყოთ,მერე წავიდეთ.
-როგორც გინდა ჩემო..-ვერაფერი მოიფიქრა,მისი ყველაფერი იყო,ყველაზე ტკბილი რეალობა..
ესიამოვნა გოგოს მისგან მოსმენილი „ჩემო“,თვების წინ იგრძნო პირველად მის გულში გაჩენილი გრძნობა.
დაიწყო ფიქრი,და აი,დღეს,ზაფხულის ერთ ცხელ დღესაც როგორც იქნდა უთხა და უპასუხა..
და მართლაც,რა ჯადოსნური სიტყვაა ეს „მიყვარხარ“
_________________
ბათუმისთვის დღიური რუტინა იყო ლამაზი წყვილი ქუჩებში,მაგრამ ეს სულ სხვა შემთხვევა იყო.
თვით წყვილებიც კი გაოცებულები უყურებდნენ მომავალ წყვილს,ერთმანეთზე გადაჭდობილ 2 ხელს,მომზირალ 2 ლურჯ თვალს.|
მათთვის საოცარ სანახაობას წარმოადგენდა.
ეკრანულ დადგმულ წყვილს უფრო წააგავდნენ,ვიდრე რეალობას.
ყველა ასპექტში უხდებოდნენ ერთმანეთს.
ყველა კუთხიდან.
იმ სითბოს ახვევდნენ სხვებს,რომლებსაც თვალებიდან გადმოსცემდნენ.
სითბო,რომელიც მხოლოდ მარიტას,მხოლოდ ზაზას ეკუთვნოდა.
ზაზა და მარიტა.
მარიტა და ზაზა.
რა საოცარია არა??
ერთი საშინლად ცივი,მეორე საშინლად თბილი და მაინც,როგორ კარგად ეწყობოდნენ ერთმანეთს...
ყველაფერი ჯადოსნურს გავდა.რაღაც ზღაპრისებულს.
ყოველ წწამს ეგონა ზაზას,რომ აი ეხლა ყველაფერი საპნის ბუშტივით გასკდებოდა..
მაგრამ ყველაფერი იმდენად რეალურს წააგავდაა..
ისეთი სიმძაფრით აღიქვამდა ნაზ ხეელებსს..
ნაზ ხმას..
საოცრად ტკბბილ სუნს..
მაგრამ ყველა ღიმილის შემდეგ მწარე რეალობა ახსენებდა თავს.
სინდისის ყივილი აყრუებდა მის გულს.
რა ბედნიერი იყო ეხლა..
და 1 წამში შეიძლებოდა ეს ყველაფერი თავზე ჩამომსხვრეოდა..
ბედის ირონიაა არაა???
ვინ გაააბედნიერა>>> იმ გვარის წარმომადგენელმა,რომელმაც წლების წინ ბავშვობა წაართვა..
-მომიყევი რამე შემზე-თბილი მზედით გადახედა გოგომ მის წინ მჯდას ბიჭს..
-რა გაინტერესებს მკითხე და შესაბამისად მოგიყვები
-აი მაგალითად შენი ბავშვობაა..
-შემდეგი შეკითხვა-ნაღვლიანი ღიმილით გადახედა ბიჭმა და ცივი ლუდი მოსვა.
-კარგი,შენს მშობლებზე მომიყევი რამე-წყენა არ შეიმჩნია გოგომ..
-შემდეგი შეკითხვა-უკვე სიცილით გადახედა.
-ოჰ,კარგი რა -აბუზღუნდა უცებ მარიტა-რაც მაინტერესებს იმას არ მეუბნები დააა-მეამიტი ბავშვივით ხელები გადაიჯვარედინა და ტუჩები უკმაყოფილოდ დააწყო.
ოდნავ შესამჩნევად გაეღიმა ზაზას,ესიამოვნა კიდეც მისი ბავშვური ქმედება..
-არა,ნუ მიბრაზდები-ღიმილით მიიწია მისკენ და თბილ სახეზე ნაზად შეეხო-უბრალოდ ამ ეტაპზე ჯობია გავჩუმდე-თბილად შეხედა და ჩაიხუტა.
ნელნელა ეჩვეოდა ზაზა გრძნობების გამოხავას,ჩახუტებით,თბილი მზერით..
-მერედა როგორ შემიყვარდი..-თაავისთვს ჩუმად ჩაილაპარაკა..
____________________
აი ასე დაიწყო და გაგრძელდა მათი ურთიერთოდა.
თითქოს არაფერი არ უშლიდა ხელს,რომ ბედნიერი ყოფილიყო.
მაგრამ..
დაინახავდა თუ არა ბოროტად მომზირალ ნინოს,გუნებაც უცებ წაუხდებოდა.
ამას ემატებოდა სინდისის ქენჯნა,რომელიც მის დანახაზე უფროდაუფრო უმძაფრდებოდა.
მრიტაც თითქოს რაღაცას გრძნობდა,მაგრამ იმდენად იყო მისით მოცული,რომ ამას ყურადღებას არ აქცევდა.
20 წლის გოგო მთლიანად მასზე იყო გადართული.
მივიდოდა,ჩაეხუტებოდა,უცებ მოსცილდებოდა..
დატოვებდა გაღიმებულ ბიჭს..
მერე უცებ მოენატრებოდა,დაურეკავდა,ისიც წამებში მასთან გაჩნდებოდა და ასე..
ერთ ტრაექტორიაზე.
სამსახური,ზაზა,სახლი.
სამსახური,ზაზა,სახლი.
არავინ სხვა..
იყო რესტორანი,იყო ბევრი კაფე,იყო ათასი დღესასწაული..
მოახლოვდა ბურდულის დაბადების დღეც..
მხოლოდ მისი ხათრით უნდოდა აღნიშვნა.
ისე კი,ჭირივით სძულდა მიზეზსთა გამო ეს დღე..
იმ დღესაც,საღამოს სეირნობის შემდეგ სახლში მიაცილა სუსტი,ფერიასავით ლამაზი მარიტა.
-აბა,ხვალამდე-მანქანიდან გადავიდა გოგონა.უკან გაყვა ბიჭიც.
-რომელზე გამოგიარო ხვალ??-გზაში შეაჩერა.
-რავი,რომელზეც გინდა-ღიმილით მოუბრუნდა.
-რესტორანი 8 ზე დავჯავშნე,ნახევრისთვის მზად იყავი-თბბილად მიუგო,ნაზად მიიიხუტა მკვრივ გულზე.
ეს ჩახუტება დიდ ტანჯვად უღირდა,მაგრამ სჭირდებოდა..
მის სურნელოავან თმებში ჩარგო სახე და გაინაბა.
მის გულისცმას დაუგდო ყური.
ბახ,ბახ,ბახ.-რიტმულად.
-როგორ მიყვარხარ რომ იცოდე-ცოტა ხნის შემდეგ ყურში ჩაჩურჩულა და ახლოს,კისერთაც აკოცა.გააჟრჟოლა,ესიამოვნა წამიერი შეხება მის სხეულთან.
-ვიცი და მეც-ვნებით სავსე ხმით უპასუხა,მოშორდა მის დაკუნთულ სხეულს და სახლისაკენ ღიმილით გაეშურა,მანქანასთან კი მისი სიყვარულით სავსე ბიჭი დატოვა.
დიდი მოთმინებით ელოდა ზაზა ახალი დღის გათენებას.
შევიდა მამისეულ კაბინეტში და ტყავის მასიურ სავარძელში მოხერხებულად მოეწყო.
მერე და როგორ უცებ შემოიჭრა ეს გოგო მასში.
რა იცოდა ზაზა ბურდულმა თუ ასე დასრულდებოდა ყველაფერი.
საიდან უნდა მიმხვდარიყო თიმცა..
ბედისწერა ისეთი,არვინ არ იცის როდის ვის რა როგორ დაემართბა.
თუმცა ახლა,რაღაც მეექვსე გრძნობით გრძნობდა,რომ ხვალინდელი დღე გარდატეხა იქნებოდა..
გარდატეხა მათ ურთიერთობაში..
___
7 საათი იქნებოდა,ოქტომბრის 4 .
დღე,როცა დაიბადა ზაზა ბურდული და დღე,როცა მოკლეს მალხაზ ბურდული...
სწორედ ეს იყო მიზეზი,თუ რატომ სძულდა ეს დღე ასე.
მიუხედავად ამისა,სოლიდარულად გამოწყობილი ბიჭი გოგოს კარებს მიადგა,დაურეკა.
-მზად ხარ ??გელოდები-სითბოთი გაჟღენთილი ხმით კითხა.
-გამოვდივარ-იყო პასუხი.
ზაზასთვის უცხო იყო გოგოს ნათქვაი „გამოვდივარ“,ამიტომ,კიდევ 15 წუთი მოუწია ცდა.
მაგრამ ამად ღორდა..
ზღურბლზე საოცარი ქმნილება იდგა.
შავ გრძელ კაბაში.
თმები ბუნებრივად აეწია.
გარეგნობას კონტრასტს მუქი მაკიაჟი სძენდა,რომელიც მის ცისფერ თვალებს ჯადოსნურად კვეთავდა.
საოცარი გრაციოზულობით მოიკვლევდა გზას ზაზასკენ გოგო.
მომაჯადოებელი ღიმილით შემკობილი.
-ერთი დღეც იქნება ჭკუიდან გადამიყვან-მოსვლისთანავე მიაგება,ჩაეხუტა,ხარბად შეისუნთქა სანდომიანი ქალის სურნელი.
-გილოცავ ჩემო..-ჩახუტებულმა უთხრა,ხელები უფრო მოხვია,დიდი სიყვარულით..
რესტორანში მისულებს ზაზას რამოდენიმე მეგობარი დახვდათ,ჯამში 12 კაცი იყო.
იყო გოგოებიც,მაგრამ ადვილად გაარჩევდით მათში ულამაზესს მარიტას.
საოცარი ვნებიანი ტუჩებით.
ქერა ლამაზი თმით.
სასიამოვნო ხალხი აღმმოჩნდნენ,ადვილად გამოძებნა მხიარულმა მარიტამ საერთო ენა.
მიშა ძალიან მოეწონა,დიდ ნდობას იწვევდა მასში მისი სანდომიანი მზერა.
-რა ვქნა,მინდა სულ გითხრა,რომ შესანიშნავად გამოიყურები,საოცრება ხარ,ანგელოზი-ცეკვისას უჩურჩულა ზაზამ ქალს.
-ზაზა..-ვნებას ამოაყოლა მისი სახელი,მჭიდროდ მიეკრო მკერდზე.
-მიყვარხარ ყველა გრძნობაზე მეტად და მინდა სულ ეს გახსოვდეს,ყველგან,რაცარუნდა მოხდეს კაი??-თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.
