პირში სიგარეტგარჭობილი საჭესთან იჯდა და ბარისკენ მიდიოდა. დალევა სჭირდებოდა. მართალია ვერ იტანს ხალხმრავალ ადგილებს, თუმცა ახლა დაელია და ყველადერზეა წამსვლელი. ბარში შესვლისთანავე იგრძნო ალკოჰოლის, ოფლისა და სხვადასხვა სუნამოს სუნი. დახუთულ ჰაერში ოდნავ უჭირდა სუნთქვა. ორმაგი ვისკი შეუკვეთა და სკამზე ჩამომჯდარი ხალხს ათვალიერებდა, პარალელურად სასმელა წრუპავდა. გვერდით მიუჯდა ვიღაც მამაკაცი და სასმელი შეუკვეთა.
- ნამდვილად შარიანი და გყავს. - ამოილაპარაკა და იმწამს მოტანილი სასმელი მოსვა.
- ავადმყოდია. - უთხრა იმავს საქმით გართულმა.
- ხოო, მაგრამ საქმე იმშია რომ შენ მოგიწევს მისი პრობლემების მოგვარება. - "სევდიანად" ჩაილაპარაკა. ევა მისკენ მიტრიალდა. სახეზე არანაირი ემოცია იკითხებოდა.
- მე? მე რატომ? - კითხულობს და ბარმენს ანიშნა დამისხიო.
- ასე გვითხრა. - მისკენ გადაიწია.
- არ ვიცი, რა გითხრათ და რა არა იმ უტვინო ბატმა, მაგრამ მე არაფრის მომგვარებელი არ ვარ, - სათქმელად პირდაღებული მამაკაცი ხელის აწევით გააჩერა. - მითუმეტეს, თუ ეს მე არ ჩამიდენია და მე არ მეხება.
- შენი დაა, ამიტომ შენი საქმეცაა. - ძლივსშეკავებული სიმშვიდით ეუბნება.
- არა. მე ოჯახი არ მყავს. არც დედა, არც მამა და მითუმეტეს, არც და.
- გირჩევნია ფული ახლავე გადამიხადო, ვიცი წარმატებული კარიერა გაქვს და არანაირ პრობლემას წარმოადგენს შენთვის ის თანხა, რომელსაც დაგისახელებთ. - ნესტოებდაბერილი საუბრობდა.
- მომისმინე, მაგრამ მკი**ა შენი ფულები და კრაკადილები. ეს არ არის ჩემი საქმე. მოაგვარეთ მყიდველთან და მათ ოჯახთან, გასაგებია?! - ხმამაღლა მიუგო მოთმინება დაკარგულმა. ძარღვებდაბერილები წამოხტა ფეხზე, ჭიქა ჩაცალა და გოგოს თითის ქნევით უთხრა:
- ან ფულს ამიფრიალებ ცხვირწინ, ან ინანებ. - და გარეთ გავარდა. მობეზრებულად გადაატრიალა თვალები და სმას მიუბრუნდა.
მეოცე ჭიქას უკვეთავდა, ვიღაცამ რომ შეაჩერა.
- მგონი საკმარისია. - ავტორს ახედა და შუბლშეკრული დემეტრე დახვდა.
- დემნაა, აქ საიდან? - კი, მთვრალია. ბიჭს არაფერი უთქვამს, ფული გადაიხადა და გოგონა წამოაყენა.
- ეი, არ დამიმთა-ავრებია. - ენაბლუსავით ჩლიფინებდა და ორ ნაბიჯს ძლივს დგამდა.
- ევა, ზედმეტი მლგივიდა. - განუცხადა.
- შემი რა საქმეა?! - გაღიზიანებული შეეკითხა.
- ჩემი მეგობარი ხარ და ეს საქმეა. - მანქანაში ჩასვა და სწრაფად დაიკავა მძღოლის ადგილი.
- ეს ჩემი სახლის გზა არ არის. - გაკვირვებულმა მოავლო უცხო ჰაფემოს თვალი.
- ვიცი, ჩემთან მიმყავხარ. ასეთ დღეში სახლში ვერ მიგიყვან. - ღიმილით გადმოხედა.
- აუუ.. - აწუწუნდა. - წიკვინა ქათამს რა გაუძლებს. - თავში ხელები შემოირტყა.
- ჩემი შეყვარებულია და არ მეწყინება წესიერად თუ მოიხსენებ. - ეცადა მკაცრად ეთქვა, თუმცა რომ უფიქრდებოდა მართლაც "წიკვინა ქათამია".
- როგორიცაა ისეთს მოვიხსენიებ. - ამღვეული თვალებით გახედა.
სახლში არავინ იყო, მათ გარდა.
- აქ დაიძინებ. მანდვეა აბაზანაც. პირსახოცები ამ უჯრაშია და.. მეტი არაფერი გინდა, მგონი. - აუხსნა და კარი გაიხურა. დიიდიი ხნის ბანაობის შემდეგ, რბილ საწოლში შეწვა და წამში ფშვინვა ამოუშვა.

