მთელი ხუთი თვეე ისე მიილია ჩაათაიზე არაფერი სმენია..მასზე ლაპარაკს ყველას უკრძალავდა..მაგრაამ,მაინც წამი არ გავიდოდა ისე,რომ არ გახსენებოდაა..მასზე ფიქრი ძალიან,რომ მოეძალებოდა ოთახში შეიკეტებოდა და უკვე გაბერილ მუცელს ესაუბრებოდა..დღე არ გავიდოდა ისე თავისი პატარასთვის მამიკოს არსებობა,რომ არ შეეხსენებინა..მოგონებებით ცხოვრობდა და მოგონებები აბედნიერებდაა...მერე რა,რომ არ გამოჩენილა..რომ ერთხელაც არ გაუგია მისი ხმაა..მერე რა,რომ მის გარეშე გაიზიარა ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ბედნიერება...მერე რა,რომ ბევრი "მერე რა" დაგროვდაა...მაინც ყოველთვის გრძნოდა მის სიახლოვეს და ის ახარებდა,რომ ოდესღაც საერთო წარსული ქონდათ.საერთო ბედნიერებიით და მომავალიც სამუდამოდ გადაეჯაჭვა ერთმანეთს საერთო შვილით..უყვარდა მთელი გულით,სულით და არსებით..უყვარდა იმაზე ბევრად მეტად ვიდრეე სიყვარული ქვია...


^^^^^
ყველას დამოკიდებულება შეიცვალა მის მიმართ..ყველა ისე ექცევა როგორც პატარა ბავშვს..უვლიან,ანებივრებენ,ყველა სურვილს უსრულებენ და ნებისმიერ მის ჭირვეულობას ღიმილით ხვდებიან..არა,პრეტენზიული ორსული საერთოდ არ არიის..სულ ცდილობს ჯანსაღი საკვებით იკვებოს..ყოველთვის ცდილობს ხშირად ისეირნოს ხოლმე..ხშირად ესაუბრება თავის პატარას...ბევრსაც არ ნერვიულობს ხოლმე და სულ ცდილობს ექიმის რჩევები უპრობლემოდ შეასრულოს..
დღეების უფრო სასიამოვნო და ლამაზი გახდაა..ახლა,როცა უკვე თავის გაზრდილ მუცელს უყურებს სიხარულისგან იბერება ხოლმე...მთელი სიმძაფრიით შეიგრძნო დედობის სიტკბოება..ერთი სული აქვს როდის დაიბადება და როდის ჩაიხუტებს გულში..ჯერ სქესი არ იციის...არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება...მთავარია მისი შვილი იქნება და მისი და ჩაათაის სსიყვარულის ნაყოფიი..


^^^^^
-უკვე აღარაფერში აღარ ვეტევი-წუწუნით საუბრობდა და სარკეში საკუთარ თავს ათვალიერებდა..ამ ბოლო დროს უაზრო ჭირვეულობები დაეწყოო..ყველაფერზე შეუძლია იწუწუნოს..უმნიშვნელო რამეზეც კი...

-ნუ წუწუნებ ერთი...მაგაზე ადვილად მოსაგვარებელი რა არის?-სიცილით კითხა მარიმ მეგობრის ჭირვეულობით გამხიარულებულმა

-რა არის??-გულუბრყვილოდ იკითხა და საწოლზე ჩამოჯდა

-გარდერობის განახლება გჭირდება-საწოლზე გაწვა და მუცელზე თავი მიადო

-ეგ როგორ ვერ მოვიფიქრე-სახეგანათებულმა ჩაილაპარაკა და ტაში შემოკრა..ბოლოს გარდერობი ერთი თვის წინ განაახლა..იმდენი რამე იყიდა მერე ოთახში ვეღარ დაატია და ძველი ტანსაცმლის მთლიანად გატანა მოუხდა...ისე უცებ გაეზარდა მუცელიი,უკვე აღარაფერში აღარ ეტევა...