იქაც მისი სიყვარული ამოიკითხა.
მისი ვნებით სავსე გრძნობები.
მერე ყველაფერითავისთვის მოხდა.
ტანგოს ნაზ ხმას აააყოლა ბიჭმა გოგოს ვნებიანი ტუჩები.
საოცარი სინაზით დაეწაფა.
თითქოს ერიდებაო,ეშინიაო რამე არ დაუშავოსო.
ამბორი წამიერი იყო.
მაგრამ ისეთი,ყველაფერს რომ აგიწვავს.
-მიყვარხარ-ჩუმად უთხრა,წელზე ხელი შეუშვა,ხელი ჩაჰკიდა და მაგიდას დაუბრუნდნენ,გვერდით კი მისი სურვილით დაშანთული გოგო მოისვა.სახელად მარიტა.
__________________
-ზაზა არ დაჯდე რა მანქანაზე მთვრალი ხარ-ვედრებით შეხედა გოგომ მანქანისაკენ წასულ ბიჭს.-ტაქსს გამოვიძახებ..
-კაი ჩემო პატარა-თბილად,მთვრალი მზერით გადახედა-რისი გეშინია,აკვნიდან ვმართავ მანქანას.
-პატრულმა რომ გაგაჩეროს-მაინც ცადა მისი გადარწმუნება მარიტამ.
-მაგათი დედაც,ჩაჯექი მოდი კაცო რისი გეშინია,ნამდვილი შუმახერი ვარ-სიცილით გახედა.
დანებდა.
მის სისწრაფეს მიჩვეული იყო,მაქრამ ამჯერად ზედმეტი იყო,სპიდომეტრი 180 არ ჩამოსცილებია,მოსახვევშიც კი.მაგრამ არ ეშინოდა..სჯეროდა მისი..მისი როფესიონალიზმის.
სახლს მიუახლოვდნენ.
-კიდევ ერთხელ გილოცავ ჩემო..-თბილად გახედა მარიტამ.
-მოიცა,მიგაცილებ.-არეული ფეხით გადმოვიდა მანქანიდან და მარიტას ხელკავი გამოსდო.ერთად შევიდნენ სახლში.
ნეტა კი საერთოდ არ გადაყოლოდა...
ყველაფერი წამებში მოხდა.
წამის მეასედში.
ოთახში შესულთ ქალი დახვდათ.
ნინოდ წოდებული ნაკაშიძის ცოლი.
ულამაზესი მარიტას ტანჯული დედა.|
-ნინოო-გამაფრთხილებლად შეძახა ბურდულმა,ქალის ხელში დაჭერილი მაკაროვი ცუდად ენიშნა.
-მე შენ გაგაფრთხილე ზაზა,გთხოვეე მოგეკალი,მაგრამ არ მომკალი,ახლა მაყურებინებ,თუ როგორ იყენებ ჩემს შვილს..-ბოღმით სავსეეე ღმით ამოიხავლა ქალმა.
-ნინოო,არ გინდა-ცოტა რბილი ხმით უპასუხა,მისკენ წაიწია,მაგრამ შეყენებულლმა იარაღმა შეაჩერა.
-არა ზაზა,უნდა იცოდეს,უნდა გაიგოს ჩემმა შვილმააა ვინ მოკ..
-არაააა-უცებ დაიღრიალაა სრულიად გამოფხიზლებულმა ზაზამ.-არააააა-შემზარავი სანახავი იყო ამ წამებში ზაზა.
თითქოს ერთიანად ჩამოენგრა ყველაფერი.
-ნიინოო-საშინელიიი ხმით შესძახა საძულველი ქალის სახელი-ნინოოოო..
-მკვლელი ხააარ ზაზა ბურდულოო,ჩემი ქმრის და კიდევ 6 ნაკაშიძის მკვლელი და ეს უნდა იცოდესსს მარიტაამ-ყვირილი შეაწყვეტინა ქალის ზიზღით სავსეე ხმამ.
ელდა ეცა ზაზას.
მკვლელი.
მკვლელი ზაზა ბურდული.
საშინლად შემზარავად ჟღერდა.
მარიტას სუსტი ხელის მოცილება იგრძნო მისი ხელიდან.
ამან უფრო მოთენთა.
-ღირსია ჩემი შვილი იცოდეს სიმართლეე-არ ჩერდებოდა ქალი-ჩემი ქმარი ღირსი იყო,მაგრამ არ მოგცემ უფლებას,ჩემი შვილიც გადაიყოლოს შენმა შურისძიებამ.
ქალი განაგრძობდა,მაგრამ აღარაფერი ესმოდააა ბურდულს.
მისთვის ცენტრად მარიტა იქცა.
გაქვავებული..
შიში შეხმობოდა სახეეზე.
ტკივლი ესახებოდა ყველა ნაკვთზე.
ზიზღით უყურებდა წელში მოხრილ ზაზას.
ამან უფრო მოტეხა ზაზა.
მისი ქალი,მისი მარიტა,მისი ოცნება,მისი ყველაზე დიდი ბედნიერება აი ახლა ხელიდან ეცლებოდა..
-მარიტა-ძლივს ამოთქვა ბიჭმა სასურველის სახელი,მთელი ტკივილი ამოაყოლა მის სახელს.მიუახლოვდა,მისი ხელები დაიჭირა და სათითაულოდ დაუკოცნა ყველა თითები.
-მარიტა,გეფიცები ჩვენს სიყვარულს,გეფიცები ყველაზე წმინდას,რაც ამქვეყნად გამაჩნია,დედის და მამის საფლავს გეფიცები მარიტა,ოღონდ მომისმინ მარიტა,ოღონდ მათქმევინე მარიტაა-ვედრებად დაუდგა ბიჭი,ხმაში სისუსტე შეპარვოდა.
მისთვის უცხო სისუსტე.
-მარიტა,გეფიცები,შენს სიყვარუს გეფიცები მარიტა,უბრალოდ მომეცი საშუალება აგიხსნა და გეფიცები..-ვეღაც შეძლო ბურდულმა ლაპარაკი.
მისი თვალებიდან წამოსული გრძნიბაა ლაპარაკის სურვილს უკარგავდა.
-მარიტაა-ბოლოჯერ წარმოთქვა მისი სახელი..
სწრაფად მოწყდა ადგილს,მის მზერას გაექცა.
სიკვდილის არ ეშინოდა,უკვე ისედაც მოკლეს მისმა თვალებმა...
___
-მოდი-მხოლოდ ეს ჩაძახა ნაცნობ ნომერს ტელეფონში და გათიშა..
ბურდულების სახლში შესულ მიშას საშინელი სანახაობა დახვდა.
უწესრიგოდ მიყვრიილი ნივთები.
დამსხვრეული ჭურჭელი.
დაჭრილი ტყავის სავარძლები..
მღელვარებას უმატა უცებ მიშას.
შეეშინდა,ხომ არ დამაგვიანდაო.
კანკალით მოიარა ყველა ოთახი.
ღმერთს თხოვდა,ცოცხალს მაინც მიესწრო მისთვის.
ეშინოდა,ყველა ოთახს ნელა აღებდა..
ელოდა,აი აქ დამხვდება,აი აქ იქნება..
ბოლოს მამისეულ კაბინეტს მიადგა.
მთლიანად ხის ოთახში საშინელი სუნი იდგა.
დნახულმა იქვე გააქვავა მიშა.
სავარძელში ერთიანად დაპატარავებული ბურდული დახვდა.
ამღვრეული მზერით,მკვლელის თვალებით.
ხელში ვერცხლისფერი,მოოოქრული პისტოლლეტით..
-ზაზა,არგინდა-ხმისკანკალით მივარდა ძმაკაცს,მაგრამ ახლოს არ მიიიშვა ბურდულმა.
-მიშა,დავკარგე ბიჭო,დავკარგე გესმის???-ცრემლებს ამოაყოლა სიტყვები.საოცარი დასანახი იყო მისი სახე,ლურჯ თვალებს ცრემლები ოდნავ ღია ტონალობას სძენდა..
მისი ვაჟკაცუი,მკაცრი სახე სადღაც გამქრალიყო.
-არ მომცა ბედნიერების უფლება ქალმა და მართალიცაა.რა ღირსი კი მე ვარ ვიყო ბედნიერი,მერქვას მარიტას ბიჭი..
-გახსოვს მიშა?? 4 ოქტომბერი??
ხო ყოველთვის ვამბობდი,რომ მძულდა ეს რიცხვი..
მაგრამ ეხლა იმედი მქონდა,რომ შემიყვარდებოდა.
იმედი მქონდა მარიტასი,რომ ყველა საძულველს შემაყვარებდა.
როგორ მინდოდა ამ დღეს არაფერი მომხდარიყო,როგორ მინდოდა,ეს დღე ერთადერთხელ მაინც მხსოვებოდა ლამაზ ფრებში.
გახსოვს მიშა??-დაბინდული მზერით ახედა ძმას,ლაპარაკი განაგრძო-წლების წინ 4 ოქტომბერს მომიკლეს მამა,დღეს იგივე რიცხვში,სიყვარული მომიკლეს მიშა..
ერთადერრთი რამ,რას სუნთქვის მიზეზს მიჩენდა..
შენც ხო მიცნობ მიშა?? მე არ მინდოდა სიცოცხლე მიშა.
ამ იარაღმა მომიღო ბოლო მიშა.
ამ იარაღით გავისტუმრე 7 ნაკაშიძე.
ამ იარაღმა უნდა გამანადგუროს მე-ღიმილით ჩაამთავრა და სასხლეტს გამოკრა.
იმდენად წამებში მოხდა ეს ყველაფერი,რომ მიშამ მოქმედებაც კი ვეერ მოასწრო.
გაოგნებული უყურებდა ნატანჯ სახეს.
გაოგნებული უყურებდა იარას,რომლიდანაც სისხლი წვრილად ჟონავდა..
ძმის კვნესამ გამოაფხიზლა.
უცებ მივარდა მას და დაიჩოქა.
სადღაც გამქრალიყო ბუდულისეული სიამაყე.
შავგრემან სახეს თეთრი ფერი მისცემოდა.
მუქი ლურჯი თვალები მარიტასეულად გაღიავებულიყო.
-ზაზა,ზაზაააააა-გამყინავად გაიღრიალა მიშამ-ზაზააა,ჩემ ძმობას გაფიცებ ზაზა-ვედრებით დააჩერდა ფერწასულ ბურდულს.
უცმ მოშორდა მას და ნაცნობ ნომერზე დარეკა.