=_=_=_=

ევა და დემეტრე დაახლოვდნენ. დაძმური ურთიერთობა ჰქონდათ ისეთი.. ბევრს შეშურდებოდა. ბავშვები ხშირად ეხუმრებოდნენ ჩვენზე მეტად დემნა გიყვარსო, თუმცა ევას მკვლელი მზერის დანახვისას ჩუმდებიან. დემეტრესთან ყოფნისას, ევა თითქოს ძველ თვისებებს იბრუნებს და ისევ ლაღი, მოცინარი და მხიარული ხდება. ლიკაც "ცუღლუტობის" გამო, "რომეო" ტრავმატოლოგიურში აღმოჩნდა, ხოლო "ჯულიეტა" დეპრესიაში, ასე გაიძახის, ყოველ შემთხვევაში. დემეტრეს საშინლად გაუჭირსა ულიკაობა და სმაზე გადავიდა.
- ეხლა შემომხედე! - მთელი ძალით დაარტყა ევამ ხელი მაგიდას და მთვრალ დემეტრეს თვალებში ჩახედა. - რას გავხარ?! ასე გალოთება შეიძლება?! - ხმამაღლა კიცხავდა და ბოთლებს აცლიდა.
- ევა, კა-არგი რა. - აბუზღუნდა.
- ხმა არ ამოიღო! - დაუყვირა. ჭიქები რაკოინაში ჩააწყო, ხოლო სასმელები კარადაში შეინახა. - ადექი. - მიუბრუნდა ბიჭს.
- რა?
- ადექი და იბანავე. მერე დაიძინე და ხვალ ფხიზელს დაგელაპარაკები. - მკაცრად საუბრობდა, თან ბიჭის სკამიდან "ახევას" ცდილობდა. ბოლოს ძლივს წამოდგა და ზღვისფერ, უძირო თვალებში ჩააშტერდა. თვალებიდან ცხირზე გადავიდა, შემდეგ ტუჩებზე, ლოყებზე და გოგონას მთელო სახე შეისწავლა.
- რა ლამაზი ხარ. - ამოილაპარაკა.
- დემე, მთვრალო ხარ. - ამოიოხრა და ოთახისკენ უბიძგა.
- მერე რა, მაინც ლამაზი ხარ. - თავისას გაიძახოდა, თან ძლივსშენარჩუნებული წომასწორობით შევიდა ოთახში.
- მიდი მოწეარიგდი. - პირსახოცი გამოიღო. - არა, არა, არ გაბედო დაძიმება! - შეჰკივლა, როგორც კი საწოლზე გაშხლართული ბიჭი დაინახა. - იბანავე და მერე თუ გინდა იავნანას გიმღერებ და ისე დაგაძინებ. - აბაზანაში შეაგდო და მისაღებში გავიდა.
გრილმა შხაპმა ოდნავ გამოაფხიზლა და სპორტულ ბრიჯებში გამოწყობილი თმის მშრალებით წავიდა მისაღებისკენ. ნანახმა კი გულიანად გააღიმა. მძინარე ევა, ოთხად მოკეცილი იწვა დივანზე და უდარდელად ფშვინავდა. იმდენაც ბავშვური და საყვარელი იყო დაბუსხული ტუჩებით, რომ ჩაკბიჩავდით. ქერა თმები სახეძე ჩამოშლოდა. ღიმილით მიუახლოვდა და თმა გაუსწორა. ერთხან უყურა, შემდეგ შუბლზე აკოცა და იქვე დაკეცილი პლედი გადააფარა.