-აუ ნათლი რა ბავშვი დედა გყავს-სერიოზულად უთხრა ბავშვს და მუცელზე აკოცა

-ბავშვი შენ ხარ-ცხვირი აიბზუა და ფეხზე წამოხტა...

-ნელა გოგო-გაბრაზებულმა უყვირა მარიმ...რამდენჯერ უნდა გააფრთხილონ,რომ ნელა ადგეს და დაჯდეს..ჯერ კიდევ ვერ მიეჩვია სიფრთხილე,რომ მართებს..

-სანამ ავდგები ხოლმე, მანამდე შემახსენე-მოფუზულმა უსაყვედურა მეგობარს და ჩანთა აიღო..

-როდემდე გეყოლები მე-თავის ქნევით უთხრა და კარები გააღო..კიბეებზეე სირბილით ჩავიდა..ქვემოთ ჩასულს ნანა დახვდა წარბაწეული

-რა ვქნა ოთახში დაგაბა მაინცდამაინც?-დამტუქსავი ხხმით უთხრა და თავში ხელი შემოირტყა..

-დედა ნუ პანიკიორობ..აკრობატი შვილიშვილი გეზრდება და რა ჩემი ბრალია-აფერისტული გამომეტყველებით ახედა და ლოყაზე აკოცა..თვითონაც იცის,რომ ზედმეტი მოძრაობებია საზიანოა,მაგრამ რა ქნას ისე მსუბუქად გრძნობს თავს საერთოდ არ ექმნება დაბრკოლება გადაადგილებასთან დაკავშირებით..და ზოგჯერ თავის თავს მაიმუნობის უფლებასაც აძლევს

-ღმერთო გაძლება მომეცი-ქოთქოთით წავიდა ნანა სამზარეულოსკენ...გოგოებმა ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს და სახლიდან გავიდნენნ..მარიმ დაიჟინა ტაქსით წავიდეთო..ნათაის არ შეეწინააღმდეგა..მიუხედავად იმისა,რომ ძალიან უნდა ფეხით გავლაა,იცის დღეს ბევრი სიარული მოუწევს..ამიტომ მეგობარს დანებდა და ტაქსში ჩაჯდა..

სავაჭრო ცენტრში შესული პირველი პატარების განყოფილებისკენ წავიდა..ამდენხანს არაფერს არ ყიდულობდა...სქესის გაგებას ელოდებოდაა..ახლა კი როცა გადაწყვეტილი აქვს არ გაიგოსს უკვე უნდა ნელ-ნელა შეაგროვოს ბავშვის ტანსაცმელები და სათამაშოები...ერთადერთი რაც თავისი პატარასთვის აქვს ლამაზი ბაჩუჩებია..ბატონმა ზურაბმა უყიდა როგორც კი,შვილის ორსულობა გაიგო მეორე დღესვე..ისეთი ბედნიერი იყო მაშინ...სიხარულით დაფრინავდა ოთახიდან ოთახში..რამდენიმე დღე პირველ საჩუქართან ერთადაც ეძინაა...

-ნახე რა საყვარელია-აღფრთოვანებულმა შესძახა მარის და თეთრი პატარა ბოდე შეათამაშა ხელში..

-ეს კიდევ ჩემგან პირველი საჩუქარი-ღიმილით გაუწოდა პატარა ქუდი,რომელიც მთლინად დათუნიებით იყო მოხატული...

-მადლოობაა-სლუკუნით ჩაილაპარაკა და მეგობარს ჩაეხუტაა...

ბავშვისთვის კიდევ იყიდა რამდენიმე წვრილმანი ნივთი..ყველაფერს ისეთს ყიდულობდა გოგოსთვისაც კარგი,რომ ყოფილიყო და ბიჭისთვისაც..თავიდან მაღაზიაში,რომ შვიდა ყველაფრის ყიდვა უნდოდა..იმდენად აჟიტირებული იყოო..ძლივს გამოიყვანა მარიმ იქიდან..
ჯერის თავის ტანსაცმელებზე,რომ მიდგა სიხარულით ათვალიერებდა ყველაფერს და თავის მოსაწონს ეძებდა...რამე გრილი სარაფნების ყიდვა ურჩევნია..უფრო კომფორტულადაც იქნება და თავისუფლადაც..არ მოსწონს ორსულებს მუცელი,რომ აქვთ გადმოგდებულიიი..მოკლე ზედებით მხოლოდ სახლში დადიის..ისიც,როცა არავინ უყურეებს..