-დროზე ბიჭო,ზაზა ბიჭოოო,ზაზასთან და მოიყვანეეე გიორგი-უცებ მიაყარა საერთო ნაცნობს და მას მიუბრუნდა.
-ზააზა,ყველაფერს გაფიცებ ზაზა,დედის სულს გაფიცევ,ეხლა შენ რომ მოკვდე,მეც არ ვივცოცხლებ იცოდე ზაზა-ჩვილი ბავშვივით ცრემლებმა გაუკვლიეს გაქვავებულ ნაკვთებს გზები.
-ზაზა,არ გინდა რა ზაზა,არ წახვიდე რა ზაზა-ვედრებაზე გადავიდა..
გულზე დაიხარა.
სუსტად უცემდა.
მხოლოდ მერე მოაფიქრდა,იმ ადგილს დაუწყო ძებნა,საიდანაც სისხლი ჟონავდა.
წამში ამოისუნთქა..
ტყვიიას ზაზას ფეხში მოეძებნა ადგილი..
მაინც შეეშინდა..
უცებ გადაუხვია ჭრილობა..
სისხლდენა შეწყდა,მაგრამ ზაზა..
აგონიაში იყო.
სულ მის სახელს გაიძახდა.
მარიტა უნდოდა სულთმებრძოლ ბურდულს.
-ზაზა,ჩვენი ძმობის ხათრით რა ზაზა-არ წყვეტდა ვედრებას მიშა-ყველაფერს გავუმკლავდებით ერთად ზაზა,ოღონდ ეხლა გაახილე თვალები,ოღონდ ეხლა არ წახვიდე ზაზა..
ვედრება ოთახში შემოსულმა 2 პიროვნებამ გააწყვეტინა.
-გიორგი,მიშველე გიორგი,რაღაცა უქენი,სასწაული მოახდინეე გიორგიიი-მკლავებში ეცა დაბალ,თმაჭაღარა ექიმს-ხო გდაგირჩინეთ შვილი გიორგი,ახლა შენ გადამირჩინე ძმა გიორგი,არ მისცე სიკვდილის უფლებაა.
-დამშვიდდი მიშა,ყველაფერს გავაკეთებ რაც შემიძლია-თბილად გახედა შვილისტოლა ბიჭს და ზაზასკენ დაიხარა.
-მიშა,რა მოხდა??-ხმა კუთხიდან მოესმა..
-გაიგო ბიჭო,მარიტამ გაიგო..-მასკენ გაუხედავად უპასუხა.
-ვახ ჩემი ****,დიდი ხანია ესეთ მდგომარეობაშია??
-არა გიგა,იმწამს მოხდა ყველაფერი,როცა დაგირეკე -სუსტად უპასუხა.
არ აშორებდა თვალს ფერწასულ ბურდულს.
ყველა ის გასაჭირი,გვერდში დრომა,ყველა ის სიტყვა გაახსენდა,რაც მას უკავშირდება.
28 წელი ერთად მოდიან და არ სურდა დღეს მისი სიკვდილის თვითმხილველი ყოფილიყო.
არ უნდოდა მოტეხილი ბურდული ენახა.
ყველაფერს დათმოდდა ეხლა მიშა,ოღონდ ამ მდგომარეობაში არ შეეხედა მისთვის.
ნახევარი საათი ჭრილობას უმუშავებდა გიორგი ზაზას.
ყველანაირად ეცადა,მაგრამ ტყვია ვერ ამოიღო ფეხიდან...
ეს დიდ პრობლემას არ ქმნიდა,თვითონ ზაზა ვერ მოსულიყო გონს.
-ექიმო,ამდენი ხანი რატოა უგონოდ?? ხო არ დავაგვიანეეთ??-ნერვიულად ეკითხებოდა წუთში ერთხელ გიგა,სიგარეტს ღერი-ღერზე ეწეოდა.
-არა გიგა,დამშვიდდი,ბუნებრივია,გადაღლილია,დამამშვიდებელიც გავუკეთე და შეილება დილამდე არც გამოფხიზლდეს.-მშვიდად უპასუხა და ბურდულის დაღარულ სახეს დახედა.
-ბევრი გადაიტანა ზაზამ,დასვენება სჭირდება-ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა და კარებისკენ წავიდა-ამჯერად საჭირო აღარა ვარ-ბიჭებს გახედა-წავალ და თუ რამე გართულდა დამირეკეთ.
-მადლობა გიორგი-მიშამ გასძახა.
-მე გავიყვან-ექიმს გაყვა გიგა.
ოთახში უგონო ბურდული და მიშა დატოვეს.
დილის 6 საათი იყო,როცა ზაზამ თვალები გაახედა.
-ზაზა-წამში მივარდა მიშა მას-ზაზა როგორ ხარ?? რამე ხომ არ გტკივა?? გამაყუჩებელს მოგცცემ,ზაზა გამეცი პასუხი-კითხები მიაყარა მიშამ.
-არაფერი მინდა,-სუსტად წარმოთქვა და თავლები დახუჭა.
-ზაზა ეს არ უნდა გაგეკეთებიინა,შენ რო რამე დაგგმართნოდა ხომ იცი ზაზა,არც მე ვიცოცხლებდი თავს.
-არ უნდა შეგეჩერებენე მიშა,არა...
-გაჩუმდი,თორე საკუთარი ხელით მიგგუდავ ეეხლა-სიბრაზისგან წამოწითლდა მიშა.-ვინ მოგცა შენ სიკვდილის უფლება??
-ის,რაც მე გადავიტანე,ისრაც მე დავაშავე,სიკვდილიც კი ჩემთვის ცოტააა.
-თვითგვემას მორჩი,მარტო არ ხარ..
-უფალმაც მიმატოვა..
-უფალი შენ მიატოვე ზაზა 14 წლის წინ..
-მართალი ხარ მიშა..

საქარე მინას თვალები მოაშორა და გოგოსკენ გაიხედა.2 კვირა დასჭირდა მის გამოჯანმრთელებას.
ფეხში ჩარჩენილი ტყვია ცოტა აწუხებდა,მაგრამ სულის ტკივილის ვერ ჯობდა..
ისე,რომ არ გაუფრთხილებია არავნ,ყაზბეგის გზას დაადგა.
მთებში,თავისუფლებასთან ახლოს,ცოტა სიმშვიდე იგრძნო.
ლოცვებმა ცოტა მოაძლიერეს სულიერად დაცემული ზაზა.
მონატრება ტანჯავდა მაინც მის გონებას.
ლოცვების დროს უცებ ამოუტივტივდებოდა მარიტას სიძულვილით სავსე თვალები..
სულს უწამლავდა მისი გამოხედვა..
3 კვირა დაჰყო მამათა მონასტერში.
არავის უკითხავს მისი ვინაობა,მისი ტკივილი.
ისინი ეხმარებოდნენ მას გამკლავებოდა ყველაფერს..
-მამაო,არ მეკუთვნის,მაგრამ მონანიება მინდა ყველაფრის..-ერთ საღამოსაც,ლოცვბის შემდგომ მარტო დაიგულა შავებში ჩამული ბერი.
-ესეთი რა ცოდვა გაქ შვილო??-თმაჭაღარა ბერმა თბილად შეხედა.
-ყველაზე დიდი ცოდვა მამაო,ცოდვა,რომელსაც არ მაპატიებს არავინ..
ყველაფერი მოუყვაა,ყველა წვრილმანი,დაწყებული ბავშვობიდან დღემდე,დაბადებინად დღევანდელობამდე.
საათზე მეტი ილაპარაკა.
სააათზე მეტი მთმინებით უსმენდა მის ყოველ სიტყვას ბერი.
მარიტას როგორც კი ახსენებდა,უცებ გაეღიმებოდა,მონატრებით,სიყვარულით სავსეს,მაგრამ მისი მზერა წამში უხდენდა ხასიათს..
ეშინოდა აღიარების,მაგრამ ყველა მკვლელობა უთხრა.
საუბრის ბოლოს ამოისუნთქა.
ღრმად შეუშვა ფილტვებში სუფთა,წმინდა ჰაერი.
სიმსუბუქე იგრძნო.
სულის დამჩატება.
მაგრამ მისი ეშინოდა.
მისი სიტყვების..
ჩუმად გახედა.
თვლებში სიმშვიდე ჩადგომოდა.
-მე რა უფლება მაქვს გაგსაჯო შენ,მაგრამ იცოდე,გულწრფელი სინანულით ყველაფერს მოინანიებ.
ილოცე,სანამ სულის სიმშვიდეს არ მოიპოვებ.
ყოველ წამს გახსოვდეს-წამით ჩაფიქრდა,გრძელი,ცხოვრებისეული გამოცდილებით გათეთრებულ წვერებზე ხელები ჩამოისვა-არცერთი წამი უფლის გარეშე..
მონასტერში კიდევ 1 თვე დაყო.
იქიდან წამოსულს ყოველ წამს ახსენდებოდა ბერის ბოლო სიტყვები.
„არცერთი წამი უფლის გარეშე“ .
ამ სიტყვებს სადღაც შორსმიყავდა.
საზოგადოებისგან განშორებულ ადგილას..
მაგრამ ვერ დგამდა ამ ნაბიჯს..
რადგან უყვარდა..
უყვარდა ამქვეყნად ყველა სიამოვნებაზე მეტად.
უყვარდა და ეს აძლევდა სტიმულს.
არცერთი წამი მის გარეშე..
____
თბილისში ჩასულს მიშას სახლს მიახლოვდა პირველ რიგში.
განშიშესულ ქალს თბილად გადაეხვია.
დედის სითბო იგრძნო მის თვალებში.
ამან უფრო დაადარდიანა.
-მიშა სადააა თინა დეიდა??-თბილად გახედა ქალს,სამზარეულოს მაგიდას მიეყრდნო.
-არაა სახლში ზაზა შვილო,შენ სად გაქრი,მთელი 2 თვე გეძებს მიშკა.-მწყრალად გახედა.
-წასული ვიყავი თინა დეიდა,მაგრამ დავბრუნდი,მაჭამე რა რამე,მშია-სიცილით გახედა.
-ახლავე ზაზა-უცებ დაფაცურდა და მაცივრიდან საჭმელი გამოალაგა,დიდი სსითბოთი დაუდგა წინ და ტავზე ხელი გადაუსვა,.
-ჭამე შვილო,მე მანამდე მიშას დავურეკავ,მოვიდეს ერთი სახლში.-სამზარეულოდან გავიდა.
ესიამოვნა ქალის მზრუნველობა ზაზას.
ყოველ ლუკმაზე დედა ახსნდებოდა.
„არ მოკლა დედი“- მისი გონებიდან არ იშლებოდა ქალის ბოლო სიტყვები.
