-ჰეი მახინჯო !თვალები გაახილე და აქედან დაახვიე!! ყურში უშნოდ მომხვდა ვიღაც კაცის ხმა.პერანგის უკანა მხარეს ,,დაცვის პოლოცია,,ეწერა.უცებ მოვედი გონს ,ბულვარის გრძელი სკამიდან წამოვიჭერი და მთვალის დახამხამებაში მოვწყდი ადგილს.კაციც უკან დამყვა სირბილით.როგორც ჩანს მიხვდა კაიფში რომ ვიყავი.ოხ ამათი...საბედნიეროდ კვალი მალევე ავუბნიე და რამდენიმე წუთში უდარდელად მივუყვებოდი გზას ჩემი სახლისკენ, სადაც მხოლოდ დედა მელოდა.მამა გარდაცვლილი მყავს .5 წლის ვიყავი რომ მოკვდა,კაიფში გაიპარა.ასერომ არავის უდა უკვირდეს ვის დავემსგავსე ასეთი.ბევრჯერ ვცადე გადამეგდო მაგრაამ..არაფერი გამომდის.არგავიჩხირავ უარესად ვარ,გავიჩხირავ დაა ... მოკლეედ ძალიან ცუდ დღეში ვარ.აი სახლსა ცმივუახლოცდი.სადარბაზო ავირბინე და კარზე დავაკაკუნე..
-რომელი ხარ? მომესმა დედაჩემის ხმა..
-დედა გიო ვარ .გამიღე კარი გთხოოვ.მუდარასავიტ გაისმა ჩემი ხმა ჩაბნელებულ კოლიდორში.
-ისევ იკეთებ ხოო?!გითხარი სანამ არშეეშვები სახლში არ შემოგიშვებ ეხლა კი წადი!ცრემლნარევი მაგრამ მკაცრი ხმა მომესმა კარს უკან და გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა.გული მატკინა ,დაამსხვრია,გაყინა,მოკლა ყველაფერი ჩემში..ყველაფერი და მეც ზურგით კარს მიყრდნობილი დავეშვი ძირს და მწარედ ავქვითინდი.ამეტირა,ცხოვრებაში პირველად ამეტირა.ტავს უპატრონოდ ვგრძნობდი,სრულიად მარტო.და რა მელოდა წინ? არც სახლი ,აღარც დედა.მომავალიი ?დაიმსხვრა მომავალი.არავის უნდა ნარკომანი ექიმი.რამდენს წვალობდა დედაჩემი რომ სკოლა დამემთავრებინა ,მერე უნივერსიტეტი .თუმცა უნივერსიტეტიდან გამრიცხეს ჩემი დაუდევრობის გამო.და ეხლა ვზივარ და მივსტირი ჩემს წყეულ ცხოვრებას...
-დედა გამიღე კარები დედააა!! ბოლო ხმაზე ვღრიალებდი აქვითინებული.
-გიო წადი გთხოვ .წადი! ტირილნარევი სიტყვები მომაძახა დედაჩემმა.
-კარგი წავალ .იცოდე ვეღარ ნახავ შენს შვილს! ვერასდროს ვერ ნახავ და ინანებ შენს საქციელს..ბანცალით წამოვიწიე და ისეთივე ტებბრით განვაგრძე სიარული ..

&&&&7
-ვა გიუშ მოხვედი ძმაა? კაიფნარევი მზერა მომაპყრო ბექამ და მხარზე ხელი გადამხვია.
-სახლში არმიშვებს ტოო.მუშტი ვკარი იქვე მდგარ ხეს .
-მეც ეგრე ვარ ძმა.ამოიოხრა ბექამ და ხის ძირას მდგარ გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.კოკაინის პაკეტი ამოიღო და ყნოსვას შეუდგა .ისე გრმად იყნოსავდა შემეშინდა კიდეც...
-ეეე მეც დამიტოვე ბიჯოო! პაკეტი ხელიდან გამოვგლიჯე.
-რამ გაგამწარა ?! განრისხებული თვალები მომაპყრო.

წამალი უცებ მოედო ჩვენს გონებას,ბურუსში გაახვია ყველაფერი და ირგვლის მხოლოდ ფერადი პეპლები დაფრინავდნენ.
-აუ მაგარი მოიტანა ტოო.ნახევრად დახუჭული თვალებით მიყურებდა ბექა და თან რაღაცეებს ბუტბუტებდა. სიტყვები ერთმანეთში ირეოდა .ბურუსში გახვეული სამყარო კი თითქოს დაგვცინოდა ,გვეკაიფებოდა ორივეს.გონებადაბინდულები დავძრწოდით ჩაბნელებულ ქალაქში მხოლოდ ჩვენ ორნი .თავს საუცხოოდ ვგრძნობდი,არაფერი ადარდებდა ჩემს თავს ,სრულიად არაფერი.ყველაფერი ფეხებზე მეკიდა .სწორედ ეს მომწონდა კაიფში-თავიშუფლების შეგრძნება.


&&
დილამდე ვიხეტიალეთ.ანდა წასასვლელი სად ქვქონდა?-აგარსად!!

შუადღისას რომელიღაც სკოლის ეზოში გაგვეღვიძა.თავი ძალიან მტიოდა ,მშიოდა.აღარც ფული გვქონდა აღარც წამალი...რაღაც უნდა გვეჩალიჩა თორე ვიბრიდებოდით...
-აუ ზარი დაირეკა ტოო წამო წავიდეთ.ფეხზე წამოიჭრა ბექა და სკოლის გასასვლელისკენ დაიძრა.ეღტი ბავშვი გააჩერა და ფული თხოვა.
-ბიჯო შეეშვი ბავშვია ტოო!! მაშინვე მივვარდი .სადღაც 14 წლის იქნებოდა.შეეშინდა და შორიახლოს მდგარ მანდატუეს დაუძახა.
- არგითხარი ტო შეეშვითქო? გაბრაზებული და ვეძგერე ბექას ,მაისურზე ხელი ჩავავლე და გასასვლელისკენ ვუბიძგე.
-ეს ვინიყო ტოო ?მანდატურის ნასედკა ეგა!
-ბავშვია ა ! ბოლო ხმაზე ვუღრიალე და ყურადღებას არვაქცევდი ჩვენძე მოშტერებულ ხალხს..