-ეს მინდა-დარმუნებულმა ჩაილაპარაკა და ხელი ვიტრინაში გამოდებული ფერადი სარაფნისკენ გაიშვირა...სწრაფად გაიქცა და გამყიდველს გაღიმებული აესვეტა წინა

-თუ შეიძლება გავისინჯავ-მორიდებულად კითხა და ხელები მუცელზე დაიწყო

-ეხლა ჩამოგიღებთ-ღიმილით უთხრა და სარაფანი მიაწოდა...გასახდელში შესულმა ძლივს გაიხადა შარვალი..აი სწორედ ამიტომ უნდა სარაფანი..ამდენს ხომ არ იწვალებს ხოლმე..ან რამ ჩააცვა ამ სიცხეში ამხელა რაღაც..გათანგული გამოვიდა იქიდან და სარკის წინ დატრიალდა...მარიმ მოწონების ნიშნად ცერა თითი აუწია და თავით ანიშნა იყიდეო...
კიდევ იყიდა რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი და ფეხსაცმეელი...უკვე წამოსვლას აპირებდნენ სათამაშოების მაღაზიაში უზარმაზარი დათუნია,რომ დაინახა..ეშმაკური თვალებით გახედა მარის და კისკისით წავიდა იქით..ახლა უკვე იცის,რა იქნება მისი პირველი საჩუქარი თავისი პატარასთვის..

-ვყიდულობ-ტუჩისკვენით უთხრა მეგობარს

-რა აზრი აქვს შეკამათებას-თვალები გადაატრიალა მარიმ და დათუნია ხელში დაიჭირა..სახლამდე ბედნიერი სახით მივიდა..მთელი გზა პატარა ბავშვივით ეთამაშებოდა და ეხუტებოდა..

-მერე,რომ გეტყვი ბავშვი ხართქო გული მოგდის-წარბაწეულმა უთხრა მარიმ და ძლივს შეიტანა სახლში ნათაის სათამაშო..

-ნუ იბუსები...არც ეგეთი მძიმეა-სიცილით უპასუხა მეგობრის ჭირვეულობას და თვითონაც შეყვა...

ნანამ ამხელა სათამაშო,რომ დაინახა უცებ ძალიან შეეშინდა და იმხელა შეიცხადა გული კინაღამ წაუვიდა..

-შენზე მეტი ჭკუა აქვს მაგ ბავშვს-მუცლისკენ გაიშვირა ხელი და შვილი დატუქსა

-კარგი რა ნანა...ნუ პანიკიორობ-საყვარლად აიქნია ხელი და მდივანზე წამოწვა..გულზე ხილით სავსე თეფში დაიდო და თან ტელევიზორის პულტს დაეტაკა..დიდი სამბით დაყვა ყველა არხს,მაგრამ მისთვის საინტერესო,რომ ვერაფერი აღმოაჩინა ისევ საინფორმაციოზე გააჩერა..მარისთან საუბრით იყო გართული,უცებ მისთვის ნაცნობი ხმა,რომ გაიგონა..თავიდან იფიქრა მომელანდაო და ისევ განაგრძო საუბარიი...მერე ისევ,რომ განმეორდა ელდანაკრავივით გახედა ტელევიზორის ეკრანს და საყვარელი სილუეტის დანახვისთანავე პირისკენ წაღებული ხელი ჰაერში გაუშეშდა...მოულოდნელობისგან ლუკმა გადაცდა და საშინელი ხველება აუტყდა..დაფეთებული წამოხტა მარი ფეხზე და წყლალი დაალევინა..ცოტა აზრზე,რომ მოვიდა რამდენიმ წუთით უკან გადაახვია და ბედნიერი სახით მიაშტერდა ეკრაანს..მარიმაც მის მზერას გააყოლა თვალი და მისთვის კარგად ნაცნობი სახის დანახვის შემდეგ,მეგობარს შეხედა თანაგრძნობით სავსე თვალებით..ნათაიმ ოდნავ გაუღიმა და ამით ანიშნა კარგად ვაროო...მერე ისევ მის საყვარელ თვალებს მიაშტერდა...მის საყვარელ თაფლისფერებს..რომლებშიც ყველაზე მეტად მათში ანთებული ნაპერწკლები უყვარდა..ახლა კიდევ საოცრად ჩამქვრალი და უიმედო ეჩვენა..ჩაათაიც ძალიან შეცვლილიყოო..სახე მოღრუბლული ქონდა და სევდის კვალი ეტყობოდა..ცდილობდა ძალით გაღიმებას..თუმცა ნათაის შეყვარებულ თვალებს რა გამოეპარებოდა..როგორც მონასმენიდან გაარკვია ჩაათაის ფულმის გადაღება დაუმთავრებია და პრემიერა ქონდა..ამდენი ხნის უნახავი სახის დანახვამ საოცარი ბედნიერება მოგვარაა....ცრემლებმა თავისით იპოვეს გზა და თვალებზე დაედინა..