ნეტა თავიდანვე დაეჯერებინა მისთვის.
ნეტა არ მომხდარიყო არაფერი.
ჭამა კარების ხმამ გააწყვეტინა.
-ზაზა ბურდულო,გირჩევნოდეს სამზარეულოში არ დამხვდე,თუ მანდ ხარ,ჯობია დანები დამალო,თორე საკუთარი ხელით მოგკლავ-ძმაკაცის ხმა მოესმა შემოსასვლელიდან.
გაეღიმა.
სამზარეულოში გაცისკროვნებული სახით დახვდა.
სიტყვის თქმაც არ აცალა,მასთან მივიდა და მონატრებულს გადაეხვია.
-მიშააა,ბიჭოოო,როგორ მომენატრე რომ იცოდე-სიცილით უტყაპუნბდა ზურგზზე ხელებს.
-მეც შე*ემა,მეც-წამში გადააავიწყდა წყენა.-სად იყავი შენ ამოწყდი??
-ყაზბეგში მიშა.-მაგიდას დაუბრუნდა და ჭამა განაგრძო,გემრიელად ილუკმებოდა თინას გაკეთებულ სოუზს.
-მერე ერთი სიტყვა გადმოგეგდო ჩემკენ,ამის მთელი საქართველო გადავატყავე,ვინ არ შევაწუხე,სად არ გეძებეეე.-ბრაზიანად გახედა.
-მჭირდებოდა ეს დრო მიშა,მჭირდებოდა-ნაღვლიანად გახედა.
საღამომდე საქმეეების მოგვარებას მოუნდა ზაზა.
ნაშუაღამევს ისევ მიშას ხმამ გამოარკვია საბუთებიდან.
-აბა,ტვინიკოსო,რაშვები??-კაბინეტის კარები შემოაღო და სავარძელში მოკალათდა.
-ვშვები რა -თავაუწევლად უპასუხა,რაღაც ფურცლებს გადახედა და გვერდით გადადო.
ორ მოზრდილ ჭიქაში ვისკი ჩააასხა,ყინულის ნატეხები ჩაყარა და მიაწოდა.
-რამე ახალი ხომ არ მომხრადა ჩემსარყოფნაში?-საქმეზე გადავიდა ზაზა.
-განსაკუთებული ააფერი,ყველაფერი წესრიგშია.-აგდებულად უპასუხა.
-მაგაზე არ გეკითხები მიშო.-ბრაზით გადახედა.
-არა ზაზა,სიწყნარეა,ვველოდებოდი,რომ გიჩივლებდა,მაგრამ არაა.
ეს თვეები მხოლოდ სამსახურში დადის.
ნინოა ცუდათ.
ექიმებს მისთვის კიბო დაუდგენიათ.
რამდენიმე თვე დარჩა.
დღედაღამე მუშაობს მარიტა,რომ წამალი უყიდოს.
ამისგან დატოვბული წილები გაყიდა..
ცუდ დღეშია მოკლედ.
-სერიოზული სახით მიუბრუნდა და ვისკი მოსვა.
ცივად ცაეღვარა სხეულში მწარე სითხე.
რას აპირებ ეხლა??-ცოტა ხნის შემდეგ კითხა.
-არვიცი მიშა,არვიცი,მაგრამ ეს ასე არ დარჩება.
მიყვარს და ვიბრძოლებ,რომ დავიბრუნო,თუ არ დავიბრუნო,მაპატიოს მაინც....
შესაფერის მომენტს ეძებდა ზაზა.
არუნდოდა ერთბაშად მისულიყო,შეეშინებინა მისი გოგო.
სამსახურთან უცდიდა.
საღამოვდებოდა,როცა გზაზე მომავალი დალანდა.
ადვილად შეამჩნია მისი განწყობის ცვლილება.
ადრე სულ მოღიმარი,მოცინარი გოგო ერთბაშად შეცვლილიყო.
მის სახეს ტანჯვა ეტყობოდა.
ენით გამოუთქმელი ტანჯვა.
სიბრალული იგრძნო,მოუნდა ყველა მისი ტკივილი შეემსუბუქებინა.
მაგრამ,იცოდა არ შეეძლო.
მის მანქაქნას ისე ჩაუარა,არ გამოუხედავს.
არადა ადრე რა სიხარულით მორბოდა ხოლმე ხელებგაშლილი ბურდულისაკენ..
-მარიტა-მონატრებული სახელი მოწყდა ზაზას ტუჩებს.
ჯღუანტელმა ლამის წალეკა.
მანქანიდან გადმოვიდა და შეჩერებულ გოგონას მიუახლოვდა.
-მარიტა გთხოვ-ნაზად შეეხო სუსტ მკლავს,მისკენ მიიზიდა და შეატრიალა.
გოგოს სახეზე გამოსახულმა ემოციამ შეაშფოთა.
ასეთი ცივი მზერა იმ დღესაც კი არ ქონია.
სიცივეს შეზავებული უდიდესი ტკივილი,უმძაფრესი მონატრება.
-გამიშვი ზაზა,გთხოვ გამიშვი-დაღლილი,შიშით სავსე ხმით უთხრა მონატრებულს..
-მომისმინე,მომეცი შანსი აგიხსნა ყველაფერი-თხოვნით აღსავსე მზერა მიაბყრო..
-შენც იცი,არ შემწევს ძალა შეგეწინააღმდეგო...
ნაცნობ კაფეს გვერდი აუარეს,ორივეს გულში უცებ გაღვივდა მოგონებები.
მწველი მზერა.
მიზიდულობა.
ვნება.
ჟინი მისი ბედნიერების.
მაგრამ რეალობას ორივეს სხვა მხარეს მიჰყავდა.
ერთ ჩუმ ქუჩაზე შეუხვია ზაზამ.
საღამოს ფონზე მისტიურადაც კი გამოიყურებოდა ერთი ლამპიონით განათებული ქუჩა.
შიში მოეძალა გოგოს.
ინანა რომ გაყვა.
მაგრამ ნდობა აკავებდა.
-მარიტა.-სიჩუმეში მისი სახელი წარმოთქვა ზაზამ.-არვიცი ყველაფერი როგორ აგიხსნა,საიდან დავიწყო,უბრალოდ გეტყვი,14 წლის ვიყავი,როცა მამაშენმა მამაჩემი მოკლა,ეს მოხდა ზუსტად მაშინ,როცა დავიბადე,მაშინ,როცა სიყვარული წამართვეს..მის საფლავზე დავიფიცე,რომ შურს ვიძიებდი ბოლო ნაკაშიძის სისხლამდე.
ისე მოვკალი 7 საკაშიძე,ხელიც არ ამკანკალებია.
მაგრამ ეხლა ვნანობ.
ეხლა სიცოცხლეზე მეტად მინდა,რომ არ ვიყო დაწყევლილი ბურდული,ან შენ ნაკაშიძე.
როგორც კი შეგხედე,მაშინვე სინდისმა შემაწუხა.
გეფიცები,შენს სიცოცხლეს გეფიცები,დეის და მამის საფლავებს გეფიცები მარიტა,ამქვეყნად ყველაზე მეტად ამ 7 სისხლს ვნანობ,რომელიც ჩემს სულს შავად ამჩნევია.
რომ შემეძლოს,რომ ძალმიძდეს ყველაფერი შევცვალო,პირველ რიგდი ამას შევცვლიდი.
არ გავისვრიდი ხელს შენს უბედურებაში.
გეფიცები,დაგინახე თუ არა,მომინდა საერთოდ გავმქრალიყავი.
გავშორებოდი ამ ქვეყანას,დამევიწყებინა ყველაფერი,ვყოფილიყავი უფალთან,მაგრამ შენი სილამაზე მაკავებდა.
გეფიცები შენს ღიმილს,რომელიც ასე მენატრება უკვე 3 თვეა,ცხოვრებაში მხოლოდ ამას ვნანობ..
პატიებას ვერ გთხოვ,ვიცი,ძალიან რთულია,შეუძლებელია რომ მაპატიო ეს ყველაფერი.
მაგრამ მეც გამიგე.
14 წლის ბიჭს მომიკლეს ღმერთზე გატოლებული მამა,დამაობლეს..|
არა,არ მინდა მოგატყუო,მიუხედავად სინანულისა,მამაშენის სიკვდილს ვერ ვნანობ,მარიტა,არ მინდა მოგატყუო.
ის საშინელი პიროვნება იყო.
მე ვერ გეტყვი,როგორი წამებით მოკლა მამა..
ვერ დაგიმახინჯებ გონებას.
მაგრამ გეფიცები,არასდროს არ ამომივა მამას განწირული თვალები,როცა საბოლოოდ მოუღო ბოლო მამაშენდა.
ჩემს თვალწინ კლავდა,ჩემს თვალწინ აწამებდა..
ვუჩოქებდი,რას არ ვეუბნები,მონად გავუხდებოდი,ოღონდ არ მოეკლა.
მაგრამ არა..
14 წლის ბავშვის თვალწინ მოკლა..
მას შემდეგ საშინელი პერიოდი გამოვიარე.
დღესაც მახსოვს ზედმიწევნით ყველაფერი.
ყველა სიტყვა,ყველა ქცევა..
ამას ვერ ვნანობ მარიტა და ესეც მაპატიე თუ შეგიძლია.
ყველაფერს გავაქრობდი,ყველა ნაკაშიძეს დავაბრუნებდი რომ შემეძლოს,მაგრამ მამაშენს ვერა და გთხოვ ეს მაპატიე.
ვერა მარიტა,ვერ გეტყვი დამიბრუნდითქო,ჩემი რწმენა დაიბრუნეთქო,არა არ ვარ ამდონის ნაბი*ვარი,მე უბალოდ გთხოვ გამიგო,დამიჯერო.
მე შენ პირველივე დანახვისას შემიყვარდი.
28 წლის ბიჭში შემოიჭერი ისე,რომ ეს მეც არ მინდოდა.
შენ მე შემცვალე.
შენ მე დამაფიქრე.
შენ მე სხვა განზომილებაში გადამიყვანე.
შენ მე ბედნიერება მასწავლე.
ის მომეცი,რაც არასდროს მქონია.
ბედნიერება,სიყვარული და სითბო.
მარიტა,არვიცი,ერთხელ გითხარი,მაშინ,მზის პირველ სხივებზე,ზღვის ხმაურში,რომ მიყვარდი.
ეხლა მეორედ გეუბნები,ამქვეყნად ერთადერთი ნათელი წერტილი ხარ...
ისე მიყვარხარ,ვერ ვუძლებ.
ისეე მინდიხარ,ვერ ვსუნთქავ.
მაგრამ მეშინია რეალობის.
