დილით ადრე გამეღვიძა.ძალიან მტკიოდა თავი.ქვემოთ ჩავედი და წამლის მოძებნას შევუდექი.აი ვიპოვე კიდეც,წყალი მოვსვი ,წამალი გადავყლაპე და მდივანზე ჩამოვჯექი.ყველას ეძინა.კომპი ჩავრთე და ფაცეს ვესტუმრე.ნიკას მეგობრობა შემოუთავაზებია და მეც დავთანხმდი .ძალიან მომეწონა მისი ფოტოები.




ძალიან სიმპატიურია მაგრამ ჩემი სანდრო მაინც სულ სხვაა... მოიცა რავთქვი? ? ჩემი სანდრო? -მერე რაა მეგობრულად ვთქვი სხვა არაფერი.თუმცა დროდადრო ვხვდები რომ ეს მეგობრობაზე მეტია.ხოო მეგობრობაზე მეტი .მე ის მიყვარს მაგრამ,ამის აღიარება ძალიან ძნელია .მითუმეტეს როცა გაბრაზებულია.ღმერთო როგორ მიყვაარს ,ძალიან მიყვარს ,ძალიან ძალიან.რას ვეჩხუბებოდი მეც დებილი ვარ რაა.თუმცა მაგას რაღა აზრი აქვს შეყვარებული ყავს ბიჭს და.
დღეები უმნიშვნელოდ გადიოდნენ.ჩემთვის მნიშვნელოვანი მხოლოდ სანდრო იყო და ისიც აღარ იყო ჩემთან.როგორ მინდა უბრალოდ მეგობრულად ჩამეხუტოს როგორც მაშინ .მეტს არაფერს ვითხოვ.

როგორც ყოველთვის ჩემს ოთახში ვიყავი გამოკეტილი, როცა დედაჩემის ძახილმა დამაბრუნა ამქვეყნიერებას და მეც შევწყვიტე სანდროზე ფიქრი.
-ნატა მეგი მოვიდა.
-მეგიი ჩამოვიდაა.აუ რამაგარიააა .ყვირილით ჩავირბინე კიბეები და სასტუმრო ოთახში მდგარ მეგის ძალიან ძლიერად ჩავეხუტე.
-როდის ჩამოხვედი ?რატო არდამირეკე დაგხვდებოდი სულელო.უცებ დავაყარე დაქალს კითხვები.
-მინდოდა მოულოდნელი ყოფილიყო .გიმილით მითხრა და სავარძელზე ჩამოჯდა .
-რახდება მილანში მომიყევი?გვერდით მოვუჯექი.
-რავი რაუნდა ხდებოდეს ისეტი არაფერი.ეშმაკურად ჩაიცინა.
-ჰაა რაიყო ბიჭია ვინმე? წარბები ავათამაშე და პასუხის მოლოდინში მივშტერებოდი.
-ხოო თან ძალიან მაგარი ბიჭია.ჩაიცინა და სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო.თავი უკან გადააგდო და ჭერს მიაშტერდა დებილივით.
-მერეე? გაოცებული ვიყურებდი.
-რა მერე? მიყვარს!გაბრაზებულს გამოსცრა სიტყვები .
-მერე? ისევ გავუმეორე კითხვა დაბნეულმა.
-გოგო რა მერე? სხვა ყავს !დაღვრემილი სიფათით ამომხედა და თვალები აუწყალიანდა.
-აუ ჩვენ ხო ბედი არაგვაქ რაა! ფეხზე ვიტკიცე ხელი.
-შეენც?გამომხედა მეგიმ
-ხოო მეც მეც!ამოვიხვნეშე და თვალები დავხუჭე .წინ სანდროს სახე წარმომიდგა.
-ვიცნობ? უეცრად მკითხა მეგიმ.
-კიი თან ძალიან კარგად.გიმილნარევი სახით ვუპასუხე.
-ოო არაა !!სახე დამანჭა
-რაიყო?გამეცინა.
-სანდროო???გაოცებულმა მკითხა.
-ხოო .დაღვრემილი მზერა მივაპყარი.
-აი ხომ ვამბობდი გიყვარსთქო.გამარჯვებულის სახით შემომხედა.
-გოგო შენ რო ამბობდი მაშინ არმიყვარდა .გავიცინე და ლოყაზე ვაკოცე.
-მერე რაა ეხა ხოგიყვარს.და იციის?
-არა, ვიჩხუბეთ.

მეგის ყველაფერი მოვუყევი.მერე ერთმანეთს გავუზიარეთ ჩვენი ტკივილი.გადავწყვიტეთ მის წასვლამდე ყოველდღე წავსულიყავით ზღვაზე.და ასეც ვიქცეოდით.

-ნაატ აეგდეე! თითქმის ასე იწყებოდა ყოველი დილა ჩემს სახლში .თვალების გახელისას კი გასარუჯი კრემით ხელში წარმომიდგებოდა ქალბატონი მეგი,თან ბღაოდა: მალე აეთრიე გოგო ამდენს რაგაძინებსო.
დღესაც იგივე განმეორდა და მეგის წივილიდან ზუსტად 15 წუთში უკვე ზღვაზე ვიყავით.ვაიმე დამღალა უკვე მომაშორეთ ვინმეეემ.ეს რათქმაუნდა ხუმრობით ,ძალიან მიყვარს ჩემი გოგო.

-ნატ კრემი წამისვი .
-რათქმა უნდა ქალბატონო .სიცილით ვუთხარი და ხელზე კრემი დავიტყეპე.მეგის დავატყეპე და ჩემს შეზლონგზე მოვკალათდი.სანდროც იქვე იყო .აუ ნეტა როდემდე იქნება ეს ბიჭი გაბრაზებული.ან იქნებ ჩემგან ელის რამეს .მართალიცაა მე დავიწყე და მე უნდა დავასრულო ეს არსაუბრები,დაიგნორებები და რაღაცეები.
-მეგი.შეზლონგიდან წამოვიწიე და მეგის გავხედე.
-ჰოო.ამომხედა გადამწვარმა.
-სანდროსთან უნდა მივიდე!მტკიცედ განვაცხადე და ფეხზე წამოვიჭერი.
-გოგო მოიცა სადმიდიხარ? რაუნდა უთხრა? გამომეკიდა მეგი.
-შევურიგდები.
-არგაბედო! აქეთ მოვიდეს.წინ დამიდგა.
-და როარ მოვიდეს? სახე შემეცვალა და თვალები ამიწყალიანდა.
-მაშინ არც შენ მიხვალ! მტკიცედ განმიცხადა.
-მიყვარს .თავი დავხარე და ცრემლებმა იწყეს ცვენა გარუჯულ სახეზე.
-კაი წადი .მიდი წადი .ძალიან მაინტერესებს რას ეტყვი. გზიდან გამეცალა დასანდროსკენ მიმითითა.
-დიახაც წავალ.ერთი ამოვისუნთქე და წავედი...
ნელნელა მივდიოდი.რაც უფრო ვუახლივდებოდი მას,მით უფრო ჩქარდებოდა გულის ცემაც.ერთი ნაბიჯი ,ორი ,სამი დააა...
-პრივეტ სანდრო,როგორ ხარ?