-შეხედე ჩემო პატარა,შენი მამიკო-ჩურჩულით უთხრა შვილს და სიხარულისგან გაუზარლებლად მოიკიდა მუცელზე ხელიი..უცებ ენით აუღწერელი ბედნიერება იგრძნო..პატარამ ფეხი მოარტყააა..პირველაად..სწორე მამიკოს სახის დანახვისაას..გაუზარლებლად გაეღიმა და მთელი სითბოთი და სინაზით დაუწყო მუცელს ფერება..ნელა წამოდგა ფეხზე და საძინებლისკენ წავიდა..მარიმ და ნანამ სევდიანად გადახედეს ერთმანეთს და მარტო დარჩენის საშუალება მისცეს..

ოთახში შესული საწოლზე წამოწვა და ცხარე ცრემლებით ატირდა...ემოციისგან დასცლა ახლა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა..იცოდა,როგორ არა,რომ ეს მისი პატარასთვის საზიანო იყო.მაგრამ უბრალოდ არ შეეძლო..არ შეეძლო თავი შეეკავებინა მისი საყვარელი სახის დანახვის შემდეგ..იმ ბედნიერი დღეების გახსენების შემდეგ..უბრალოდ გული სწყდებოდა..ასეთი ბედნიერი იყო და მერე უცებ ამხელა უბედურება დაატყდა თავს..ისევ გაახსენდა მისი ღალატიი..ისევ გაახსენდა ის საშინელი ხმებიი..ისევ გაახსენდა განვლილი ხუთი თვე მის გარეშე,.მისი თბილი ჩახუტების,მხურვალე კოცნის და ჭინკებათამაშებული თვალების გარეშე..ისევ მოაწვა დეპრესიის მწვავე ტალღა..თავი საშინლად იგრძნო..ყველასგან და ყველაფრისგან გაქცევა მოუნდა...და სწორედ ამ დროს იგრძნო მეორე ფეხის მორტყმა...უცებ დაუბრუნდა რეალობას..თავისი ფიქრების შერცხვა...

-დედიკო არასოდეს მიგატოვებს ჩემო პატარა-ცრემლები მოიწმინდა და მთელი ძალით გაუღიმა სივრცეეს..წარმოსახვაში ნათელ მომავაალს,რომელიც მისი შვილის ბედნიერებისგან გაბრწყინებულ თვალებს პირდებოდა..მის მიერ პირველად დაძახებული დედა ნათლად წარმოიდგინა და განცდილი ბედნიერებისგან ორმაგად აუძგერდა გული...ჩაათაის და მისი შვილის სიყვარულით სავსე გულიი..იცოდა,რომ მის ცხოვრებაში არასდროს არავინ იქნებოდა ჩააათაის გარდაა..ყოველთვის მისი ერთგული დარჩებოდა...მისი სიყვარულის ერთგული..