მინდა წაგიყვანო..
მაგრამ რეალობაა მბოჭავს..
რავქნა მარიტა,მოდა ყველაფერი წლების წინ..
ვერაფერს ვერ ვცვლი..
უბრალოდ გთხოვ,გინდა დაგიჩოქებ,ყველაფერს დავიფიცებ,შენს სიყვარულს,შენს ყველა ღიმილს,შენთან გატარებულ ყველა წამს,რომ ღმერთამდე მიყვარხარ..
დამიჯერე,ისევ ირწმუნე ჩემი..
არა ვერ გთხოვ რომ შემირიგდე.
უბრალოდ დაიბრუნე ჩემი რწმენა და დამიჯერე.-ლამის სულის ყველა ტკივლი ამოაყოლა სიტყვებს ზაზამ.
ღამის სიშავეს საშინლად უხდებოდა მისი მაღალი ხმა.
მკაცრი გამოხედვა და სიყვარულიტ სავსე მზერა.

თვალებში სევდა ჩადგომოდა.
სახეზე სითბოს ნაგლეჯებიც შენიშნა ბიჭმა,გაეღიმა.
ნდობის ფერმა გადაკრა მარიტას რაწვებს.
-მიყვარხარ-ბოლოს უთხრრა ბურდულმა და მანქანა დაძრა.
იცოდა,არაფერს ეტყოდა..
სახლამდე მიიყვანა.
მზერით მიაცილა სახლამდე და დიდი სიჩქარით მოწყდაა ადგილს.
სულის სიმშვიდე იგრძნო..
ღრმად ამოისუნთქა და უბანს მიაშურა.
ამდენი წლის შემდეგ პირველად გაუჩნდა სურვილი სხვებივით გარეთ მდგარიყო,ლუდით ხელში,სიგარეტით და ათას რამეზე ესაუბრათ.
უბნის ბირჟაზე ბიჭები შეკრებილიყვნენ.
მისი ხნის,მასზე უნცროსები.
მისთვის კარგად ნაცნობი ბიჭები.
მანქანა პირდაპირ მათ წინ შეაჩერა და ღიმილით გადმოვიდა.
ბიჭებიც სიხარულით შეხვდნენ მას.
-ვააა,ამას რას მოვესწარით-მხიარულად შესძახა მისმა გვერდითა მეზობელმა.-ზაზას ვახლავართ-თეატრალურად მოიხარა და ლამის მიწას ემთხვია.
-გიოს გაუმარჯოს-მეგობრულად გადაეხვია და იქვე ჩამოჯდა.-როგორ ხართ ბიჭებო??
-ჩვენ ვართ რა,შენ როგორ ხარ?? რაღაც ეს თვეები არ ჩანდი-გვერდით მჯდომმა უბნის თავკაცმა გამოხედა ღიმილით.
-რავიცი,მონასტერში ვიყავი წასული ცოტა ხნით..-უპასუხა და წამოდგა.-ეხლავე მოვალ ბიჭებო.
მაღაზიაში გადავიდა,არაყი,ლური,ჩასაყოლებელი იყიდა და ბირჟას გაბადრული სახით დაუბრუნდა.
ის საღამო ნამდვილად სასიამოვნოდ გაატარა ზაზამ.
მამას მეგობრები,მისი ბავშვობის ამხანაგები,ერთად ისხდნენ და იხსენებდნენ ბავშვობას.
სვამდნენ..
ითქვა ბევრი სადღეგრძელო.
ახსენეს მალხაზ ბურდულიც..
მომავალი გეგმები დაულოცეს ზაზასაც.
სახლში გამთენიისას შევიდა.
სიმარტოვის სევდა შემოაწვა.
ახალ სხეულებს მოითხოვდა ყველა ოთახი..
დაძინებას აზრი არ ჰქონდა,უკვე გათენდებოდა.
მის ოთახს მიაშურა,გზად კაბინეტში შეიარა.
ისევ ისე,დიდი ნახატის წინ დადგა.
-შენს სიკვდილს ვერ ვაპატიებ მამა,შენ ამქვეყნად არყოფნას ვერ შევუნდობ შენც ხო იცი..-ნაღვლიანად გამოელაპარაკა უსულოოო საგანს..
ოთახში შევიდა და საყვარელ წიგნს ჩაუჯდა.
ის დღე გაახსენდა.
მარიო პიუზოს „ნათლია“,მენთოლიანი „დიროლი“ და მაილს დევისი.
გოგოს პასუხიც ახსოვს.
თეთრი შოკოლადი,შავი ვარდები და იოსებ ჯუღაშვილი.
თეთრი შოკოლადი.
შავი ვარდები.
სტალინი.
რამოდენიმეჯერ გაიმეორაა გონებაში.
თან ოთახში მიმოდიოდა.
თეთრი შოკოლადი.
შავი ვარდები.
ოჰოო.
იდეაც მზის პირველი სხივებისას გაჩნდა.
გათენებისთანავე მიშას დაურეკა.
-ააბა,მიშა თუ იცი რა მინდა-აღტკინებულმააა ჩასძაა ყურმილში ძმაკაცს.
-გშია??კვდები??თუ რატო მაღვიძებ ამდილაუთენია-მოგუდული ხმა მოესმა.
-აბა შე*ემა,საბას ნომერი მომწერე ძმურად,მაგის დედას ხო ყვავილების მაღაზია აქ.-სწრაფად მიაყარა.
-მერედა რად გინდა ყვავილები??-გაოცებულმა უპასუხა.
-ოოო,მიდი აწიე *რაკი და ან გამოდი ჩემთან,ან საბას ნომერი მომწერე.
-დამელოდე,2 წუთში მანდ ვარ.
მართლაც რამოდენიმე წუთში კარებზე ზარი იყო.
სანამ გააღებდა,მანამდე შემოაღო რკინის მასიური კარები მიშამ და გაკვირვებული სახით აესვეტა წინ ძმაკაცს.
-ახლა არ მითხრა რომ....-მრავლისმეტყველი მზერა გაცვალეს ერთმანეთში-ზაზა,არარსებობს-ღიმილით გახედა.
-მიდი,მიიდი,ბევრ ტლიკინს მომეცი ნომერი.და ვაბშე ნომერი კიარა,ტელეფონი მომეცი,ანგარიშზე აარ მაქ.
-ააა,ძმაო,ტელეფონი კიარა მთლიანად კავირგაბმულობას გაჩუქებ ოღონდ შენს რაღაცა ქენი-სიცილით გახედა და ტელეფონი გაუწოდა.
-საბა,ზაზა ვარ,ბურდული,როგორ ხარ ძმა??-ტელეფონის აღებისთანავე აღელვებულმაა ალოს თქმაც არ დაააცალა
-ვახ ბურდულ,ძმა,შენ როგორ ხარ?? რამ შეგაწუხა??-გაკვირვებაას მიუხვდა ზაზა საბას.
-შავი ვარდები მინდა საღამოსთვის -მოკლედ მოუჭრა.
-რამდენი?
-ყველაზე ბევრი რამდენი შეგიძლია დამითრიო??
-ბევრი,მითხარი რიცხვი და გავამზადებინებ ნატოს.
-კაროჩე 200 შავი ვარდი მინდა.მუქი სისხლის ფერი,ოღონდ სურნელოვანი,არ მიყვარს უსუნო ვარდები.
ჰო და კიდევ,ერთი ხელოვნური.
-კაი ძმა,გამოგიტან საღამოს.
-არა,მე გამოვალ,არ შეგაწუხებ-სიცილით უპასუხა და გათიშა.
გაოცებულ მიშას ტელფონი დაუბრუნა.
-არარსებობს-ჩახვეულივით განაგრძობდა წუთში ერთხელ მიშა.
-ნუ შემჭამე მაგ შენი არარსებობებით.
-ზაზა,შენ გინდა,რომ მარიტას 200 ცალი შავი ვარდი მიუტანო??-ლამის გიჟივით შეყვრივა.
-ჰოდა კიდევ თეთრი შოკოლადი და იოსებ ჯუღაშვილი.
-ჰაააა??-აქ უკვე მართლა იყვირა მიშამ-ვაი ღმერთო-მაღლა აღაპყრო ხელები და პირჯვარი გადაისახა-შენ უშველე ყველა გაჭირდებულს.
-ნუ მკრეხელობ-დამცინავად გახედა.-ევასება და ჰეე,რა ვქნა ახლა.
-თავი უნდა მოიკლა..-სრული სერიოზულობით უპასუხა.
-კაი ჩაი*ვი,ესეიგი ვარდები მოგვარდა,ახლა მინდა თეთრი შოკოლადი და ეს სტალინი სადღა ვიშოვო ჰაა??-ნერვიულად მოუკიდა სიგარეტს და ღრმად მოქაჩა.
-ე ბიჭო მაგ დასაწვავს ვერ გააცოცხლებ და მაგის ორიგინალი ჩანაწერები დაითრიე,ან პირველი გამოცემა ან ჯანდაბა რავიცი მე,თან ეგ ხო ლექსებს წერდა,ხოდა რავიცი მე ღმერთო არარსებობს-გამოშტერებული თვალებით გახედა მოღიმარ ზაზას.
-ვაიმეე ღმერთო რა დავაშავეეეეე,წადი,გეხვეწები,წადი სახლში,აღარ მჭირდები-ვედრებით გახედა.
-დედა რას მოვესწარი ამას.-სახეში ხელი იტკიცა მიშამ.
-მეტის ღირსი ხარ-მიაძახა სამზარეულოდან,როცა მისი დამანჭული სახე შენიშნა.
ტაკ,ახლა შეწვავს კარტოფილს,შეჭამს,მერე წავა მაღაზიაში,იყიდის თეთრ შოკოლადს..
ფუ ამის,ეს იოსებ ჯუღაშვილი სად გამოძებნა.
დააახლოებით 6 საათი იყო,როცა მარიტას სამსახურის კარებს 200 შავი სურნელოვანი ვარდებით ხელდამშვენებული ზაზა მიუახლოვდა.
ის კი გაიფიქრა,მე რო შევიდეო,ცუდი იქნებაო.იქნება და სულ სახეში შემომაყაროსო..
იქვე მოთამაშე ბავშვები იხმო,თითოს რამოდენიმე ვარდი მისცა და მარიტასაკენ დარაზმა.
გული ისე უცემდა,თითქოს სასამართლოს შენობაში ყოფილიყოს და განაჩენს ელოდებოდეს.
საშინლად ნერვიულობდა.
თეთრი შოკოლადით სავსე კალათი მანქანაზე შემოდო და იოსებ სტალინის ხელნაწერებით ჩახუტებული მიეყრდნო მანქანას და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა.
