უკანასკნელი სიტყვა (თავი პირველი)


ტრრრ!ტრრრ! მაარებელიც ჩამოვიდა,თან ჩამოიტანა მტვერი,ხალხის ყაყანი და აურზაური.ზოგი ლაყბობდა ზოგი იცინოდა,ხოგიც კი სიგარეტს აბოლებდა,აქა-იქ დაძრწოდნენ მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები და კლიენტებს ეძებდნენ.ვისკის არაყის და შმორის სუნი გამეფებულიყო ვაგზალში.
- ლამაზო არ გინდა გავისეირნოთ?
- თავიდან მომწყდი შე მათხოვარო!ახლავე!
ასეთი ზნეობრივად დაცემული,მენტალურად განადგურებული და ერთი სიტყვით გარყვნილების სავანედ ქცეულიყო ინგლისის მიყრუებული ქუჩები.
მატაებელი გაჩერდა და ჩამოვიდა მაღალ გამხდარი გოგონა დიდი ჩემოდნით,უკან ორი ახლგაზრდა ყმაწვილი მოსდევდა ალბათ მისი ძმები უნდა ყოფილიყვნენ.
-ტომ ახლავე ფეხი გამოადგი გეყოფა!
-დაიკო შენ და მარტინს დაგეწევთ!
-გეყოფა ლაზღანდარობა ჩვენ ხომ უცხო ქალაქში ვართ.უკვე გვიან იყო ტომი კახპეპთან ერთად უკვე ჰორიზონტს მოჰფარებოდა.მეტად კარგი შესახედაობის ყმაწვლი იყო. ოცდაერთი წლის თუ იქნებოდა,ოქროსფერი ქოჩორი მის ლამაზ ნაკვთებს მზესავით უნათებდა,ტუჩები ბალისფრად უბრწყინავდა,ჩამოდგა თუ არა ფეხი მატარებლიდან კახპეპი ფუტკრებივთ დაესივნენ.მაღალ,გამხდარი და ერთი სიტყვით ყველასათვის სანდომიანი ბიჭი იქნებოდა,მაგრამ ერთი რამე გამომრჩა,მისივე ჩაცმულობიდან გამომდინარე დაასკვნდით,რომ მეტად ღარიბი იყო. ტანთ ეცვა თხელი ბამბის პერანგი აქა-იქ ძაფით დაკემსილი,შარვალი მასზე გაცილებით დიდი უნდა ყოფილიყო თანაც მზისაგან გახუნებული და დაცრეცილი,ფეხსაცმელი კი მრავალჯერ გადაღებილი და გახეული.

- ლილიან მშია.
- ცოტაც მოითმინე მარტინ,ალბათ მალე მივაგნებთ დეიდა სარას სახლს.
-ლილიან ძალიან მშია თანაც მწურია.
-კარგი რამეს გიყიდი კაფეტერიაში,ცოტაც მოითმინე ძვირფასო.
იქვე ახლოს კაფე ,,DELA"-ში შევიდნენ,ორ სტერლინგად ფუნთუშა და ალუბლის წვენი იყიდეს და გზას გაუდგნენ.
ლილიანი გამხდარი,ფერმკრთალი ქალიშვილი იყო,თავისი ძმის სილამაზისგან შორს,მაგრამ მასაც ამშვენებდა მწვანე თვალები,რომლებიც მუდამ აქეთ-ქით იხედებოდნენ და ციბრუტივით ტრიალებდნენ.გრძელი თხელი თითებით მაგრად ეჭირა თავისი ყავისფერი დაკონკილი ჩემოდანი,ცალი ხელით კი პატარა ძამიკოს პერანგის საყელო.წაბლისფერი სქელი თმები მხრებამდე ეფარა.ტილოს დაბალი ხარისხს შავი მუხლებამდე კაბა ეცვა,ფეხზე კი უბრალო სანდლები. მიუხედავად არც ისე საუცხო გარეგნობისა ლილიანში იყო რაღაც უცხო და იდუმალი.
ლილიანი,ტომი და მარტინი ობლები იყვნენ,მშობლები ადრე გარდაცვლოდათ,როცა გაჭირვების პიკს მიაღწიეს გადაწყვიტეს წამოსულიყვნენ თავიანთ მამიდასთან,რომელიც მარტოდმარტო ცხოვრობდა ინგლისში.ალბათ არც მამიდას ემახსოვრებოდა თავისი ძმიშვილები რადგან თხუთმეტი წელი არ ენახათ ერთმანეთი.
ლილიანი ოთხ წლისაც არ იყო,როცა მამიდამ დატოვა ლონდონი და ინგლსისაკენ გამოემართა,მათ ამქვეყნად არავინ დარჩენოდათ ახლობელი გარდა მამიდა სარასი.დაახლოებით იცოდნენ მისამართი ეს იყო რენენგტონის 278A,მაისის ბულვარის ქვედა გზატკეცილი.




მეგობრებო ეს ჩემი პირველი რომანია,არ ვიცი როგორი დასაწყისი გამომივიდა,მაგრამ ძალ-ღონეს არ დავიშურებ რომ კარგი გამოვიდეს.
P.S ეს მოთხრობით მინდა ჩემი ტკვილი გიამბოთ.