=_=_=_=

- რამ მოგწამლა შეჩ**ა ამხელა ჯორი? - ხარხარებდა ჯაბა და შებლშეკრულ ლუკას დაჰყურებდა.
- გაა**ი რა! - დაუბღვირა.
- ექიმო, ექიმო! - დაუძახა "ჩვენს" ექიმს ჯაბამ.
- გისმენთ. - მოგვიახლოვდა შუახნის მამაკაცი.
- გთხოვთ, მითხარით, გადარჩება? იმედი არის? - ეკითხებოდა და "ცრემლებს იწმენდდა". თავიდან გაოგნებული უყურებდა მოცანცაფე, ცრემლების მწმენდ ბიჭს, შემდეგ მიხვდა და სიცილით გაგვშორდა. ევას ეღიმებოდა. ის იყო ლუკასკენ წავიდა, ვიღაც დაეჯახა და მთელი სხეული სისხლში ამოესვარა. გაოგნებული, ამავედროულად გაბრაზებული უყურებდა მობოდიშე გოგოს, რომელსაც ხელში დაჭერილი დინარები გაუცვიბდა და გოგონა სისხლში დასვარა. გამკსაცვლელად გაიყვანეს. პაციენტის ხალათი და ექიმის მოსაცმელი მისცეს.
- დოქტორო, მითხარით, - ახლა ევასთან დაიწყო. - გადარჩება თუ არა ჩემი ქმარი? - სიცილს ძლივს იკავებდა.
- სავარაუდოდ, კუჭის წყლული ბოლოს მოუღებს. ეს არ მკხდებოდა, ყველაფერს პირში რომ არ ითხიდეს თქვენი "ქმარი". - სერიოზული გამომეტყველებით უთხრა და ლუკას ღიმილით დახედა.
- შენ რაღა მოგივიდა? თუ დაგიდნა ყინულის გული? - ჰკითხა გაბუტულმა. მისი სიტყვებუ ეწყინა, თუმცა არაფერი შეიმჩნია.
- მე მაღაზიაში გავალ, სიგარეტს ვიყიდი. - თქვა.
- აქ არ შეიძლება მოწევა. - უთხრა მარიამმა.
- ხო ვიცი. - ცივად უპასუხა. ის იყო გასასვლელი კარი უნდა გამოეღო, რომ შეაჩერეს. შუბლშეკრული მიბრინდა და უხერხულად მომღიმარი ექთანი შერჩა ხელში.
- გასვლა არ შეიძლება.
- რატომ?
- არ ვიცი. ასე გვიბრძანა უფროსმა. ასე ხდება, როდესაც საავადმყოფოშ რაიმე პრობლემაა. - აუხსნა სიტუაცია. ევამ ამოიოხრა და უკან შებრუნდა.
- ვა, რა სხარტი ხარ. - უთხრა ლუკამ.
- არ გამიშვეს. - გაბრაზებულმა მოახსენა.
- რატომ? - ჩაეკითხა ანამარია.
- უფროსმა გბიბრძანაო არავინ გაუშვათო. საავადმყოფოშა რაღაც პრობლემა. - გაუმეორა ექთნის სიტყვები.
- უკაცრავად, მანდ ასვლა არ შეიძლება. - მოლაპარაკე გოგონასკენ გაიხედა, რომელიც კიბისკენ მიმავალ კაცს ელაპარაკებიდა. წამებში დაინახა როგორ ამოიღო მამაკაცმა, რომელიც დაახლოებით 55-60 წლის იქნებოდა, იარაღი და პირდაპირ შუბლში ესროლა, შემდეგ სხვა ექიმს. ხალხი ქაოსში იყო და ყვირილით დარბოდნენ აქეთ-იქით. ევა კი გაუნძრევლად იდგა და ამ ყველაფერა გაფართოებული თვალებით უყურებდა.
- ევა! - ბუნდოვნად გაიგო როგორ დაუძახეს, შემდეგ მისკენ მომავალ, იარაღმომარჯვებული მამაკაცი დაინახა. გაახსენდა, რომ ექიმის მოსაცმელში იყო გამოწყობილი.
- შენ! - უთხრა მსროლელმა და უარაღი შუბლზე მიადო. - სად არის უფროსის კაბინეტი? - ხმადაბლა კითხა. აი ევამ კი არ იცოდა რა ეპასუხა. საიდან უნდა სცოდნოდა უფროსის კაბინეტი, როდესაც მთელი ცხოვრების მანძილზე ხუთჯერ თუ იქმებოდა საავადმყოფოში ნამყოფი.

=_=_=_=

ესეც ასე, იმედია კარგია და საინტერესო ^.^ ბოდიშით დაგვიანებისთვის, თუმცა ჩემი მადაგონა გამიფრინდა და დამტოვა მარტოდმარტო :D