_
მარიტას გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა,თეთრს შენობაში იდგა და ბავშვებს შეუწყვეტლად მოჰქონდათ შავი ლამაზი ვარდები.
გული აუჩქარდა.
სიყვარულის მოზღვავება იგრძნოო გულში.
იგრძნო,იცოდა 100 %,რომმისგან იიყო.
ისიც განსაზღვრა,რომ თეთრი შოკოლადებით ქვევით იდგებოდა.
მღელვარებაა ხმაშიც შეეპარა.
ირგვლივ ტაშიც ხმა უფრო აბნევდა ნაკაშიძის ლამაზ გოგოს.
ახლა რა ქნას??
ხელში ამდენი შავი ვარდი ეჭირა და არ იცოდა რა ექნა..
რა ეთქვა..
თანამშრომლების გაოცებული მზერა დერეფანში შურით სავსე თვალებით აცილებდა.
ხელში ვარდებით,გულში სიყვარულით,სულსი სიმშვიდით..
იმწამს ყველაფერი გადააავიწყდა.
იმდენად გრანდიოზულადდდ მოუნდა მისი ჩახუტება...
გარეთ გასულს გული ლამის შეუჩერდა.
როცა მისი მზერა გაარჩია.
როცა თეთრი შოკოლადებით სავსე კალათი დალანდა.
როცა მიუახლოვდა და ხელში კიდევ ერთი ვარდი შენიშნა..
სუნთქვა საშინლად უჭირდა.
ხელში ვარდებიც ამძიმებდა
გულში მონატრება ხუთავდააა მარიტას.
მის წინ იდგა და ვერაფერს ამბობდა.
მისი ხილვით ტკბებოდა ბურდულის ვაჟიც.
-როგორ მიყვარხარ რომ იცოდეე..-ჩუმად წარმოთქვა მისი სილამაზით მოცულმა.
არაფერი უპასუხია მარიტას.
მაგრამ მისი მზერა სცემდა/.
მისი თბილი,გრძნობებით სავსე მზერა
უთქმე;ად ჩასხდნენ მანქანაში.
სისხლისფერი ვარდები უკანა სავარძელზე დიდი მოწიწებით მოატავდა მარიტამ,თეთრი შოკოლადების დიდი კალათი გვერდით მიუდო,თვითონ კი მის გვერდით დაჯვდა.
-იოსებზე ამის მეტი ვერაფერი მოვიფიქრე-ძველი წიგნი ხელში გადასცა-შეგიძლია იამაყო,ეს წიგნი საქართველოში ერთი შენ გაქ,მეორე ეროვნულ მუზეომს.-ბედნიერი ღიმილით მიუგო და მის გაოცებულ მზერას ჩააცქერდა.
-უღრმესი მადლობა,არვიცი,აარაფერი მეთქვის,საოცარი წიგნია.-სიხარულს ძლივს მალავდა ხმაში..
ზაზას გრძნობდა მის აღფრთოვანებას და უხაროდა,მის სახეზე ღიმილლი რომ დაიჭირა.
ისევ ისე,ნდობით,სიყვარულით სავსე თვალებით რომ უყურებდა.
-კაფეში დავსხდეთ.-მათ კაფესთან შეაჩერა ზაზამ.
მარტას სახეზე ყოყმანი ამოიკითხა ბიჭმა.
გული გაუტყდა.
წუთიერი აღტკინება ქრებოდა და მის ადილს კვლავ უნდობლობა იყავებდა.
-სამწუხაროდ ვერა,დედასთან უნდა მივიდე.-მოკლედ უპასუხა და თვალები დაახარა.
ღმერთო,საოცრად ლამაზია..
სახლამდე უთქმელდ მიიყვანა,ყვავილების,შოკოლადების გადაყანაში დაეხმარა.
ბოოლოს ზღურბლზე შეჩერდა,მისი თბული,რბილი,ნაზი ხელები უხებ ხელებში მოიქცია.
-მეყვარები წუთისოფლის ბოლო დღემდე.
ზღვის ბოლო წვეთამდე.
ისტორიის ბოლო თარიღამდე.
იმ 201 ვარდიდან ბოლოს დაჭკნობამდე.
მეყვარებდი ჰორიზონტამდე და იმის იქით.
უბრალოდ შენ მომეცი ამის უფლება და დედამიწად გაგიხდები.-სიყვარულით დაბინდული თვალები მიაბყრო,ცისფერ,მონაცრისფრო თვალებს მუქი ზღვისფერი მზერა მიაბყყრო.
წამში მასში სიყვარულის წამი დაიჭირა და წავიდა.
ტუჩთან ახლოს წამიერად ეამბორა და ზღურბლზე დატოვა.
რაღაც ბედნიერი ღიმილით მოწყდა ადგილს.
სახლში არ უნდოდა.
სადღაც ხმაურიან გარემოში უნდოდა.
-მიშა,აბა,რასშვები??-დაურეკა.
-ვშვები,რა იყო? რაღამც დამირეკე,ესეიგი ცოცხალი ხარ..
-კი კაცო,მოდი ბიჭები მოკრიბე ეხლა შენ და სადმე წავიდეთ რა,დალევა მინდა.
-ზაზა ბურდულო,შენში ვიღაც ჩსახლდა მგონიი-ტელეფონიდან შეშინეული ხმა მოისმა.
-ნუ გამო*ირდი რა ჩემ თავს გაფიცებ.-სიცილით გაუთიშა ტელეფონი და მის სახლთან მივიდა.
-პრივეტ თინაჩკა-ტელევიზორს მიმჯდარ ქალს მიესალმა,მაგრამ ააა,როგორც თქვენ ეხლა ზაზას ხმა გაიგონეთ,ისე არ გაუგია მასაც აარაფერი,ისე იყო სერიალით გატაცებული.
-თინა დეიდაა-ცოტა ხმამაღლა შეძახა,ეხლა კი ნამდვილად გადაუცივა გული ქალს.-მოგესალმე და ვერ გაგაგონეე-სიცილით მიუახლოვდა და ლოყაზე ხმაურიანად აკოცა.
-უი შენ კი არ მოუკვდი შენს დედას,კინაღამ ერთი სიკვდილი გავათავე,წადი,გამშორდი,სერიალს ვუყურებ.-გააჯავრებულივით შეუბღვირა ქალმა.-ზევითაა ზევით.
კიბეებს აუყვა.
თეთრ კედლებზე მათი ბავშვობის ფოტოები იყო გაკრული.
უფრო დიდი სიხარული და სითბო იგრძნო ზაზა ბურდულმა.
ერთ ფოტოზე დიდხანს შეჩერდა.
მალხაზ ბურდული,ზაზა ბურდული,მიშა და მიშას მამა-თაზო.
თაზოსა და მალხაზის თვალებში მათი სახეები დალანდა ზაზამ.
მიშას მამა მალხაზის ახლო მეგობარი იყო.
ამიტომ ჩაეყარა ზაზასადა მიშას მეგობრობასაც ასეთი მყარი საფუძველი.
-ოეე,სინდიოფალაა.-კიბეებზე მიშაა წამოადგა თავზე.
-ჰოუ-სურათზე თვალმოუშორებლად უპასუხა.
-წავედით ჰო,ბიჭებს გავუაროთ..
-თინაჩკაა,ბიჭს მოგტაცებ რამოდენიმე საათით,შეიძლებაა??
-როდის აქეთ მეკითხები ერთი,მალეეე მოოოდითთ-უკვე კარებში გასულებს გასძაახა.
მანქანაში ჩასხდნენ.
-აბა,მომიყევი,როგორ ჩაიარა ყველაფერმა.-მანქანის დაძვრაც არ დააცალა მიშამ.
-რავიცი ბიჭო,მივედი,მივუტანე,გამიღიმა,მივიყვანე სახლში და ვსო.-მოკლედ უპასუხა.
-შენა და ბიჭო ძააან გამოგაშტერა ხო იმ გოგომ?-მწყრალად გახედა.
-აბა რა მოგიყვე ბიჭო,გაუხარდა,გამიღიმა,მერე მეთქი ჩამოვსხდეთ აგერ კაფეში თქო და არააო,კაითქო და ვსო,გაუხარდა ძაალიან..
-ემასე მერე,სინდიოფალა.-ბავშვივით გაებუტა.
-სინდიოფალა ბებიაშენია..(ზაზა)
-აცხონოს ღმერთმა(მიშა)
-აუუ ოღონდ ფეისკონტროლი არრაა რაააა.-უკმაყოფილოდ დაიჭყანა ზააზა,როდესაც ღამის კლუბს მიუახლოვდნენ.
-ნუ წუწუნებ,.-მანქანიდან გადმოლაგდნენ ბიჭები,წინ მიშა წაუძღვათ.
ყველას სძულდა ეს სიტუაცია..
მაგრამ როგორც კი დაცვამ მიშა დაინახა,კარები ფართოდ გაუღეს.
-ოჰო,მიშააა.-შესვლისთანავე გაოცებულმა შეხედა ზაზამ.-გამაოცეე.
-წადი შენი.-სიცილით უპასუხა და ერთერთ მაგიდას მიუსხდნენ.
კლუბში ყველაფერი ერთმანეთში იყო არეული.
ალკოჰოლის სული.
სიგარეტის ბოლი.
ათასი ახალგაზრდის ერთმანეთზე გადაჭდობილი სხეულები.
-ფუ,კიდევ კარგი გოგო არ ვარ-ამზერით გადახედა გოგოებს ზაზამ.
-ნუ იბღვირები თუ ჩემი ძმა ხარ რაა-გვერდიდან გამოძახა გიგამ.უკვე მოეხელთა მაღალი,შავგრემანი გოგო,რომელიც ბარისაკენ მიჰყავდა.
-აბა,რა გეგმები გაქ დღეს ზაზა,უნდა გაერთო,ვინმე უნდა ააგდო თუ უნდა ჩათვრე როგორც გჩვევია..-სიცილით გახედა ძმაკაცს მიშამ და თან ერთ გოგოს შეავლო თვალი.
-ჯერ დამალევინე,მერე მაცეკვე და მერე ვიღაცას მოვიხელთებ.-ალმაცერად გახედა ზაზამ უკვე წასულ მიშას.
ესეც ასე,მარტო დარჩა მაგიდასთან.
ლამაზად მორთულ კოქტეილს წრუპვა დაუწყო.
მერე ნერვები მოეშალა და ერთიანად გადაკრა.
ერთს მეორე მიყვა,მეორეს მესამე,მალე ბიჭებიც შემოუერთდა და კოქტეილიდან არაყზე გადაერთვნენ.
სულ ცოტა ხანში კი 5 ბიჭი ლამის ერთმანეთსაც კი ვერ ცნობდნენ..
-ვაიმეეე ღმერთო ძაააან ცუდათ ვაარ-სულს ძლივს იბრუნებდა ზაზა სიცილისგან.-ეს რა გაჩითე ჩემიი.-ხელი ბეჭზე დაარტყაა საბას,მგონი ცოტა მაგრად მოუვიდა,ამაზე უფრო აუტყდა სიცილი.
კიდევ ერთი ნაფაზი დაარტყა და მიშას გადაააწოდა.
-ჩვენს მოკვლას აპირებს ეს ჩემი*ა,მგონი.-დაბღვერილმა გახედა საბას,მაგრამ მაინც მოქაჩა.ბოლომდე ჩააათავა.
-აიი მიშაა შენს თავს ვფიცავარ მართლა გლახაად ვაარ-ლამის ძარღვები დასკდომოდაა ზაზას,სიცილგან მუცელი საშინლად ტკიოდა,მასზე მოჭერილი ხელები კი უფრო მეტად.
მათ ხმამაღალ სიცილს მუსიკის რიტმიც ერწყმოდა,ამას გოგოების გამომწვევი მზერა..
________
დილით ძლივს აზიდა თვალები ზაზამ,ერთი კი გაიფიქრა,სად ვარო,მაგრამ მალევე გაარჩია მისი ოთახი.
აი გვერდით მწოლიარე სრულიად შიშველი მძინარე გოგო კი ნამდვილად ეუცხოვა.
-ოჰო.-წარბი აწია ზაზამ,აბა ვნახოთ სხვაგან რა სიტუაციააა.
მიყოლებით ჩამოიარა ყველა ოთახი ზაზამ.
ერთმანეთის მიყოლებით გააღვიძა ბიჭები და ქვევით ჩამოყარა.
თვალში კი დაააკლდაა მიშა,მაგრამ „მისი“ ოთახიდან ისეთი ხმები გამოდიოდაა,ჯობდა არც კი შესულიყო..
სამზარეულოში მოიყარეს თავი.
ლუდებით ხელში ერთმანეთს უყურებდნენ ცოტა ხანი.
შემდეგ კი სიცილი აუტყდათ.
-აუუ ძმობას გაფიცებთ,ვინმეს რამე გახსოვთ??-ბიჭებს გადახედა ზაზამ.
-აუუ,ტელეფონში ჩახედვაც არ მინდა პროსტა,წრმოდგენაც არ მინდა იქ რა დამხვდება...(გიგა)
-ქართული ჰენგოვერები გავეძრეთ(საბა)
-მიშა სადააა??
-არ მკითხო,ნეტა არც მივსულიყავი ოთახთან,იქიდან ისეთები გამოდის,თავი პორნო ფილმში მეგონა.-სიცილით გახედა ძმაკაცებს და გაზქურას მიუბრუნდა-რა ვცეცხლოთ???
-მოიცა რაა,მოწამლული ვარ ისედაც,ადგება ჟიგოლოც და სახინკლეში გავიდეთ ერთი.თან გოგოებიც დავარიგოთ სახლებში.(საბა)
ლუდის სმაში იყვნენ გართულები ბიჭები,როცა თვალებდასიებული მიშა მათ მიუახლოვდა.
-მიიიშააააააააააა.
ერთიანად შეძახეს ბიჭებმა და სიცილით ლამის ძირს გაწვნენ.
-მიშა შეგვეხეეეეე.
-მიშააა შენიიი ფანი ვაარ.
-ამდილა უთენია რისი თავი გქონდა ჩემ თავს გაფიცეეებ.
-ჩაი*ვით.-მობღვერით გახედა ყველას და ლუდის ქილა გახსნა-თავი მისკდება ჩემი.
-მიდი შენი ტურფა აააგდე,მე ჩემსას მივხედავ და გავედით რაა.-კიბეებიდან გაძახა გიგამ და იქიდან გოგოზე ხელგადახვეული დაბუნდა.
კარებამდე მიაცილა,ერთი აკოცა და ლამის სახლიდან წიხლით გააგდო.
სათითაოდ წამივა 4 გოგო ზაზას სახლიდან.
აი ჯერი მიშაზე მიდგააა..
-იცოდეთ,თქვენი სიცილი არ გავიგონოოო-გამაფრთხილებლად გადახედა ბიჭებს..
დიდი ინტერესით ელოდნენ ბიჭები მიშას გოგოს..
აიი კიბეზე ჩამოსულებს რომ დალანდეს..
ზაზა თავქუდმოგლეჯილი გაიქცაა სამზარეულოსაკენ.
გიგამ ლამის ბალიში ჩაიტენა პირში,რომ არ გასცინებოდა.
საბა ამ ქვეყანას არც ეჩნდა.სიცილს ბოლო ამოსუნთქვამდე ითმენდა.
სახეზე აღდგომის კკვერცხის ფერი ედო.
დათო გონებაში ლოცულობდაა.
-„ღმერთო ახლა არ გამეცინოს,ღმერთო ცოტაც გთხოვ“
გააცილა თუარა მიშამ ისინი ბიჭებს წარბებშეყრილმა გადახედა.
კარები მიიიხურა თუარა ერთიანად იგუგუნა 4 ბიჭმა.
სახლს ლამის ჭერი ახადეს.
სულს ვეღაც ითქვამდნენ.
მთელი 10 წუთი გაუჩერებლად იცინოდნენ.
-ვაააიმეეეე ჩეემიიი მაააჩოოო-სამზარეულოდააან ხარხარით გამოვიდა ზაზა-2 შე*ემაა??? ორი გოგო რაამ ამოგაყვანინაა??
-ებიჭო რავიცი,რო გამეღვიძა კი შემოვირტყვი თავში ხელები მაგრამ ჰეეე.-უკვე მიშასაც ეცინებოდა.
-ჰეე,კაი მოვრჩეთ,აღარ შემიძლიააა ამდენი სიცილი-თვალებზე მომდგარ ცრემლებს იწმენდდა საბა-დავირაზმეთ სახინკლეში და გამოვიდეთ.
სახინკლეში ნამდვილი საოცფრება იყო.
ხუთივემ გადაწყვიტეს რომ ტელეფონები ენახა.
აი იქ კი ნამდვილი საოცრებები დახვდათ.
-აიფონიის გამომგონებელს რა ვუთხარი მეეე..-სიცილით ათვალიერებდა ზაზა ტელეფონში სურათებს.
ხან ერთ გოგოსთან,ხან მეორესთან,სამთან ერთად.
ყველაფერი ბიჭებმა პირწმინდათ წაშალეს,მაგრამ მიშას ფოტო,2 გოგოსთან,კოქტეილით ხელში,ყველამ დაიტოვა.
საღამომდე არ გახსენებია მარიტა ზაზას.
ეს ორი დღე მის ცხოვრებაში ყველაზე პოზიტიური იყო..
ამდენი არასდროს უცინია.
ასე გულღიად..
თქვენც შეამჩნევდით,ეს თვე ძალიან გამოიცვალა ზაზა.
უფრო თბილი,ღიმილიანი გახდა.
ისეთი რაღაცების კეთება დაიწყო,რასაც აქამდე ერიდებოდა.
ხუმრობა,სიცილი,გართობა,მისთვის იშვიათობა იყო.
მთელი ცხოვრება გადართული იყო სისხლის ღვრაზე.
მის გამოჩენამ კკი ყველაფერი შეცვალაა.
რომანტიული გახადა.
მოსიყვარულეე..
და მართლაც,უკვე მერამდენედ ვრწმუნდები,რა საოცარი რამაა ეს სიყვარული.
__
საღამო იყო,როცა მარიტას სახელი დაეწერა ტელეფონს.
გაუკვირდა კიდეც ზაზას.
უპასუხა.
-ზაზა,დედაა,ზაზა მოდი რააა.-ტირილით ჩასძახოდა ტელეფონს მარიტა.
წამებიც არ საჭირვებია ჩაცმასა და გამოფხიზლებას.
მანქანა იმაზე ჩქარა მიყავდა,ვიდნე აქამდე.
სახლთან უცებ შეაჩერა და დაზაფრული შევარდა.
სამზარეულოში მეზობელი ქალების ჭორავი გაარჩია,მაგრამ ყურადღება არ მიაქცია,ნინოს ოთახისაკენ აიღო გეზი.
შესულს საშინელი სანახაობა დახვდა.
საწოლს დამხობილი მოტირალი მარიტა,ფერდაკარგული ნინო.
-მარიტაა.-ჩუმად მოწყდა აღელვებულს მისი სახელი.
სიმსუბიქე იგრძნო მარიტამ მისი ხმის გაგონებისას.
იმედი მოეცა.
საწოლს მოწყდა,მისკენ გაიქცა და ჩაეხუტა.
სითბომ დაფარა ერთიანად მათი სხეულები.
მაგრად შემოხვია სუსტ წელზე ზაზამ ხელები.
-დამშვიდდი ჩემო პატარა,ყველაფერი კარგად იქნება.-ქერა,ლამაზ თმებზე ნაზად ეფერებოდა.
სიყვარულით გაჭღენთილ სულში სიამოვნების ნაზი სიო ქროდა.
ახლა იგრძნო ზაზამ სულის ყველაზე მაღალ ფაზაში თავისუფლება.
ეხლა კი ნამდვილად გაუტოლა მისი სიყვარული მთებისას.
-ზაზა,გთხოვ,რამე ქენი,არ წამართვან დედა,უთხარი მათ რომ არ წაიყვანონ-ლუღლლუღებდა მარიტა.
-ზაზა-სუსტი ხმა მოესმათ საწოლის მიმართულებით.
ორივემ გაკვირვებით გადახედეს ერთმანეთს,ნინოს მიუახლოვდნენ.
-ზაზა-ისევ მოისმა ნინოს ტუჩებიდან მისი სახელი-მარიტა გთხოვ,მარტო აგვტოვეე..
გაკვირვებულმა დატოვა ოთახი მარიტამ.
-გისმენ ნინო-ნაღვლიანად გადახედა ქალს,ისევ დედა მოაგონდა..
-ზაზა,გთხოვ,მიხედე,ვერ გადაიტანს უშენოდ ეს ჩემს სიკვდილს-ცრემლმორეულმა ძლივს წარმოთქვა-ვიცი,გიყვარს,ეხლაც ვერ ვეუები ამას,მაგრამ ვიცი,შენზე უკეთესი მას არავინ ეყოლება.
მარიტამ გაპატია ყველფერი,ვიცი,სიყვარულმა აჯობა სიძულვილს..
უყვარხარ და გთხოვ,როგორც დედა,როგორც ქალი,მეც მოვკვდი და გთხოვ,აღარ გინდა..
მარიტას მიხეედე,ერთადერთი ბედნიერება იყო ჩემი ის.
ზაზა,მე არაფერი მეთქვიმ შენი ჩადენილი საქციელების.
შენ სწორად მოიქეცი..
სადისტი იყო,საშინელი ადამიანი და მან მიიღო თავისიი.
-ყურებს არ უჯერებდა ზააზა,ნუთუ მის ქმარზე ამბობდა ამას.გაკვირვებული უყურებდა სულთმებრძოლს.
-ხო ზზაზა,შენ შეიძლება გაგიკვდირეს კიდეც ჩემი ეს სიტყვები,მაგრამ ასეა.
ის ჩემი ქმარი არასდროს ყოფილა,ის სატანა იყო.მოსიარულე სატანა.
სწორად მოიქეცი,რომ ყველა ნაკაშიძე გაწყვიტე,მაგრამ მარიტა არ იმსახურებს ამას.
ის წმინდანია,ადამიანი,რომელსაც არაფერი არასდროს არ აუშავებია.
იმსახურებს ის შენს სიყვარულს,გთხოვ,მიხედე..
მე შენი მჯერა.
ყველაფრის მიუხედავად,მე მჯერა შენი..
მეშინოდა,მაგრამ ყველაფერს მივხვდი.
ყველაფერი დავინახე.
შენ არ ხარ ადამიანი,რომელიც ვინმეს უმიზეზოდ დაუშავებს რამეს.
მე შენ ბგენდობი და შენ გაბარებ ჩემს მარიტას..
___
საუბრიდან ერთი საათის შემდეგ გარდაიცვალა ნინო.
მარიტას ტკივილით სავსე სახეს ვერ უძლებდა ზაზა.
მის ყიველ ცრემლზე გული უკვდებოდა..
მაგრად უჭერდა ხელს..
გულზე ყავდა მიკრული,მაგრამ მაინც აკლდა..
-ეს ის ბიჭიაა??-მეზობლების ხმა მოესმებოდა ხოლმე.
-ხო,გადასარევი ბიჭია,ბურდულის შვილი,ხომ გახსოვს მალხაზი,გუშინ ჩემი ქმარი ამბობდა,ამათ და ნაკაშიძეებს თურმე საშინელი მტრობა ჰქონიათ,მაგრამ მგონი ჭორია-მეორეც უცებ უპასუხებდა.
საშინლად ტკიოდა მარიტას დედის გარდაცვალება.
სრულიად მარტო დარჩა.
მისი მზერა ამხნევებდა.
მისი მკაცრი მზერა ძალას მატებდა.
მისი მუქი ლაჟვარდისფერი თვალები სუნთქვის ძალას აძლევდა..
გასვენების დღეს ძალიან ცუდათ გახდა.
მთელი დღეები არაფერს ჭამდა.
გაუჭირდა დედის მიწაში ჩადება.
პირქუშ სასაფლაოს აყრუებდა მისი შემზარავი კივილი.
სისხლი ჟნავდა მისი ჩამოხოკილი ლოყებიდან.
რა მწარეა დედის სიკვდილი..
მისი გადაუხდელი ამაგი ყელში აწვებოდაა მარიტას.
მისი სითბო.
მისი ყველა სიტყვაა გონებაში ქარიშხალივით უტრიალებდა.
როგორ ნანობდა ყველა ხმამაღალ სიტყვას დედის მიმართ ნათქვამს.
უკვე ენატრებოდა.
უკვე დააკლდა.
უკვე ჭირდებოდა.
სულს უყინავდა მისი სახიდან წამოსული სიცივე.
-დედააა,გაცოცხლდიიი,დედააა-კუბოზე გადამხობილი ხმამაღლა ჩასძახოდა მდუმარე სამარეს.
მის შემხედვარე ყველა ტიროდა.
ენანებოდააა..
ენანებოდაა მიწისთვის გამზრდელი,მშობელი დედა.
გულს უღრღნიდაა მისი გაჩუმებული სხეული.
მისი გაჩუმებული გული.
-დედი დამიბრუნდი.
-მარიტა,გეყოს.-ფრთხილად მიუახლოვდა შავებში ჩაცმული ბიჭი გოგოს.
-ზაზა-თბილად მოწყდა მისი სახელი ბაგებს.-ზაზა,რატომ გაუშვი დედა?? შენ ხომ ყველაფრის გაკეთება,მოგვარება შეგიძლიაა,რატომ მიეცი სხვებს მისი წაყვანის უფლება??-უკვე მას მიუბრუნდა მარიტა.
-მარიტა,მე ყველაფერი არ შემიძლია...-თავჩახრილმა უპასუხა.
-აარა შენ სრულყოფილი ხარ,შენ ღმერთი ხარ,შენ ყველაფერი შეგიძლიაა.
-მარიტა,გაჩუმდი.-ცივად მიუგო.
გაჩუმდა.
მისი სიცივის შეეშინდა.
საფლავს გაყინული სახით მოსცილდა.
ხელი მაგრად მოუჭირა და ცრემლებს მისცა გასაქანი.
რა ექნა,ენანებოდაა..
ჭირდებოდა დედა.
_____________
მკვლელებად არ იბადებიან,მკვლელებად ცხოვრება ზრდის მათ.
დგება მომენტი,როცა ნანობ,სისხლის ბოლო წვეთამდე ნანობ ყველაფერს,მაგრამ გვიანია.
სულის იმშვიდეს თითქოსდა მოიპოვებ,მაგრამ საკმარისი არარის.
თითქოს სიყვარულსაც გრძნობ,მაგრამ არ კმარა.
ასეა,როცა რამეს გააკეთებ,მერე სინანული გტანჯავს..
მერე ხავსივით რაღაცას ეჭიდები.
ეჭიდები.
ეზიდები შენკენ.
გინდა,საშინლად გინდა ამოტოპო.
მაგრამ იმდენად ხარ ჩაფლული ჭაობში,ვერ ახერხებ.
მერე ის ხავსიც ქრება და იმედიღა გრჩება.
იმედათ მზის სხივი გესახება.
დილით ამოვა,მაგრამ საღამოს ისიც ქრება.
ესებ ბუნებრივი მოვლენაა.
ბუნებრივია,ყველა მკვლელს არ ასვენებდეს ჩადენილი დანაშაულები.
გინდა სამართლიანი იყოს,გინდ უსამართლო.
მოუსვენრობას სულის შფოთვისაკენ მიყავხარ.
ეს უკვე ზედმეტია.
მერე ღვთის რწმენაც გეკარგება უკვე.
ურწმუნოდ მოსიარულეს სწორად გასავლელი გზებიც გერევა.
გზებს სიყვარული ეწირება.
გრძნობებიც უცებ ქრება.
სამყაროზეე ბრაზდები.
ფაზებია ასე,ჯერ ჩაიდენ სისასტიკეს,მერე სიამაყეს გრძნობ,მერე სინანულს,მერე სინდისის ქენჯნას,ბოლოს ყველაფერზე სიბრაზე გიბყრობს და მერე აზრი აღარაქვს ცხოვრებას.
მერედა გიყვარდეს.
რა აზრი აქ.
იმის ფიქრები გტანჯავს,რომ არ შეეფერები.
ცუდი ხარ.
გეუბნება,კარგი ხარო,მაგრამ ვერ იჯერებ.
სისხლში იძირები,ყველა მოკლულის სისხლში..
ასეა,უყვარს ზაზა ბურდულს მარიტა,მაგრაამ..
უყვარს მარიტა ნაკაშიძესაც ზაზა,მაგრამ..
მაგრამ,მართლაც რა საოცარი სიტყვაა ეს „მიყვარხარ“
სისხლიან რომანტიკას ისე უხდება მერე ეს სიტყვა.
სისხლი ნელნელა უფერულდება.
ჯერ სისხლისფერია,მერე მუქი წითელი,მერე მუქი ფაზებს იცვლის და გულის ფერი ხდება.
ასეა,სისხლისფერიდან გულისფერამდე მივყავართ ამ სისხლიან რომანტიკას.
„მიყვარხარ“ იმდენ რამეს სწყვეტს,რომ სინდისის ქენჯნაც გიქრება.
მერე თვითშეფასებაც გიმაღლდება.
მერე იმასაც ფიქრობ,რომ უხდებით.
მერე ის ხავსი დიდ ხედ იზრდება,ხე მერე იხვეწება და მარიტას ტანის ფორმას იძენს.
მერე მარიტას ებღაუჭები,ამოყავხარ.
მზის სხივისფერი ღიმილით გათბობს და ღამეთაც აღარ ჩადის.
მერე რა რომ მოუკლა..
ესეც ბედისწერის ბრალია.
ბედის ვარსკვლავის კიარა,ბედის წერის.
სისხლისფრად რომ დაწერს ბედი.
სისხლიანი რომანტიკა კი დამიჯერეთ,იმაზე ტკბილია,ვიდრე სხვა დანარჩენი.
რატომ???
არვიცი..
უყვარს ამ მარიტას ეს ზაზა და ჰე.
უყვარს ამ ზაზას ეს მარიტა და ჰე.
გინდა იყოს სისხლი,გინდა არა.
მაინც უყურებს ეს ხალხი ამ წყვილს შურის თვალებით..
მაინც სასწაული სილამაზით ცეკვავენ ტანგოს.
მაინც აცხია ვნებიან ტუჩებს ზაზას ფერი.
მაინც არის მისი.
მაინც ეხება მის სხეულს ძლიერი მკლავები.
გინდ გინდოდეთ,გინდ არა.
უყვართ.
ისე უყვართ,რომ ლამის უფალს შეეხონ.
ისე უნდათ,ლამის ჰორიზონტსაც გაცდნენ.
მერედა რა ლამაზიააა დედამიწა ჰორიზონტ იქით..
და მართლაც,საიდან მოდის სილამაზე?? ან სად მიდის?სად იკარგება,თუ დროებით მიეფარება??
ვინ იცის?!
ზაზამ იცოდა,ყველა სილამაზე მარიტადან მოდიოდა.
ბროწეულისფერი ტუჩებიდან.
ლამაზი სულიდან.
სისხლიანი რომანტიკიდან.
და მართლაც,რა საოცარი სიტყვააა ეს „მიყვარხარ“
________________________________________________
დასასრული.
__________________
ჰეი,გამარჯობათ.
როგორ ხართ??
შემიფასეთ უკვე დასრულებული სახით ახალი ისტორია..
ვიმედოვნებ,თქვენს მოწონებას დაიმსახურებს..
მადლობთ რომ კითხულობთ.
ანასტასია